[Verhaal] In de ruimte kan niemand je horen nadenken...

Ik weet dat ik het de laatste tijd wat laat afweten qua het lezen van en reageren op verhalen, maar ik beloof verbetering. Tot die tijd test ik jullie geduld met een gewaagd verhaal.
Namelijk; een zeer beperkt perspectief, waarmee ik mezelf dwing te schrijven over mijn zwakste punt, de binnenkant van mijn karakters. Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

- - -

Waarschijnlijk zijn we al maanden zijn wij nu al op reis naar kwadrant veertien en ik weet dat de reis zesentwintig jaar zal duren. Normaliter wordt de bemanning bij zo’n lange afstand in een kunstmatige coma gebracht en gewekt door de boordcomputer wanneer de bestemming bereikt is, maar ik heb het idee dat er ditmaal iets verkeerd is gegaan.
Mijn lichaam is compleet verlamd, als in een werkelijke dodenslaap, maar mijn geest is actief. Een simpele fout in de computer kan het probleem zijn, een kabel die loszit wellicht, een kleine kortsluiting. Als ik mij kon bewegen zou ik met het simpelste gemak uit dit bad met vruchtwater kunnen stappen en de stekker er weer in kunnen stoppen. Maar nu… ironie is troef.

Met mijn hart op de laagste versnelling blijft mijn brein wonderlijk genoeg toch werken zoals ze altijd deed. Als ik deze beproeving doorsta en we ooit terugkomen, zal de wetenschap van me smullen. Neurologen zullen mijn hersenen met liefde aan macaroni snijden en erin pluizen met hun welwillende scalpels.
De deskundigen op het gebied van de kunstmatige coma zullen graag de wisselwerking tussen mij de machine willen onderzoeken. Hoe kunnen zij hun techniek verfijnen zodat dingen als dit niet meer kunnen voorkomen? Ja, als ik eenmaal terugben zal ik zeker interessant zijn. Wat een spannend en turbulent leven zal ik dan lijden. Talkshow hier, interview daar, God wat een drukte. Tot die tijd zal ik het moeten doen met mij. Ik wilde dat ik kon zuchten.

Bij gebrek aan prikkels kan de geest zich dingen in gaan beelden. In het absolute duister van de nacht ziet men toch ook de vreemdste schimmen? De ogen richten zich dan als het ware op de geest zelf, en wat zij al niet voorbrengt?
Ik heb al een poos genoten van een kleurrijk, draaiend mozaïek en een eindeloosheid eerder vloog ik over een landschap dat uitsluitend bestond uit grijze blokken op een groen raster. Fascinerend. Ik vraag me af in hoeverre dit iets kan zeggen over mijn geest. Ach, dat kunnen de psychologen me vast wel vertellen. Hebben zij niet meer Freud gelezen dan ik?
Dat hebben wij zeker.
Wij? Ik bedoel zij.
God… wat een leegte.

Een onnoembare periode van tijd is weer voorbij. Als ik wist hoe snel mijn hart klopte, zou ik kunnen bepalen hoe snel de tijd zou gaan. Ik zou houvast hebben, een dunne draad naar de waarneembare werkelijkheid.
Ik sprak van neurologen, maar de psychologen zullen nog veel meer pret met me hebben. Hoe reageert een intelligent, menselijk wezen op het bestaan van een kasplant voor zesentwintig jaar? Wordt een normaal denkend mens daar niet gillend gek van?
Nee, beste heren psycholoog, daar word ik niet gillend gek van. Ik ben een rationele denker, dus ik kan het aan.
Maar, hoorde u in al die afwezigheid geen stemmen in uw hoofd?
Neen, geen enkele keer.
Ah. En nu dan, ons denkbeeldige psychologen?
Nee, dat is een spel. Tijdverdrijf. Niets meer.
Zeker.

Mijn geest teert nu verder op het verleden. Ik denk dat dit voor mij, als atheïstisch wetenschapper, dicht bij de dood komt. De wereld, de werkelijkheid, draait nog verder, maar ik maak er geen deel meer van uit. Ik heb geen inbreng meer en maak er niets meer van mee. Ik teer op de tweeëndertig jaar herinneringen die ik heb en kan uit al die stof verder denken. Ik kan combineren, afbreken, hercombineren en zo mijn eigen wereld denken. Voor zesentwintig jaar lang.
Maar op een gegeven moment moeten alle combinaties de revue gepasseerd zijn. Ik heb dan alles gedacht wat mogelijk is met mijn beperkte kennis en alles wat ik dan verzin, is herhaling. Verdomme. Ik hoop dat ik genoeg mentale opslag heb.

