[Verhaal] De tocht in de mistige droom

[Gothic]

Langzaam doe ik m’n ogen open. Het blijft pikkedonker om me heen. Het is alsof ik in een diepe slaap zit, maar dat is het niet, ik ben wakker en toch weer niet. Het is doodstil om me heen. Er gaan zelfs door m’n hoofd geen enkele gedachten.

Plots hoor ik in de verte een stem. Ik ken de stem niet. Het is een vriendelijke stem. Hij vraagt me wat. Ik kan het niet verstaan. Ik luister nogmaals aandachtig. De man vraagt: “Meisje wat zie je?”. Langzaam laat ik de beelden toe. Er verschijnt een landschap. En daarin loopt een meisje. Om het meisje hangt een zwarte negatieve waas. Ik voel een spanning, en ik voel het verdriet. Ze loopt voorover gebogen, kijkend naar de grond. Ik kan haar gezicht niet goed zien, er valt net een schaduw overheen. Ze is ongelukkig, dat is heel duidelijk. Langzaam verschijnt er meer van de omgeving. Ze loopt op een schelpenpad. Het pad loopt door een donker bos. En het regent, het plenst. Zware onweer, bliksem, en er waait een gure wind. Het meisje trilt, ze is doorweekt. Maar het lijkt haar niets te doen, ze loopt stevig door. Opeens schud ze haar haar uit haar gezicht en ik kan haar gezicht kort zien. Een korte blik, en het was genoeg. Ik schrik me rot. Ik ken dat meisje. Ze zit bij mij op school, het is m’n beste vriendin! Nadat ik van de schrik ben bekomen, kijk ik verder naar wat er gebeurt. Ze loopt door. In de verte verschijnt een treinrails. Het meisje loopt er naartoe. Langzaam begin ik bang te worden. Bang voor wat ze gaat doen. En langzaam wordt m’n angst waarheid, ze loopt idd de treinrails op. De stukjes vallen op z’n plaats. Alles wat er afgelopen jaar is gebeurd, alles wat we samen hebben meegemaakt, alles wat zij heeft moeten doorstaan. Ik wist het, ik wist het, maar durfte het niet toe te geven. Daar stond ze, helemaal doorweekt op de treinrails. M’n hart gaat sneller kloppen. Ik begin in paniek te raken, en zij helemaal niet. Ze staat daar maar. Opeens kijkt ze om. Twee grote koplampen, ik zie ze ook verschijnen. Ik begin te gillen: “Kijk uit meis, de trein komt eraan, alsjeblieft ga van die rails af, ik wil je niet kwijt, we zouden verdomme samen sterk zijn, laat me alsjeblieft niet alleen, ik kan het niet alleen, ik kan niet zonder je. Het lijkt geen zin te hebben, de trein komt dichterbij en zij blijft staan. Nog een keer schreeuw ik haar naam, en ze kijkt om. Ik schreeuw: “ga van die rails af, nu, de trein is er al bijna.” Het meisje schrikt en ziet idd de trein heel dichtbij. Ik doe m’n ogen dicht, ik wil het niet zien, ik kan het niet zien. Ik durf m’n ogen pas weer open te doen als de trein al voorbij is. Langzaam kijk ik naar de rails, laat haar alsjeblieft eraf gestapt zijn. Laat haar niet dood zijn…M’n hart klopt in m’n keel het moment dat ik naar de rails kijken. Dan komen de tranen, ik zie haar niet. Ze is weg, ik ben gvd gewoon alleen. Ik huil en huil, het doet zo’n pijn, maar plotseling klaart het op, de mist trekt weg en de zon begint te schijnen. En wie loopt daar te huppelen, het is haar. Ze leeft nog. Nog nooit heb ik zo’n blijdschap gevoelt. Het donkere landschap heeft plaats gemaakt voor een groen bos een een bloemenwei. Het meisje lacht zelfs. Ze rent door de bloemen, met de zon in haar rug. Ze lijkt echt gelukkig.

Dan hoor ik plots de stem van die man weer. Hij telt langzaam van tien tot een. “Sluit je ogen,” zegt de man, “en als je zo weer je ogen open doet ben je weer terug, in het nu, bij mij in de kamer.” Ik doe m’n ogen weer open en ik weet dat ik weer terug ben. Het licht is nog steeds uit. Door een gevoel van opluchtig en de spanning komen de tranen. Ik ben doodop, het heeft me veel energie gekost. Dit soort sessies zijn altijd zwaar. De man stelt me gerust. Hij zegt: “Je weet nu gelukkig wat je droom betekende en je weet dat het nu goed gaat met je vriendin. Als mensen veel van iemand houden en dicht verbonden zijn met een persoon kan het gebeuren dat je gevoelens van haar opvangt, als het haar teveel wordt. Dat was nu het geval. Je hebt haar geholpen met het verwerken van deze gevoelens.” Z’n stem wordt langzaam steeds vager, tot ik de stem niet meer hoor. M’n ogen vallen dicht, ik slaap bijna. Ik hoef gelukkig niet meer bang te zijn voor de dromen. Dan val ik in slaap en het licht gaat aan.



