[Verhaal] Burger King

[NecroDopey]

Toen ik begon te schrijven wilde ik een verhaal schrijven waarin naar voren kwam hoe ongelooflijk gek ik ben op mijn huidige vriendin. Om de een of andere reden heeft mijn pessimisme en negativiteit toch weer de overhand gekregen en eindigt het verhaal niet zoals ik wilde dat het zou eindigen. Ergens fascinerend hoe een verhaal zijn eigen leven gaat leiden naarmate je verder komt. Anywayzz, het verhaal is een serie van gebeurtenissen die echt gebeurt zijn en eigenlijk mijn eerste poging tot wat humor en dramatiek in een verhaal. Ik hoop dat dat een beetje over komt. Ik heb geen spellingscontrole op de compu dus niet al te bitcherig zijn op mijn spelling svp! Met dank aan Ilsjuh voor het nalezen!

Dedicated to *Fallen_Tear*
------

Voor het eerst sinds tijden werd ik weer eens wakker met een glimlach op m'n gezicht. Gisteravond met het meisje van m'n dromen gezoend en het warme en gelukzalige gevoel gierde nog door m'n lichaam. Al snel kletterde het warme water op m'n gezicht en ik had er alle vertrouwen in dat het een mooie dag zou worden. Het was dan ook een beetje jammer dat ik vergeten was de wekker af te zetten die nu vrolijk zijn werk deed. Een hoog piepend geluid vulde het hele huis en vormde al snel een mooi duet met het gekanker van mijn ouders. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen mijn broertje in een lollige bui was, want al snel werden de eens zo warme stralen ijs- en ijskoud en sprong ik noodgedwongen als een kikker de douchekabine uit. Ik bleef vrolijk, dan wel iets minder vrolijk dan net, stapte de badkamer uit en snelde naar m'n kamer om de wekker een ram te verkopen. Toen ik me voldaan omdraaide stond mijn broertje klaar met een fotocamera en legde mijn prille naaktheid met een felle flits voor eeuwig vast. Tijd om hem erop te wijzen dat hij respect moest hebben voor z'n grote broer had ik echter niet, daar ik op mijn werk verwacht werd.

Iets later zongen de eerste ochtendgloren me tegemoet. Met flinke teugen nam ik de frisse lucht tot me en stapte met volle moed op de fiets. Ik voelde de bui echter alweer hangen toen de overbuurman mij in z'n vizier kreeg. Om de een of andere mysterieuse reden is hij er heilig van overtuigd dat ik degene ben die zijn post achterhoud en kwam wederom op me afstieren. Hij pakte me bij de kraag van m'n jas en met een overvloedig speekselgebruik maakte hij me duidelijk dat hij het niet langer pikte. Na uitleggen dat ik de post aan zijn vrouw af had gegeven klaarde zijn gezicht weer op, stofte hij mijn jas af en schudde me jovel de hand. Ik had nu zeven seconden om weg te komen, want het scenario dat nu volgde was nooit een prettig gezicht. Al snel hoorde ik een jammerlijke gil dat door merg en been ging. De arme ziel had zich op de grond geworpen en lag nu met zijn vuisten voor zijn gezicht te snikken. Iedere keer een vervelend moment als hij zich realiseerde dat zijn vrouw al vier jaar dood was.

Zonder al te veel problemen kwam ik bij de Burger King aan, maar dit was een hele schrale troost toen ik zag met wie ik de hele dag met in de keuken zou staan, namelijk met Asmara. Asmara was een klein, vies, dik Indoneesje met een grote bruine moedervlek net boven der lip, die mij leuk vond. Normaal beschouwde ik zoiets wel als een compliment, maar ze had de zwaar irritante gewoonte om niet onder stoelen of banken te schuiven hoe leuk ik wel niet was. Vloekend trok ik m'n werkkleding aan en hoopte innig dat haar familie haar een spuitje had gegeven om het gedrocht uit haar leiden te helpen. Niets van dat natuurlijk want al snel had mijn zevende zintuig haar al opgemerkt. Het gekke mens was twee jaar ouder dan ik, maar gedroeg zich als een kind van dertien toen ze me zag. Vrolijk in haar vettige handjes klappend kwam ze waggelend naar me toen en kreeg ik een stortvloed van vage klanken over me heen, waar ik geen touw aan vast kon knopen. Zelfs mongooltjes waren een stuk beter verstaanbaar. Even keek ze me aan alsof ze een antwoord verwachtte, kreeg toen een ongelooflijk lelijke grimas op der gezicht dat waarschijnlijk voor een glimlach doorging en porde me in m'n zij. Vol afschuw duwde ik haar handen weg en zei haar dat we maar es aan het werk moesten. Ze begon weer vrolijk te lachen, porde me nog eens in m'n zij en waggelde naar het kassagedeelte. Nog maar acht uur te gaan..