Wat… wat zou er gebeuren als alles op is? Zou ik dan niet gillend gek worden?
Nee, niet gillend. Je kan immers niet gillen zo.
Nee. Maar ik bedoel… kan mijn geest tot iets nieuws, buiten het denken komen? Iets als non-denken?
Je komt er vanzelf achter…
Nee, want mijn tweeëndertig jaar moet genoeg zijn voor zesentwintig jaar. Ik kan alles wat ik nog weet herbeleven op dezelfde snelheid, ik kan het koppelen aan alle andere momenten die ik nog weet en ik kan daar zelfs meerdere elementen aan toevoegen om tot nieuwe conglomeraties van herinneringen te komen. Die kan ik vervolgens weer combineren met weer andere, en zo voortgaande. Alles reflecterend op alles zal ik de tijd kunnen vullen.
Hoop je.
Natuurlijk kan ik dat. Ik ben een rationeel, intelligent mens.
Waarom spreek je dan met jezelf?
Ik…

Ik moet kostte wat kost vermijden dat ik nadenk. Nadenken is kennis gebruiken die ik daarna niet meer kan gebruiken. Geen mens denkt tweemaal hetzelfde. Wat gebeurt er na de herinneringen? Dan zal, na mijn lichaam, ook mijn geest leeg zijn. Ik zal niet gek worden, ik zal dood zijn.
In normale situaties zou ik kunnen gaan slapen, maar dat is nu onmogelijk. Ik slaap al, vaster dan normaal. Ik moet bezig blijven. Ik… ik moet tellen. Eén, twee, drie, vier,…

… vreemd, want toch heeft mijn vrouw altijd al rood haar gehad, net als ik. Waarom heeft onze dochter dan blond haar? Misschien erfde ze dat van mijn moeder, die is immers ook blond.
Ja, blond. Dat is ze.
Nou en of.
…
Verdomme.
Ik moest tellen. Ik werd afgeleid. Waar was ik? Zeventienduizend driehonderd dertig, zeventienduizend driehonderd en éénendertig,…

… en ik zal nooit vergeten hoe Dave toen keek. Hij had het nooit verwacht, en…
Nee. Ik moet tellen.
Ik kan niet tellen. Dit werkt niet.
Ik draai steeds meer in cirkels. Ik heb die anekdote met Dave nu al driemaal verteld. Gek word ik van mezelf met mijn verhaaltjes!
Ah, dus toch?
Sodemieter op! Je bent er niet, en ik reageer niet op je.
Dat doe je wel.
Hij heeft gelijk. Laat hem. Reageer niet op hem.
Maar wel op jou? Jij bent weer een tweede stem.
Verdomme.
Eén, twee, drie…

Hoelang zou het nog duren voordat we daar zijn? Nog een paar jaar maar? Of zijn we pas een week onderweg? Het maakt niet veel uit… ik kan dit niet aan. Ik weet verdomme niet eens meer waarom we daar naar toe gingen. Of… waar we naar toe gingen.

Heb ik ooit ergens geleefd waar kleur was? Heb ik ooit iets gezien met mijn ogen, anders dan deze eindeloze duisternis? Heb ik ooit ogen gehad? Ik sta compleet los van de wereld. Alle banden met het leven zijn vergaan…

Waar ben ik?
Wie ben ik?
… ben ik eigenlijk wel?
Eén, twee, drie…

* * *

Bij aankomst in kwadrant veertien zagen zijn colleges al snel dat er iets misgegaan was. Een stekker was niet goed aangedrukt geweest en de verbinding was niet volledig tot stand gekomen tussen neurostunner en het hoofd. Zij schakelden de boel uit en haalden hun makker uit het troebele vruchtwater. Niet meer te redden.

Terug op aarde kon niemand iets met hem aanvangen. Natuurlijk, hij werd onderzocht en kwam op tv, maar zelf merkte hij er niets van. Hij was als een lege pop. Lijkbleek en met een dode blik in witte ogen. Zijn vrouw haalde hem terug uit de media en liet hem onderbrengen in een rusthuis.
Nog altijd zit hij daar voor het raam, zogenaamd naar buiten te staren. Soms kan men zien hoe hij het hoofd langzaam schudt en mompelt.
“Eén, twee, drie…”

- - -

LUH-3417

[Angeles]

Ik vind het een mooi verhaal, een goede stijl zoals altijd (stiekem heb ik al meer dingen van je gelezen), de inhoud erg beklemmend en ook meeslepend. Mooi gevonden, mooi uitgewerkt.

