Mijn Belle.

[zozze]

I
De rustige pianomuziek leek Belle te troosten. Ze streek met haar hand over het laken, de plaats waar Marijke zojuist nog gezeten had. Zou ze het overleven tot haar huis? Belle wist het niet. Ze wilde het niet weten. Marijke had het onvermijdelijke gezegd. En dat was teveel. Belle keek naar de brief in haar hand die Marijke haar gegeven had. Ze wist er geen raad mee, ze kon hem niet openen. Het liefste zou ze hem verscheuren, maar daarmee verscheurde ze ook haar hart. Haar ziel. Haar alles. Marijke had alles voor haar betekend, alles, altijd. Al sinds de kleuterschool waren ze de beste vriendinnen. Waarom kon dat nu niet meer? Waarom was dat alleen niet genoeg? De brief lag ongeopend op haar bureau. Ze keek er gespannen naar. Haar gedachten raasden als een sneltrein door haar hoofd. Ze kon niet meer helder denken. Het bleef maar draaien en draaien.

Geef toe Belle, je hebt het toch zelf overwogen? Je hebt het nog gedacht. Het ís niet meer normaal dat jullie je zo gingen gedragen. Je hebt geen verlangen om je beste vriendin te kussen. Dat kan gewoon niet. Dat is absurd. Je moet het onder ogen komen Belle.

Een enkele traan rolde van haar wang. Ze wilde niet zo zijn. Niet zoals die vieze mensen in die vieze tv-programmas, hun vieze muziekclipjes en hun vieze films. Ze wilde niet vies zijn.

Je bent niet vies, Belle! Er zijn zo veel mensen zoals jij bent. Of zoals jij niet wilt zijn. Accepteer het gewoon, je zit er mee opgescheept.

De brief leek haar uit te lachen, radeloos als ze was. Och, wat had ze eigenlijk te verliezen? Ze nam de brief uit de enveloppe en begon te lezen.

Lieve Belle,
Ik hoop dat ik je niet gekwetst heb. Het is hard voor mij. Ik word zowat uiteengerukt door de twijfels.
Het spijt me dat ik zo onmiddellijk vertrokken ben, ik wilde je antwoord niet weten, ik was bang om de waarheid onder ogen te komen.
Ik vraag me af of ik nu nog wel durf om ‘ik hou van je’ te zeggen… Vriendschappelijk weliswaar…
Oh Belle, ik hoop dat je dit allemaal niet te zwaar opvat!
Je bent nog zo jong, ik ga je zo snel volwassen maken… Je hebt nog een heel leven voor je, een hele puberteit. Misschien was die wel al gedaan, je bent een speciaal kind, Belle, het speciaalste dat ik ooit gekend heb.
Je betekent alles voor me.
Ik heb lang getwijfeld of ik verliefd op je was, ik kon de gedachte niet verdragen. Het is allemaal nog een beetje taboe…
Ach, ik mag me geen illusies maken, ik maak onze vriendschap kapot.
Ik hoop dat je niet kwaad op me bent.
Knuffels,
Marijke

De brief was nat, door de tranen die erop gedruppeld waren. Belle snikte zachtjes. Ze zou haar gezond verstand moeten volgen en beseffen dat het waar was.

Eindelijk. Snap je het nu? Het is zo, en het kan niet vermeden worden. Bel haar, ga er naartoe, maar laat haar alsjeblieft niet in die twijfel zitten! Slaap er desnoods nog een nachtje over.

Ze legde de brief neer en kroop onder de lakens. Het beloofde een zware nacht te worden.

