Binnenkort is mijn vader dood

Ik moet het gewoon even kwijt.
Mijn vader denkt dat hij 25 maart a.s. niet gaat halen.
Mijn vader heeft kanker.
Maar de situatie is nog wat ingewikkelder. Mijn ouders zijn al 9 jaar gescheiden en mijn vader heeft mij in die 9 jaar bijzonder veel pijn gedaan. (psychisch)
ik heb hem al een paar jaar niet gezien en zag hem laatst weer voor het eerst. het is aan de ene kant helemaal niet mijn vader die daar ligt, maar aan de andere kant weer wel. het is een heel dubbel gevoel.
En wat ik nu ga zeggen komt misschien heel lullig over, maar ik bedoel het niet zo: maar ik heb het liefst dat het snel gebeurd. dat hij snel dood is.
Ik hoorde vorig jaar een paar dagen voor mijn verjaardag (het was iets van 14 april toen) dat mijn vader nog maar een paar maanden te leven had. ze hadden verwacht dat hij nu allang zou zijn overleden, maar het is niet gebeurd. en als die tijd zit ik in onzekerheid. je kan niet op vakantie en ik moet er heel veel aan denken.
ik probeer zoveel mogelijk positiefs te denken over mijn vader, maar dat vind ik nog wel moeilijk. vooral omdat hij me zoveel pijn heeft gedaan en dat vergeet je niet. echt niet!
ik wil er een punt achter kunnen zetten. dit hoofdstuk in mijn leven kunnen afsluiten.
Al mijn hele leven word ik geconfronteerd met de dood, dus ik ben er redelijk aan gewend, maar aan de andere kant went het nooit en dit is toch iets anders. vroeger kon ik ook veel schrijven, maar dat kan ik niet meer. ik zit nu alleen nog maar te malen in mijn hoofd, maar kan t niet goed meer naar buiten brengen. Ik vind dat heel moeilijk.
Nu moet ik opeens heel veel keuzes gaan maken zoals: wil ik erbij zijn als hij dood gaat (bij een langzame dood) en wil ik helemaal mee naar de oven (mijn vader wordt gecremeerd) en nog meer van dat soort dingen..
dat vind ik heel moeilijk, maar ik laat het niet zien aan mensen. ik wil niet dat mensen denken dat ik me aanstel en ben dan ook het altijd zo vrolijke meisje. op school kennen ze me niet anders.
laatst moest ik huilen op school. dat was op een donderdag. die dag ervoor was ik voor het eerst sinds een paar jaar weer naar mn vader geweest en daar had ik het wel moeilijk mee en ik hoorde ook die woensdag dat een meisje dat ik kende van vakantie was overleden. en toen kreeg ik die woensdag ook te horen dat ik uit de economieles was gezet omdat 5v zonodig een herkansingsuur moest hebben en toen kon ik t ffies allemaal niet meer hebben en toen moest ik huilen. nou volgens mij heb ik toen heel veel mensen geschokt. Ilona die huilt. Dat kan toch niet? Altijd zo vrolijk enzo! En dan hoor je mensen zeggen, aan de andere kant van de klas: wat is er aan de hand? volgens mij iets met haar vader...
dan heb ik ook zoiets van: kom het dan vragen als je het niet weet en wil weten. ik bijt niet!

Tegen mn vrienden en eigenlijk iedereen en dan vooral mijzelf zeg ik altijd: ik red me wel hoor. maar je maar geen zorgen. ik heb wel meer meegemaakt.
maar soms twijfel ik wel ns.. maar dat heeft iedereen denk ik wel ns..

Naja, ik moest dit ffies kwijt omdat ik er best wel mee zit enzo.. kusz

[load_harmony]

wow... wat rot... echt veel succes....

ik ben dr helemaal stil van, echt klote voor je....
ik wil je ff heeel veeel sterkte wensen, en mijn pm staat altijd open..

Misschien kun je er met je vriend(inn)en over proberen te praten? Zo'n gesprek is nooit makkelijk, maar misschien lucht het wel heel erg op. En ze begrijpen je dan waarschijnlijk ook wat beter. Heb je verder nog broer(tje)s en/of zus(je)s(en)? iig heel veel sterkte.

thnx.. het is alleen zo kut dat veel mensen het gewoon niet begrijpen en vaak het voor mijn vader opnemen.
ik vind het zelf ook af en toe wel moeilijk. ik praat er heel luchtig over. maar het zit veel dieper.
ik heb wel een zusje, maar ik wil haar niet met mijn problemen en gedachtes belasten. ik zorg ook altijd wel dat juist ZIJ niet degene is die me ziet huilen, want ik wil niet dat ze zich ook zorgen gaat maken over mij, want ze heeft het al moeilijk genoeg.

