In de war

[randomforumnaam]

Hallo Iedereen,

Na veel lezen ga ik toch maar eens wat van me afschrijven.

Ik ben sinds ongeveer 7 jaar samen met mijn vriendin en een half jaar geleden zijn we samen gaan wonen. Het ging eigenlijk altijd goed, en heb tot een maand- anderhalve maand geleden eigenlijk een goede en stabiele relatie met haar. We zijn anderhalve maand geleden naar een andere tijdelijke woning gegaan waar ik mijzelf niet thuis voelde. Ik had ook niet het gevoel dat het onze keus was. We moesten namelijk weg uit het huisje waar we zaten en snel moest er wat anders komen. Dit was op dat moment één van de weinige opties.

Vanaf dat we onze eerste huurwoning betraden zochten we naar een koopwoning en ik had ook het volle vertrouwen in ons en dat dat de volgende stap zou zijn. Eenmaal in het tijdelijk nieuwe huisje werd de drang om sneller een koopwoning te vinden wel groter omdat ik het daar niet erg fijn vindt. Gelijkertijd had ik soms wat minder gevoelens voor mijn vriendin. Ik drong mezelf toch enigsinds op om snel te weten wat ik nu voor haar voelde omdat het anders niet verstandig zou zijn om samen een huis te kopen. Vaak vroeg ik me af of ik het nu wel echt fijn vond bij haar (als we het op dat moment gezellig hadden) of dat ik dit fijn wilde vinden omdat dit moest/hoorde.

Een week of 2 geleden kreeg ik op mijn werk toch een vreselijk zenuwachtig gevoel en had het idee dat ' het gevoel' voor mijn vriendin dan toch weg is en het dan maar uit moet zijn. Ik voelde me ontzettend opgejaagd, onzeker, kon me niet concentreren op het werk en wist niet wat ik moest doen, "het kan toch niet zo snel ineens over zijn"? Het is toch niet goed als ik mij zo voel, misschien is het dan gewoon over? Ook het idee dat ik het dan maar uit moest maken maakte me bang. Dit maakte me wel erg verdrietig en heb dit s avonds met haar besproken, ze was ontzettend lief en snapte me erg goed. Het luchtte op en het ging weer een aantal dagen als vanouds. In die dagen bleef ik mezelf afvragen of ik het echt fijn vond of niet, ondanks dat ik het op die momenten (naar mijn gevoel) wel fijn met haar vond.

Na die dagen kwam het zenuwachtige gevoel weer terug, hebben we erover gepraat en ging het weer weg. Er met haar hierover praten zorgde voor veel opluchting en vond het erg fijn dat we er zo goed over konden praten. Dit verhaal heeft zich nu 3 tot 4x voor gedaan totdat ik het gewoon niet meer wist en we een time out hebben ingelast. We zijn allebei weer thuis gaan wonen omdat we er ieder geval over eens zijn dat de woning niet voor veel goeds zorgde.

Na de time out dacht ik het te weten dat het allemaal aan de situatie lag, het gevoel een huis te moeten kopen, een gevoel te moeten veranderen in dingen, het gevoel nu te moeten beslissen waar we moeten gaan wonen, het gevoel om mijn dromen nu eens te gaan vervullen voordat de tijd voorbij is gevlogen en nog niets heb gedaan en natuurlijk het gevoel zeker te moeten weten dat ik bij haar wilde blijven voor de rest van mijn leven.

Ik heb deze gedachten met haar gedeelt en we hebben erover gepraat, samen besloten gewoon weer verder te gaan en even thuis te wonen om vanuit daar weer verder te zien.
De dag na dit gesprek kwam het zenuwachtige gevoel op het werk weer erg sterk terug, ik trok het echt niet meer en dacht weer, ik vind dus toch niet leuk genoeg dus maak ik het maar uit, wilde zo graag van dit nare gevoel af en dacht dat dat dan misschien de oplossing was.

Na ook mijn schoonouders en ouders onafzonderlijk te hebben gesproken zeiden ze dat ik waarschijnlijk gewoon in het algemeen niet goed in mijn vel zit, door de hele woonsituatie en niet het niet weten wat ik nou eigenlijk wil. En omdat ik hiervoor een oorzaak wil hebben hiervoor de relatie aanwijs. Zowel mijn eigen moeder alsook mijn schoonmoeder hebben te maken gehad met burn outs en zeggen dat de dingen die ik beschrijf (zenuwachtig, veel hoofdpijn, opgejaagd, het niet meer weten) daar behoorlijk mee overeen komen.

