[Verhaal] Universele eenzaamheid.

Vers van de pers. Jullie hebben de primeur.

- - -

Verslagen lag hij met zijn rug op het blauwe gras, starend naar de geheimen van het heelal. Het was nacht en hij probeerde het onleesbare brailleschrift van de sterren te ontcijferen, jagend op een boodschap van buitenaf. Avonden had hij al gestaard in de eindeloze verten, maar nooit begreep hij er iets van. Het alles tegenover hem, zo klein. Hij werd vanzelf gereduceerd tot niets.
Hoewel nachten als deze misschien niet goed waren voor het zelfvertrouwen wanneer zij gevuld werden met zulke gedachten, trok het heelal hem toch met een omgekeerde zwaartekracht aan. Er moest daarboven in die enorme uitgestrektheid iets zijn. Anders was het wel een enorme verspilling van ruimte. Een andere wereld met andere wezens. Zouden ze oplossingen brengen voor de problemen op onze planeet, of zouden wij hier, planeetvaste wormen die we zijn, nog dieper verzuipen in de onbegrijpelijke soep van het leven?
Het was hem om het even. Wat zijn ouders ook zeiden, wat zijn vrienden ook dachten en wat wie dan ook er van vond; hij bleef avond op avond wachten op de komst van hen.

“Jongen, eet je je bord niet leeg?” vroeg zijn moeder als een verwijt, niet als vraag.
“Nee, ik heb geen trek,” loog hij. Weldegelijk voelde hij zijn maag knorren, maar de leegte in zijn hoofd moest eerst gevuld worden. Zouden de wezens van een andere planeet, een ander zonnestelsel, godbetert, misschien zelfs uit een ander sterrenstelsel, ook tomatensoep van hun moeder moeten eten? Met vla toe?
Zouden ze ook, net zoals zijn ouders, elke avond onderuitgezakt zitten voor een glazen kast waaruit beelden en geluiden stroomden, als een lome massage voor de weke geest? Nee, het leven daar moest meer bieden.

Natuurlijk kwam de dag waarop hij besloot een ruimteschip te bouwen. Als Mozes niet naar de berg kwam, dan moest de berg maar naar Mozes. Goedschiks of kwaadschiks.
Zijn ouders, berust in de gedachte dat hun zoon eindelijk een hobby had, lieten hem zijn gang gaan. Bovendien was de constructie uitermate geschikt om de was aan te laten drogen en kon vader zijn krant goed lezen in de schaduw ervan.
Na maanden van noeste arbeid was zijn voertuig compleet. Hij vulde het met brandstof, zwaaide zijn ouders, die het spel braaf meespeelden, gedag en ontstak het gevaarte.

Toen hij drie weken later in het ziekenhuis wakker werd, besefte hij dat zijn poging mislukt was. Toegegeven, het was onmogelijk om een berg naar Mozes te brengen. Geduldig wachten was alles wat hem nog restte.

Verslagen lag hij met zijn rug op het blauwe gras, starend naar de geheimen van het heelal. Hij speurde de hemel af naar ongewone lichten, tekenen van leven, berichten, boodschappen of wat dan ook. Als hij maar bewijs kreeg dat er meer was, dat ze daar waren.
“Jongen,” hoorde hij zijn moeder achter zich, “geef het toch op. Het heeft geen zin.”
“Nee moeder, ik weet zeker dat ze er zijn. Vroeg of laat komen ze en ik zal er klaar voor zijn.”
Moeder haalde haar schouders op. Ze legde één van haar drie tentakels op de schouder van haar zoon, en richtte zes van de achttien ogen naar de sterren.
“Jongen, er bestaat niet zoiets als mensen. We zijn alleen in het universum.”

Eenzaamheid was heer en meester.

- - -

LUH-3417

[Aurora]

Whaaaaa! Dat einde! Geweldig!

[NecroDopey]

hehe door het blauw gras in het begin van het verhaal en jou stijl kennende, had ik al snel door hoe het verhaal zou eindigen. Ergens wel jammer, daar het verhaal om de clue draait en deze verrassing er al af was eer hij had moeten komen.

Voor rest eigenlijk the usual commentaar; leuk geschreven en weer een paar prachtige zinnen, vooral de laatste is magnifiek, dat wordt weer jatwerk

Verdomme, je had me door.

Ik had het blauwe gras als lichte aanwijzing erin gedaan. Het kon namelijk ook dat het gras vanwege de nacht blauw was. Als mijn onvoorspelbaarheid voorspelbaar wordt, moet ik dan maar voorspelbaar worden, zodat dat weer onvoorspelbaar wordt? Hm. Dit verdient aandacht.

