Dichten verleren?

Ik was net op zoek naar gedichten die ik voor zou kunnen lezen op school (zie andere topic) en ik kwam er achter dat ik veel en veel meer gedichten heb geschreven dan ik zelf dacht. En er zaten eigenlijk ook wel een aantal (al zeg ik het zelf) wat betere gedichten dan ik dacht. Maar de meesten zijn al van (meer dan) een jaar geleden oid. De laatste tijd lijk ik het te verleren. Ik vroeg me af of dat kan of dat het meer een verlies van inspiratie is oid of een soort van schaamte ofzo. En ik vroeg me ook af wie dit kent en of je er iets aan kunt doen ed?

[Type]

Ik heb denk ik hetzelfde probleem. Hoewel ik denk dat het meeste van mijn werk absolute crap is, teen-shite en verder niets.

Maar toch. Ik dicht niet meer zoveel als ik een... half jaartje geleden, of een jaartje geleden deed. Komt bij mij omdat ik verdanderd ben. Ik ben een veel.... kinderachtiger persoon geworden vind ik zelf.

Vroeger (hoor mij, opa spreekt), toen was ik nog maar een jaar of 15, bijna 2 jaar geleden dat ik 15 werd. Toen dacht ik echt, toen tuimelden de wereldwijsheden over elkaar heen, stikte ik er bijna in, en schreef ik ze van mij af.

En tja, de laatste tijd... de laatste tijd loop ik veel meer rond lol te maken met vrienden, nutteloze dingen uit te halen, en dus geen tijd meer hebben om echt diep na te gaan zitten denken, om echt rust te vinden. En dus komt er niets meer bovendrijven. Geen zinnetjes, geen vreemde ideetjes... Ik kan niet meer vanuit mezelf schrijven, zonder een idee te hebben van te voren (heb ik altidj al onzin gevonden), en ik kan niet meer schrijven zoals ik het dus een tidje terug deed. Zo... impulsief.

Bij mij gaat het dus om rust die ik verloren ben, de denkers-spirit. De dichtersziel.

Maar zolang de romanticus overleeft... wie weet. Wie weet.

[Kip187]

Ik heb dat ook

maar ben wel vrolijker IRL dus denk dat het daaraan ligt.
hoe beter ik me voel hoe slechter ik dicht

[Type]

ik denk dat deze passage het wel redelijk beschrijft

There was never the drug of love involved
Never the pressure of my peers
There was only me, my mind, my thinking
I existed, but was never really here

En dat ben ik dus kwijt...

[Type]

Kip187 schreef:
Ik heb dat ook

maar ben wel vrolijker IRL dus denk dat het daaraan ligt.
hoe beter ik me voel hoe slechter ik dicht

Dus jou diepste dal zal jou hoogste piek zijn?

Ik voel een contradictie...

ik denk dat het in perioden is en hoe je schrijft (gevoelsmatig en impulsief, eerst lang nadenken en dan perfectionistisch beginnen schrijven, wat kladden en wat verbeteren....)

[Type]

phensic schreef:
ik denk dat het in perioden is en hoe je schrijft (gevoelsmatig en impulsief, eerst lang nadenken en dan perfectionistisch beginnen schrijven, wat kladden en wat verbeteren....)

Bedankt voor de theorie. Mag ik vragen of je deze ook kunt onderbouwen?

"Hoe men schrijft in perioden, een onderbouwde theorie door phensic. Geschreven 2003, geperfectioneerd... wie weet..."

Lijkt me wel een mooi idee. Misschien verbaas je er nog iemand mee, met het feit dat je een theorie kracht bijzet, en wie weet vind je wel eensgezinden. Probeer het eens. Ik kan je in ieder geval in zoverre steunen, dat ik je kan vertellen dat het niet zeer zal doen.