(het was een opdracht voor school, paar jaar terug. Je moest eindigen met: en het licht gaat aan)

[hacho]

ik zal mijn commentaar leveren, misschien kun je er wat mee, misschien niet.

Toen ik begon met lezen van het verhaal stoorde het gebruik van de korte zinnen me, ik wilde bijna stoppen met lezen (geen goed teken) Toch ben ik bij de 3e alinea aangekomen en toen werd me opeens heel veel duidelijk. Het gebruik van korte zinnen pas dus wel goed bij de schijnwereld van de droom (of hypnose, iets in die richting). Toch niet teveel gebruiken, wordt irritant.

Het plotselinge wakker worden had ik nooit verwacht; goed gedaan.

Nog even een slordigheidje: idd en gvd staan niet netjes in het verhaal. bovendien geeft "godverdomme" veel meer emotie als gvd, dat net zo goed de afkorting van het plaatselijke voetbalclubje kan zijn (bij wijze van spreken natuurlijk).

Over het algemeen dus wel een leuk stukje met een leuke wending erin.

De eerste alinea moet ons pakken. Qua inhoud lukt dat aardig (wakker worden in een non-ruimte is altijd fijn) maar de beschrijving is wat jammer. Tweemaal 'om me heen' zijn dodelijk voor de leeslust en na 'maar dat is het niet' kan je een punt of misschien een puntkomma zetten.

Daarna overval je ons met een stortvloed aan korte zinnen. Ik weet niet wat je motivatie daartoe was, maar het leest verdomd vermoeiend. Wanneer ik later lees dat het geen realiteit was, maar een soort van droom, zijn mijn vraagtekens nog groter. Zijn dromen niet altijd vaag, vloeiend en langzaam in elkaar overgaand? Een hortende, stotende stijl lijkt me dan niet al te gepast.

Ik dacht je te betrappen op een ongelovelijke voorspelbaarheid. Bijna had ik mijn nageslacht erom verwed dat dat meisje zelfmoord zou plegen en dat de 'ik' eenzaam en alleen overgelaten zou worden aan de tranen en de voortdurende krochten van het verdriet. Maar haar oversteek naar de hemel (zo las ik het, althans) en het stuk bij meneer de hypnotiseur maken een hoop goed.

Nu rest mij nog te zeggen dat je uit moet kijken niet alles kapot te analyseren. Soms vertel je te veel, geef je zoveel informatie, dat de sfeer er onder lijdt. Terwijl sfeer toch een belangrijk iets was in je verhaal, zo me dunkt. Kijk er dus voor uit niet alles voor te kauwen.

Nog wat spel- of typfouten en andere merkwaardigheden.

"... zwarte negatieve waas." - ... zwarte, negatieve waas. Het is trouwens een nogal vage omschrijving.

"Ze is ongelukkig, dat is heel duidelijk." - Inderdaad. Dat hoef je dus niet expliciet te vermelden.

"Zware onweer, ..." - Zwaar onweer. Denk ik, maar nagel me niet aan het kruis als ik het fout heb.

"Opeens schud ze ..." - schudt ze ...

"... idd ..." - Argh! Heiden! Ketter! Zoveel moeite is het toch niet om dat voluit te schrijven? Iedereen kan toch zien dat een gedrocht als 'idd' een belediging is voor de rest van het verhaal?

"... ik kan niet zonder je." - Sluit af met aanhalingstekens als je klaar bent met praten. Het is wat warrig zo.

"... dat ik naar de rails kijken. - Kijk. Je hebt wel twee ogen (neem ik aan, daar ik niet uit het verhaal op kon maken of je een piraat was of niet) maar de ik is enkelvoud.

"Dan komen de tranen, ik zie haar niet." - Dit doe je vaker; zonder reden twee hoofdzinnen aan elkaar plakken. In de gesproken tekst valt er overheen te komen, maar in de vertellerstekst is het niet erg mooi.

"... gvd ..." - Zie opmerkingen bij 'idd'.

LUH-3417

Deze viel me ook op: "Er gaan zelfs door m’n hoofd geen enkele gedachten."

