niet kunnen doordringen

Ik word er zo moe van, en zo verdrietig..

Mensen die maar in dat kringetje blijven draaien, en die denken dat ik hen niet begrijp, dat ik niet luister naar wat ze zeggen, dat ik geen gelijk kán hebben.

Alleen om het feit dat ik nu lekker in mn vel zit, dat ik wil leven, dat ik heb ervaren dat je uit die spiraal kunt komen, alleen om dat feit begrijp ik mensen die nog in de put zitten niet meer? Het maakt niet uit wat ik zeg, dat het mij is gelukt dat is gewoon toeval?.. Maar verdomme, ik ben getuige geweest van dit proces bij iemand anders. Ik heb bij een van de dierbaarste personen (mn moeder) in mn leven de dood in haar ogen gezien, de woorden uit haar mond horen komen, 18 jaar van haar leven (want langer leef ik nog niet en ken ik haar dus niet, voor ik geboren was ging het ook slecht met haar) voorbij zien gaan terwijl haar ogen mat stonden. Maar nu.. nu zijn het de meest levendige ogen die ik ken, is het de meest krachtige en moedige en dappere persoon die ik ken.

Waarom wordt ik ineens buitengesloten alleen omdat ik het wél heb gered? Alleen omdat ik niet geloof dat gelukkig worden onmogelijk is? Waarom als ik dat kenbaar maak krijg ik ineens alleen maar botte reactie terug, terwijl ik eerst werd gezien als iemand die te vertrouwen was en die begripvol was?

Ik begrijp het niet, en ik wil het niet begrijpen. Moet ik diegene dan de rug maar toekeren? Hoe moet ik hiermee omgaan zonder dat ik weer ga zitten huilen zoals nu?

Het lijkt wel alsof ik ineens de vijand ben, terwijl ik juist zoveel om diegene geef.. Ik voel me in ieder geval ineens de vijand...

Komt dit mensen bekend voor? Hebben mensen tips hoe ik hiermee om moet gaan?

Dusjcrib schreef:
Komt dit mensen bekend voor? Hebben mensen tips hoe ik hiermee om moet gaan?

Het komt me bekend voor. Gelukkig geef ik niet snel op (nooit?) ...ik blijf dus gewoon door praten (of schrijven), net zolang tot diegene weer normaal tegen me kan doen. Heel vervelend en heel frustrerend voor die andere persoon, en net zo goed voor mij ook, maar ja, dat moet ik er dan maar voor over hebben. Ik denk dat een brief schrijven goed werkt, jij kunt alles vertellen wat je wilt, de ander kan de brief lezen op een moment dat hij/zij wil en kan je niet in de reden vallen omdat hij/zij bv. boos wordt oid. Leg in zo'n brief uit waarom jij het anders ziet, dat jij het eerst ook niet zag zitten en er niet in geloofde, maar dat je nu weet dat het ook anders kan ed. Ik weet niet wie diegene is om wie het gaat...maar een brief kan werken. Heel veel succes en sterkte iig.

Dat je er om huilt is niet slecht, alleen maar een teken dat je veel om die persoon geeft en dat het je veel doet. Het is alleen wel belangrijk dat je er op let dat jij je er verder niet rot door gaat voelen. Het gaat met jou nu beter, en dat moet je zo houden! Dat het met iemand anders slecht gaat moet niet inhouden dat het met jou dan ook weer slecht gaat.

Dit is al vaker gebeurd op deze manier, daar hadden we het eerst nog over, hij wist het niet meer, dat kan ik me voorstellen aangezien het toen heel slecht met hem ging.

Hij zag mn topic hier, en vroeg of ik weer online kwam op msn. Hij doet nu weer normaal in ieder geval.

