pdd-nos en verliefd zijn

hoi

ik heb pdd-nos waardoor mijn sociale vaardigheden echt minimaal zijn. gesprekken lopen bij de meesten uit tot ongemallijke stiltes en het komt nooit verder dan het weer. normaal boeit me dat vrij weinig, je zou kunnen zeggend dat ik het wel geaccepteerd hebt. maar ik ben nu verliefd geworden. en ik wil niet dat dit uitloopt op ongemakkelijke stiltes. ik zie haar maar 1 keer per week en dan zijn er ook wel anderen bij wat het wat minder ongemakkelijk maakt maar ik voel me er ook weer heel ongemakelijk bij een gesprek tussen meerdere mensen
heeft iemand tips om een goedlopend gesprek aan te kunnen gaan ofso? ik heb echt geen idee wat ik moet zeggen. het is niet zo zeer dat ik verlegen ben maar dat ik gewoon geen sociale vaardigheden heb. heeft iemand tips? of een boek dat kan helpen? ik heb een keer een boek gelezen dat helemaal over sociale vaardigheden ging het was eigenlijk bedoeld voor zakenmensen die veel potentiele klanten tegenkomen enzo maar het heeft me wel geholpen. weet iemand mischien nog zo'n soort boek of iets dat kan helpen?

[kuikenpower]

probeer wat meer over haar te weten te komen tijdens het gesprek vraag naar haar hobby's en dergelijke dingen an ga daar dan verder op in

[AnonymousJochie]

Zoals kuikenpower zei, zou ik aan haar vragen wat ze graag doet in haar vrije tijd om te beginnen. Je zou kunnen vragen naar haar eventuele broertjes zusjes en ouders.
Wat ik soms doe om een gesprek leuk te houden is jezelf een beetje voor schut zetten. Bijvoorbeeld als je vraagt naar haar hobby's, wanneer ze iets doet wat je eigenlijk niet zo goed kent, laat dan merken dat je er niks van snapt en dat het wel aan jou zal liggen, ze zal het grappig vinden . Als ze ook geïnteresseerd is in jou, zou ze ook naar jou vragen wat meestal leidt naar een ander onderwerp en voor je het weet ben je een uur verder.

[Oezem]

Ik heb zelf ook PDD-NOS, maar ben daar met behulp van therapie en vrienden enzo best wel goed overheen gekomen. Het is natuurlijk nooit echt weg, maar ik functioneer inmiddels prima binnen groepen en in sociale situaties.
Wat ik merkte is dat ik in het begin eigenlijk niet geïnteresseerd was in anderen (toen was ik 12 ofzo). Wat boeit mij het wat voor hobby's zij doen? Vooral door de therapie leerde ik om toch te vragen naar anderen en ze complimentjes enzo te geven. Ik kreeg echt huiswerk en moest dan iemand een complimentje geven (zoals mijn zusje, wat ik niet deed want ik vond mijn zusje stom) of iets zeggen als iemand nieuwe kleren aanhad ofzo.
Uiteindelijk ging dat meer vanzelf en kreeg ik ook wat meer vrienden waarvan ik eigenlijk wel graag wilde weten hoe het met ze ging en wat voor hobby's ze hebben of hoe het met hun familie gaat.
Waar ik zelf uiteindelijk tegenaan liep toen ik een vriendje kreeg was dat ik het allemaal best wel prima vond gaan, maar we over niet meer dan koetjes-en-kalfjes praatten. Leren over je emoties praten en hoe je je voelt of wat je wil, is iets wat je als PDDer actief moet leren. De grap was overigens dat mijn vriendje ook PDD-NOS bleek te hebben en da's dus wel een beetje een onhandige combinatie.

Als PDDer zul je dus zelf steeds dingen moeten leren. Sociale vaardigheden zijn eigenlijk niet meer dan een trucje en als je het vaak genoeg doet gaat het uiteindelijk vanzelf. Net als autorijden eigenlijk. Als ik jou was zou ik kijken wat voor jou nog drempels zijn en daar overheen stappen. Ik had daar hulp van vriendinnen voor nodig en nu ik dat weet durf ik dat ook te vragen en zij begrijpen ook beter waarom ik soms sociale regels een beetje aan mijn laars lap.
Ik weet niet hoe vaak je het meisje waar je nu verliefd op bent spreekt, maar begin gewoon makkelijk. Doe eerst maar even of je niet verliefd op haar bent, maar alsof je graag vrienden wilt zijn en vraag dus eens naar haar hobby's of familie en kom daar de volgende keer op terug. Je zult merken dat zij het (waarschijnlijk) waardeert dat je dingen onthouden hebt en geïnteresseerd in haar bent. Als je je daar gemakkelijk bij voelt en zij ook, dan kun je eens vragen om samen naar de film te gaan ofzo. Voor de rest zul je het ook een beetje zelf moeten uitvogelen. Ik weet niet wat voor meisje het is, dus ook niet wat zij leuk zou vinden.

Wat ik overigens wel merkte bij het hebben van een PDDer als vriendje was dat hij soms een beetje lompe opmerkingen kon maken. Ik doe dat zelf ook en ik ging er vanuit dat hij het vast niet zo bedoelde, maar niet iedereen snapt dat. Het probleem bij mij (en hem en jou waarschijnlijk ook) is dat je de sociale regel over wanneer je wat wanneer kunt zeggen niet goed onder de knie hebt. Wat bij mij heel erg helpt is om gewoon aan mensen waar ik vaker mee overweg moet (vrienden, dispuutgenoten etc) te vertellen dat ik PDD-NOS heb en dat het voor hen vooral betekent dat ik soms lomp doe zonder gemeen of onaardig te willen zijn. Vertel dat ook aan dat meisje, niet direct want dat is raar en creepy, maar als jullie een paar keer gedated hebben. Dan snapt ze je waarschijnlijk wat beter en kan ze je opmerkingen beter plaatsen. En als ze alsnog hard wegrent is ze je niet waard.
Het klinkt heel eng om het te vertellen, maar ik heb nog nooit iemand meegemaakt die me niet meer wilde kennen nadat ik het verteld had. De meeste mensen zijn blij dat ik het vertel omdat ze me dan beter snappen en waarderen daarna mijn eerlijkheid/lompheid eigenlijk vooral.

Succes!