De rest van de uren verliepen moeizaam en traag. De klanten waren een stuk asocialer dan normaal, wat weer resuleerde in een hoop speeksel op hun broodjes dat voor mayonaise doorging. Mijn twintig jaar oudere collega besefte maar al te goed hoe waardeloos zijn leven was en deed weinig moeite om dit te verhullen. Sterker nog, de Burger King was alles wat hij had en zodoende kon ik niets doen of hij vertelde hoe het beter kon wat voor een hoop irritatie op de werkvloed leidde. Een vriendelijk bedoelde tik op m'n bil van Asmara maakte de ellende compleet, naar ik dacht. Halverwege de middag werd ik plotseling 'aangesproken' door de districtiemanager. Aanspreken is echter niet het juiste woord, daar de heer alweer een paar jaar te lang in het vak zat en zeer goed door had dat zwijgzaamheid een stuk effectiever werkte dan verbaal geweld. Het onverwurmbare gezicht had veel weg van een fossiel en zwijgend wees hij naar mijn pols. Ik begreep dat hij mijn festivalbandje bedoelde. Ik herinnerde me opeens dat er in het contract stond dat sieraden en dergelijke niet getolereerd werden. Ik werkte hier echter alweer meer dan een jaar en nog nooit eerder was er moeilijk over gedaan. De stilte werd beklemmend en ik voelde het zweet mijn rug op kruipen. Plotseling draaide hij zich langzaam om en liep richting het kantoor. Ik bleef verbouwereerd achter en ging met trillende handen verder met waar ik gebleven was. Hij kwam slechts een keer in de twee maanden langs en moest perse vandaag moeilijk gaan doen over zoiets kleins. Enkele ongenblikken later stond het zwijgende heerschap wederom naast me met een schaar in z'n hand. Mijn ogen werden groot en ik stotterde dat daar niets van in ging komen. Zijn ogen gleden omlaag en met een denigerende wijsvinger werd ik naar de deur gewezen. Wat was er toch aan de hand vandaag? Alsof de poppenspelers der waanzin aan de touwtjes trokken. (Ode aan Luh, wilde poppenspelers der waanzin zo graag gebruiken ) Ik kleedde me rustig weer om en zag hoe Asmara met tranen in der ogen aan het brabbelen was tegen de manager. Ze sloeg haar dikke korte armpjes wild op en neer en huppelde irritant van links naar rechts. Het had nog het meest weg van een klein lelijk musje dat tegen het glas aan beukte en steeds hard kwetterde als het er niet door heen kon komen. Boos vluchtte ik via de achteruitgang weg en stapte vermoeid op mijn fiets.

Ik besefte heel goed dat mijn ellende niets voorstelde bij dat van anderen, maar als je niet beter weet en het gevoel hetzelfde is dan deed het er verder toch niet toe als je dingen kon relativeren? Het gelukzalige gevoel van vanochtend was nagenoeg helemaal verdwenen. Ik had totaal geen zin om naar huis te gaan en na wat aarzelingen en afwegingen besloot ik naar het huis van het meisje van gisteravond te fietsen.. Ze bleek op het balkon te zitten en zwaaide opgewekt toen ze me zag. Al snel lagen we in elkaars armen en voelde ik me de gelukkigste persoon op deze aarde. Op dat moment ontbloeide een gedachte dat me luttele seconden in z'n greep hield, waarna een verschrikkelijke waarheid opeens geopenbaard werd. Het was allemaal een hefboom waarbij ellende en gelukzaligheid elkaar in evenwicht hielden. Blijkbaar mag ik niet gelukkig zijn zonder dat dit gepaard gaat met ellende en tegenslagen.

Enkele ogenblikken keek ik verstard in de verte en langzaam kwamen er tranen opzetten. Een zwaar depressief gevoel maakte zich van mij meester. Haar ogen, prachtige ogen die niets begrepen van wat er door mij heen ging, staarden mij ontzet en twijfelachtig aan. Ik rukte me los van haar heerlijke warmte. Ik keek haar diep in de ogen en zag dat ze het niet zou begrijpen. Er was geen uitweg. Was een moment van gelukzaligheid het waard om de rest van de tijd met ellende en misere overstelpt te worden? Ik voelde me verward, onzeker. Er restte niets anders dan naar de deur te vluchten om nooit meer weder te keren...

-Dopey

Morgen ben je de eerste. Vandaag heb ik al teveel letters gezien.

