Ouders overleden vriend...

[NoLimitz]

een goede vriend van mij is vorig jaar overleden aan leukemie..het was de derde keer dat ie het kreeg maar dit keer verloor die. Ik wist dat ie waarschijnlijk nooit oud zou worden. hij vertelde me dat ie weer het ziekenhuis in moest omdat ie weer leukemie had. hij heeft er 2 maanden ingelegen. normaal gesproken belde we regelmatig en als ik een tijdje niet van em hoorde als ie in het ziekhuis lag wist ik dat het slecht met em ging. soms duurde het zo lang dat ik met 1 oog al in de overlijdingspagina van de krant keek.

ik durfde zijn ouders niet te bellen omdat ik d8 dat die best wel wat beters te doen hadden dan met mij praten. uiteindelijk is ie overleden en hoorde ik het via via. zijn moeder was door alle comotie vergeten mij een uitnodiging voor de begrafenis te sturen,,,wat mij eigenlijk best pijn deed maar ik kon het hun natuurlijk niet kwalijk nemen..toen mijn moeder zijn moeder een paar weken later sprak bleek dat hij me nog verschillende keren heeft proberen te bellen maar ik nam nooit op, hij wilde graag dat ik langs zou komen in het ziekenhuis, het kwam er op neer dat ze een beetje terleurgesteld in me was omdat ze d8 dat we goed bevriend waren en ik nix van me liet horen....ik heb zijn ouders daarna een brief gestuurd waarin ik schreef wat hun zoon voor mij betekende. Deze mensen wonen dicht in de buurt en ik durf ze absoluut niet meer in de ogen te kijken..ik heb echt het gevoel dat ik iemand heb laten stikken in hun ogen. hun zoon lag op sterven en wilde mij dolgraag zien maar ik was niet bereikbaar. wat moet ik doen?

[Quintus]

Je kan het ze gewoon uitleggen, of het zo laten. Het maakt toch niet uit wat zij vinden? Het gaat erom wat jij vindt.. En je was niet bereikbaar, waarschijnlijk had je daar een goede reden voor, en dan zal je vriend het vast niet erg gevonden hebben.. Jammer, dat wel, maar niet erg..

Wesley

[miekmuis]

Ik kan me wel voorstellen dat je je schuldig voelt, maar dat is nergens voor nodig. Je hield van die jongen en wat je wel of niet gedaan hebt veranderd niks aan jou gevoel.
Ik kan me niet voorstellen dat die ouders jou nog iets kwalijk nemen na het lezen van je brief. Lijkt me eerder heel fijn voor ze om te weten dat je zoveel om hun zoon gaf...
Als je er erg mee zit zou ik gewoon een keer bij ze op de thee gaan ofzo... klinkt misschien stom, maar dan weet je wel waar je aan toe bent met ze...

JIJ weet hoet het echt zit.. Als zijn ouders dat niet van je willen aannemen of iets dergelijks, dan is dat hun probleem, en niet het jouwe. JIJ weet dat zij ongelijk hebben en moet je dus niet schuldig gaan voelen. Het doet er niet toe wat zij van jou denken..

En ja, je hebt hen dus een brief gestuurd dat hij wel heel erg veel voor jou betekende en dergelijke? Nou ja, dan heb je genoeg gedaan. Er valt jou niks kwalijk te nemen verder en als zij dat wel doen lopen zij maar met dat gevoel rond, daar hebben ze alleen zichzelf mee..