En ja, ik ben een beetje in een cynische/sarcastische bui. *

^{* Doorhalen wat niet van toepassing is.}

dacht dat ik nogal duidelijk mijn mening gezegd had. (het is dus geen theorie, gewoon wat ik ff dacht).

als je iets erg meemaakt en dan heel gevoelig bent, zal je waarschijnlijk wel vlugger dat verdriet van je afschrijven, maar ook omgekeerd, als je verliefd bent en het overal voelt kriebelen...

als je nu even niets speciaals meemaakt op vlak van gevoelens, dan denk ik dat je in die periode minder zal schrijven.

maar toen zei ik ook, het hangt er van af op welke manier je schrijft.

schrijf je vanuit uw gevoel/impulsief/.. dan zal het vorige wel redelijk kloppen denk ik

is het u eerder om het mooie rijmschema en de structuur ed te doen (perfectionistisch, eerst lang nagedacht....), dan zullen uw gevoelens wellicht minder impact hebben

*geen zin om eindeloos over een klein stukje van mening te discussiëren*

[Type]

phensic schreef:
dacht dat ik nogal duidelijk mijn mening gezegd had. (het is dus geen theorie, gewoon wat ik ff dacht).

als je iets erg meemaakt en dan heel gevoelig bent, zal je waarschijnlijk wel vlugger dat verdriet van je afschrijven, maar ook omgekeerd, als je verliefd bent en het overal voelt kriebelen...

als je nu even niets speciaals meemaakt op vlak van gevoelens, dan denk ik dat je in die periode minder zal schrijven.

maar toen zei ik ook, het hangt er van af op welke manier je schrijft.

schrijf je vanuit uw gevoel/impulsief/.. dan zal het vorige wel redelijk kloppen denk ik

is het u eerder om het mooie rijmschema en de structuur ed te doen (perfectionistisch, eerst lang nagedacht....), dan zullen uw gevoelens wellicht minder impact hebben

*geen zin om eindeloos over een klein stukje van mening te discussiëren*

Kijk, en aan zo'n post heb ik iets...

ik denk dat het in perioden is en hoe je schrijft

is namelijk nog steeds geen goed nederlandse zin.
Het was een leuke poging, maar u gaat niet door voor de koelkast..

Hoewel ik je, na het lezen van je uitleg, wel redelijk gelijk moet geven, en er meteen bij moet zeggen dat dit een conclusie was die wij allen wel eens hebben getrokken of hebben kunnen trekken, of misschien zelfs nog zullen trekken.
"Hee, er komt niets meer bij mij op. Niets gaat meer impulsief, hoe zal het dan met de impulsen zitten?"

Want daar komt het woord impulsief vandaan, vanuit het grondgegeven dat je iets doet vanuit een impuls

Ergo: wat kennis van de nederlandse taal, een stel hersenen groter dan een doperwt, en wat ouderwetse boerenlogica, et voila: wij hebben hetzelfde gecreeërd als u zo moedig deed in uw vorige post.

Desalniettemin: bedankt voor het laten opklaren van de nevels. Mijn hersenen voelen zich verlicht...

^{En nu ga ik slapen, voor ik straks nog iemand echt kwets.}

zeg, ik doe nog de moeite om te reageren op jouw redelijk onbeschofte post en dan krijg ik nog stank voor dank.
dat jij in een sarcastische en .. bui bent kan me niet veel schelen, dan moet je maar niets posten.
ik beledig ook niemand, dus verwacht ik van anderen hetzelfde.

als jij zin hebt om ruzie te maken, doe het dan aub ergens anders, want ik heb er werkelijk geen behoefte aan.

je komt me nogal arrogant over zelfs, of zijn het uw eigen onzekerheden dat je aan het verbergen bent achter die stoere, zgn intellectuele prietpraat?

[iamre18]

ok, Nu even ontopic mensen...wel zo aardig en leuk voor de topicstarter

Leonoor, je hebt het over 2 dingen die er mee te maken zouden kunnen hebben; schaamte en een verlies van inspiratie.