Maar ik vind het gewoon zo ontzettend moeilijk. Het is gewoon dat ik in die kutperiode nooit iemand heb gehad die me ook maar probeerde te begrijpen, die door mn mooie pantsertje heenprikte, die me zei dat het allemaal weer goed kwam. En oh, hoe heb ik daar naar verlangd. Maar ik heb het allemaal alleen moeten doen, en nu, nu wil ik iemand anders wel die steun geven, wel vertellen dat het goedkomt.. en dan komt dat gewoon niet aan. Dat vind ik heel erg moeilijk.

Ik denk dat mensen niet beseffen hoeveel dit met anderen kan doen.. de tranen stromen over mn wangen hier..

Het ligt ook wel aan mij.. ik hou me zo vaak en zoveel groot, en vind het zo moeilijk om anderen te laten zien wat er echt in mij omgaat en hoe bang en onzeker ook ik ben, dat ik wanneer anderen zich wel openstellen naar mij hen maar zoveel mogelijk het gevoel wil geven dat dit mag en kan en okee is en dat ik hen steun.. Ik projecteer teveel mn eigen behoeftes op anderen, en bereik daardoor juist vaak het averechtse van wat ik wil bereiken.. Maar helaas besef ik me dit altijd pas achteraf.

[Fade of Light]

Je bent in hun ogen anders geworden. Jij hebt jezelf eruit kunnen redden, iets wat zij zichzelf misschien niet zien kunnen doen, en stoten je daarom af.

dit is het engie dat ik zo even uit je verhaal kan opmaken en 'feedback geven', maar ik snap je verhaal eigenlijk niet.

Ben jij nou ergens uitgekomen of een vriendin van je? of alle twee?!

Fade of Light schreef:
Je bent in hun ogen anders geworden. Jij hebt jezelf eruit kunnen redden, iets wat zij zichzelf misschien niet zien kunnen doen, en stoten je daarom af.

dit is het engie dat ik zo even uit je verhaal kan opmaken en 'feedback geven', maar ik snap je verhaal eigenlijk niet.

Ben jij nou ergens uitgekomen of een vriendin van je? of alle twee?!

Ik.. en niet een vriendin, maar mn moeder...

Dusjcrib schreef:
Maar ik vind het gewoon zo ontzettend moeilijk. Het is gewoon dat ik in die kutperiode nooit iemand heb gehad die me ook maar probeerde te begrijpen, die door mn mooie pantsertje heenprikte, die me zei dat het allemaal weer goed kwam. En oh, hoe heb ik daar naar verlangd. Maar ik heb het allemaal alleen moeten doen, en nu, nu wil ik iemand anders wel die steun geven, wel vertellen dat het goedkomt.. en dan komt dat gewoon niet aan. Dat vind ik heel erg moeilijk.

Ik snap wat je bedoeld. Ik had dit 'vroeger' ook heel erg. Ik besef nu dat ik kan zeggen wat ik wil, op dat moment begrijpt iemand het toch niet, het dringt idd niet tot hem door. Ik blijf het toch zeggen en ik zeg ook dat ik het blijf zeggen, ook al kan het ze niks schelen of geloven ze me niet. Ik zeg dat ik weet dat ik vervelend ben en dat zij er anders over denken en dat ik dat weet, maar dat me dat niks kan schelen. Ik weet ook niet of je moet vertellen dat het goed komt, want dat weet je niet. Ik denk wel dat je iemand moeten laten weten dat hij/zij altijd bij je terecht kan ed, dat je iemand steunt. Ik denk dat dat het belangrijkst is.

Ik denk dat mensen niet beseffen hoeveel dit met anderen kan doen.. de tranen stromen over mn wangen hier..

Ik denk wel dat ze het beseffen...ze zien het alleen anders.

Het ligt ook wel aan mij.. ik hou me zo vaak en zoveel groot, en vind het zo moeilijk om anderen te laten zien wat er echt in mij omgaat en hoe bang en onzeker ook ik ben, dat ik wanneer anderen zich wel openstellen naar mij hen maar zoveel mogelijk het gevoel wil geven dat dit mag en kan en okee is en dat ik hen steun.. Ik projecteer teveel mn eigen behoeftes op anderen, en bereik daardoor juist vaak het averechtse van wat ik wil bereiken.. Maar helaas besef ik me dit altijd pas achteraf.

