Een fragment uit het leven van Nina Stevenson- Bosch

[Vogelvrij]

Dit verhaal is sowieso nog niet helemaal naar mijn zin, omdat ik (volgens de regelementen) nog 50 woorden meer moet hebben. Maar het gaat dus een beetje om het geheel, om het idee. Alvast bedankt....
***




Een fragment uit het leven van Nina Stevenson- Bosch

Ik was nog snel even aan het stofzuigen voordat ik Nils, mijn zevenjarige zoon, van school ging ophalen toen de telefoon ging. “Mam, ik ben bij Tim, oké?” Ik knikte, beseft dat hij dat niet kon zien en antwoordde: “Ja, maar ik kom je om half 5 halen, je hebt ook nog korfbal.” “Goed,” en toen werd de hoorn erop gelegd. Glimlachend stofzuigde ik verder, ik hield van mijn zoon. Natuurlijk hield ik ook van Kirsten, maar met haar zestien jaar had ik vaak het idee dat ik niet wist wat er in haar omging.
Nu hoorde ik de voordeur, Kirsten kwam thuis. Het viel me op hoe wit ze zag. “Gaat het wel?” vroeg ik, maar Kirsten schudde haar hoofd en verdween gelijk naar boven. Even wou ik haar achterna gaan, maar het was vast beter haar met rust te laten. Eergisteren had haar vriend hun relatie verbroken. Bovendien ging alweer de telefoon… “Met Nina Stevenson- Bosch.” “Hey schat, met Henrik. Ik kom pas om half zeven thuis, ik heb het nogal druk.” Mijn man werkt bij de politie en moet vaak overwerken. “Maar hoe moet dat dan met het eten? Nils moet naar korfbal.” We spraken gehaast iets af, ondertussen voelde ik een migraine-aanval komen opzetten. Boven maar een aspirine zoeken dan. Ik kwam de badkamer in en schrok. Kirsten zat op het krukje, een mes tegen haar pols. “Maar meisje toch!” riep ik uit en ik knielde bij haar neer. “Om mam,” Kirsten barstte in huilen uit. “Ik weet het niet meer, hoor!” Ik omhelsde haar. “Sst, het komt wel goed.” Zo zaten we een tijdje, toen alweer de telefoon ging. Het bleek een vriendin van Kirsten te zijn, of ze nog langs wou komen. Voor ik het wist waren de tranen gedroogd en was ik weer alleen in huis. Nog even de was doen of vast het eten opzetten? Het drong nu pas tot me door dat we allen apart zouden eten. Trrring, weer die telefoon. Nils: “Mam, kom je me ophalen? Ik heb ruzie met Tim.” Ik zuchtte. Wat een circus…

Wat een vreselijk leven heeft zij, zeg. Constant die telefoon, een man die vaak over moet werken, kinderen die zelfmoord plegen of ruzie krijgen met vrienden, het is me wat.

Opvallend is dat je hier gekozen hebt om het verhaal vanuit Nina te beschrijven en ons alles via haar te laten meemaken. Dit kan heel handig zijn als je later nog intense dingen met emoties wil gaan doen of ons goed in wilt laten leven, maar het valt niet mee.

Het gegeven dat Nina in gedachten, eigenlijk aan ons, uitlegt dat Tim haar zoontje van zeven is en dat Kirsten haar dochter is enz. maakt dat het lijkt alsof ze bij de buurvrouw op de koffie is en haar relaas doet. Misschien kan je die dingen beter als alwetende verteller gewoon meegeven, of anders uit het verhaal laten blijken. Via het personage is op deze manier niet lekker. Je maakt de lezer er teveel van bewust dat hij lezer is en luistert naar een verhaal, in plaats van er echt 'in' te zitten.

Als je daar wat meer aan zou doen, denk ik dat je er een leuk verhaal van kan maken. Er gebeurt in ieder geval genoeg in dit kleine stuk en ik ben benieuwd hoe je dat alles in vijftig woorden op gaat lossen.

LUH-3417

[Vogelvrij]

Dank u....

Ik ben er ondertussen trouwens achter dat ik zelfs 150 extra woorden moet hebben!!! Slik...

Dit is mijn tweede versie, volgens mij een stuk slechter maar nu hoef ik nog maar 7 woorden.....