Ik vind het alleen jammer, maar dat is heel persoonlijk, dat hij uiteindelijk tenonder gaat door een externe factor. Dat is eigenlijk een soort snelle verklaring voor het feit dat zijn geest dood is aan het einde, terwijl ik het idee dat je gedachten "op" kunnen raken en je daardoor van binnen kunt sterven juist erg goed vond. Daar had van mij het accent nog iets meer op kunnen liggen, maar eigenlijk was dat al heel goed uitgewerkt. Het antwoord op de vraag of je gedachten op kunnen raken is er nu niet, want we weten niet hoe het was gegaan als de stekker niet was losgeraakt.

De ogen richten zich dan als het ware op de geest zelf, en wat zij al niet voorbrengt?

Hier snapte ik niet waarom er een vraagteken stond inplaats van gewoon een punt. Da's gewoon een kleinigheidje.

Maar over het algemeen, veel lof voor je verhaal. Ik vind dat het er goed uitziet.

Bedankt voor je reactie.

Ik begrijp wat je bedoelt met die externe factor, maar ik denk dat ik in het verhaal te onduidelijk was daarover. De losse stekker die gevonden werd door de collega's, sloeg terug op de stekker waar de hoofdpersoon zelf in de eerste alinea over dacht. De oorzaak van de storing waardoor hij bewust bleef, en niet zozeer van zijn 'dood' (of hersendood).

Ik heb dus wel geprobeerd de leegte van de geest te schetsen. Vooral in de laatste alinea's, waarin hij steeds meer verwijderd raakt van de werkelijkheid. Hij verliest daar alle banden met de wereld en het leven en hij zich afvraagt of hij ooit wel geleefd heeft, enz.

In de zin "De ogen richten zich dan als het ware op de geest zelf, en wat zij al niet voorbrengt?" moet de klemtoon komen op 'zij', als in "En wat DIE al niet verzint?" Is inderdaad lastig uit de tekst op te maken.

LUH-3417

[Angeles]

Oh, nou snap ik het geloof ik beter, eigenlijk was het de bedoeling geweest dat hij juist niet bij bewustzijn was tijdens de reis en door die loszittende stekker was dat wel het geval, en dat werd hem uiteindelijk juist fataal?

Dan vind ik het inderdaad wat meer kloppen met de opzet. Misschien had ik die link niet direct gelegd omdat het al wat laat was, er zit ook wel flink wat tekst tussen waarin veel gebeurt en je je goed moet concentreren.

Maar hoe dan ook, ik blijf de stijl en de vondst heel erg mooi vinden.

Mooi verhaal! Dramatische spanningsopbouw... ehh, nou je weet wat ik bedoel iig.
Vooral deze zin, of liever van-de-hak-op-de-tak alinea vind ik geweldig:

"In normale situaties zou ik kunnen gaan slapen, maar dat is nu onmogelijk. Ik slaap al, vaster dan normaal. Ik moet bezig blijven. Ik… ik moet tellen. Eén, twee, drie, vier,…

… vreemd, want toch heeft mijn vrouw altijd al rood haar gehad, net als ik. Waarom heeft onze dochter dan blond haar? Misschien erfde ze dat van mijn moeder, die is immers ook blond.
Ja, blond. Dat is ze.
Nou en of. "

Dat is toch briljant? Nou, vind ik dus.

Waar heb je zo leren schrijven? Welke studies heb je gedaan? Of doe je?

Die hak-op-de-tak alinea leek me de beste manier om dat weer te geven. Ik probeer zelf ook wel eens door te tellen in slaap te komen, maar altijd vind je jezelf weer verstrikt in andere gedachten. Je weet nooit hoe je daar terecht bent gekomen, maar je bent er wel opeens. Vandaar de witregel en de punten. Ben er zelf ook wel blij mee.

Ik heb vorig jaar een jaar Nederlands gestudeerd, waarin je veel leert over onze taal en taal in het algemeen. Je leert er beter mee omgaan en je bent er vrijer in.
Nu studeer ik literatuurwetenschappen, waarin ik meer leer over de theoriën die achter boeken, lezen enz. kunnen zitten. Voordeel van beide studies is dat je veel kan (moet) lezen, en volgens mij is dat, in combinatie met veel schrijven, het belangrijkste voor je schrijfkunsten.