Ik denk dat dat er misschien idd voor zorgt dat het niet werkt. Omdat ze niet weten wat jij voelt en wat er in je omgaat enz. Ze weten dus misschien niet eens dat je wel weet waar je het over hebt. Vertel ze dat.

Je hebt het in je ene reply over een hij en in een andere over je moeder...?

Leonoor schreef:
Ik snap wat je bedoeld. Ik had dit 'vroeger' ook heel erg. Ik besef nu dat ik kan zeggen wat ik wil, op dat moment begrijpt iemand het toch niet, het dringt idd niet tot hem door. Ik blijf het toch zeggen en ik zeg ook dat ik het blijf zeggen, ook al kan het ze niks schelen of geloven ze me niet. Ik zeg dat ik weet dat ik vervelend ben en dat zij er anders over denken en dat ik dat weet, maar dat me dat niks kan schelen. Ik weet ook niet of je moet vertellen dat het goed komt, want dat weet je niet. Ik denk wel dat je iemand moeten laten weten dat hij/zij altijd bij je terecht kan ed, dat je iemand steunt. Ik denk dat dat het belangrijkst is.


Ik denk wel dat ze het beseffen...ze zien het alleen anders.



Ik denk dat dat er misschien idd voor zorgt dat het niet werkt. Omdat ze niet weten wat jij voelt en wat er in je omgaat enz. Ze weten dus misschien niet eens dat je wel weet waar je het over hebt. Vertel ze dat.

Je hebt het in je ene reply over een hij en in een andere over je moeder...?

okeej.. even rechtzetten..

in mn eerste post, waarmee ik het topic open.. dan heb ik het over iemand die ik uit een depressie heb zien komen.. dat is mn moeder.. + ik ben uit mn depressie gekomen.

degene over wie dit topic gaat, een hij dus, zit nog in een depressie..

*ik ga het wel even aanpassen want dit is kennelijk te verwarrend*

[nogwatjuh]

Dusjcrib schreef:
[B]Ik word er zo moe van, en zo verdrietig..

Mensen die maar in dat kringetje blijven draaien, en die denken dat ik hen niet begrijp, dat ik niet luister naar wat ze zeggen, dat ik geen gelijk kán hebben.

msschien omdat je geen lotgenoot meer bent.. in mijn depressieve periode praatte ik ook veel liever met mensen die t ook waren dan mensen die t ooit geweest waren. ze begrepen me beide wel amar bij de mensen die t niet meer waren vond ik mezelf zeuren en die zijn toch een beetje anders. die zullen eerder zeggen van t is gebeurd, ga verder met je leven, t komt wel goed. omdat t bij hun ook is goed gekomen, terwijl mensen die t ook hebben eerder zullen zeggen dat je even moet volhouden.

Dusjcrib schreef:
[B]1
Alleen om het feit dat ik nu lekker in mn vel zit, dat ik wil leven, dat ik heb ervaren dat je uit die spiraal kunt komen, alleen om dat feit begrijp ik mensen die nog in de put zitten niet meer? Het maakt niet uit wat ik zeg, dat het mij is gelukt dat is gewoon toeval?.. Maar verdomme, ik ben getuige geweest van dit proces bij iemand anders. Ik heb bij een van de dierbaarste personen (mn moeder) in mn leven de dood in haar ogen gezien, de woorden uit haar mond horen komen, 18 jaar van haar leven (want langer leef ik nog niet en ken ik haar dus niet, voor ik geboren was ging het ook slecht met haar) voorbij zien gaan terwijl haar ogen mat stonden. Maar nu.. nu zijn het de meest levendige ogen die ik ken, is het de meest krachtige en moedige en dappere persoon die ik ken.