Loontjuh schreef op 11-03-2003 @ 18:58:
thnx.. het is alleen zo kut dat veel mensen het gewoon niet begrijpen en vaak het voor mijn vader opnemen.
ik vind het zelf ook af en toe wel moeilijk. ik praat er heel luchtig over. maar het zit veel dieper.
ik heb wel een zusje, maar ik wil haar niet met mijn problemen en gedachtes belasten. ik zorg ook altijd wel dat juist ZIJ niet degene is die me ziet huilen, want ik wil niet dat ze zich ook zorgen gaat maken over mij, want ze heeft het al moeilijk genoeg.

Probeer dan aan mensen uit te leggen dat je er wel luchtig over doet, maar dat het dieper zit. Ik denk dat ze dat best snappen.

Misschien heeft je zusje ook wel behoefte om er over te praten? Misschien kun je haar dat eens vragen? Misschien wil ze juist wel met je er over praten. Jullie zouden elkaar juist kunnen steunen ed, zij maakt het zelfde mee als jij, ze begrijpt je, enz. Wie weet kunnen jullie heel veel aan elkaar hebben.

Om voor mezelf te praten: ik maak me veel meer zorgen als één van m'n zusjes niks tegen me zeggen, dan wanneer ze dat wel doen. Ik ben blij/vind het fijn als ze met iets vertellen en ik vind het fijn als ik ze ergens mee kan helpen (en anders om gewoon met ze te praten als dat nodig is).

maar dan ben ik bang dat ik ga huilen en dat wil ik niet! absoluut niet!

Loontjuh schreef op 11-03-2003 @ 19:05:
maar dan ben ik bang dat ik ga huilen en dat wil ik niet! absoluut niet!

Wat is er mis met huilen? 't is toch niet raar dat je moet huilen om zo iets? En juist huilen lucht vaak enorm op. Als je moet huilen heb je er meer aan om gewoon te huilen, dan om het weg te stoppen omdat het stom of kinderachtig zou zijn ofzo. Vaak komt het dan later dubbel zo hard terug. Lijkt me ook niet de bedoeling.

ja, ik vind het erg om te huilen.
zie het tog als een soort van zwakte.
je laat je zwakke kant zien..
en daar kunnen mensen weer misbruik van maken...

[AtOx]

Vind het ontzettend klote voor je maar daar help ik je waarschijnlijk niet mee... Ik weet alleen dat mn moeder haar vader ook op jonge leeftijd is verloren en dat ze nu spijt heeft dat ze toen geen hulp aanvaard heeft en dat ze er toen niet over gepraat heeft met haar vriend(in)nen.

Dus ik denk dat dat de beste 'remedie' is om er een beetje over te raken al zal het een wonde zijn die nooit helemaal heelt. En je moet je echt niet inhouden om te huilen. Anders krop je het toch maar op waardoor je je nog rotter gaat voelen.

Misschien heb je al deze dingen al wel 1000 keer moeten horen maar ik kon dit topic niet voorbijgaan zonder te antwoorden. Ik hoop in ieder geval dat het je wat steunt en dat je verder kunt gaan met je leven zonder veel verdriet.

Sterkte!

Anthony

ja dat kunnen ze wel, maar t is nix meer als logisch dat je huilt als je vader bijna sterft.....
ik leef echt met je mee...

Loontjuh schreef op 11-03-2003 @ 19:18:
ja, ik vind het erg om te huilen.
zie het tog als een soort van zwakte.
je laat je zwakke kant zien..
en daar kunnen mensen weer misbruik van maken...

Zou je zusje er misbruik van maken?

En waarom een teken van zwakte? Eerder een teken van 'sterkte'. Is het niet juist knap ed als je jezelf durft te laten zien? En je zult versteld staan van de uitwerking die zo iets op mensen kan hebben. Plus dat je door jezelf eens te laten zien vaak vriendschappen 'verdiept', mensen zien dan dat ook jij wel een andere (serieuse, gevoelige, enz) kant hebt. Mensen kunnen er misbruik van maken, maar het kan ook een goede uitwerking hebben. En de mensen die er misbruik van willen maken doen dat toch wel, want die hebben heus wel door dat het je iets doet.

Leonoor schreef op 11-03-2003 @ 19:23:
En waarom een teken van zwakte? Eerder een teken van 'sterkte'. Is het niet juist knap ed als je jezelf durft te laten zien? En je zult versteld staan van de uitwerking die zo iets op mensen kan hebben. Plus dat je door jezelf eens te laten zien vaak vriendschappen 'verdiept', mensen zien dan dat ook jij wel een andere (serieuse, gevoelige, enz) kant hebt. Mensen kunnen er misbruik van maken, maar het kan ook een goede uitwerking hebben. En de mensen die er misbruik van willen maken doen dat toch wel, want die hebben heus wel door dat het je iets doet.