LUH-3417 - Bedankt voor de reacties.

Troost je, ik had het niet verwacht. Niet totaal dan

Geweldig verhaal, tof einde, echt een LUH-3417 verhaaltje. Keep them coming!

[Ieke]

Echt heel leuk. Ik had het einde niet verwacht.

[NecroDopey]

LUH-3417 schreef:
Verdomme, je had me door.

Ik had het blauwe gras als lichte aanwijzing erin gedaan. Het kon namelijk ook dat het gras vanwege de nacht blauw was. Als mijn onvoorspelbaarheid voorspelbaar wordt, moet ik dan maar voorspelbaar worden, zodat dat weer onvoorspelbaar wordt? Hm. Dit verdient aandacht.

LUH-3417 - Bedankt voor de reacties.

hehe tis meer dat je zelfde opbouw en werkwijze hanteert in je verhalen Zolang meerderheid nog van verbazing van z'n stoel valt kun je rustig doorgaan toch?

Je hebt gelijk en ik betrap mezelf er ook op om vaak hetzelfde te doen.

Meestal eerst een sitautie die niet logisch lijkt, vervolgens een stuk geschiedenis uit het leven van die persoon, dan weer wat actie, misschien nog wat meer geschiedenis en tenslotte een ontknoping. Volgorde kan wisselen, maar vaak gaat het wel zo. Het wordt tijd dat ik mijn eigen werk ga parodiëren.

LUH-3417

[SickOfHumanity]

WAUW!!!
echt heel leuk verhaal!!ik viel idd wel van mijn stoel om het einde!heel eventjes dacht ik wel dat het zoiets ging zijn door het blauwe gras maar toen ik verderlas dacht ik dat het wel door de nacht zou komen.
Echt heel goed geschreven en leuk id.

[Creep]

Mooi verhaal, ik wist echter ook al van te voren het einde, komt meer omdat dit idee ook wel is bij me is opgekomen, maar zou het niet zo mooi hebben kunnen uitwerken als dit...

Ik weet niet zeker, maar moet de jongen bij deze uitspraak de berg voorstellen?
"Als Mozes niet naar de berg kwam, dan moest de berg maar naar Mozes. "

Anders moet die net visa versa denk ik, want hij wacht eerst totdat de "mensen" naar hem toe komen, en dan wil hij naar hun.

Je kan de berg opvatten als beeldspraak voor de mensen, maar ik gebruikte het eigenlijk als zegswijze. Als iets op de gebruikelijke of voordehandliggende manier niet lukt, dan moet het maar eens andersom geprobeerd worden.

Bedankt voor de reacties.

LUH-3417

[Black Bird]

Ik zag het ook al aankomen, maar desalniettemin was het einde erg leuk. Goed verhaal.

[Vlooienband]

Morgen lees ik het. Nu moet ik de vierdaagse afwezigheid goed gaan maken en wat fora langs gaan lopen.

[Vlooienband]

Ik heb het verhaal anders gelezen, ik keek eerst wat de laatste alinea was en heb die later gelezen. Ik verwachtte een vreemde ontknoping, dus ik wilde je voor zijn.

Goed, mijn leestactiek: eerst heb ik het hele verhaal gelezen, behalve de laatste alinea, waar altijd de ontknoping in staat. Vervolgens heb ik het nog eens gelezen en de mogelijkheden uiteen gezet. Ik wilde persé weten wat er kon gebeuren, maar ik had de mogelijkheid dat de jongen zelf aliens waren weggestreept, vanwege Mozes. Ik verwachtte dat wij mensen de enige idioten zijn die zoiets als een Mozes bedenken.

Het blauwe gras vertelde mij het tegendeel. Want voor zover ik weet, heeft geen enkele mens blauw gras. Ik begon te denken aan dieren die alles op een andere manier zien. Aan zeedieren, onder water, die kijken naar de oppervlakte.

Ik ging de laatste alinea lezen en je had me toch weer verrast.
Het waren aliens.

Het was gaaf
Maar toch minder vernieuwend. Probeer anders eens wat nieuws.

Wow. Zelfs tegen extreem vreemde leestechnieken van Scimmia's blijken mijn verhalen soms bestand te zijn. Ik ben gevleid.

Je hebt gelijk dat ik eens wat anders moet proberen. Dit idee was nogal uitgeput door anderen voor mij, maar ik wilde er toch wat mee. Bovendien heb ik nog altijd last van mijn levenslange writer's block, dus mag het.

LUH-3417