Waarom wordt ik ineens buitengesloten alleen omdat ik het wél heb gered? Alleen omdat ik niet geloof dat gelukkig worden onmogelijk is? Waarom als ik dat kenbaar maak krijg ik ineens alleen maar botte reactie terug, terwijl ik eerst werd gezien als iemand die te vertrouwen was en die begripvol was?

zie stuk text hiervoor..

Dusjcrib schreef:
[B]
Ik begrijp het niet, en ik wil het niet begrijpen. Moet ik diegene dan de rug maar toekeren? Hoe moet ik hiermee omgaan zonder dat ik weer ga zitten huilen zoals nu?

je moet t je niet aantrekken.. laat je niet meeslepen in hun verdriet.. als ze jou alles zouden vertellen wat ze je zouden willen vertellen zou jij te kut gaan voelen en zouden ze jou dr in mee kunnen trekken. vroeger kon dat niet, vroeger was je al op hun niveau.. daarom wouden ze t je eerder vertellen.ze konden je niet kapotmaken met hun depressie.. ze konden je dr alleen maa blij mee maken, wetend dat je niet de enige was..

Dusjcrib schreef:
[B]
Het lijkt wel alsof ik ineens de vijand ben, terwijl ik juist zoveel om diegene geef.. Ik voel me in ieder geval ineens de vijand...

Komt dit mensen bekend voor? Hebben mensen tips hoe ik hiermee om moet gaan?

komt wle bekent voor.. toen ik dperi was wou ik ook liever praten met lotgenoten.. maar denk niet dat je dat bedoeld...

nogwatjuh schreef:
msschien omdat je geen lotgenoot meer bent.. in mijn depressieve periode praatte ik ook veel liever met mensen die t ook waren dan mensen die t ooit geweest waren. ze begrepen me beide wel amar bij de mensen die t niet meer waren vond ik mezelf zeuren en die zijn toch een beetje anders. die zullen eerder zeggen van t is gebeurd, ga verder met je leven, t komt wel goed. omdat t bij hun ook is goed gekomen, terwijl mensen die t ook hebben eerder zullen zeggen dat je even moet volhouden.

zie stuk text hiervoor..

je moet t je niet aantrekken.. laat je niet meeslepen in hun verdriet.. als ze jou alles zouden vertellen wat ze je zouden willen vertellen zou jij te kut gaan voelen en zouden ze jou dr in mee kunnen trekken. vroeger kon dat niet, vroeger was je al op hun niveau.. daarom wouden ze t je eerder vertellen.ze konden je niet kapotmaken met hun depressie.. ze konden je dr alleen maa blij mee maken, wetend dat je niet de enige was..

komt wle bekent voor.. toen ik dperi was wou ik ook liever praten met lotgenoten.. maar denk niet dat je dat bedoeld...

Mij erin meeslepen, dat zal van ze levensdagen niet meer gebeuren.. En ik zeg juist dat je moet volhouden, juist omdat het beter wordt. Maar hoe stom is het eigenlijk, dat wanneer je in de problemen zit en je kut voelt je alleen maar wil horen dat dit terecht is en er neits aan is te doen?

Om eruit te komen moet je een cirkel doorbreken, maar niemand mag je dat vertellen?? Je wil praten, maar de waarheid mag ik niet zeggen?

Hij vroeg me juist of ik tijd had om te praten, hij had me een smsje gestuurd.. En dan praat ik, maar mag ik niet de waarheid zeggen? Is wat ik vind en denk niet waar.. waarom vraag je er dan naar? Sorry, ik ben een eerlijk persoon, en ik ga niet mee in iemands zelfdestructie alleen omdat diegene blijft ontkennen tegenover zichzelf en niet wil laten doordringen wat ik zeg. Nou sorry, zo kan ik het niet.. Als er gevraagd wordt te praten en ik vervolgens dan op wat ik zeg heel botte reacties krijg, heb ik de volgende keer ook geen zin meer om te praten.

