Uit de hand lopende ruzies van mijn niet scheidende ouders

[abcdeetje]

Hallo mensen,

Dit word mijn eerste post hier en het word moeilijk om alles wat er gaande is te beschrijven maar ik wil het nou toch eindelijk aan iemand vertellen.

Ik ben een normale jongen van 16. Ik heb vrienden op school, haal goede cijfers, heb een bijbaantje en woon in een ruim huis. Het probleem ligt bij de relatie tussen mijn ouders. Het begon allemaal met een zakenreis van een week van mijn vader. Dit is opzich geen probleem want dat gebeurde wel vaker. Alles ging goed tot aan de zomervakantie waar we in een appartement zaten. De ruzies begonnen. Het ging steeds harder en elke dag zag ik mijn moeder huilen. Ik en mijn broer wisten eerst nog niet wat er aan de hand was maar later bleek het dat mijn vader vreemd was gegaan tijdens zijn zakenreis. Na de vakantie nog veel ruzies thuis waardoor ik soms schreeuwend tot 4 uur 's avonds wakker werd gehouden. Dit op een door de weekse dag. Vaak zat mijn moeder met drank op te praten (schreeuwen) en mijn vader op een stoel het aan te horen. Het is nu 5 maanden later en er is nog steeds niks verandert.
Waarom scheiden ze niet? Waarom doen ze dit niet op een andere manier? Waarom zoeken ze geen professionele hulp? Zoals ze het nu doen werkt over duidelijk niet dus waarom niet naar een therapeut toe gaan?

Er zijn een paar punten die ik wel duidelijk wil maken:
Ik kies geen kanten en probeer er zo ver mogelijk buiten te blijven.
Ze gebruiken geen lichamelijk geweld, alleen met objecten gooien ze (maar niet naar elkaar)
Het drank gebruik van mijn moeder is soms 1,5L wijn en nog wat bier...(altijd als ik een bijna lege fles wijn zie staan weet ik dat ik die avond weinig zal slapen)
Mijn vader en moeder zijn beide geen slechte personen

Ik geef mijn moeder niet de schuld van de ruzies maar soms maakt zij er een groot drama van. Een voorbeeld hiervan is dat ze de vijver in sprong
(met kleren en al) omdat mijn vader iets verkeerds zei.
Of die andere keer waarbij ze de kapstok van de muur trok en daarmee op de grond ging slaan. Hierbij moest ik haar vasthouden voor 20 minuten tot ze was gekalmeerd (hierbij moet ik bijvoorbeeld ingrijpen)
Of die ene keer wanneer ze een deuk in de ijzeren koelkast sloeg.
Of die 3 keer dat ze met haar kleren aan in de douche ging staan en ze toen de hele tijd 1 woord ging zeggen. En vervolgens met natte kleren hetzelfde woord roepend door het huis heen gaat lopen.
Er zijn nog meer maar ik hou het hierbij.

Dit gaat nu al zo lang door, het word steeds erger, afgelopen week heeft mijn moeder nog 2 halve flessen wijn kapot gegooit in het huis. En wie moet het dan weer opruimen? Juist ja, ik.
Ookal heeft ze niks gedronken loopt het alsnog uit de hand.

Hiernaast is mijn vader soms zo traag van begrip en denkt hij nergens over na:
Hij gaat nar 4 maanden weer op een zakenreis en belt vervolgens pas na anderhalve dag.
Als mijn moeder ruzie met hem heeft zet hij zijn telefoon uit waardoor mijn moeder nog kwader word, enz.


Ze zeggen de hele tijd dat ik het belangrijkste voor hun ben terwijl ze mij de hele tijd zo veel leed bezorgen. Ik heb zelf een (relatie)therapeut opgezocht voor ze maar daar wilt mijn moeder weer niet heen... Begrijpen ze nou echt niet dat het zo niet meer verder kan of zijn ze te blind om te zien?



Bedankt voor alle reacties en het geeft een goed gevoel om mijn hart te luchten
Goedenavond, mijn ouders hebben ruzie en ik moet morgen weer vroeg op!

[MrPutch]

Het is goed dat je hier je zorgen deelt! Er zullen vast wel goeie tips binnenstromen!

Maar over je probleem, ik denk je moeder heel gevoelig is voor dingen. Ze reageert heel erg op misschien kleine dingetjes, dit kan komen door stress (misschien werkt ze te veel) maar ik denk ook dat ze heel veel van jouw, je broer en je vader houdt. Waarschijnlijk is vanaf dat je vader vreemd is gegaan stress zich gaan opbouwen, ze maakt zich heel zorgen, vooral om jou en je broer. Ik zou zeggen: ga een keer naar haar toe (misschien met je broer erbij) en gewoon zeggen dat je van haar houdt en dat ze je alleen maar pijn aandoet met al die ruzies. En misschien moet die therapeut een keer naar jullie toekomen... Je moeder hoeft dat niet te weten, anders schiet ze in de stress.

Wat je vader betreft. Hij lijkt ook moe van al dat gezeur en waarschijnlijk heeft ie spijt van het vreemd gaan. Misschien moet je een keer zeggen dat ie wat meer liefde moet tonen.

Je kan hier ook andere hulp voor vragen, bijvoorbeeld Chris bellen. Die zal je ook helpen en tips geven. Of misschien andere telefoonlijnen...

Ik wens je heel veel sterkte en geluk, ik hoop dat ik je een beetje help met dit!

