de verloedering van de maatschappij

[Ninnoc]

spreek jij mensen nog aan op fout gedrag?
ik lang niet altijd, zelfs niet tegen kleine kutjochies van 10, voor het zelfde geld heb je een mes tussen je ribben.

Ik lul wel altijd tegen mensen op straat, gewoon aangeven hoe ver je nog kan rijden bij het inparkeren, aardig zijn tegen de kassadoos bij de appie, een straatmuzikant bedanken voor de vrolijkheid die hij je elke dag schenkt met zijn fluitje, mensen complimenteren als ze iets leuks aan hebben.
etc. Ik vind dat dat vaker moet gebeuren!!

Maar eigenlijk zou het ook weer maatschappelijk geaccepteerd zou moeten worden om mensen aan te spreken, maar hoe realiseer je dat???

Is er sowieso wel een verloedering van de maatschappij?? En wat is er allemaal aan te doen of is het slechts een kwastie van wachten voor we hier een klein-usa hebben

[GRRR]

het is een kwestie van wachten voordat we een klein usa hebben, maar ik ben gewoon een pessimist.

[japie]

Het is niet een kwestie van wachten ergens op. Het is een kwestie van zelf doen. En dan bedoel niet:verbeter de wereld, want dat lukt je niet. Houd het klein. Help bijvoorbeeld mensen uit je omgeveing, zoals familie en'of vrienden. Of help (vrijwillig) mensen uit je buurt. Je hoeft niet de wijde wereld in om je verdienstelijk te maken. Je kan ook je buurvrouw helpen met boodschappen doen bijvoorbeeld. Het gaat vaak om kleine dingen die je doet...

[drama]

Individualisme slaat een beetje door idd.

Dat zou zo zijn, ware het niet dat mensen ook niet goed voor zichzélf zorgen!

Anyway, ik merk ook bij mezelf dat ik me tegengehouden voel om er iets van te zeggen wanneer meisjes van 12 een stempelautomaat gebruiken als vuilnisbak.
En er waren nog minstens een tiental andere mensen die het zagen. Allemaal stil.

[tacidvs]

En wat heb jij nou van twaalfjarige meisjes te duchten? Niets toch?

Neemt niet weg, dat ik op school dan, niet elke idioot die zijn afval in het rond strooit, tot de orde roep. Of iets dergelijks.

Je voelt je, met hoeveel je ook bent, alleen in dat soort dingen, ja.

Ik ben ook niet bang voor ze, er is gewoon iets wat me tegenhoudt. Een soort van drempel om je met anderen te bemoeien.

[!Bart(o)!]

KontraDix schreef:
Ik ben ook niet bang voor ze, er is gewoon iets wat me tegenhoudt. Een soort van drempel om je met anderen te bemoeien.

Hier ben ik het niet mee eens. Ik ben misschien juist wel bang voor een groep jongeren, welke zich asociaal gedragen. Tegenwoordig moet je niet vreemd opkijken dat een jongen van 14 al een mes op zak heeft. En deze ook zonder pardon gebruikt. Nee, ik loop er liever met een boog om heen en zeg misschien iets, maar ingrijpen! HOO maar. Daar kom ik eerlijk voor uit. Ik denk hierbij dus ook dat er sprake is van een verloedering.

Ik heb ook niet gezegd dat het voor anderen geldt.

[Isa]

stel als ik iemand aanspreek, en hij of zij mij vervolgens zou slaan, als ik hem of haar dan terugsla kan ik rekenen op een dagje bij de rechter wegens 'onrechtmatige' geweldpleging. logisch toch dat we elkaar dan niet meer aanspreken?

[Requiem II]

Heb ik ook wel last van dat ik een beetje terughoudend ben als ik eigenlijk iemand ergens op zou willen aanspreken.. Tja weet niet waarom.

Is wel grappig trouwens als je het gedrag van de mensen in de Zwitserse alpen vergelijkt met Nederland. Daar groet echt IEDEREEN elkaar ALTIJD. Is best leuk! Als je ergens loopt loop je constant "Gruzi"(goedendag) te zeggen.

