Zin in een debat over poëzie? Kijk even hier...

[Dreampoet]

Ik vraag me al sinds ongeveer een jaar iets af. Tot dan schreef ik gedichten... doorspekt met woorden als liefde, pijn, verdriet, geluk... tot plotseling in mij iets versprong. Wat kunnen die woorden vertellen over wat ik werkelijk voel? Ze omschrijven een gevoel, maar zijn ze de perfecte weergave? En indien niet, hoe kan je ze dan wel perfect weergeven? Dat werd een nieuw doel in mijn poëzie. Van zelf ging ik minder schrijven. Ik zocht immers naar nieuwe omschrijvingen van situaties, beelden, die zo dicht mogelijk bij de echte, oneindig echte en grote gevoelens lagen die ik voelde. Liefde, verdriet, schoonheid,... al die 'grote woorden' waren te klein voor het gevoel dat ik beschreef, dus wou ik ze niet meer gebruiken, toch niet in poëzie.

Wat vinden jullie: mag je grote woorden gebruiken in Poëzie? Indien ja of nee, waarom?

Groetjes, Dreampoet

in mijnmening jah
dat mag...

het probleem waar ik alleen zelf altijd tegen aan loop is het feit dat woorden communicatie mogelijk maken maar het tevens ook aan grenzen binden

woorden kunnen niet alles beschrijven
ze kunnen het algemene gevoel wel pakken maar dat persoonlijke tintje ontbreekt vaak.

in mijn ogen is het juist de uitdaging een gedicht te schrijven wat dat dus WEL kan...
1 woord is niet genoeg

[soulless]

Dichten is de grenzen van alledaagse taal overstijgen, of dat tenminste proberen

Gedichten zijn vaak beter als alles een omschrijving is van gebeurtenissen, gevoelens, gevat in metaforen, kronkelend over een metrum, verstrekt door rijm en alliteratie

Je kunt heel direkt zeggen wat je voelt, met woorden die iedereen begrijpt, maar dan wel zoals ze voor hen zouden zijn, bovendien ben je dan snel uitgedicht omdat alle 'gewone' dingen al een keer zijn gedaan.

Daarnaast heb je natuurlijk ook wel andere dichtvormen die heel direkt situaties of herinneringen omschrijven, maar dat komt meestal beter tot zn recht in met een grappige, educatieve of historische ondertoon...

Als het over gevoel gaat kun je het best de 'grote' woorden vermijden vind ik

[^AmArU^]

ik vind het immer een extreem geil gevoel als ik bijvoorbeeld 1 woord heb gevonden, dat 2 alledaagse woorden beschrijft, als ik een prachtig simpel of moeilijk beeld heb gevonden dat als metafoor dient voor een respectivelijk moeilijke of simpele zaak, of als ik zo met de taal gespeeld heb dat zij anderen blij maakt. Hierbij probeer ik mijn echte gevoelens weer te geven, maar is het tevens niet mogelijk hiervan af te wijken, omdat wat je schrijf, altijd een gevoel weergeeft. Ook al schrijf jij over een oog in je endeldarm of over het hebben van een enorme stijve lul, dan heeft het nog jouw gevoel ten opzichte van het leven aan. Vaak brengen dingen als brainstorm sessies de echte grote gevoelens naar boven in schrikbarend mooie bewoordingen, dingen als liefde, haat, geluk, depressiviteit, moord, sterven enz. Ik denk dat het goed is om een gedicht in haar vorm te perfectioneren, maar ik denk niet dat er een objectief perfect gedicht bestaat. Alle gedichten geven op het moment zelf perfect het gevoel op dat puntje van de tijd weer. Natuurlijk kun je streven naar een zo mooi mogelijk ritme en taalgebruik, geen taalfouten en een goed uiterlijk van het gedicht. Dat is denk ik het enige perfectionisme dat je kunt hebben.