Goh, zo had ik het nog helemaal niet bekeken. Ik ben blij dat er mensen reageren. Misschien moet ik toch maar wat dingen veranderen. Huil alleen niet zo graag zoals je weet, maar misschien is t wel ns goed... Echt superbedankt. thnx.....

AtOx schreef:
Misschien heb je al deze dingen al wel 1000 keer moeten horen maar ik kon dit topic niet voorbijgaan zonder te antwoorden. Ik hoop in ieder geval dat het je wat steunt en dat je verder kunt gaan met je leven zonder veel verdriet.

nou, nee. niet echt.. thnx dat je geantwoord hebt. Al die mensen die zo lief willen zijn om mij een beetje proberen te helpen, dat doet me echt heel erg goed. Dank je wel. Jullie allemaal.
Dikke kus,
mij

Loontjuh schreef op 11-03-2003 @ 19:36:
Goh, zo had ik het nog helemaal niet bekeken. Ik ben blij dat er mensen reageren. Misschien moet ik toch maar wat dingen veranderen. Huil alleen niet zo graag zoals je weet, maar misschien is t wel ns goed... Echt superbedankt. thnx.....

Ik houd ook niet van huilen. En niet van praten. Maar ik heb de ervaring dat het soms best kan helpen (iig lucht het vaak op), dus vandaar. 'k denk dat je het misschien een keer mee gemaakt moet hebben om er echt in te kunnen 'geloven'.

Vroeger kon ik heel goed praten enzo en toen schreef ik ook echt hele dagboeken vol en ik schreef in de tijd dat mijn oma heel erg ziek was en overleed ook heel veel gedichten, maar het lijkt wel of ik dichtgeklapt ben. het lukt niet meer. hoe erg ik mn best ook doe. echt heel raar.

[Daantje_0705]

Heej meisje,
Moeilijk is dat he om te laten zien hoe je er eigenlijk mee zit terwijl je er heel luchtig over doet en je groot houdt om niet te laten zien hoeveel verdriet je ervan heb. Ik herken dat wel omdat ik met mn gescheiden ouders heel veel problemen heb (zie mn topic hierover). Ik denk dat jij klaar bent voor de dood van je vader, als alles is geregeld en je nu alleen nog maar zit te wachten kan ik me wel voorstellen dat jij het niet meer ziet zitten en het liever achter de rug hebt zodat je verder kan met je leven en het moet gaan verwerken, een plekje moet leren geven.

Je geeft zelf al aan dat het niet lang meer gaat duren en probeer dan nu nog even ervan te genieten dat je vader er nog wel is. Probeer dan ook alvast aan het idee te wennen dat je vader er straks niet meer is en je echt nooit meer op hem terug kan vallen, tis moeilijk hoor.

Ik wil je nog graag sterkte wensen in de tijd die nog gaat komen. Verder hoef je je niet altijd groot te houden hoor. Ik kan er ook moeilijk over praten met anderen maar anderen kunnen je vaak beter volgen als ze weten wat er ECHT in je om gaat, vroeg of laat val je door en mand dat het je onverschillig laat en dan wordt je beter opgevangen als ze weten dat je er mee zit. Dan valt het ook niet zo rauw op hun dak.

Sterkte meisje,

Groetjes Daantje

Daantje_0705 schreef op 11-03-2003 @ 21:21:
Heej meisje,
Moeilijk is dat he om te laten zien hoe je er eigenlijk mee zit terwijl je er heel luchtig over doet en je groot houdt om niet te laten zien hoeveel verdriet je ervan heb. Ik herken dat wel omdat ik met mn gescheiden ouders heel veel problemen heb (zie mn topic hierover). Ik denk dat jij klaar bent voor de dood van je vader, als alles is geregeld en je nu alleen nog maar zit te wachten kan ik me wel voorstellen dat jij het niet meer ziet zitten en het liever achter de rug hebt zodat je verder kan met je leven en het moet gaan verwerken, een plekje moet leren geven.

Je geeft zelf al aan dat het niet lang meer gaat duren en probeer dan nu nog even ervan te genieten dat je vader er nog wel is. Probeer dan ook alvast aan het idee te wennen dat je vader er straks niet meer is en je echt nooit meer op hem terug kan vallen, tis moeilijk hoor.

Ik wil je nog graag sterkte wensen in de tijd die nog gaat komen. Verder hoef je je niet altijd groot te houden hoor. Ik kan er ook moeilijk over praten met anderen maar anderen kunnen je vaak beter volgen als ze weten wat er ECHT in je om gaat, vroeg of laat val je door en mand dat het je onverschillig laat en dan wordt je beter opgevangen als ze weten dat je er mee zit. Dan valt het ook niet zo rauw op hun dak.

