ik denk er steeds aan...help me alsjeblieft

ik moet het ergens kwijtkunnen.sinds het lager onderwijs,de twee laatste jaren ben ik altijd redleijk depressief geweest,maar vooral met wisselbuien.het éne moment wil ik dood zijn en het ander moment voel ik me gelukkiger.
het begon in het lager onderwijs toen mijn beste vriendin werd gestolen door een meisje (die ik nu nog altijd haat voor wat ze heetf gedaan).ik kan het hele verhaal niet vertellen wat er toen allemaal is gebeurd,dat zou te lang duren.maar het komt erop neer dat ik toen bijna iedere dag in mijn bed lag te huilen.en als ik bijvoorbeeld
van een trap moest aflopen,moest ik dat binnen een aantal seconden doen,anders zou de wereld ontploffen of zou er iemand doodgaan.en als ik dan toch te laat was meost ik om vergiffenis vragen en zo.daarna kwamen de "dwanghandelingen".ik moest allemaal dingen doen,anders zou er iets heel ergs gebeuren.er kwamen er steeds meer bij.een paar voorbeelden:voor het eten moest ik voor iedere persoon hier thuis (5) 100 keer op de muur kloppen,anders zou hen iets ergs overkomen,om de 5 minuten moest ik een kettinkje aanraken in mijn broekzak,als ik in een andere kamer kwam moest ik mij eerst op mijn knieen laten vallen,ik heb zelfs een tijd gehad dat ik om de zoveel tijd 3 keer achter elkaar moest slikken,maar toen was mijn keel heel opgezwollen.maar na iets meer dan een jaar heb ik het zelf proberen af te bouwen,stapje voor stapje,want ik ging er echt aan kapot,en toen ik merkte dat ik die dwanghandleingen niet nodig had en dat het geen ongeuk bracht als ik het niet deed ben ik er zo ongeveer mee gestopt.soms betrap ik me nu nog dat ik het doe,en denk ik van "waar ben ik mee bezig?".ik heb nu nog vaak momenten dat ik voor me uitstaar en gewoon dood wil zijn,maar ik weet niet precies waarom.ik heb het helemaal niet slecht,maar toch interesseert het me allemaal niet meer.de enige reden waarom ik hier nog ben is dat ik geen mensen wil kwetsen.
het is een heel verhaal,maar ik ben blij dat het er na al die jaren uit is.en door het hier allemaal op te schrijven besef ik eigenlijk waarom ik al die jaren depressief was.
reacties zijn altijd welkom,ik zou graag weten wat jullie eroer denken en als ik verder nog iets zou kunnen doen?

[Marc S]

't is nogal wat... van dwanghandelingen had ik gelukkig nooit in deze mate last... heb wel een beetje smetvrees, waardoor ik per se mijn glas uitspoel (zelf als ik het uit de kast haal), voordat ik eruit drink...

Heb je geen andere vriend(inn)en?

Ik vertrouw eigenlijk niet meer op mensen. Niemand kan mij iets afnemen, omdat ik niemand toelaat in realiteit... best stom, maar ja...

Marc S schreef:
't is nogal wat... van dwanghandelingen had ik gelukkig nooit in deze mate last... heb wel een beetje smetvrees, waardoor ik per se mijn glas uitspoel (zelf als ik het uit de kast haal), voordat ik eruit drink...

Heb je geen andere vriend(inn)en?

Ik vertrouw eigenlijk niet meer op mensen. Niemand kan mij iets afnemen, omdat ik niemand toelaat in realiteit... best stom, maar ja...

jawel,ik heb op dit moment vrienden.ik snap gewoon niet waarom ik ongelukkig ben.maar toch is het zo,ik voel me heel erg depressief en weet niet waarom.sommige momenten ben ik dan weer blijer.

ik krijg niet echt veel reacties:-(

[Marc S]

miss_vicious schreef:
ik krijg niet echt veel reacties:-(

Je voelt je vaak depressief, maar je weet niet waarom... dat schreef je tenminste... ik weet dan ook niet meer wat ik er op moet antwoorden...

Sterkte in ieder geval :/

[blacky]

Ik denk dat je voor je zelf al een heel stuk verder bent, nu je er zelf af bent gekomen.
Ik hoop dat je nu alleen iets vindt in je leven waar je voor wilt leven en dat is niet anderen niet willen kwetsen.
Al is het muziek, een huisdier of gewoon 1 persoon, het helpt je positief te gaan denken,maar uiteindelijk moet je leven voor jezelf. JE moet uiteindelijk zelf gelukkig worden. Ik hoop dat het je iets verder helpt en heel veel succes en sterkte.

