in de war,weggelopen

[tiktoktak]

Ik weet niet echt hoe het gebeurde, t ging redelijk snel en ik was in de war. En nu ik en zo op terugkijk vindt ik het best kinderachtig.

Gister moest ik paardrijden,les. morgen heb ik een wedstrijd,onderling maar.We zouden die les gaan oefenen,klein parcourtje enzo. Ik ga springen op een manegepaard waarop ik wel es hab gesprongen,maar geen parcourtje(ook niet oefen) Er zitten ook anderen op, ook iemand uit mijn les. Zij heeft al een keer een oefenparcourtje gesprongen,zelfs al een wedstrijd. Ik dus nog nooit een parcourtje. Maar het probleem was wie erop mocht. Ik had vorige week gezegd dat ik dan wel weer op een ander ging(niet omdat ik dat wel graag zou maar om van der gezeur af te zijn)
gister zei ik zo van: ik wil eigenlijk ook nog wel oefenen. Maar zij moest er persee op,omdat ik dat dus vorige week had gezegd.
Dus ik kon niet oefenen. Ik kan wel een privelesje nemen,maar het geld groeit me niet op de rug(weet je wel hoe duur het is geworden door de euro....)en daarbij zou ik waarschijnlijk nog niet eens een oefenparcourtje kunnen springen,misschien NIET EENS springen
Ik moest dus op een paard springen waarmee ik dus al heel vaak heb gesprongen. Niets nieuws(op hem kan trouwens geen wedstrijd worden gereden,hij raakt in de stress in een parcour,heel jammer)
Ik vondt dit zo gemeen, ik zou ook wel graag oefenen, zij is niet de enigste die op dat paad gaat. EN zij had al met hem een parcour gereden,ik nog nooit.
Maar zij moest zo nodig, alleen omdat ik had gezegd.....
En,heel kinderachtig ik weet het,ik was boos en heb niets meer gezegd. Ik begon te huilen en ik ben naar huis gefietst. Ik weet niet waarom ik mijn mond niet opentrok. Ik denk dat ik dat gewoon niet durf. Het is een errug groot probleem ik weet het. En ik moet er echt wat aandoen. Ik neem het me ook altijd voor maar als het moment daar is, gebeurt er gewoon niets. Dan durf ik niet meer, weet ik niet meer wat ik moet zeggen.
Maar verder, ik ben huilend naar huis gegaan, ik lag compleet in de stress. Ik was alweer bang dat ik er niets van zou bakken op de wedstrijd,omdat ik niet mocht oefenen op het paard. En ik had me volledig voor schut gezet om zo weg te gaan. Maar ik vondt het gewoon zo oneerlijk en gemeen. Ik had meteen het gevoel van "en weer houdt niemand rekening met mij" "weer denkt niemand aan mij"
Ik probeer het te zeggen,dat ik ook wil. Maar ik wordt zo omvergeluld.
Ik ben naar huis toegegaan. Ik probeerde het uit te legen. Mijn moeder kwam net thuis uit het werk en was een beetje sjaggo. Dus die begint op mij te mopperen.
Ik alleen maar maar janken en ik ben weggerent. Jas mee, het knuffletje dak al van me geboorte heb mee.
Ik ben naar het bos gerent, helemaal int donker(twas niet eens zo eng ) Ik heb een tijd op een bankje gezeten,alleen maar huilen. Toen ben ik gaan lopen,overal en nergens stilstaan. Ik weet niet hoe lang ik weg ben geweest. Het regende behoorlijk en ik was ook helemaal doorweekt. Ik ging maar weer naar huis. Trof mijn broertje huilend voor het raam aan. Mijn moeder was iedereen aan het afbellen en was al eerder wezen zoeken en mijn vader was net terug van rondrijden. Iedereen in tranen.
Toen hebben we erover gegepraat. Over het feit dat ik gewoon errug verlegen ben.

Maar nu zit ik nog met een probleem. Ik heb me waarschiijnlijk enorm voor schut gezet. Ik durf ze dus echt neit onder ogen te komen. Ik heb gewoon kinderahtig gedaan. "Ik mag niet?!Dan ga ik maar janken"
maja, ik raaktte gewoon volledig in de stress. Ik was gewoon op dat moment in de war. Maar nog, ik durf ze gewoon niet meer onder ogen te komen. Ik doe ook niet mee met die wedstrijd. Ik heb niet eens kunnen oefenen. Ik schaam me echt dood :0

*dat moest er ff uit*

[Linda]

Een nare gebeurtenis...
Hopelijk gaat het beter nu je er met je ouders over gepraat hebt.

Je moet proberen om voor je zelf op te komen. Durf commentaar te geven als je het ergens niet mee eens bent...
En ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar toch moet je het blijven proberen...