Sterkte meisje,

Groetjes Daantje

ja, op jouw topic had ik ook gereageerd ja. het idee dat mn vader er niet meer is, heb ik al. daar ben ik al aan gewend. alleen het verschil met normaal is het feit dat mn vader er echt niet meer is. en dat ALS ik OOIT nog ns naar m toe zou willen ofzo dat dat niet meer kan. maar voor de rest is mn vader al gedeeltelijk dood voor mij. dit klinkt misschien heel lullig, maar t is zo.
toch zal ik het moeilijk krijgen en dat weet ik. maar dat is gewoon wat er gaat gebeuren.. klaar.. basta.. ik red me wel. ik heb al aardig wat meegemaakt in die 9 jaar dus dit kan er ook nog wel bij..
het maakt me wie ik ben en daar ben ik niet ontevreden over.

dank je wel voor je lieve reactie.
het doet me goed om zulke lieve dingen te lezen en dat mensen me proberen te helpen. is egt heel erg lief en t betekent meer voor me dan jullie weten.
ik denk dat t wel goed voor me is dat ik tegen mensen praat die ik niet echt heel erg goed ken. zij zijn niet zo betrokken bij/met mij en hebben er een betere kijk denk ik op.
al het advies is welkom en ik zal er ook zeker naar luisteren.
dank jullie wel.
liefs,
ilona

[gothicje]

heej wat kut allemaal voor je...
8 jaar geleden heb ik mijn vader verloren aan kanker ik weet eigenlijk niet hoe hij was voor dat hij ziek was die tijd kan ik me niet meer herinneren omdat ik te jong was, het is zowieso al moeilijk om te weten dat je een ouder gaat verliezen en kweet hoe het is als je niwt wilt laten zien hoe moeilijk je het er mee hebt en in jou situatie is het natuurlijk nog een stuk moeilijker
ik weet nog van mezelf dat ik hoe moeilijk alles ook was ik probeerde het zonnetje in huis te zijn en iedereen te steunen, ik liet niet zien hoe ik me voelde en nu jaren later komt eindelijk alles naar voor... ik heb er spijt van dat ik mijn gevoelens zo heb opgekropt ik weet zeker dat ik als ik dat niet had gedaan alles toch wel anders was gelopen... mijn zus deed het ook en die heeft door de dood van mijn vader (niet alleen daardoor) anorexia ontwikkelt...
zo zie je maar hoe belangrijk het is om te praten maar ook om te huilen, huilen is niet zwak het is juist sterk, het is heel wat om je gevoelens te laten zien...
probeer echt te praten met mensen die alles van de situatie af weten ze kunnen en willen je vast en zeker helpen
en misschien moet je de tijd die je nog hebt gebruiken om te zorgen dat alles een positievere draai krijgt, zodat je er later met wat meer geluk naar terug kan kijken...
heel veel sterkte

kvind het knap dat je er zo tegenaan kijkt.

het is echt alles behalve makkeijk, en trek je plz niet teveel van de buitenwereld aan. Het gaat om jou, niet hoe je overkomt. Ik hoop ook dat je lieve vrienden hebt waarbij je terecht kan.

Iig wou ik ff kwijt dat ik denk dat je een hele sterke meid bent, met redelijk wat lef. Zo komt je post iig wel over.

gaaf. sterkte meis

Thnx..
ik ben idd het zonnetje in huis en als ik zo terugkijk al een hele tijd. op school ook. de mensen zouden niet zeggen dat ik van dit soort dingen meemaak, als ze me niet zouden kennen.
ik wil ook nooit dat er ruzie is. als mijn moeder en zusje ruzie hebben ga ik lachen en ze vrolijk maken door gek te doen en gekke bekken te trekken.
dat heb ik zo ontwikkeld denk ik.
gewoon een masker naar alles en iedereen toe.
gelukkig kan ik wat meer dat masker af doen om zo maar te zeggen.. laatst moest ik ook gewoon in een keer huilen toen ik bij mn vriend was, gewoon omdat ik zo blij was dat ik er niet alleen voor stond.

waarom heb ik lef, vroeg ik mij af?
en thnx.. voor alle sterkte wensen enzo van iedereen. toppie!
dikke kus en een warme knuffel,
ilona

[poesiefox]

Mijn vader is al dood. En ik heb er nog steeds spijt van dat ik toen niet genoeg de ruzie opzij heb kunnen zetten. Zelfde situatie.
Het blijft je vader en je hebt er maar een.

Dat je wilt dat het zo snel mogelijk over is, dat herken ik. Dat wil niet zeggen dat je hem dood wilt hebben, maar je wilt er niet meer mee geconfronteerd worden.

Erbij blijven tot het eind zou ik zeker doen. Het is het laatste wat je voor hem kan doen, en hij heeft je dan meer nodig dan ooit eerder. Mijn vader heeft een drankje gekregen waarvan hij in slaap viel en in coma raakte en uiteindelijk aan dood ging. En als ik het twee seconden eerder uit mijn strot had weten te krijgen(te trots, te gegeneerd) had hij voor hij wegzakte nog kunnen horen pap ik hou van je. Nu was ik te laat. Hij was opeens weg, het gaat heel plotseling. Dat vergeef ik mezelf nooit.