Met het eerste kan ik niet zo veel, omdat ik niet goed weet wat jij met die schaamte bedoelt....

Wat betreft verlies van inspiratie/ het verleren; echt verleren doe je het denk ik niet. Waardoor komt het dat je minder inspiratie hebt nu?, zie je minder om je heen, in jezelf, in anderen om over te schrijven?, waar wil je graag over schrijven?

Gedwongen achter je tafeltje gaan zitten en schrijven heeft naar mijn idee geen zin, dan ben je ook verkeerd bezig denk ik, 't moet wel wat spontaan blijven.

Misschien is het een idee om 's wat gedichtenboeken door te gaan bladeren. Gewoon 's wat ideeën opdoen, qua onderwerpen, stijl etcetc. Misschien dat je fantasie zo wat geprikkelt wordt?.....

Je kan gedichten maken over je eigen gedachten, gevoelens, dingen waar je tegen aan loopt, maar ook over wat er om je heen gebeurt; Probeer gewoon eens een dichsel te maken over een simpel onderwerp als bv. je katten
Dingen die je om je heen ziet gebeuren, die met jezelf gebeuren, wat iets met je doet....

Tja en hoe werk je dat dan verder uit?....
Gewoon uitproberen denk ik.....
Experimenteren....
Spelen met woorden...

Suc6!

[Just Johan]

Type schreef:
^{* Doorhalen wat niet van toepassing is.}

humor?
't Komt een beetje gestresst over, niet echt grappig. Sorry

[Gothic]

Kip187 schreef:
Ik heb dat ook

maar ben wel vrolijker IRL dus denk dat het daaraan ligt.
hoe beter ik me voel hoe slechter ik dicht

[Type]

phensic schreef:
zeg, ik doe nog de moeite om te reageren op jouw redelijk onbeschofte post en dan krijg ik nog stank voor dank.
dat jij in een sarcastische en .. bui bent kan me niet veel schelen, dan moet je maar niets posten.
ik beledig ook niemand, dus verwacht ik van anderen hetzelfde.

als jij zin hebt om ruzie te maken, doe het dan aub ergens anders, want ik heb er werkelijk geen behoefte aan.

Ik was geen ruzie aan het maken hoor. En sorry als dat wel zo overkwam...

En als ik je beledigd heb, tja. Dan moet je je niet zoveel aantrekken van wat mensen over internet tegen je zeggen, vooral als ze toegeven in een lullige bui te zijn.
Niet al te snel op je teentjes getrapt zijn he.
Maar mijn excuses als ik je beledigd heb.

je komt me nogal arrogant over zelfs, of zijn het uw eigen onzekerheden dat je aan het verbergen bent achter die stoere, zgn intellectuele prietpraat? [/B]

Ik ben ook arrogant. Gigantisch...

Maar niet onzeker, en vooral niet als het op dit soort dingetjes aankomt (taal en/of mijn ideeën over impulsen etc )

Just Johan schreef:
humor?
't Komt een beetje gestresst over, niet echt grappig. Sorry

Het was ook totaal niet grappig bedoeld eigenlijk...

Ja natuurlijk herken ik dat...

Ikzelf schreef gigantisch veel. Twee, drie, soms wel meer, per dag. Ik voelde mezelf overlopen van gevoelens en wilde alles een plaatsje geven. Het is bij mij nu allemaal een heel eind gezakt en bepaald mijn leven een stuk minder. Hoewel ik nu nog steeds met hevige gevoelens te maken krijg, krijg ik er geen inspiratie door. Alsof ik het allemaal al eens geschreven heb en het niet meer zo nodig hoeft. Ik voel zeg maar een soort van dichtersmoeheid, hoewel het gigantisch gaat prikkelen als ik er weer intensief mee bezig ben. Ik merk dat het soms opeens weer oplaait, en dat ik nu - na een gigantisch writersblock- weer wat inspiratie krijg. Zomaar stukjes van gedichten die opdoemen in je hoofd, je herkent het (misschien) wel. Ik denk dat zo'n periode ook wel goed is. Ná zo'n periode heb je weer nieuwe 'moed', nieuwe ideeën en waait er een soort van frisse wind door je gedichten.. Dat idee krijg ik tenminste altijd. Nu nog even zien hoe dat bij mij uit zal pakken..