Wat verwacht men nou helemaal van mij? Het voelt gewoon alsof ik geen 'credit' krijg voor wat ik heb bereikt en gedaan. Ik had niemand, en ben helemaal zelf er weer bovenop gekomen.. Ik heb uiteindelijk helemaal zelf, en helemaal uit mezelf de stappen ondernomen om te komen waar ik ben. En die weg was verdomde zwaar en ontzettend moeilijk.. En dan deel ik mijn ervaringen met iemand, en worden ze als een soot onwaarheden beschouwd.. alsof het maar toeval is dat het mij goed gaat, alsof ik er niet keihard voor hebt gewerkt?!

Ik zeg nooit dat het zomaar vanzelf goedkomt.. Ik zeg dat wanneer je ervoor werkt, dat wanneer je cirkels doorbreekt, dat het dan beter zal gaan. En dit is geen algemeen advies, maar een advies voor 1 persoon. Bij sommige mensen ligt het anders, tuurlijk, want iedereen heeft andere problemen...

Maar goed, ik heb het uitgepraat met de betreffende persoon, maar ik blijf het moeilijk vinden en ik weet dat het op dat gebied zal blijven botsen zolang het gaat zoals het gaat met hem. Maar ik kan niet stopzetten dat ik om hem geef, dat ik heel veel om hem geef, en dat zal ik hem ook blijven vertellen, of hij me nu gelooft of niet, dat maakt me niet uit.

Lief, als je dit leest.. Ik had dit topic niet geopend zou ik niet om je geven, ik zou niet hebben zitten huilen zou ik niet om je geven, en ik zou al die dingen al niet eens hebben gezegd zou ik niet om je geven... zolang je dat maar niet vergeet

[~*Noa*~]

Hoihoi,

Misschien is het wel een heel nutteloos reply, maar dan moet je het maar vergeten...

Ik zat net je verhaal te lezen en toen bedacht ik me dit (als ik het verhaal goed begrepen heb):

Je schrijft:

Het is gewoon dat ik in die kutperiode nooit iemand heb gehad die me ook maar probeerde te begrijpen, die door mn mooie pantsertje heenprikte, die me zei dat het allemaal weer goed kwam. En oh, hoe heb ik daar naar verlangd. Maar ik heb het allemaal alleen moeten doen, en nu, nu wil ik iemand anders wel die steun geven, wel vertellen dat het goedkomt.. en dan komt dat gewoon niet aan.

Kijk... je zegt hier dus eigenlijk... dat je niet tot hem door kan dringen, maar dat je dat zo graag zou willen omdat je weet hoe hij zich voelt, en omdat je toen je je zelf zo voelde zo alleen hebt gevoeld...

Maar zijn er geen mensen geweest die ook tot jou hebben proberen door te dringen, die je ook afstootte (zonder dat je het zelf merkte)...Ik denk dat het absoluut niet aan jou ligt hoe die jongen tegen je doet. Maar 'gewoon' aan het feit dat hij depressief is en alles wat daarbij hoort. Snap je?

Ja ik kan het niet echt duidelijk uitleggen en misschien is het ook wel niet hetgene waar je naar zoekt.... Maar ik hoop dat je er iets aan hebt...

Ik zal ondertussen eens na gaan denken over tips (maar ik heb er niet echt verstand van, dus verwacht maar niet teveel)...

Groetjes... Noa

[nogwatjuh]

Dusjcrib schreef:
[B]Mij erin meeslepen, dat zal van ze levensdagen niet meer gebeuren..

Dat zeg je nu..

En ik zeg juist dat je moet volhouden, juist omdat het beter wordt. Maar hoe stom is het eigenlijk, dat wanneer je in de problemen zit en je kut voelt je alleen maar wil horen dat dit terecht is en er neits aan is te doen?

dat bedoel ik niet..maarre laat ook maar, k weet ook niet meer wak dr mee bedoelde

Dusjcrib schreef:
Om eruit te komen moet je een cirkel doorbreken, maar niemand mag je dat vertellen?? Je wil praten, maar de waarheid mag ik niet zeggen?

tuurlijk mag je dat best zeggen maar depressies hebben tijd nodig.. tuurlijk kan je dr alles aan doen om hun dr uit te krijgen, maar als je er gewoon genoeg met hun over praat en hun de tijd geeft t te verwerken komt t uiteindelijk ook goed. ok t duurt msschien wat langer maar dan is t dr wel jhelemaal uit en komt t als t goed is nie meer terug..