Het gekke is dat ik in zijn laatste paar maanden dichter bij hem ben gekomen dan in de tien jaar ervoor. En toch net niet dichtbij genoeg om het te kunnen zeggen.

poesiefox schreef op 12-03-2003 @ 00:36:
Mijn vader is al dood. En ik heb er nog steeds spijt van dat ik toen niet genoeg de ruzie opzij heb kunnen zetten. Zelfde situatie.
Het blijft je vader en je hebt er maar een.

Dat je wilt dat het zo snel mogelijk over is, dat herken ik. Dat wil niet zeggen dat je hem dood wilt hebben, maar je wilt er niet meer mee geconfronteerd worden.

Erbij blijven tot het eind zou ik zeker doen. Het is het laatste wat je voor hem kan doen, en hij heeft je dan meer nodig dan ooit eerder. Mijn vader heeft een drankje gekregen waarvan hij in slaap viel en in coma raakte en uiteindelijk aan dood ging. En als ik het twee seconden eerder uit mijn strot had weten te krijgen(te trots, te gegeneerd) had hij voor hij wegzakte nog kunnen horen pap ik hou van je. Nu was ik te laat. Hij was opeens weg, het gaat heel plotseling. Dat vergeef ik mezelf nooit.

Het gekke is dat ik in zijn laatste paar maanden dichter bij hem ben gekomen dan in de tien jaar ervoor. En toch net niet dichtbij genoeg om het te kunnen zeggen.

dat heb ik nou ook.. vooral dat laatste.. maar toch is het niet echt mijn vader die daar ligt. heel erg raar vind ik dat..
aan de ene kant verzet ik me nog tegen hem, maar aan de andere kant wil ik dat niet meer, maar iets houdt me tegen (denk de pijn die hij me heeft aangedaan) om helemaal clear met m te zijn...

[poesiefox]

Als je hem kunt vertellen hoeveel pijn hij je heeft gedaan, dan staat dat niet langer tussen jullie in. Het is het stille verwijt dat je hem maakt, wat tussen jullie in staat. Zodra het is uitgesproken, is het weg. Of laat het maar, hoe belangrijk is het nou nog ?

Verdorie, over een maand is ie er niet meer, en jij leeft dan nog 70 jaar met zelfverwijt. Wil je dat?Zet je er nou maar overheen.
Voor jou is het makkelijk, maar hij is degene die dood moet. Jij mag lekker blijven leven.

Dat is het met dooie ouders, je wordt in een klap volwassen...

Nu ben je nog net een drenzend kind, maar vergeef hem, en je bent emotioneel opeens een volwassene. Echt, als ik ergens achter ben gekomen, dan is dat het wel. Het draait allemaal om onbaatzuchtigheid en vergiffenis.

Nou, ik heb al aardig wat meegemaakt al zeg ik het zelf, dus ben al redelijk volwassen geworden vooral voor mijn leeftijd en ik ben nu bezig in zo'n proces van vergeven, maar ik kan dat niet zomaar.. dat is een proces.. ik heb m ook een brief geschreven. dat kon ik beter dan opzoeke en nu heb ik m al een paar keer gezien.
kan er steeds beter mee omgaan. moet nu wel heel veel dinge gaan beslisse en ben daar nu heel erg mee bezig. En dan heb ik ook nog mn school waar ik me op moet concentreren en dat vind ik soms wel lastig, maarja, t komt wel goed met me.
ben al blij dat ik normaal naar mn pa kan gaan.
kusz en slaapzacht en misschien tot morgen.
liefs en een knuffel,
ilona

[Andora]

lijkt me echt zwaar... veel sterkte
*weet verder niks te zeggen, sorry*

das jammer voor je maar dat kan je misschien beter met een psycholoog bepraten

[GoddeS]

Fuck

Veel succes en sterke gewenst..!!!!

KimmieJ
leven is fucking heavy

[--GETUPKIDS--]

heliosuperjos schreef op 12-03-2003 @ 08:44:
das jammer voor je maar dat kan je misschien beter met een psycholoog bepraten

Alweer zon nuttig antwoord!
----------------

Kwenz juh veel sterktuh...................Echt kut! Weet verder ff nix te zegguh..