II
Weken waren verstreken en Belle voelde zich beter dan ooit. Ja, ze had lang getwijfeld, en ja, ze was niet zeker geweest van haar antwoord, maar spijt had ze er zeker niet van. Ze las de brief, die al weken onaangeroerd op haar bureau lag, nog eens opnieuw. Zo besefte ze hoe gelukkig ze nu wel was. Ze wilde net naar beneden gaan toen de telefoon ging. Ze stormde er naartoe.
‘Hallo met Belle.’
‘Dag Belle,’ klonk een zachte stem door de hoorn.
‘Marijke!’ Belle kon haar lach niet inhouden. ‘Wat voor nieuws?’
‘Heb je geen zin om morgen mee te gaan winkelen?’
‘Tuurlijk! Even vragen aan mam.’ Ze liep met grote passen de trap af en stormde de keuken binnen.
‘Mam mag ik morgen met Marijke gaan winkelen?’ vroeg ze poeslief.
‘Ja, als je me weet te zeggen wanneer je terug bent.’
‘Oké, ik zal straks even kijken op internet naar de uren van de bus.’
Ze stormde weer naar boven en nam de telefoon terug.
‘Yessssssss!’ hijgde ze. Marijke glimlachte, ook al kon Belle het niet zien.
‘Dat is dan afgesproken?’
‘Oke!’ lachte Belle, en na een lang afscheid stond ze terug alleen, in het midden van haar kamer. Ze voelde zich gelukkiger dan ooit. Een hele dag met Marijke, dat beloofde leuk te worden. Ze checkte de uren van de bus, en telde al af naar de volgende dag.

Eindhalte Dendermonde Station. De bus stopte en de passagiers stroomden eruit. Belle en Marijke liepen hand in hand door de straten. Ze waren moedig. Al hun angsten waren overwonnen. De mensen keken, zij keken terug. Ze waren net vastgebonden, konden mekaar niet loslaten. Hier kenden ze niemand, hier moesten ze niet vrezen voor familieleden die achter elke hoek verstopt konden zitten. Nee, hier waren ze veilig. Een oma sjokte voorbij en schonk hun een afkeurende blik. Ze lachten erom.

Na een hele namiddag rondgehangen te hebben in de stad besloten ze naar het park te gaan, en daarna terug naar de bushalte. In het park was er bijna niemand, behalve een paar jongetjes die aan het voetballen waren. Ze gingen op een bankje zitten, en Belle liet haar hoofd op Marijkes schouder vallen.
‘Marijke?’
‘Ja?’
‘Ik hou van je.’
‘Ik ook van jou, Belle’

Het werd een onvergetelijke dag.


_____________________________________

dit is aan alle mensen die zich afvroegen wie die twee meisjes in dendermonde waren

Hmm, het is een beetje waargebeurd, er is veel veranderd maar grotendeels is het autobiografisch. Daardoor verliest het wel wat van zijn kwaliteit denk ik... Maarja, het is aan jullie

[Angeles]

Ik moet zeggen dat het mij wel aanspreekt. Ik vind de schrijfstijl heel prettig en zeker voor iemand van dertien vind ik zowel het verhaal als de stijl er veelbelovend uitzien. Verder zou ik niet weten waarom het minder waardevol zou zijn als het autobiografisch is. Sommige dingen blijven in dit verhaal een beetje in het midden, maar dat vind ik juist wel mooi.

Ik ben er in elk geval positief over, zoals je merkt. Een uitgebreide analyse zoals ik die hier vaak zie laat ik aan anderen over (het is daar ook wel een beetje laat voor...) maar well done in elk geval, wat mij betreft.

Angeles schreef:
*knip*

Helemaal mee eens!

[zonnetje86]

Bedankt zoetje ! Ik vind het prachtig hoe je enkele gebeurtenissen van ons kan verwoorden. Je mag dit meer doen, schrijf misschien is een boekje...
knuffels
-x-

[zozze]

tnx iedereen

en Angeles: Als iets autobiografisch is moet ik mij aan een bepaalde gedachte houden om iets te schrijven, anders schrijf ik gewoon en komen de ideeën vanzelf

[nar_cyste]

ik lees het met Michelle van de Beatles op de achtergrond

[Ieke]