Vage zin, klopt grammaticaal ook niet. Gedachten is meervoud, daar kan dus nooit een enkele zijn. "Zelfs door mn hoofd", sja...waardoor anders?
Die zin kan je dus beter anders verwoorden

[NecroDopey]

Tis jammer dat het goed gaat met de vriendin, verklaart niet echt waarom ze uberhaupt bij de hypnotiseur zit


*NecroDopey houdt niet zo van happy ends in dit soort verhalen

[Gothic]

NecroDopey schreef:
Tis jammer dat het goed gaat met de vriendin, verklaart niet echt waarom ze uberhaupt bij de hypnotiseur zit


*NecroDopey houdt niet zo van happy ends in dit soort verhalen

Als ik haar dood liet gaan, was het te voorspelbaar ... ze zit er vanwege die droom die ze steeds heeft, in het einde verwijs ik daarna, ze weet nu wat die droom betekent

[Vlooienband]

Hoi,

De korte zinnen vond ik er goed bij passen. Alsof je het jezelf helemaal voorstelde, maar je moeilijk op gang kwam en daarom alles kort en duidelijk op wilde schrijven, waarna je jezelf later "verloor" in het schrijven van het verhaal, je ging erin op.
Dat is niet erg, het staat alleen minder mooi en sommige mensen vinden het storend. laat mij een heiden zijn en dit aardig vinden. Het maakt het duidelijk.

Het verhaal zelf was leuk, verrassend. Het happy end beviel me wel, daar ik momenteel erg gelukkig ben, was het oké een blij verhaal te lezen. Je hebt alles leuk beschreven.
Het heeft een goede verhaallijn en het is origineel.

Alleen is het misschien wat prettiger lezen als je er ook meer witregels en alinea's in zet.


Daar er al veel gezegd is over de spelling hou ik het kort:

“Kijk uit meis, de trein komt eraan, alsjeblieft ga van die rails af"
Als ze de vriendin van de ik,-persoon is, zal deze toch zeker wel haar naam kennen? Wanneer ik zelfmoord ga plegen en zal luistren naar een tegenhoudende boodschap, zal die boodschap me op z'n minst met mijn naam aan moeten spreken en niet met zoiets als "meisje", "jij daar", "hé" e.d.
Maar dat is volgens mij, heel persoonlijk. Ik blijf me afvragen waarom de ik-persoon de naam niet kent.

[Gothic]

scimmia schreef:
Hoi,

De korte zinnen vond ik er goed bij passen. Alsof je het jezelf helemaal voorstelde, maar je moeilijk op gang kwam en daarom alles kort en duidelijk op wilde schrijven, waarna je jezelf later "verloor" in het schrijven van het verhaal, je ging erin op.
Dat is niet erg, het staat alleen minder mooi en sommige mensen vinden het storend. laat mij een heiden zijn en dit aardig vinden. Het maakt het duidelijk.

Het verhaal zelf was leuk, verrassend. Het happy end beviel me wel, daar ik momenteel erg gelukkig ben, was het oké een blij verhaal te lezen. Je hebt alles leuk beschreven.
Het heeft een goede verhaallijn en het is origineel.

Alleen is het misschien wat prettiger lezen als je er ook meer witregels en alinea's in zet.


Daar er al veel gezegd is over de spelling hou ik het kort:

“Kijk uit meis, de trein komt eraan, alsjeblieft ga van die rails af"
Als ze de vriendin van de ik,-persoon is, zal deze toch zeker wel haar naam kennen? Wanneer ik zelfmoord ga plegen en zal luistren naar een tegenhoudende boodschap, zal die boodschap me op z'n minst met mijn naam aan moeten spreken en niet met zoiets als "meisje", "jij daar", "hé" e.d.
Maar dat is volgens mij, heel persoonlijk. Ik blijf me afvragen waarom de ik-persoon de naam niet kent.

Ja, ik snap je punt. Voor het laatste, die vriendin had ik iemand in gedachte, die noemde ik altijd meis, soms ipv haar naam, misschien is het sterker als ik gewoon een naam neerzet, ik weet het niet. Ik denk er eens over na...

[Vlooienband]

Gothic schreef:
Ja, ik snap je punt. Voor het laatste, die vriendin had ik iemand in gedachte, die noemde ik altijd meis, soms ipv haar naam, misschien is het sterker als ik gewoon een naam neerzet, ik weet het niet. Ik denk er eens over na...

je moet het zelf eens bekijken
Heb je het al herlezen? Want als je dat nog niet hebt gedaan, kan je het nu doen en dan weet je zelf meestal of het wel of niet verstandig is er een naam van te maken.