[snoopy]

mijn vader is ruim een half jaar geleden overleden. Was heel plotseling. Ik vind het heel erg dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen. Maar aan de andere kant ben ik wel blij dat ik hem niet heb hoeven zien lijden. Jij zit in de situatie dat je afscheid kunt nemen, ik zou die kans wel grijpen als ik jou was. Ik snap echt heel goed dat het moeilijk is; hij heeft je gekwetst, en nou moet je dat zomaar vergeten alleen maar omdat-ie doodgaat! Als dat niet het geval was zou je 'm waarschijnlijk nog lang niet vergeven hebben. Dat zou nog jaren geduurd hebben (want ik weet bijna zeker dat het ooit goed gekomen zou zijn, tussen jullie), maar nu moet je dat proces ineens gaan versnellen. Lijkt me ontzettend moeilijk! Maar ik zou het wel proberen. Heeft hij helemaal niet gereageerd op die brief? Vind ik wel een beetje vreemd... Ik zou proberen om toch een keer face-to-face met m te praten. Dat is even moeilijk, maar ik denk dat je dat helpt om m te vergeven (geen idee waarom, ik hang zomaar de psycholoog uit... ). En dan kun je je daarna gaan voorbereiden op de dood van je vader. Heel hard, maar ik denk dat het je zoveel helpt het beter te verwerken...
Ach, laat ook maar. Ik heb er helemaal geen ervaring mee; dit soort dingen met je ouders. Mijn vader was echt alleen maar lief. En ik denk dat het dan veel makkelijker is om iemands dood te accepteren. Dus jij hebt het dubbel zo moeilijk. Sterkte.

heliosuperjos schreef op 12-03-2003 @ 08:44:
das jammer voor je maar dat kan je misschien beter met een psycholoog bepraten

Dit kwam niet al te aardig over bij mij, ik weet niet of dat de bedoeling was geweest (zo ja, reageer dan niet) en zo nee.. sorry dan.. misschien had je het dan wat anders moeten formuleren, maar ik reageer er toch maar even op, want misschien vragen wel meer mensen zich af, waarom ik niet lekker naar een psycholoogje ga inplaats van hier mijn verhaal te doen (jullie vervelen dus ).
Ik heb t wel geprobeerd hoor, maar het werkt gewoon niet. Een paar jaar terug ging ik dus naar een maatschappelijk werker omdat mijn stiefvader toen net een acute embolie (een bloedprop in de slagader) had gehad waar ik bij was en zijn linkeronderbeen geamputeerd moest worden enzo.. maar toen heb ik daar dus gewoon alles heel oppervlakkig zitten vertellen en toen ging ik dus vertellen over de dingen die me niet zo heel erg boeiden.. zoals een ruzie met mn (toen) beste vriendin.. echt van die kleine dingen.. Ik zag ik dat dat niet hielp dus ik ben er mee gestopt.
mijn moeder zegt soms: wil je niet nog een keer proberen? dat is misschien verstandig.
maar ik kan beter vertellen hoe ik me voel en hoe alles zie als ik het typ of schrijf ofzo..
dus vandaar..
kusz,
ilona

[snoopy]

Loontjuh schreef op 12-03-2003 @ 09:47:
Dit kwam niet al te aardig over bij mij, ik weet niet of dat de bedoeling was geweest (zo ja, reageer dan niet) en zo nee.. sorry dan.. MISSCHIEN HAD JE HET DAN WAT ANDERS MOETEN FORMULEREN

euh... geen lachende smileys zou al een hoop helpen!

mijn vader is ruim een half jaar geleden overleden. Was heel plotseling.

*geeft huggie*

Ik vind het heel erg dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen. Maar aan de andere kant ben ik wel blij dat ik hem niet heb hoeven zien lijden. Jij zit in de situatie dat je afscheid kunt nemen, ik zou die kans wel grijpen als ik jou was.

Ik heb al grotendeels afscheid van hem genomen.. dat was in al die tijd dat hij niets van zich liet horen en wij maar het initiatief moesten nemen en al die zooi en nooit geinformeerd werden, zelfs niet toen er bekend was dat hij nu ook kanker in zn hersenen had en dat hij nooit meer beter zou kunnen worden.. langzaamaan heb ik al afscheid van hem genomen. Ik zie dit als een laatste deel van mijn afscheid nemen. Het feit dat hij echt weg is.

Ik snap echt heel goed dat het moeilijk is; hij heeft je gekwetst, en nou moet je dat zomaar vergeten alleen maar omdat-ie doodgaat! Als dat niet het geval was zou je 'm waarschijnlijk nog lang niet vergeven hebben. Dat zou nog jaren geduurd hebben (want ik weet bijna zeker dat het ooit goed gekomen zou zijn, tussen jullie), maar nu moet je dat proces ineens gaan versnellen.