[My$Te®yG!®L]

Heb het ook af en toe, van die 'dwanghandelingen', maar niet in die mate... Weet niet dat je nog dingen kan doen om erover te komen, want het is je al aardig goed gelukt Heb ook al verschillende 'beste' vriendinnen verloren, al dan niet door men eigen fout. Men vriend en zijn vrienden zijn nu eigenlijk de enige waar ik nu met optrek. Probeer gewoon te genieten van de kleine dingen des leven...

bedankt,ik zal het proberen
xxxxxxxxxx

[shania]

Je mag me altijd mailen, dat weet je. Ik heb je proberen terug te mailen maar het adres dat ik kreeg klopte op de 1 of manier niet.
Sorry daarvoor.
Ik heb nu ook last van dwanghandelingen al is het niet in zo'n erge mate. Het word al minder maar echt fijn is het niet.
Ik moet nu stoppen (ouders). Sorry.
Liefs Shania

[Internationalist]

miss_vicious schreef:
ik moet het ergens kwijtkunnen.

dat kan hier zeker

sinds het lager onderwijs,de twee laatste jaren ben ik altijd redleijk depressief geweest,maar vooral met wisselbuien.het éne moment wil ik dood zijn en het ander moment voel ik me gelukkiger.

Opzich herkenbaar. Alleen weet ik niet hoef ik het op de zelfde manier heb. Ik heb niet echt het gevoel dat mijn stemmingen daadwerkelijk wisselen maar dat het een onregelmatige golfbeweging is met behoorlijke dalen en af en toe wat pieken.

Ik heb wel vaak combinatie gevoelens. Op dit moment wil ik dan niet dood zijn, maar als het zou gebeuren zit ik daar niet mee. Ik heb niet het idee dat ik hier nou zo gelukkig ben ofzo.

Heb jij het idee dat de wisselingen jou eigen zijn of een bepaald ziekte beeld?

het begon in het lager onderwijs toen mijn beste vriendin werd gestolen door een meisje (die ik nu nog altijd haat voor wat ze heetf gedaan).ik kan het hele verhaal niet vertellen wat er toen allemaal is gebeurd,dat zou te lang duren.maar het komt erop neer dat ik toen bijna iedere dag in mijn bed lag te huilen.

*knuf*

en als ik bijvoorbeeld
van een trap moest aflopen,moest ik dat binnen een aantal seconden doen,anders zou de wereld ontploffen of zou er iemand doodgaan.

Hmmm, idd een dwangmatige handeling. Doet me denken aan mensen die dat hebben met patronen in stoeptegels. Heb jij van die dwangmatigheid ook last in het dagelijks leven? ben je rusteloos? vaak in paniek? laat je bepaalde dingen wegens de dwangmatigheid?

En heb je toevallig ook last van smetvrees oid?

en als ik dan toch te laat was meost ik om vergiffenis vragen en zo.daarna kwamen de "dwanghandelingen".ik moest allemaal dingen doen,anders zou er iets heel ergs gebeuren.er kwamen er steeds meer bij.een paar voorbeelden:voor het eten moest ik voor iedere persoon hier thuis (5) 100 keer op de muur kloppen,anders zou hen iets ergs overkomen,om de 5 minuten moest ik een kettinkje aanraken in mijn broekzak,als ik in een andere kamer kwam moest ik mij eerst op mijn knieen laten vallen,ik heb zelfs een tijd gehad dat ik om de zoveel tijd 3 keer achter elkaar moest slikken,maar toen was mijn keel heel opgezwollen.maar na iets meer dan een jaar heb ik het zelf proberen af te bouwen,stapje voor stapje,want ik ging er echt aan kapot,en toen ik merkte dat ik die dwanghandleingen niet nodig had en dat het geen ongeuk bracht als ik het niet deed ben ik er zo ongeveer mee gestopt.

hou dat vast

soms betrap ik me nu nog dat ik het doe,en denk ik van "waar ben ik mee bezig?".ik heb nu nog vaak momenten dat ik voor me uitstaar en gewoon dood wil zijn,maar ik weet niet precies waarom.ik heb het helemaal niet slecht,maar toch interesseert het me allemaal niet meer.de enige reden waarom ik hier nog ben is dat ik geen mensen wil kwetsen.

*stil* herkenning *sil*

het is een heel verhaal,maar ik ben blij dat het er na al die jaren uit is.en door het hier allemaal op te schrijven besef ik eigenlijk waarom ik al die jaren depressief was.
reacties zijn altijd welkom,ik zou graag weten wat jullie eroer denken en als ik verder nog iets zou kunnen doen?

Ik herken wel zaken uit jouw verhaal en kan me elementen levendig voorstellen

Wat je er aan kan doen? ik weet het niet. Je kan doorvechten en niet opgeven. Dan heb je van het leven gewonnen

[micha]

ik heb eigenlijk maar een opmerking,
en die is niet lullig bedoeld ofzow,
maar geheel gemeend:
zoek hulp!

ik weet dat het kan helpen
(heb het bij mijn vriendin meegemaakt)
het is al een goed teken dat
je er over praat,
maar nu moet je verder gaan.
het is moeilijk om dit alleen te doen,

iig heel veel succes en sterkte