LUH-3417

[Ilsje]

"Haar ogen, prachtige ogen die niets begrepen van wat er door mij heen ging, staarden mij ontzet en twijfelachtig aan."
Kwou nog effe zeggen dat ik dit mega mooi vind klinken, maar dat wist jij al

"Ik keek haar diep in de ogen en zag dat ze het niet zou begrijpen."
Ook mooi Kheb volgens mij een zwak voor ogen ofzow

Ga zo door Kuzzz.

Leuk geschreven

Arme Asmara...Weet je zeker dat ze niets voor jou is?

[Ilsje]

Ik hoop niet dat Asmara ook op scholieren zit En kwil wel weten welke dingen echt zijn gebeurt en welke niet

[Creep]

N00dles schreef:


Arme Asmara...

Ze heeft vast wel bekende hier op het forum Of had ze geen vrienden?
Leuk, paar jaar ervaring beschreven in 1 dag En mooi einde ook, hopelijk heeft het verder geen betekenis? Jullie zijn lief stelletje

"Het had nog het meest weg van een klein lelijk musje dat tegen het glas aan beukte en steeds hard kwetterde als het er niet door heen kon komen"

Een beetje respectvoller tegen mensen aankijken mag wel

[Onlyme]

Vet verhaal, vond het origineel al heel humoristisch. En misschien is het erg cliché hoor, maar je schrijft: "Blijkbaar mag ik niet gelukkig zijn zonder dat dit gepaard gaat met ellende en tegenslagen." maar als je nooit tegenslagen hebt, herken je volgens mij geluk ook niet...geluk lijkt mij relatief.

[NecroDopey]

Creep schreef:
En mooi einde ook, hopelijk heeft het verder geen betekenis? Jullie zijn lief stelletje

Hihi vinnik ook Heeft verder geen diepere betekenis of het moet zijn dat ik niet geloof dat iemand mij leuk zou vinden en er daarom voor weg ren

[NecroDopey]

OnLyMe schreef:
Vet verhaal, vond het origineel al heel humoristisch. En misschien is het erg cliché hoor, maar je schrijft: "Blijkbaar mag ik niet gelukkig zijn zonder dat dit gepaard gaat met ellende en tegenslagen." maar als je nooit tegenslagen hebt, herken je volgens mij geluk ook niet...geluk lijkt mij relatief.

Vandaar ook de hefboom Het is de hoofdpersoon het nie waard om de hele dag door extreme ellende achtervolgt te worden zodra hij niet bij haar is
Ik zie nu dat ik beter nog 1/2 zinnen had kunnen toevoegen om dit duidelijker te maken...damn

[Black Bird]

Leuk verhaaltje. Zitten leuke dingen tussen.:

NecroDopey schreef:
Een hoog piepend geluid vulde het hele huis en vormde al snel een mooi duet met het gekanker van mijn ouders.

Mooi einde..
Blijf schrijven.

[Ulfheðin]

einde is onlogisch maar het is toch een schrijfvaardig geheel

Toe maar!

Wat een mooi verhaal geef jij ons hier om te lezen. Werkelijk, ik was verrast door de mooie beelden die je voor ons schept, vooral door de sprekende beeldspraak en de nodige ironie. Je weet dingen goed te vertellen. Het afgaan van je eigen wekker terwijl je er niet bij kan is werkelijk het meest vreselijke wat er op de vroege morgen kan gebeuren.

Wat ik alleen zou kunnen vertellen, is dat je, om het begin en het einde wat meer aan elkaar te breien, het besef van geluk dat om de hoek ligt in het midden van het verhaal levend te houden. Laat de hoofdpersoon al kleine aanzetten nemen tot de filosofie die hij op het laatste compleet maakt. Een uiterst boeiende trouwens die een goed einde aan dit verhaal maakt.

Maar dit punt van kritiek kan ook komen omdat ik zelf nogal lang met het verhaal bezig ben geweest omdat ik het, net zo graag als jij, perfect wilde hebben qua spelling en interpuncte. Ik heb alles wat verdacht was hieronder opgesomt. Voordat je daaraan begint moet je weten dat ik het werkelijk goed vond.

"Ik mocht mezelf gelukkig prijzen mijn broertje in een lollige bui was," - Noem het spirituele karma's die lekkende aura's in evenwicht proberen te brengen met behulp van Yin, Yang en Yummi, maar ik heb het idee dat het woord 'dat' in deze zin het erg goed zou doen.

"... de een of andere mysterieuse reden is hij er heilig van overtuigd dat ik degene ben die zijn post achterhoud..." - Het leven is al moeilijk genoeg. Houd je verhaal in de verleden tijd. De buurman was er heilig van overtuigd en jij hield achter.

" ... schudde me jovel de hand." - Bedoel je echt jovel? Ik vind het niet echt passen. Zeg me dat je in de war was met 'joviaal'. Zeg het! Verdomme! Zeg!