LUH-3417 - Bedankt voor de reacties.

[Ieke]

Weer een geweldig verhaal. Ik vind deze ook erg goed.

Waarschijnlijk zijn we al maanden zijn wij nu al op reis naar kwadrant veertien
Brakke zin. Voor al maanden en daarna heb je zijn we, zijn wij. Irritant vind ik dit. Misschien dat het de bedoeling is hoor, maar ik vind het zelf niet zo mooi.

Nee, beste heren psycholoog
Moet psygoloog niet in meervout zijn? Vraag het me af.

ons denkbeeldige psychologen
Ook al meervoud/ enkelvoud. Ik vind het raar staan.

[rozijntje]

ik vind dit verhaal, na de laatste tijd voornamelijk wat zwakkere verhalen van je gelezen te hebben (ja sorry mijn mening), weer een ijzersterk werk.

prachtig concept, iemand die 26 jaar lang niets anders kan doen dan denken. natuurlijk word je daar gek van. ik mag er zelf niet aan denken. heel goed beschreven en gevonden.

Bedankt voor de reacties.

Ieke, die eerste zin was inderdaad erg brak. Ik had hem op het laatst veranderd en daarbij wat te veel laten staan. Wel slordig van me, zo in de eerste zin. Ik schaam me diep.
Dat met enkelvoud en meervoud bij die heren psycholoog klopt inderdaad niet altijd, maar de spreekwijze vond ik wel zo fijn.

Rozijn, ik was zelf ook best blij met dit verhaal. Eindelijk had ik weer eens een idee waarmee ik aan de slag kon, in plaats van iets schrijven en dan gaandeweg met een idee komen. Dat merk je wel, dat verschil.

LUH-3417

[Vlooienband]

Anders dan normaal heb ik wat aantekeningen gemaakt, die ik je ongezouten geef. Het heeft samenhang, dus zal te begrijpen zijn.


"Normaliter wordt de bemanning bij zo’n lange afstand in een kunstmatige coma gebracht en gewekt door de boordcomputer wanneer de bestemming bereikt is, maar ik heb het idee dat er ditmaal iets verkeerd is gegaan."
Te lange zin.
Het begin lijkt alsof je je ogen dicht hebt gedaan en letterlijk hebt opgeschreven wat je zag. Saai. Het creeërt teveel afstand tussen de lezer en de hoofdpersoon.
"Ja, als ik eenmaal terugben zal ik zeker interessant zijn."
Spatie vergeten.
De dialoog met de denkbeeldige psychologen is goed. Het stukje daarvoor, met de zij/wij-verwarring, niet. Die is niet bijster origineel en te verwachten.
"Mijn geest teert nu verder op het verleden. Ik denk dat dit voor mij, als atheïstisch wetenschapper, dicht bij de dood komt. De wereld, de werkelijkheid, draait nog verder, maar ik maak er geen deel meer van uit. Ik heb geen inbreng meer en maak er niets meer van mee. Ik teer op de tweeëndertig jaar herinneringen die ik heb en kan uit al die stof verder denken. Ik kan combineren, afbreken, hercombineren en zo mijn eigen wereld denken."
Erg veel hinderlijke herhaling van zinsopbouw.
"Ik hoop dat ik genoeg mentale opslag heb."
Moet het geen mentale opslagruimte zijn?
"Nee, niet (...)Iets als non-denken?"
Dit is wel interessant.
De gedachten zijn razend interessant en boeiend om te lezen. Had je alleen moeite om te beginnen en ging het daarna wel beter?
"Bij aankomst in kwadrant veertien zagen zijn colleges al snel dat er iets misgegaan was."
Collegas.

Wat ik wel mis is een lullig tijdsverschil tussen het moment dat hij zijn werkelijk doordraait en het moment dat hij aankomt in het kwadrant.
Kan je er niet een klein verschil van enkele dagen bij maken, zodat de lezer weet dat de goede man het nog maar heel eventjes vol moest houden en dat hij dan 'gered' zou zijn?
Of dat hij weet dat hij ongelijk had toen hij dacht dat hij het wel zou redden, de afzondering en eenzaamheid met alleen zichzelf al bron van info, vermaakt en verdriet.


Over het algemeen leuk geschreven, maar je kan hier nog veel mee oefenen.