Een fragment uit het leven van Nina Stevenson- Bosch

De hele dag voelde ik me nogal gestresst. Ik werk 3 ochtenden in de week bij een reiswinkel, wat ik erg leuk vind. Maar vanochtend had ik een erg vervelende aanvaring gehad met een klant. Uiteindelijk was het allemaal goed gekomen, maar het zat me toch niet helemaal lekker. Bovendien was ik vanochtend te laat wakker geworden waardoor ik me nu een beetje misselijk voelde. Meestal ga ik in zo’n geval een middagje op de bank zitten met een goed boek, maar daar was vandaag geen tijd voor. Ik moest dringend de was doen en stofzuigen, anders zou het huishoudelijk werk zich maar opstapelen en zou ik het in het weekeinde weer allemaal bij moeten werken.
Dus was ik nog snel even aan het stofzuigen voordat ik Nils, mijn zevenjarige zoon, van school ging ophalen toen de telefoon ging. “Mam, ik ben bij Tim, oké?” Ik knikte, beseft dat hij dat niet kon zien en antwoordde: “Ja, maar ik kom je om half 5 halen, je hebt ook nog korfbal.” “Goed,” en toen werd de hoorn erop gelegd. Glimlachend stofzuigde ik verder, ik hield van mijn zoon. Natuurlijk hield ik ook van Kirsten, maar met haar zestien jaar had ik vaak het idee dat ik niet wist wat er in haar omging.
Nu hoorde ik de voordeur, Kirsten kwam thuis. Het viel me op hoe wit ze zag. “Gaat het wel?” vroeg ik, maar Kirsten schudde haar hoofd en verdween gelijk naar boven. Even wou ik haar achterna gaan, maar het was vast beter haar met rust te laten. Eergisteren had haar vriend hun relatie verbroken. Bovendien ging alweer de telefoon… “Met Nina Stevenson- Bosch.” “Hey schat, met Henrik. Ik kom pas om half zeven thuis, ik heb het nogal druk.” Mijn man werkt bij de politie en moet vaak overwerken. “Maar hoe moet dat dan met het eten? Nils moet naar korfbal.” We spraken gehaast iets af, ik voelde me steeds gestresster worden. Zo af en toe, in erg gestresste tijden, heb ik last van migraine. Ook nu voelde ik weer een migraineaanval komen opzetten. Boven maar een aspirine zoeken dan.
Ik kwam de badkamer in en schrok. Kirsten zat op het krukje, een mes tegen haar pols. “Maar meisje toch!” riep ik uit en ik knielde bij haar neer. “O mam,” Kirsten barstte in huilen uit. “Ik weet het niet meer, hoor!” Ik omhelsde haar. “Sst, het komt wel goed.” Zo zaten we een tijdje, toen alweer de telefoon ging. Het bleek een vriendin van Kirsten te zijn, of ze nog langs wou komen. Voor ik het wist waren de tranen gedroogd en was ik weer alleen in huis. Nog even de was ophangen of vast het eten opzetten? Het drong nu pas tot me door dat we allen apart zouden eten. Trrring, weer die telefoon. Nils: “Mam, kom je me ophalen? Ik heb ruzie met Tim.” Ik zuchtte. Wat een circus…

[Ieke]

Grappig stukje. (Ging toch om dat verhaal op school van ‘wat een circus’?)
Ik vind het wel origineel, maar wat een vervelend leven moet die vrouw hebben. Verder heb je het heel meedeelzaam geschreven. Een beetje van dan dit, dan dat en toen gebeurde er dat. Daardoor leest het minder lekker en kan je je niet zo goed in die vrouw inleven. Even wat kleine puntjes van commentaar: Het zijn maar kleine dingen, maar ik ben erg kritisch zodat ik het beste commentaar kan geven.

”Ik knikte, beseft dat hij dat niet kon zien en andwoorde:”
Beseft kan niet met deze ik stijl. Ik beseft, dat klinkt niet echt goed. Beter zou zijn: “Ik knikte, beseffend dat hij dat niet kon zien antwoordde ik:” Kan natuurlijk ook heel anders, maar deze manier klopt niet.

””Om mam,” Kirsten barstte in huilen uit. “Ik weet het niet meer, hoor.”
Ik denk dat je met “Om mam” een typfoutje het gemaakt en “O mam” bedoelt, zo staat het namelijk heel vreemd.
Ik vind “hoor” klinken alsof ze boos is en niet verdrietig. Als je “hoor” weg zou halen klinkt het zieliger. (Dat is mijn mening en het is jou verhaal, dus kijk maar wat je daar mee doet.)

Edit: Dit gaat alleen maar over het eerste, je tweede heb ik nog niet gelezen. Doe ik morgen wel even.

[Vlooienband]

De eerste versie heb ik overgeslagen., de tweede goed gelezen. Wat commentaar:

Beetje vreemd dat Kirsten zo snel besluit tot een zelfmoordpoging en het ook zo snel weer laat. Meestal duurt het lang, voordat je het niet wil doen.
Het gaat allemaal erg gehaast, wat wel in de trend van het verhaal zou passen, maar het komt over alsof je echt haast hebt en de boel wil afraffelen. Kan je het niet anders doen, iets meer ontspannen?
Wat je hebt gedaan met het thema is leuk, erg leuk. Origineel, bravo.


Schrijf cijfers voluit.
"beseft dat hij"
besefte

Let op hinderljike herhaling van woorden. Je zegt bijvoorbeeld erg vaak 'ik,' iets wat misschien een poging tot een hogere wordcount kan zijn? Iig staat het niet erg mooi.

“Gaat het wel?” vroeg ik
vraagteken vervangen door een komma.

"Bovendien ging alweer de telefoon"
"Bovendien ging de telefoon alweer" staat mooier.

“Hey schat, met Henrik."
Is het niet logischer dat de man "met mij" zegt?

[Vogelvrij]

Scimmia schreef:
[B“Hey schat, met Henrik."
Is het niet logischer dat de man "met mij" zegt? [/B]

Allebei heel erg bedankt, al ben ik er nu wel volkomen van overtuigd dat ik nooit door de voorrondes heen kom... Wat verder niet echt uitmaakt, want ik wil wel graag beter leren schrijven, hoor, dus heb geen spijt dat jullie wat kritische opmerkingen hebben gemaakt!!!!

Over je laatste opmerking: het leek me fijn om te weten dat Nina's man Henrik heet, vooral vanwege het feit dat ze Stevenson met hun achternaam heten. Ik zal verder nog wel wat veranderingen aanbrengen, ik zie wel...

Ik lever het wel in, denk ik, want iets beters kan ik niet met dit thema verzinnen, hoor!!!!

[Ieke]

Niet zo negatief hè? Gewoon proberen, dan zie je vanzelf. Iig succes!