ik neem het mezelf kwalijk; ik heb helemaal geen recht op deze gevoelens....

[Palmboompje]

Ik neem het mezelf heel erg kwalijk dat ik deze gevoelens/gedachtes heb want voor mijn overige familie leden is dit veel erger.. als ik erover begin rakel ik alles weer op.. dat kan ik niet maken..

Het zit zo.. ongeveer 7 jaar geleden is mijn tante overleden.. en om de een of andere reden heb ik dat niet goed verwerkt ofzo. Ik was toen nog heel jong en had niet goed door wat er precies speelde.. Maar nu krijg ik allemaal gevoelens, van verdriet enzo. Ik heb de neiging erom te huilen, maar dat mag ik niet van mezelf omdat ik denk dat ik haar naam 'misbruik'.. dat ik me gewoon k*t voel en om het maar een naam (=een reden dus) te geven, heb ik voor mezelf besloten dat ik haar mis. Of dat zo ook echt is, weet ik niet.

Wat ik mezelf nog het meest kwalijk neem is een bepaalde gedachte die ik had ten tijde van haar sterfbed, namelijk; hoe het zou zijn als zij dood zou gaan gezien mijn oma nog leeft. Hoe bruut. Ik begrijp niet dat die gedachtes in mijn hoofd op kwamen. Iedereen had verdriet en ik dacht gewoon zo over mijn eigen tante!! Niet dat ik haar dood wenste, maar soms heb je gedachtes.. Gewoon nieuwsgierigheid, ik was nog jong en wist niet goed wat er speelde.

Nu ben ik 20 en vraag me af hoe het zou zijn geweest als ze nog leefde. Na 7 jaar komt er opeens allemaal verdriet naar boven dat ik niet kan plaatsen.. gewoon opeens..

Aangezien ze gecremeerd is kan ik ook niet naar haar graf volgens mij en tegen een foto aanpraten ofzo kan niet.. ik heb immers geen foto van haar en als ik er om vraag rakel ik alles weer op. En dat is het niet waard. Het zou gemeen en egoistisch zijn om mijn verdriet maar voorop te stellen en daarmee iedereen er weer aan te herinneren.
Ik heb er ook helemaal geen recht toe. Er zijn slechts twee momenten met haar die ik me kan herinneren.. Ze was mijn broertjes peet-tante; hij heeft er recht op zich zo te voelen. Ze was zijn lievelingstante.. ik stel me echt aan door zulke gedachtes te hebben..

Ik heb echt het gevoel dat ik hier een hele partij onzin aan het zwammen ben, maar ik moet zeggen dat het best op lucht om het zo op te schrijven. Alvast bedankt voor het lezen.

[Marc S]

Erover schrijven helpt inderdaad. Het is opzich niet zo vreemd hoor. Iedereen maakt fouten die hij zich later pas beseft. Maar je was pas 13 en dan zijn bepaalde dingen nog niet per se even duidelijk.

Ik was 18 (!) toen mijn vader in het ziekenhuis lag met een ontsteking aan zijn hart. In plaats van hem te bezoeken, lag ik thuis en vroeg me af wat ik zou doen als hij er niet meer was. Ik was niet verdrietig, maar maakte me zorgen over mezelf...

Nu vind ik het best erg van mezelf, gelukkig maar dat hij er weer bovenop kwam, anders was hij heengegaan zonder dat ik hem ook maar bezoekte :/

[*Norena*]

onzin is het nooit!!!!

Mensen kunnen ook dingen hebben meegemaakt,die als kind ingeprint zijn en
Die er op latere leeftijden uitkomen!!

Geef je verdriet een tijd om het te kunnen verwerken..en ik kan me voorstellen dat je het geen plaats kan geven of niet aan kan geven waar het vandaan komt..Verdriet kan alle oorzaken hebben..Verlies is er 1 van

Gun alles tijd..en praat erover..

sterkte ermee liefs Norena

[Palmboompje]

Marc S schreef:
Erover schrijven helpt inderdaad. Het is opzich niet zo vreemd hoor. Iedereen maakt fouten die hij zich later pas beseft. Maar je was pas 13 en dan zijn bepaalde dingen nog niet per se even duidelijk.

Ik was 18 (!) toen mijn vader in het ziekenhuis lag met een ontsteking aan zijn hart. In plaats van hem te bezoeken, lag ik thuis en vroeg me af wat ik zou doen als hij er niet meer was. Ik was niet verdrietig, maar maakte me zorgen over mezelf...

Nu vind ik het best erg van mezelf, gelukkig maar dat hij er weer bovenop kwam, anders was hij heengegaan zonder dat ik hem ook maar bezoekte :/

Dankjewel voor je reactie Weetje, die gedachte.. ik weet wel dat ik toen nog gewoon heel kinderlijk was en het was voor mij ook behoorlijk fake zeg maar. Ik bevatte het niet goed en begreep niet dat er echt een mogelijkheid zou zijn dat ze echt dood zou gaan.. Ik wou dat ik wat realistischer was geweest, dan had ik misschien dat liedje voor haar gezongen op haar verjaardag.. toen vond ik het belachelijk en weigerde ik, terwijl zij het graag wou, nu voel ik me echt schuldig. Ik had het haar moeten gunnen, niet dat ik het haar mísgunde, maar ja, weet ik veel.. Ik was gewoon dom, jesus

Wat jij beschrijft over je vader vind ik wel begrijpelijk hoor. Als je zoiets hoort, is dat vaak moeilijk te bevatten. Ik hoor vaak dat mensen ervoor weglopen om er maar niet mee geconfronteerd te hoeven worden zodat het voor hen gewoon *niet zo is*. Best een menselijke gedachte, en ik begrijp dat je het erg vsn jezelf vind, maar je hoeft het jezelf niet al te erg kwalijk te nemen. In zulke situaties handelen mensen altijd wel *anders*. Ik heb hier trouwens makkelijk praten, zelf doe ik het ook niet Ik ben iig blij voor je dat je vader er weer bovenop gekomen is

[Palmboompje]

*Norena* schreef:
onzin is het nooit!!!!

nee ok, maar het is zo after de facts.. 7 jaar na dato ga ik nog ff mijn hele familie verdriet doen en alles op rakelen.. Wie ben ik om daar het recht toe op te eisen?

*Norena* schreef:
Geef je verdriet een tijd om het te kunnen verwerken..en ik kan me voorstellen dat je het geen plaats kan geven of niet aan kan geven waar het vandaan komt..Verdriet kan alle oorzaken hebben..Verlies is er 1 van

Gun alles tijd..en praat erover..

sterkte ermee liefs Norena

jah, verdriet is een raar *iets* als je het niet zomaar een naam kan geven. Dan wijs je het maar oorzaken toe, niet wetend waar het precies vandaan komt.

Iig bedankt voor je lieve reactie