Aan de ene kant denk ik, misschien is de relatie dan toch niet goed als ik erover twijfel en het gevoel zo sterk wisselt en door de zenuwen volledig verdwijnt. Aan de andere kant had ik in het eerste huisje samen sterk het gevoel had met haar oud te willen worden en nu, een maand-anderhalve maand later het niet meer zeker weet. Overigens heb ik nauwelijks dingen die ik aan haar wil veranderen, ze heeft veel eigenschappen die ik leuk vindt, weinig die ik niet leuk vindt en we hebben het erg vaak gewoon goed samen, op de seks die na zo'n lange relatie wel wat beter kan na.

Wat denken jullie, dat mijn gevoel voor moeten en moeten veranderen in dingen en hebben het gevoel te moeten beslissen mijzelf geestelijk in onbalans heeft gebracht? Of kunnen je gevoelens voor iemand relatief snel verdwijnen, ookal zijn er geen nare dingen in onze relatie voorgekomen (op de normale up -downs en twijfels na), hebben we weinig ruzie en hoeft ze naar mijn gevoel niet te veranderen?

Momenteel voel ik door al dit gedoe sowieso weinig en vooral als ik het zenuwachtige gevoel weer op speelt.

Excuses voor dit lange verhaal, hopelijk zijn er mensen die het willen lezen en eventueel comments geven.

[Elin3]

Het is helemaal niet zo vreemd dat je twijfelt over je gevoelens. Jij zit niet goed in je vel, je hebt tegenslagen te verwerken, misschien is er in je hoofd gewoon even geen ruimte meer voor romantiek. Na een tijdje relatie kan je sowieso al in een sleur raken waardoor de heftige verliefdheid van het begin afzwakt. Dat is helemaal niet erg (het is volgens mij voor je lichaam zelfs niet goed om jaren verliefd te blijven door bepaalde hormonen die afgegeven worden).

Ik heb zelf ook een behoorlijk heftig jaar achter de rug, wat er op sommige momenten ook voor zorgde dat ik geen of nauwelijks gevoelens voor mij vriend had. Mijn hoofd liep zo over van alle dingen die gebeurd waren en die nog zouden komen, ik was enorm moe en door alle tegenslagen eigenlijk helemaal nergens meer enthousiast voor te krijgen. Voor verliefdheid was geen ruimte. Samen waren we ook alleen maar praktisch bezig, met verantwoordelijkheden die ik al spuugzat was. Ik voelde me niet prettig en dat beïnvloedde mijn relatie.

Wat ons heel erg heeft geholpen is een stapje terug doen. Geen alledaagse sleur of berg met verantwoordelijkheden of verwachtingen. Ik vond het al lastig genoeg om een week vooruit te denken, laat staan om te denken over onze toekomst. We zijn weer gaan "daten", leuke dingen gaan doen. We namen wat afstand van verantwoordelijkheden en dingen die ik graag wilde maar onmogelijk leken. We maakten weer tijd voor elkaar.

Zo wordt jij misschien ook wel opgeslokt door je gedachten aan een huis. Het getwijfel en de druk die je onbewust op jezelf legde om iets te vinden. Dat beïnvloed jou en daarmee ook jouw omgang met je vriendin. Probeer voor jezelf een deadline te stellen, waardoor je bijvoorbeeld drie maanden lang niet naar een huis mag zoeken. Je hebt nu onderdak en je vriendin ook. Investeer die tijd en energie in elkaar. Doe leuke dingen en praat misschien even niet over dat huis. Je kunt je gevoelens niet afdwingen maar soms helpt het al enorm als je ze de ruimte geeft. Als het weer wat beter voelt kan je jullie seksleven misschien ook wel bespreekbaar maken of eens wat nieuws uitproberen.

Ik besloot voor mezelf dat ik on mijn labiele toestand geen keuze wilde maken om mijn relatie te beëindigen. Mijn vriend en ik zijn nog steeds samen en langzaam komen de vlinders weer terug. Ik ben elke dag weer blij dat we nog samen zijn.