[verhaal] En toen was het stil.

[Vlooienband]

En toen was het stil. Ik heb vandaag een rotdag. Maar ik bleef beleefd. Ik heb de tafels aanbeden, ik heb geknield voor een slak en ik heb de ‘Esc’-toets van het toetsenbord een knuffel gegeven.
Ik ben vandaag stil geweest. Ik heb geen enkel woord gesproken. Het beviel me. Het beviel me goed. Ik besloot vanochend dat spreken nutteloos is.
Het is inderdaad niet nodig. Ik heb de lessen gevolgd, zonder te spreken. Ik heb in de pauze gegeten, zonder te spreken. Ik heb een konijn opgegeten, zonder te spreken. Het konijn beviel me goed. Het was een roze donzig konijn. Ik heb de kop van het beestje eerst schoongelikt. Met de gedachte een beleefde Ozzy Osbourne te zijn. Het was goed.
Ik ben een beetje gek, dat wel.
De enge meneren en de enge mevrouwen laten me met rust en ik laat hen met rust. Ik ben een punaise. Ik ben een buizerd. Ik ben een aap. Ik ben alles en niets. Stiekem kom ik van Mars. Maar niemand weet het. Ookal heb ik het opgeschreven. Want het is namelijk zo geheim, dat ik het vergeet. Soms. Meestal weet ik het. Als ik het dan te goed weet, komen Zij.
De enge meneren en de enge mevrouwen in de witte pakken. Ze zijn gevaarlijk.
Ik vergeet de boodschap die ik over wil brengen, ookal is het zó belangrijk dat iedereen dit te horen krijgt. Het is té belangrijk om te vergeten. Ik heb net namelijk en discussie met een colablikje gevoerd. Het vertelde me dat de apen gevaarlijk zijn. Apen zullen de wereld overnemen en de wereld teisteren. Dat vind ik verdomme niet eerlijk. Ik mocht ook meedoen! Iedereen haat me, niemand heeft verdomme respect voor me! Geen dwangbuis kan me tegenhouden, dat heb ik al zovaak gezegd! Ik, ik heb ook recht op een goed leven. Zij hebben me weliswaar slechte geschenken gegeven, maar ze wisten het niet, toch? Oké, ze vertelden dat ik er rustiger van zou worden, maar zij weten niet dat deuren, muren en hoofdwonden de geest alleen maar sterker maken. Zij bouwen karakter. De gevolgen van mijn daden zijn hier niet gering, ik moet Hen toch eens vertellen aardiger te doen, willen ze volgelingen blijven. Elke keer als ik het leven een dodelijke omhelzing wil geven, doen ze me een dwangbuis om. Elke keer als ik karakter wil bouwen, geven ze me deze... geschenken. De gaten in mijn huid zijn prettig, maar de watjes die ze me dan geven om het bloed, het geringe beetje bloed, te stelpen, is niet prettig. Hebben zij dan helemaal geen idee hoe je karakter moet bouwen?
Ze willen me wel goed verzorgen, ik mag de hele dag in bed liggen. Om te voorkomen dat ik me druk ga maken, hebben ze banden van liefde om me heen gedaan. Wat houdt men toch veel van me...

Dit alles wordt gekenmerkt door stilte. Het is stil, ik ben stil, alles hier is zonder geluid. Ik kan roepen wat ik wil, maar niemand hoort me. En de muren, wat zijn ze zacht. Het is haast wonderbaarlijk, dat wel. Ik hou niet meer van mijn leven, het bevalt me niet meer. Niemand kan me horen en de mensen hebben me verraden. Niemand, maar dan ook niemand kan me helpen. Mijn nagezaten hebben me Hen als leger gegeven, als volgelingen. Maar Zij zijn zo stom als de neten! Zij zijn zo achterlijk, Ze doen niks wat ik wil dat ze doen en houden Zich teveel op de slechte manier met mij bezig. Ik vind het vreemd, hoe moet ik tegen hen doen? Moet ik Hen haten voor de fouten die Ze maken, of moet ik Hen laten leven en getuige laten zijn als ik mijn ware aard laat zien? Ik vraag het me af.

Bericht van het front: Zij hebben aangegeven zojuist dat het voederingstijd is. Het zogenaamde “infuus” moet vervangen worden. Ooit breng ik Hen aan het verstand dat het een zender is.
Ze hebben me ook weer wat toegediend wat niet prettig aanvoelde. Het licht wordt lichter en ik voel me vreemd. Slaap lekker?

Normaal zou het vele herhalen van het de zinsstructuur vervelend zijn, maar de conventie wil nu eenmaal dat gekke mensen zo tegen zichzelf praten. Het werkt hier goed.

Het leven dodelijk omhelzen is een mooie uitspraak.

Het is een interessante beleving vanuit een gestoord persoon, iets wat je wel vaker doet en wat je goed afgaat. Werkelijk leuk hoe hij de verplegers ziet als zijn volgelingen en de banden om hem/haar op bed te houden als 'banden der liefde'. De wereld-op-z'n-kop is altijd fijn.

Jammer alleen dat het een monoloog is van de hoofdpersoon, en dat er geen verhaal in zit, geen gebeurtenissen of actie. Met iemand die de wereld zo beleefd moet dat wel goed worden. Probeer maar eens.

Spelfouten:

"En toen was het stil. Ik heb vandaag een rotdag. Maar ik bleef beleefd." - Verleden tijd, tegenwoordige tijd, verleden tijd. Wat wordt het?

"Ookal heb ik het opgeschreven." - Ook al.

"..., ookal is het zó ..." - Ook al. Ik begin een zekere lijn te ontdekken.

"Mijn nagezaten hebben ..." - Nazaten.

"... dat het voederingstijd is." - Voedertijd, maar dat kan regionaal zijn.

LUH-3417