De grote woorden kunnen nooit groot genoeg zijn voor een gevoel, omdat een gevoel oneindig groot is, en een woord enkel beperkt van zichzelf. Echter, 2 woorden bij elkaar geplaatst, 3, 4 of 5 woorden, of zelfs een hele zin kunnen het weergegeven gevoel zo exponentieel de hoogte in doen groeien. 10 woorden in 1 zin zeggen 1000 keer zoveel dan 10 losse woorden. Wat denk je dat je kunt doen als je metaforen gaat gebruiken en andere stijlmiddelen, om de grote woorden als het ware te versimpelen, of te bemoelijken, of uit te diepen. Ik denk dat je altijd grote woorden mag gebruiken in poëzie, omdat er in poëzie geen mogen en niet-mogen bestaat, maar ook voor mezelf vind ik dit geoorloofd, immers, de woorden zijn niet voor niets groot. En natuurlijk zeg ik niet alleen liefde, verdriet, schoonheid, haat, geluk, ongeluk of wat dan ook. Ik kan de term eerst laten vallen en haar dan subtiel uitdiepen in enkele strofen. Als ik het over liefde heb, en dat heb ik vaak, dan kan ik het hebben over wat er mis ging, waarom het mis ging, hoe ik mij voel, wat er speelt etc. Dan heb je al een zoveel groter gevoel beschreven dan wanneer je enkel op 1 begrip afgaat. Je hebt mensen dan de achtergrond getoond, of laat hen bijvoorbeeld nadenken door ene schier-onbegrijpbaar beeld te gebruiken. Als je erover na gaat denken is niet perfect en is niets beschrijfbaar. Hoe beschrijf ik immers de stoel waarop ik zit, of de fiets waarop ik rijd, of het teelepeltje waarmee ik mijn thee roer? Die voorwerpen beschrijf ik altijd te weinig en te klein. Ik zal altijd een mogelijke nuance vergeten te beschrijven. Ieder atoom zou de beschrijving immers anders maken. Welnu, onze gevoelens, zijn die niet onmeetbaar veel groter dan een teelepeltje of een fiets? Dan is het dus nooit mogelijk deze ook maar perfect te beschrijven. Dan moet je dus je normen bij gaan stellen. Je moet zeggen: Ik heb het hierbij nu voor mij op de beste manier beschreven die ik mij nu kan voorstellen! Dan is het dus voor dat moment voltooid, perfect. Nuance is altijd goed denk ik. Je moet vanuit een andere standaard beginnen te oordelen. Naar mijn mening zijn alle gedichtne perfecte weergaven van gevoelens, als jij anders denkt, denk je dan ook niet dat je vanuit het gemiddelde gedicht moet gaan oordelen en moet zeggen: Shit, mijn laatste gedicht is vergeleken bij anderen, of vergeleken bij mijn gemiddelde, voor zover je gedichten al kunt vergelijken, voor mij zoveel mooier: 'dit is gewoon verschrikkelijk perfect'!

[Secreet]

dichterlijke vrijheid...je mag alles gebruiken zolang het van jou is.

Je mag de wereld op zijn kop zetten, je mening uiten, en je kunt in poezie tevergeefs blijven proberen om je gevoel op papier te zetten, maar het komt er nooit zo te staan, kan ik je nu vast vertellen..

Het blijven altijd maar woorden, woorden die iedereen anders opvat.

maar zolang het gedicht voor jouw persoonlijk je gevoel weergeeft, vind ik al dat je een heel eind gekomen bent toch?

[Dreampoet]

Ik heb nu nog geen tijd om hierop uitgebreid te reageren, maar dat wordt nog leuk deze avond hehe.

Maar even al: er is ooit een groep dichters geweest die omwille van de zwakte van woorden om uit te drukken een gedicht het liefste zouden schrijven zonder woorden, maar toch begrijpbaar. Misschien is dat wel wat de foto-kunstenaars ons voorhebben... ik zeg wel... misschien

Groetjes, Dreampoet

[tacidvs]

Persoonlijk vind ik, dat je die 'grote woorden' als het kan mag gebruiken, maar niet 'ijdel'. Het heeft geen zin je uit te putten in extravagante metaforen of hyperbolen. Ik probeer mijn gedichten duidelijk te houden, om de volgende reden. Mijn gevoelens zijn vele malen subtieler dan ik met woorden kan aangeven. Ik zie dat als een barrière die je moet overwinnen, je schrijft toch voor anderen? Ook (vind ik) zijn woorden abstract: een ander verstaat er andere dingen onder. Met hyperbolen zit je dan op rozen, maar metaforen gaan dan vaak de mist in.

groeten,
t

daar ben ik het niet mee eens internationalist
voor mij gaat het nog steeds om de achterliggende gedachte
en hoe je die hebt weten te versleutelen in het gedicht, een slecht gedicht blijft een slecht gedicht, ook al zet je de woorden nog zo mooi neer

Het gaat om het kunnen raken en herkenning kweken bij je lezers

en dreampoet

misschien heeft textloze muziek dat wel op ons voor
Daar kun je ook een heleboel gevoel inleggen