Dusjcrib schreef:
Hij vroeg me juist of ik tijd had om te praten, hij had me een smsje gestuurd.. En dan praat ik, maar mag ik niet de waarheid zeggen? Is wat ik vind en denk niet waar.. waarom vraag je er dan naar? Sorry, ik ben een eerlijk persoon, en ik ga niet mee in iemands zelfdestructie alleen omdat diegene blijft ontkennen tegenover zichzelf en niet wil laten doordringen wat ik zeg. Nou sorry, zo kan ik het niet.. Als er gevraagd wordt te praten en ik vervolgens dan op wat ik zeg heel botte reacties krijg, heb ik de volgende keer ook geen zin meer om te praten.

ja umm je hebt wel gelijk maar mensen die depressief zijn kunnen niet altijd meer helemaal ok denken en zien dingen wel eens verkeerd en vatten dingen eerder verkeerd op.. moet je dus nie persoonlijk opvatten

Dusjcrib schreef:
Wat verwacht men nou helemaal van mij? Het voelt gewoon alsof ik geen 'credit' krijg voor wat ik heb bereikt en gedaan.

mensen die depressief zijn meestal niet helemaal hun zelf. nouwja umm toen ik t was was ik niet echt aardig en deed ik de hele tijd alsof mensen maar met mij rekening moesten houden, en dat ze mij normaal moesten behandelen.. heel erg egoistisch dus, wat anderen wel niet gedaan hadden kon me helemaal nix schelen, dat van mij was erger.. snap je wat ik bedoel??? k hoop t maar want ik ben nie handig met woorden

Dusjcrib schreef:
Ik had niemand, en ben helemaal zelf er weer bovenop gekomen.. Ik heb uiteindelijk helemaal zelf, en helemaal uit mezelf de stappen ondernomen om te komen waar ik ben. En die weg was verdomde zwaar en ontzettend moeilijk.. En dan deel ik mijn ervaringen met iemand, en worden ze als een soot onwaarheden beschouwd.. alsof het maar toeval is dat het mij goed gaat, alsof ik er niet keihard voor hebt gewerkt?!

zie vorige text

Dusjcrib schreef:
Ik zeg nooit dat het zomaar vanzelf goedkomt.. Ik zeg dat wanneer je ervoor werkt, dat wanneer je cirkels doorbreekt, dat het dan beter zal gaan. En dit is geen algemeen advies, maar een advies voor 1 persoon. Bij sommige mensen ligt het anders, tuurlijk, want iedereen heeft andere problemen...

Maar goed, ik heb het uitgepraat met de betreffende persoon, maar ik blijf het moeilijk vinden en ik weet dat het op dat gebied zal blijven botsen zolang het gaat zoals het gaat met hem. Maar ik kan niet stopzetten dat ik om hem geef, dat ik heel veel om hem geef, en dat zal ik hem ook blijven vertellen, of hij me nu gelooft of niet, dat maakt me niet uit.

blijf dat ytegen hem zeggen.. tis fijn als je t bent om te weten dat dr nog steeds mensen om je vgeven en dat je dr nie alleen voor staat

nogwatjuh schreef:
dat bedoel ik niet..maarre laat ook maar, k weet ook niet meer wak dr mee bedoelde

tuurlijk mag je dat best zeggen maar depressies hebben tijd nodig.. tuurlijk kan je dr alles aan doen om hun dr uit te krijgen, maar als je er gewoon genoeg met hun over praat en hun de tijd geeft t te verwerken komt t uiteindelijk ook goed. ok t duurt msschien wat langer maar dan is t dr wel jhelemaal uit en komt t als t goed is nie meer terug..