Mooi verhaal, hoewel ik wat ‘gevoel’ mis. Naar mijn mening mag het wel iets dieper, zodat je meer met Belle mee kan leven. Je moet als het ware sympathie krijgen voor haar en dat mis ik een beetje.
Verder zeg je dat ze sinds de kleuterschool al vriendinnen zijn. Dat betekent dat ze ongeveer even oud zijn, maar als ik de brief lees lijkt het wel alsof Marijke veel ouder is. Dat is door deze zinnen: ”Je bent nog zo jong, ik ga je zo snel volwassen maken… Je hebt nog een heel leven voor je, een hele pubertijd. Misschien was die wel al gegaan, je bent een speciaal kind, Belle, het speciaalste dat ik ooit heb gekend”
Ik vind de vetgedrukte zin vaag, het is niet echt duidelijk wat je met het eerste stuk ervan bedoelt. Verder bestaat volgens mij “speciaalste” ook niet als woord. Ik heb nog in mijn woordenboek gekeken, maar het ook niet kunnen vinden. Je zou het bijv. kunnen vervangen door “de meest bijzondere die ik ooit heb gekend”. Je herhaalt dan speciaal ook niet, maar aan de andere kant is de benadrukking van speciaal ook wel mooi op deze manier. Dat is aan jezelf wat je ermee wil.
Ik vind die schuin gedrukte stuken erg mooi in het verhaal. Ik hoop dat je wat met mijn commentaar kan. Misschien kun je nog wat veranderen en het opnieuw posten, ik zal het met genoegen lezen.

[zozze]

ieke schreef:
Mooi verhaal, hoewel ik wat ‘gevoel’ mis. Naar mijn mening mag het wel iets dieper, zodat je meer met Belle mee kan leven. Je moet als het ware sympathie krijgen voor haar en dat mis ik een beetje.

hmm, dit is een beetje een uitprobeersel van mij, een beetje een andere stijl, ik gebruik bijna nooit namen en schrijf bijna altijd in de ik-vorm, ik zal het dus beter daarbij houden

ieke schreef:
Verder zeg je dat ze sinds de kleuterschool al vriendinnen zijn. Dat betekent dat ze ongeveer even oud zijn, maar als ik de brief lees lijkt het wel alsof Marijke veel ouder is. Dat is door deze zinnen: ”Je bent nog zo jong, ik ga je zo snel volwassen maken… Je hebt nog een heel leven voor je, een hele pubertijd.

het waren niet echt "schoolvriendinnetjes", eerder buurtvriendinnetjes ofzo

ieke schreef:
Misschien was die wel al gegaan, je bent een speciaal kind, Belle, het speciaalste dat ik ooit heb gekend”
Ik vind de vetgedrukte zin vaag, het is niet echt duidelijk wat je met het eerste stuk ervan bedoelt. Verder bestaat volgens mij “speciaalste” ook niet als woord. Ik heb nog in mijn woordenboek gekeken, maar het ook niet kunnen vinden. Je zou het bijv. kunnen vervangen door “de meest bijzondere die ik ooit heb gekend”. Je herhaalt dan speciaal ook niet, maar aan de andere kant is de benadrukking van speciaal ook wel mooi op deze manier. Dat is aan jezelf wat je ermee wil.

ik zal het zeker aanpassen, alleen nu niet, ik heb geen tijd/zin om het te doen

ieke schreef:
Ik vind die schuin gedrukte stuken erg mooi in het verhaal. Ik hoop dat je wat met mijn commentaar kan. Misschien kun je nog wat veranderen en het opnieuw posten, ik zal het met genoegen lezen.

bedankt voor je reply

[zozze]

Hier is nog een klein vervolgje:
Maandagnamiddag, 19 februari. Belle zuchtte. Ze liep over straat en telde de stoeptegels, zo probeerde ze haar gedachten te ordenen. Één. Ze dacht terug aan 31 augustus. Die datum stond in haar geheugen gegrift. Pijnlijke herinneringen schoten door haar hoofd. Marijke, die met veel tranen afscheid moest nemen. Eindelijk was het haar gelukt, eindelijk kwam alle pijn eruit. Ze had Belle vastgeklampt, gezegd dat ze snel terug zou komen, geschreeuwd, gegild, maar niks kon helpen. Ze zou haar droom verwezenlijken, ze zou in het leger gaan, met of zonder Belle.

Met tranen in haar ogen bleef ze even staan en zette toen nog een stapje vooruit. Twee. Ze staarde de stoeptegel aan. Hij was zoals alle andere tegels. Grijs en vuil, met hier en daar een stukje kauwgom. 3 september. School. Het was vreselijk. Geen vriendinnen meer, alleen vage kennissen. Mensen die ze graag om zich heen had, maar waar ze niet van hield. Geen Marijke meer. Niemand. Leraren die zeurden over slechte punten. Ze kon het niet helpen.