Myself! schreef:
Zomaar stukjes van gedichten die opdoemen in je hoofd, je herkent het (misschien) wel. Ik denk dat zo'n periode ook wel goed is. Ná zo'n periode heb je weer nieuwe 'moed', nieuwe ideeën en waait er een soort van frisse wind door je gedichten..

Stukjes komen soms wel boven, maar alleen aan stukjes heb je niet heel veel. Veel stukjes maakt wel weer een gedicht, maar dan moeten die stukjes wel weer bij elkaar passen ed.

Naja, ik hoop maar dat het ooit nog (weer) gaat komen oid. 'k ben iig niet de enige met dit probleem. Wist ik ook wel (je bent nooit met iets de enige, denk ik), maar 'k vroeg me wel af hoe iedereen dacht dat het zit ed.

[Secreet]

ik heb slechte minder slechte en best goede dingen naar mijn persoonlijke mening geschreven, maar het is denk ik evengoed het doel waarmee je schrijft. Als je werkelijk echt alleen van je af schrijft zijn de meest slechte gedihten waarschijnlijk ook degenen die het meest gevoelig liggen bij je. En ik denk niet dat het te verleren is, misschien is het soms een tijdje stil, ben je een poos inspiratieloos of zit je hoofd bij andere dingen, maar ik zie dichten net als de pijn zelf. Het heelt nooit helemaal en het gaat ook niet helemaal weg. Stel je schrijft enkelt over gebroken harten, en er komt een periode waarin je opnieuw verliefd word en je gedichten een draai krijgen die je niet bevalt of slecht vind...Uiteindelijk word je hart misschien deze keer iets minder hard gebroken maar het doet wel de pijn weer bovenwaaien, en zelfs wanneer je hart niet gebroken wordt zul je eens terugdenken, misschien verlangens hebben om terug in de tijd te gaan en vraag je je af hoe het met degeen die je hart zo gebroken heeft had kunnne worden...en in dat soort vlagen komt het vanzelf weer bovendrijven en is je werk misschien weer iets beter naar jouw inzicht.
Ik zie gedichten als gevoel...het veranderd maar verdwijnt nooit, en er komen misschien nieuwe gevoelens bij, maar de oude raak je niet kwijt en zul je leren te koesteren.

meer een dromerige uitspraak dan iets waar je wat aan hebt ben ik bang...

neem het gedicht waar jij gevoelsmatig tevreden over bent

[Fun4ever]

Leonoor schreef:
Ik was net op zoek naar gedichten die ik voor zou kunnen lezen op school (zie andere topic) en ik kwam er achter dat ik veel en veel meer gedichten heb geschreven dan ik zelf dacht. En er zaten eigenlijk ook wel een aantal (al zeg ik het zelf) wat betere gedichten dan ik dacht. Maar de meesten zijn al van (meer dan) een jaar geleden oid. De laatste tijd lijk ik het te verleren. Ik vroeg me af of dat kan of dat het meer een verlies van inspiratie is oid of een soort van schaamte ofzo. En ik vroeg me ook af wie dit kent en of je er iets aan kunt doen ed?

Ik heb precies hetzelfde...
zeker als ik m'n oude gedichten nalees.
Ik schrijf nu ook veel minder... denk dat het aan de inspi ligt.
Ik weet van mezelf dat ik ga schrijven als ik me ongelukkig voel,
en ben dus eigenlijk wel blij met dit teken.
Ik denk niet dat je het verleerd,
volgens mij zit het stiekem een beetje in je.