Ik denk dat het mooie van een schilderij in je eigen gevoel voor nostalgie lig.
en ik denk dat je als 12-jarige nog niet zo nostalgisch ingesteld bent (weet ik niet zeker hoor)
Ik heb met schilderijen dat ik vlucht in de wereld die het schilderij suggereerd of in mijn eigen fantasie losmaakt.
Bijna elke voorstelling die je ziet reageert wel op je eigen gevoelens en herinneringen.
Als ik naar een schilderij kijk is het meestal dat ik aan de dingen denk waar het schilderij mij aan doet denken, en niet naar het schilderij zelf, op een bepaald moment ben je uitgedacht en ga je weer weg.
Een voor mij perfect schilderij heft die gedachten op en zorgt voor een bepaalde oplossing en ontziet de gedachten die ik heb.
er ontstaat een soort van nulpunt en je kunt uren naar een schilderij staren.

ofzow