En dat is juist wat mensen nooit begrijpen.. Ze denken: Maar hij gaat toch dood?! *schrik en ongeloof in hun reactie* Mensen snappen het niet. Mijn halfzus ook niet. En dat terwijl ik dacht dat zij het misschien zou snappen, want zij heeft toen zij jonger was ook ruzie met mn vader gehad en heeft ook gezegd: ik wil je voorlopig even niet meer zien. Maar bij haar wordt dat proces niet doorbroken door gebeurtenissen. Zij heeft er alle tijd voor gehad en kon weer contact opnemen als ze er aan toe was.. en dat kan ik niet. Maar mensen zien dat heel luchtig en zeggen: je moet gewoon gaan. Ze doen alsof het niets voorsteld. Alsof je al de pijn die je vader je gedaan heeft zomaar even aan de kant kan zetten. Dat is een heel proces, maar dat vergeet iedereen.. Dat is ook zo moeilijk aan alles. En mensen zien niet dat ook IK graag een normale relatie had willen hebben met mijn vader. Gewoon zoals de meeste vaders hebben met hun dochter(s).. Ze zien niet dat ik soms ook gewoon met mijn vader wil kunnen dollen en lol kunnen hebben. Niemand ziet dat ik een vader mis. En als je dan al die mensen ziet die wel een 'normale' vader hebben dat doet dat soms heel pijn. Maar niemand realiseert zich dat.

Lijkt me ontzettend moeilijk! Maar ik zou het wel proberen. Heeft hij helemaal niet gereageerd op die brief? Vind ik wel een beetje vreemd... Ik zou proberen om toch een keer face-to-face met m te praten. Dat is even moeilijk, maar ik denk dat je dat helpt om m te vergeven (geen idee waarom, ik hang zomaar de psycholoog uit... ).

Ik heb hem dus die brief geschreven en na heel lange tijd kreeg ik eindelijk een brief terug. Mijn moeder reageerde meteen met (toen ze die brief had gelezen): hij doet alsof je een klein kind bent... Maar ik heb tegen haar gezegd dat haar mening heel belangrijk voor me is, maar dat zij ook moet kunnen inzien dat het heel belangrijk en bijzonder voor mij is dat mijn vader mij terugschrijft. Hij weet dus blijkbaar toch nog dat ik besta. En ja, het was geschreven alsof ik een kind was, maar mijn vader had door dat IK ook nog leef en gevoelens heb.. !!! Daar was ik hartstikke blij mee.. Er was blijkbaar toch een beetje aandacht van mijn vader uit.. En ja, hij schreef t zo, maar hij kent me ook niet zoals ik nu ben en de enige leuke herinneringen die ik heb aan mijn vader zijn toch die van toen ik nog heeeeeeeel jong was...

En dan kun je je daarna gaan voorbereiden op de dood van je vader. Heel hard, maar ik denk dat het je zoveel helpt het beter te verwerken...
Ach, laat ook maar. Ik heb er helemaal geen ervaring mee; dit soort dingen met je ouders. Mijn vader was echt alleen maar lief. En ik denk dat het dan veel makkelijker is om iemands dood te accepteren. Dus jij hebt het dubbel zo moeilijk. Sterkte.

Dat je vader lief was, betekent niet dat het minder moeilijk is en voor mij minder makkelijk. Het gaat om de persoon zelf. Om jou. Jij moet het verwerken u know.. zo zie ik het.. Als ik misschien anders in elkaar had gezeten dan had ik hem misschien makkelijker kunnen vergeven, maar hij heeft ook weer gemaakt dat ik zo tegenover hem sta, dus ach.. het zit gewoon in mijn karakter en verwerken moet je het gewoon. Ik denk dat het grootste deel pas komt als hij echt dood is. Dan ga ik ook met mijn moeder en zusje alle echtscheidingspapieren verbranden. Dan is gewoon dat hoofdstuk afgesloten.. En tuurlijk mag je af en toe terugkijken/-lezen (als we t toch over een hoofdstuk hebben ) maar nu beheerst het toch wel redelijk mijn leven.. Naja.. Jij ook heel veel sterkte.. Dank je wel voor je steun.. Kus

snoopy/mamo schreef op 12-03-2003 @ 09:50:
euh... geen lachende smileys zou al een hoop helpen!

dat was me nog niet eens opgevallen kan ik je zeggen..
thnx dat je t voor me opneemt.. *geeft kus*
kusz en knuffelz,
ilona

[italianboy]

je had me toegevoegd op msn he?

Mijn vader is overleden 3 jaar geleden, dus we kunnen er misschien eens over "praten" als je er behoefte aan hebt

thnx..

[Fantôme]

Loontjuh schreef op 12-03-2003 @ 09:47:
Dit kwam niet al te aardig over bij mij, ik weet niet of dat de bedoeling was geweest (zo ja, reageer dan niet) en zo nee.. sorry dan.. misschien had je het dan wat anders moeten formuleren, maar ik reageer er toch maar even op, want misschien vragen wel meer mensen zich af, waarom ik niet lekker naar een psycholoogje ga inplaats van hier mijn verhaal te doen (jullie vervelen dus ).

ons verveel je niet hoor!! Daar is dit forum toch voor

En voor de rest weet ik eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen. Ik heb je verhaal met open mond gelezen en vervolgens de reacties, vooral die van Leonoor vind ik erg goed! (maar dat vind je blijkbaar zelf ook al ) ik heb dus heel erg weinig hieraan toe te voegen, ik hoop dat het op den duur makkelijker wordt je gevoelens te uiten, want als het over dit soort dingen gaat is het heel erg logisch dat je moet huilen!
Heey meissie, heel veel sterkte er nog mee, en sorry voor de onnutige replay...
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxiezzz!!