[Ieke]

Zoiets dacht ik al. Heb ik zelf ook veel last van. Dat meervoud enkelfout is niet zo erg, juist wel mooi.

Scimmia, bedankt voor je reactie. Dat ene stuk over verder teren op de herinnering was inderdaad vreselijk, qua herhaling. Ik schrok er gewoon van.

Dat tijdverschil aan het einde wordt niet echt gegeven. We verlaten de persoon, zien die scheidingsregel en gaan daarna ergens anders weer verder. Het kan drie minuten zijn, het kan ook achttien jaar zijn.
Het einde ga ik veranderen. Ik ga verder uitwerken hoe hij het steeds moeilijker krijgt (nu breng ik het er te gemakkelijk vanaf) en ik haal die laatste twee alineas helemaal weg. Dan heeft het meer impact, denk ik. Als ik het verder uitwerk kan de lezer die hoofdpersoon ook 'meer' leren kennen en wordt het proces van leeg worden ook wat interessanter.

LUH-3417

[notbonefish]

cool die naam 'Dave', heb je die bewust gekozen?

[Majesteit]

Goed verhaal man, sjonge jonge.

Bonefish, niet dat ik weet. De enige eis die ik er aan wilde stellen is dat hij wat Engels aandeed, omdat een Nederlandse naam in de ruimte niet staat, maar ook weer niet tè, want het moet een Nederlands verhaal blijven.
Hoezo?

LUH-3417

[notbonefish]

nou, het deed mij gelijk hier aan denken.

[Type]

en zelfs natuurkundig gezien klopt het...

Cool.

LUH-3417

[NecroDopey]

Volgens mij ben ik de enige die het heel erg spijtig vind dat het gegeven veel beter had uitgewerkt kunnen worden?
Het idee is heel erg vet, maar ik mis heel erg betrokkenheid met de personage, het gek worden, de emoties die hij ondergaat. Tis allemaal zo steriel uitgewerkt, het kan een stuk mooier/zwaarmoediger zodat de lezer met een brok in z'n keel de laatste alinea leest. (Al kan ik niet precies zeggen waar het 'm nou in schort )

Ik denk dat het tijdsbestek niet goed uitgewerkt is. Zowat alle gedachten zullen bij de eerste dag dat hij beseft dat hij de komende 26 jaar nog in statis zal blijven al de revu paseren; de rest is voornamelijk een opeenstapeling van herhalingen; wat al in tekst naar voren komt, helemaal gestoord worden van dingen die al gedacht zijn en weer gedacht worden... en wat maar door blijft malen... en malen..
Erm..ik kom er niet helemaal uit wat ik nu precies wil zeggen, ik verwijt het slaaptekort van de afgelopen paar dagen In ieder geval denk ik dat ik teveel een beeld heb van een psychedelische paddotrip waar je ook in gedachtenkronkels verdrinkt ipv zo'n steriele en gestructureerde uiteenzetting van gedachten na een zo'n ONGELOOFLIJK lange tijd

[notbonefish]

Neurologen zullen mijn hersenen met liefde aan macaroni snijden
wat ik me hierbij voor moet stellen, weet ik niet

Tot die tijd zal ik het moeten doen met mij
mischien ligt 'mijzelf' of 'mezelf' beter op de tong?

Dat hebben wij zeker.
Wij? Ik bedoel zij.
dit vind ik heel gaaf, hoe het lijkt alsof hij de buitenwereld al als een onderdeel van zichzelf begint te zien.

een dunne draad naar de waarneembare werkelijkheid
maar hij kan die toch niet waarnemen?

Ik denk dat dit voor mij, als atheïstisch wetenschapper, dicht bij de dood komt
ik snap niet wat je precies hier wil zeggen. wat voor invloed heeft het feit dat hij atheïstisch is?

Hoelang zou het nog duren voordat we daar zijn?
slaat de 'we' hier op de gehele bemanning, of op zichzelf? intrigerend



----

ik verwijt het slaaptekort van de afgelopen paar dagen

heh
doorbijten.. je komt er wel!

Necrodopey, ik snap denk ik wel wat je bedoelt en ben het hier en daar ook wel met je eens. Er zit meer in. Ik ga ook proberen dat eruit te halen.

Bonefish, de invloed van zijn atheïsme is dat hij niet gelooft dat er iets komt na zijn dood. Een totale leegte zoals hij ervaart lijkt daar dus aardig op.

Bedankt voor de reacties.

LUH-3417