[scala]

jah je merkt het steeds vaker, niet alleen uit de nieuwsberichten maar ook in je omgeving...
maar wat ze zeggen met dat een beter milieu bij jezelf begint, denk ik dat je met dit probleem ook bij jezelf of iig in je eigen omgeving moet beginnen...
gwoon weer es je buren gedag zeggen, oud dametje helpen, straatmuzikanten wat geven, weet ik veel...'t gaat er niet om WAT je doet, maar DAT je wat doet denk ik...

Steeds meer begin ik me te realiseren dat de gedachte 'tot hier, en niet verder' bij mij de kop opsteekt. Voorheen had ik ook zoeits van 'laat maar, ik kijk wel de andere kant op', maar fuck it.

Ik ga niet wijken voor een stelletje niet-opgevoedde pubers die met een paar man ruff willen doen. Dan maar een mes tussen me ribben, maar ik weet zeker dat ik niet álleen horizontaal ga.

Wanneer ik hoor dat er wéér een zwembad eerder is gesloten doordat er een groep jongeren was die zich niet konden gedragen, of dat er wéér een groep jongeren is die een stuk strand (Katwijk aan Zee voor de kenners van feiten) onveilig maken maakt me dat kwader en kwader.

Laatst ook, ik zit hier -in dit gat waar ik woon met 16.000 inwoners- op een trein te wachten. Alleen. Ik kom het perron oplopen, en daar zie ik een groepje staan, met fietsen. Her en der een rookpluim en hard gelag. Als ik het perron verder oploop trek ik zichtbaar hun aandacht; allemaal staan ze me aan te gapen. Even denk ik 'fuck, nou hebben we 't voor elkaar', maar ik loop zo cool mogelijk door en ga op 't bankje zitten, zo'n 25 meter van hun verwijderd.

Op het andere perron nadert een trein, waar een klein jongetje uitstapt. Zichtbaar voelt hij zich niet op z'n gemak -- mede doordat er iets mis is gegaan, aangezien hij driftig aan het bellen slaat. Ondertussen steekt één zo'n ventje van dat groepje het station over (dus over de rails) en gaat daar staan wachten. Als het jongetje -die inmiddels ernstig nattigheid voelt- toch maar 's richting huis (?) gaat lopen, hoor ik de overige lieden mompelen 'kom, hem pakken we', en ze beginnen hun fietsen te pakken en hobbelen vrolijk achter het -veel kleinere- ventje aan.

Ik sta op, loop er een meter of 20 achteraan, en wanneer ik zie dat het groepje inderdaad achter hem aanloopt roep ik het ventje met het petje op z'n hoofd terug, en zeg dat-ie dat joch met rust moet laten. Hij was hélemaal verontwaardigd, 'want een telefoontje had-ie zelf al, wat zou-ie met een tweede moeten, en het blaag wat dat perron overstak deed dat vanwege een muntje op de rails etc etc etc'. Tot mijn grote verbazing bleken de 2 oudste jongens naar schatting niet ouder dan een jaar of 14 *!* te zijn, de 2 andere kornuiten waren zelfs een jaar of 10. Overigens is het niet tot een handgemeen gekomen tussen mij en die jongens, op het verzoek 'pak mij dan' gingen ze niet in. Ik heb 't lang genoeg weten te rekken zodat 't jochie weg kon komen -- Ik moest immers wel mijn trein halen.

Dit is helemaal geen 'heldenverhaal' oid, maar het wordt denk ik tijd dat we niet langer alleen ons eigen hachje proberen te redden. Ik ga proberen mijn beste beentje voort te zetten, dán maar risico op klappen. Hell, ik vind dat we moeten WEIGEREN te buigen voor het 12-16 jarige tuig wat nou tot 12 uur 's nachts op straat rondhangt.

En ja, ik ben niet gecharmeerd van een bepaalde 'groep' mensen. De nationaliteit van dat groepje waar ik een aanvaring mee had kunnen jullie wel raden vrees ik.

Als de politiek het vooralsnog niet doet, of de politie, zullen wij -de burgers- het moeten klaren. De verloren sociale controle moet terugkomen voor 'leefbare' steden/dorpen.