" ... een jammerlijke gil dat door merg en been ging." - Een gil die.

" ... moedervlek net boven der lip," - Haar. Hooguit 'd'r', maar dat is af te raden.

" ... om het gedrocht uit haar leiden te helpen." - Lijden. Tenzij je bedoeld dat zij je chef is en dat je hoopt dat het spuitje van haar ouders haar uit die functie zal doen vallen.

"Niets van dat natuurlijk want al snel had mijn zevende zintuig haar al opgemerkt." - Een komma tussen 'natuurlijk' en 'want', jezelf even afvragen of je echt het zevende zintuig of misschien echt het meer conventionele zesde zintuig gedoelde en bekijken hoe dat zit met het opmerken. Als je van te voren al wist dat je met haar moest werken waarom wordt je pas chagerijnig als je haar ziet?

"... dat we maar es aan het werk ... " - Eens.

"Nog maar acht uur te gaan.. " - Drie punten...

"De rest van de uren verliepen moeizaam en traag." - De rest verliep traag. De rest is het onderwerp en dat is enkelvoud.

"... wat weer resuleerde in een hoop speeksel ... " - Resulteerde.

" ... hoe het beter kon wat voor een hoop irritatie op de werkvloer leidde. " - Komma tussen 'kon' en 'wat' en het leidt tot een hoop irritatie, niet voor.

" ... voelde het zweet mijn rug op kruipen." - Ik weet wat je bedoeld, maar ik heb respect voor zweet dat zelfstandig de wetten van de zwaartekracht weet te ontkruipen.

" ... handen verder met waar ik gebleven was." - Joepi! Een contaminatie! Je gaat verder met wat je bezig was, of waar je gebleven was. Niet 'met waar' je gebleven was.

"Hij kwam slechts een keer ... " - Het is geen 'must', maar 'één' is duidelijker.

"(Ode aan Luh, wilde poppenspelers der waanzin zo graag gebruiken)" - Wat lief!

" ... tranen in der ogen aan ..." - Haar

"... klein lelijk musje ... " - Geweldige metafoor, maar gebruik een komma tussen klein en lelijk.

" ... gisteravond te fietsen.." - Of één, of drie punten. Geen twee.

" ... een gedachte dat me luttele seconden in z'n greep hield, ..." - Een gedachte die en bravo voor het gebruik van het woord 'luttel'.

LUH-3417

[hacho]

"... de een of andere mysterieuse reden is hij er heilig van overtuigd dat ik degene ben die zijn post achterhoud..." - Het leven is al moeilijk genoeg. Houd je verhaal in de verleden tijd. De buurman was er heilig van overtuigd en jij hield achter.

en natuurlijk mysterieuZe

verder een erg leuk verhaal dat de kijk van de hoofdpersoon op de wereld (in ieder geval zijn eigen wereld) goed in beeld brengt.

Inderdaad. Dom dat ik daar overheen las. Mysterieuz zelfs.

LUH-3417

[NecroDopey]

LUH-3417 schreef:
Toe maar!

Wat een mooi verhaal geef jij ons hier om te lezen. Werkelijk, ik was verrast door de mooie beelden die je voor ons schept, vooral door de sprekende beeldspraak en de nodige ironie. Je weet dingen goed te vertellen. Het afgaan van je eigen wekker terwijl je er niet bij kan is werkelijk het meest vreselijke wat er op de vroege morgen kan gebeuren.

Wat ik alleen zou kunnen vertellen, is dat je, om het begin en het einde wat meer aan elkaar te breien, het besef van geluk dat om de hoek ligt in het midden van het verhaal levend te houden. Laat de hoofdpersoon al kleine aanzetten nemen tot de filosofie die hij op het laatste compleet maakt. Een uiterst boeiende trouwens die een goed einde aan dit verhaal maakt.

Maar dit punt van kritiek kan ook komen omdat ik zelf nogal lang met het verhaal bezig ben geweest omdat ik het, net zo graag als jij, perfect wilde hebben qua spelling en interpuncte. Ik heb alles wat verdacht was hieronder opgesomt. Voordat je daaraan begint moet je weten dat ik het werkelijk goed vond.

hehe voel me vereerd, je bent toch wel een van m'n grotere voorbeelden op dit forum
Thnx voor het uizoeken van die spellingsfouten. Betwijfel echter dat ik ooit nog wat doe met m'n verhalen

[*Fallen_Tear*]

OMG ik weet even niet wat ik moet zeggen nu en zit met *zown * hoofd achter de compu

[NecroDopey]

*Fallen_Tear* schreef:
OMG ik weet even niet wat ik moet zeggen nu en zit met *zown * hoofd achter de compu

Nu maar hopen dat dit positief is