[bloodyb]

Dat is een hele vervelende situatie voor jou en je broer en het is duidelijk dat er iets aan gedaan moet worden. Je moeder wil niet naar therapie en je vader ook niet? Je kunt dat ook niet van ze eisen maar je broer en jij moet ze maar eens goed duidelijk dat dit een onhoudbare situatie voor jullie is. Als dat ook niet helpt zou je misschien eens met een broer of zus van je moeder (of je vader) kunnen gaan praten en vragen of die het eens wil proberen. Of je zou eens met de Kindertelefoon kunnen bellen. Die kunnen je dan ook eventueel doorverwijzen naar andere instanties die hulp kunnen bieden. Ik hoop voor je dat er snel verandering in komt. Sterkte!

[hookee]

Wat er ook gebeurd is (ik mag aannemen dat je vader schuld bekend heeft, hoe zou ze 't anders weten?), de manier waarop ze nu tekeergaat werkt alleen maar in haar nadeel, ze drijft hem alleen nog maar verder weg. Op zakenreis en dan telkens een schreeuwend "wijf" aan de telefoon, wat zou jij doen?
De ruzies kunnen natuurlijk psychische oorzaak hebben, stress, mid-life crisis, noem maar op.
Scheiden heeft natuurlijk grote gevolgen, vooral nu. Ik denk dat je moeder geen uitweg ziet; geen inkomen, geen eigen huis kunnen betalen, geen werk in het vooruitzicht, inmiddels 40 en dan single; allemaal stressverhogend en dat is dus duidelijk zichtbaar.
Je vader wil waarschijnlijk ook wel weg uit deze situatie maar voelt zich waarschijnlijk verantwoordelijk voor haar en jou. Hij wil niemand in de steek laten (maar wil ook niet zo z'n leven voorbij laten schieten). Hij vertoont vluchtgedrag en vraagt zich af wat er mis met 'r is.

Ik zie toch maar één oplossing; praten met een relatietherapist. Misschien kun je ze eens "verdwaald in de liefde" laten lezen. Dat kunnen ze helemaal in hun eigen tijd doen, hoeven ze nog niet met elkaar te praten en misschien worden ze erdoor getriggerd hulp te zoeken.

[abcdeetje]

Bedankt voor de reacties en steun!
Wat betreft familie heb ik vrij weinig: een oom in duitsland en engeland en opa en oma wonen ook 250km verder op.
Mijn vader wilt kennelijk wel naar een therapeut maar alleen als mijn moeder ook gaat. Mijn moeder wilt er pas heen als mijn vader eerst in zijn eentje heen gaat, maar dat wilt mijn vader weer niet...
Jullie horen nog wel van me

[bloodyb]

Als je vader bereid is om er wat aan te doen probeer hem dan over te halen om er eerst alleen heen te gaan. Ten slotte is de ellende door hem begonnen....

[arPos]

ja das een vraag die ik me wel vaker stel...

"voor de kinderen" zeggen ze dan...
en ik denk dan; ja en jullie denken dat de kinderen daar gelukkig van worden.

Therapeuten... mja kan maar is allemaal eigen kosten en ik zie niet hoe dat een fundamenteel probleem oplost; kijk het is simpel een relatie, welke dan ook is gebaseerd op vertrouwen, er is hier sprake van een vertrouwensbreuk en mijn ervaring is dat dat in het algemeen niet meer goedkomt.

De oorzaak is verleden tijd, de keuze of je moeder je vader weer wenst te vertrouwen is de issue nu...

Mijn persoonlijke mening; ik doe daar niet aan, 2e kansen, ik ben bereid me kwetsbaar op te stellen en mensen eerst het voordeel te geven maar je breekt maar 1 keer het vertrouwen en het is klaar.

Hoe je moeder daarin staat is een kwestie waar zij zelf alleen een beslissing in kan nemen.
Ik zou ook niet zo de zin zien van je vader alleen naar een therapeut... ik bedoel wat dan; "dat was foei..."?

Ook is je moeder blijkbaar degene die (begrijpelijk) het moeilijkste heeft met die keuze, los van het hele epistel dat ik kan schrijven over het verschil in emotionele complexiteit tussen mannen en vrouwen met name in relaties is dat ook logisch knopen doorhakken is meer een mannending, vreemdgaan was een keuze de keuze is gemaakt het leven gaat door, dat is een man.... je moeder die zit in de knoop denkt aan de toekomst, aan jullie.

Maar je bent 16 (en al was je jonger) mijn mening is dat een relatie gebaseerd op gebroken vertrouwen altijd slechter uitpakt voor de kinderen, kinderen zijn flexibeler dan volwassen in veranderende omgevingen.

Ik heb geen panklare oplossing want alles valt of staat met de keuzes van je ouders maar ze mogen blij zijn met jou iemand die blijkbaar verder denkt dan zij kunnen.

[ESCLEPIOS]

Als we aannemen dat het verhaal waar is: De situatie is volkomen uit de hand gelopen.
Even prioriteren wat nu belangrijk is:
1. Grootste (acute) probleem is het alcohol-gebruik. Dit versterkt de crisis, en maakt het onoplosbaar. Dit heeft prioriteit. Als dit niet opgelost wordt kan je alleen: politie bellen, crisis-dienst bellen, zelf of uit huis gaan.
2. Kijken of stap 1 inderdaad opgelost is
3. Je ouders confronteren: gedrag benomen, eigen gevoel benomen, concrete consequenties voor jou leven / gezondheid / studie. Zet op een blaadje wat je wilt zeggen, in 1 zin. blijf dan stil. Het is al moeilijk zat.
4. Beide ouder => huisarts
5. Jij gaat je eigen ding doen.