Belle huilde nu echt. Het nadenken deed haar pijn, haar benen bewogen automatisch. Drie. Deze tegel was anders dan de rest. Lichter. De vreemde eend in de bijt, zoals ik, dacht ze verbitterd. 25 december. Kerstmis. Telefoon. De telefoon waarmee ze al zoveel naar Marijke gebeld had. Waar ze al zoveel keer Marijkes stem door gehoord had. Net die telefoon ging rinkelen. Ze had erheen gesprint, had hallo gezegd, en had Marijkes stem gehoord. Na al die maanden, die wel eeuwen leken te duren. Maar in plaats van blijdschap had verdriet haar lichaam gevuld. Verdriet om alleen maar een stem. Geen lichaam. Geen Marijke. Drie uur hadden ze gebeld. Drie uur tranen, gemis en verdriet.

Belle sloot haar ogen, droogde haar tranen en keek naar de ondergaande zon aan het einde van de straat. Naast haar huis stond een gestalte, die ze daarvoor nog niet opgemerkt had. De gestalte keek ook naar haar. Belle tuurde tegen het zonlicht in om te kunnen zien wie er voor haar huis zou kunnen staan. Het was misschien wel de buurvrouw, of haar buurmeisje dat weer eens wilde komen spelen. Ze zag er tegenop, hoewel ze geen huiswerk had. Maar de gestalte was te klein om de buurvrouw te zijn, en te groot voor het buurmeisje. Belle legde er zich bij neer dat het een onbekende was die daar maar een beetje rondhing. Tot de gestalte in beweging kwam. Ze begon te rennen, naar Belle toe. In een flits zag Belle wie het was.

‘Marijke!’ gilde ze. ‘Marijke!’ Ze renden als gek naar elkaar toe, de straat door. Ze liepen tegen elkaar aan, grepen elkaar vast, kusten elkaar,… De vlinders die opgesloten waren in hun gouden kooitje kwamen opeens weer vrij. Belle voelde ze door heel haar lichaam razen, dolblij om weer vrij te zijn. Daar stonden ze dan, aan elkaar verslingerd in het midden van de straat. Belle kon niet ophouden met kussen. Ze kuste elk plekje op Marijkes gezicht dat ze maar kon vinden. De vlinders fladderden wild door. Ze huilden, maar deze keer niet van verdriet. De blijdschap had nu de bovenhand. Ze knepen elkaar bijna tot moes, alle frustraties van de vorige maanden moesten eruit. ‘Oh Belle,’ huilde Marijke, ‘ik heb je zo gemist!’ Belle knikte en met een snik liet ze zich weer in Marijkes armen vallen. De warmte die ze al die maanden verloren had stond nu recht voor haar. Ze verloren zich weer in een innnige kus. Opeens schoot Belle iets te binnen. 'Oh eh, Marijke?'
'Ja?' antwoordde ze.
'Gelukkige verjaardag!'
Ze verloren zich weer in een innnige kus.

zozze schreef:
*knip*

Mooi vervolg, alleen "mekaar" is geen goed woord. "Elkaar" wel

[zozze]

tomtommertje schreef:
Mooi vervolg, alleen "mekaar" is geen goed woord. "Elkaar" wel

fixed

zozze schreef:
fixed

Ok
Nogmaals... echt heel mooi!! Two thumbs up!

[marlies]

Ik keek op van je leeftijd. Het is goed geschreven. Het sleept je mee en het leest goed. Er waren een paar dingen die in mijn ogen stylistisch beter kunnen, maar dat is enkel een gevoel van mij. Ga zo door!

[zozze]

tomtommertje schreef:
Ok
Nogmaals... echt heel mooi!! Two thumbs up!

marlies schreef:
Ik keek op van je leeftijd. Het is goed geschreven. Het sleept je mee en het leest goed. Er waren een paar dingen die in mijn ogen stylistisch beter kunnen, maar dat is enkel een gevoel van mij. Ga zo door!

tnx

[juuul]

maaaai josh suuuuuuppppeeeeeer moooi

greeetz
juuul