[Ecrire automatique]

[Gothic]

Dit is een opdracht die wij bij toneel moesten doen. Je zet muziek op en gaat schrijven, zonder te stoppen, zonder te verbeteren, zonder na te denken, gewoon schrijven... Dit is geschreven op *Everything for free - K's Choise*. Een 'opdracht topic' maar hiervan maken? Volg mijn voorbeeld... Het maakt dus niets uit als er rare dingen komen staan...

Vluchten voor het kwaad,
ik wil hier weg,
rennen door het bos,
slapen in het mos,
ik ben zo moe.

Morgen is het koud,
de zon gaat onder,
druppels schitteren op bladeren
vliegende mussen vergaderen,
met mooie fluittonen.

Maar als de maan voor de zon komt,
omhelst de duisternis mij,
even word ik verwarmd,
even ben ik niet bang,
Ze denken maar wat ze willen,
ik ben niet gek...

[sinsere]

Ik vind hem wel mooi, mede ook omdat hij geschreven is vanuit gevoel zonder dat het verbeterd mag worden. Dan ligt het zo dicht mogelijk bij je echte gedachten.

[iamre18]

Ik heb muziek opgezet van AvrilLavigne, ik heb allerlei liedjes geluisterd. Heb ondertussen wat dingen opgeschreven die spontaan in mij opkwamen, naar mijn gevoel is het meer gebasseerd op flarden van gedachten (die in mij opkwamen en die ik direct heb opgeschreven.)(zonder verbeteren), tis dan ook erg vaag geworden (en niet echt bepaald een gedicht ofzo, meer wat zinnen). (misschien is het onbewust ook wel beïnvloed door de muziek)




Schoonheid wil ik zien
Maar wordt steeds zo overwoekerd
Door moeilijke gedachten
Laat me met rust, alsjeblieft

Koester geen wrok, maar wil slechts rust
Alsjeblieft houd je kwetsende woorden voor je
Ik draai me om, wil niet meer
Je beinvloeding, ga je eigen weg
Ik wil niet meer, ik wil rust slechts rust, alsjeblieft
Laat mij met rust, jij wordt mijn ondergang ooit.

Koester wrok voor het vergane
Pijn als gebroken glas in een lichaam
Die niet meer wil en niet meer te helen is
Laat. Laat mij met rust, trek nare herinneringen weg
Van het verleden, tot rust
Alsjeblieft. Verlaat mijn ziel.


Handen reiken hoog in de lucht
Proberen af te tasten waar de grens is
Van de ongrijpbaarheid en het geplaatste
In mijn hoofd en ik zweef weg met een vogel
Naar een land van vrij tot eeuwig blij


Ik wil niet meer, niet meer strijden
Om al het vergane, mijn lichaam is op.
Leven op zijn kop kan en laat eens zijn levendigheid
vloeien tot roodbloedend dood, wil ik niet, maar
Ik houd het niet lang vol meer zo, stil.


A voice in my head, swept over a rainbow
in my mind, always keep hope.
Till it’s the end of the day and tommorow still.

I will take notice for the little things around me
Care about things people don’t see.