Ik zal het proberen:
De liefde voor Engeland zou dus volgens dit gedicht moeten overheersen in de "spirit of war"
Voor land en volk sterven lees ik er op uit, en dan terug komen in het hemels Engeland.
Een mooie gedachte, maar dan denk ik altijd gelijk aan, is het niet de reden van oorlogen dat men om een bepaald principe te veel geeft... Zoals vaak geloof woord aangegrepen.
Ik denk creeër je eigen aardse paradijs, en als dat Engeland is oké, zolang je maar niks is opgelegt.
Zelf ben ik ook tegen oorlog, en zal ik nooit soldaat worden, omdat ik niet voor een principe kwestie van iemand anders dood zou willen gaan, de enige waarvoor ik zou sterven is me eigen geluk. Maar als jou geluk de vrijheid van je land is dan is het zeer begrijpelijk.
en van het euforisme wat deze man over zijn Engeland uitspreekt sterft hij vredig in oorlog, en dat is natuurlijk mooi.
Want iedereen wil in vrede met zich zelf sterven.
Verder vind ik de opbouw van het gedicht wel erg mooi, ik heb hem 2 keer moeten lezen totdat ik er een stijl vorm in ontdekte, dus ik vond dat dit niet opgelegt is zoals je in vele gedichte ziet (geen gedwongen rijm)
Vooral het 2de gedeelte vind ik erg mooi daarin, volledige harmonie