ja umm je hebt wel gelijk maar mensen die depressief zijn kunnen niet altijd meer helemaal ok denken en zien dingen wel eens verkeerd en vatten dingen eerder verkeerd op.. moet je dus nie persoonlijk opvatten

mensen die depressief zijn meestal niet helemaal hun zelf. nouwja umm toen ik t was was ik niet echt aardig en deed ik de hele tijd alsof mensen maar met mij rekening moesten houden, en dat ze mij normaal moesten behandelen.. heel erg egoistisch dus, wat anderen wel niet gedaan hadden kon me helemaal nix schelen, dat van mij was erger.. snap je wat ik bedoel??? k hoop t maar want ik ben nie handig met woorden

zie vorige text

blijf dat ytegen hem zeggen.. tis fijn als je t bent om te weten dat dr nog steeds mensen om je vgeven en dat je dr nie alleen voor staat

Ik zeg dat niet zomaar nu. Ik ben namelijk gigantisch meegesleept door mn moeder, daardoor heb ik als geen ander moeten leren me te distantiëren van andermans problemen. Dat zijn andermans problemen en niet mijn problemen. Ik laat me dus niet meer meeslepen door iemand, ik sta sterk in mijn schoenen en ik heb ervaren dat ik een hoop aankan.

Verder heb je helemaal gelijk in alles wat je zegt, ik weet het allemaal aangezien ik ook depressief ben geweest. Maar ik ga mijn gedrag en reacties niet aanpassen aan het feit dat iemand depressief is of niet. En dat je depressief bent, betekent niet dat ik alle botheid maar hoef te pikken en dat doe ik dus ook niet. Ik heb ook gevoel, ookal voel ik me nu goed, en mij kun je dus ook kwetsen en pijn doen. Dan maakt het met niet uit of je nu depressief bent of niet, je houdt er maar rekening mee, en anders dan krijg je dat op je bord zoals nu was gebeurd. Ik ga me niet anders gedragen tegenover iemand die depressief is en kan lullige dingen dus niet ineens niet persoonlijk opvatten. Mn eerste reactie is altijd dat het pijn doet, en pas later zakt het weer weg.

Ik weet gewoon niet meer goed wat ik moet zeggen of doen, ik ga namelijk niet niet zeggen wat ik vind, en ik ga me niet aan iemand aanpassen omdat diegene depressief is..

nogwatjuh schreef:

tuurlijk mag je dat best zeggen maar depressies hebben tijd nodig.. tuurlijk kan je dr alles aan doen om hun dr uit te krijgen, maar als je er gewoon genoeg met hun over praat en hun de tijd geeft t te verwerken komt t uiteindelijk ook goed. ok t duurt msschien wat langer maar dan is t dr wel jhelemaal uit en komt t als t goed is nie meer terug..

Ik kan iemand er niet uithalen, ik kan iemand niet helpen. Dat kan alleen diegene zelf. Maar desondanks zeg ik wel wat ik vind en denk, ik ga niet stil zitten toekijken hoe iemand zichzelf kapot maakt. Dat kan ik niet, al helemaal niet als ik veel om iemand geef. Ik zal niet pushen, ik zal er voor ze zijn, maar ik trek wel mn mond open, en dat blijf ik ook doen. Ookal reageert iemand hier slecht of vervelend op.

Ik vind het gewoon zo jammer dat ik telkens zo'n reactie krijg, alsof ik diegene kwaad wil doen ofzo..

ik gooi hem dicht, het probleem is opgelost met diegene, en ik denk niet dat er verder nog heel veel nuttigs uit dit topic komt aangezien sommige dingen nu eenmaal op een bepaalde manier zijn en niet veranderd kunnen worden.

Nogwatjuh heeft gelijk in wat ze zegt, maar ondanks alles zal ik blijven doen hoe ik doe.. dan neem ik de reacties maar op de koop toe, het was iig fijn het eventjes kwijt te kunnen