Denk eigenlijk niet dat het hier echt thuishoort, maar ik weet niet waar ik het wel kan plaatsen. Als iemand een idee heeft, verplaats het dan maar gewoon. Het is dus geen verhaal, maar gewoon even een stukje tekst dat ik zelf geschreven heb.
Mijn angst. Mijn tranen. Mijn twijfel. Mijn wanhoop. Mijn gevoel. Mijn leven. Niemand die het begrijpt. Niemand. Of ja, er is wel iemand. Iemand die precies weet hoe ik me voel. Die begrijpt wat ik bedoel. Zonder iets uit te hoeven leggen. Als ze me alleen al aankijkt, weet ze precies wat er in mijn hoofd om gaat. Mijn blik zegt genoeg, net als die van haar. Er is ook niks dat we niet van elkaar weten. En toch is er iets dat ik haar niet zeggen kan. Mijn angst om haar kwijt te raken. Hoeveel ze werkelijk voor me betekent. Tuurlijk, ze weet dat ik veel om haar geef en dat ze heel belangrijk voor me is. En ze weet ook wel dat ik haar nooit kwijt wil raken. Zij heeft hetzelfde bij mij. Alleen weet ze niet hoe diep mijn angst en mijn liefde voor haar werkelijk gaan. Daarvoor gaat het veel te ver. Het is gewoonweg niet voor te stellen. En ik ben bang om dat kapot te maken door haar de waarheid te vertellen. Want ik weet ook wel dat ik eigenlijk wat afstand moet nemen. Maar ik kan dat gewoon niet. Nu nog niet.
__________________
~~Ik hoef jou niets uit te leggen, het ligt hier open tussenin. En ik maak een laatste buiging, voor altijd~~
|