[black rabbit]

ik heb niet echt alle reacties gelezen, moet alleen ff kwijt, ja je moet nog naar hem toe gaan op DE dag(heb ik niet gedaan, mijn ouders zijn niet gescheiden dus mijn vader was gewoon thuis, ben volgens mi de laatste week niet eens in die kamer geweest daar heb ik echt heeel veel spijt van, bijna dagelijks nog, tis nu al 8 jaar terug, meer dan de helft van mijn leven dus), of je dr bij wil zijn als hij ook echt dood gaat, weet ik niet, lijkt mij persoonlijk niet, maar wie ben ik, naar crematie moet je echt zeker weten gaan anders krijg je dr echt spijt van en dat is NOOIT meer terug te draaien.. jou situatie is natuurlijk wel wat anders dan die van mij, jij ben ouder, een meisje, je ouders zijn gescheiden, enzovoorts, k hoop dat je dr toch wat aan heb, mocht dr iets zijn, je mag me pmen maar of k je echt kan helpen weet ik niet..

sterkte

robin

[edit]janken is klote maar lucht wel op, tja huilen tegenover je zusje is helemaal klote en dat wil ik ook ab-so-luut niet sterkte [/edit]

ik bedoelde het idd niet zo... sorry for that

[Rugbuksnuffer]

Ben geschokt van je verhaal en kan je heel goed begrijpen. Ik zou zeggen huil wanneer je huilen moet. Verwerk en regel de dingen zodat ze voor jou het beste voelen.
Toch ondanks alle pijn die je is aangedaan is je vader de enige vader die je hebt. Het voelt nu misschien niet zo maar er komt een moment dat je de goeie dingen die je vader heeft/had gaat zien. Spreek uit ervaring en zag het als verlossing dat mijn vader overleed. Nu vele jaren later mis ik hem eigenlijk best heel erg. Hij was er niet bij toen mijn enige kind geboren werd. Hij was er niet toen ik me erg depressief voelde. Hij was er nooit meer besefte ik toen.
Zonder hem was jij er niet. Nogmaals verwerk en regel dit op je eigen manier. Jij moet ermee omgaan en wat een ander daarvan denkt is niet belangrijk.

Heel erg bedankt voor alle lieve dingen die jullie zeggen en die dingen steunen mij heel erg.
Ik heb nagedacht over al jullie opmerkingen en ik huil nu al wat meer. Thuis gaat t niet zo geweldig nu. Ik moet de hele dag denken aan mn vader en mn zusje is ontzettend geprikkeld. Alles doe ik fout. maar dan ook echt alles! Daarmoet ik vaak wel om huilen, maar ik kan t ook wel begrijpen, maar heb tegelijkertijd zoiets van: ja, hallo, jij bent niet de enige die het moeilijk heeft!

Vrijdag kreeg ik te horen dat mijn vader zaterdag om half 2 het laatste oliesel (ofzo, iets van de kerk iig) zou ontvangen en toen was de vraag of wij daar heen wilden gaan.
ik heb gezegd dat ik dat niet wou. Om verschillende redenen. Het concentreren op mijn schoolwerk gaat moeizaam, maar ik moet wel. het is nu echt binnenkort dat hij dood gaat. Het komt steeds dichterbij.
Vrijdag was een heel moeilijke dag, want mijn moeder moest ook heel erg huilen en ze vertelde me dat ze niet naar mn vader mocht omdat verouschka (mijn halfzus) tegen de vrouw van mn pa had gezegd dat mijn moeder had gezegd: ik hoop dat ie snel overlijdt. dan kunnen we dat hoofdstuk afsluiten.. (naja, iets in die trand)
ja, dat had mijn moeder gezegd, maar dat kwam door MIJ. ik was de eerste in ons huis die dit gezegd heeft. En ik sta er nog volledig achter en mijn moeder ook, maar zij denken dus dat mijn moeder ons dat aangepraat heeft (dat denken ze bij alle negatieve dingen die ik zeg, al hebben ze niet door dat ik die gedachten en beelden zelf vorm door wat er allemaal gebeurd is.) en mijn moeder mocht niet meer komen. dat hadden ze even zo een twee drie besloten. ze mocht alleen komen met een warm hart. Nou, dat heeft mijn moeder! en al helemaal naar mijn vader toe. ZIJ is juist degene die (tot vervelens toe) zegt dat ik positief moet denken over mijn vader en dat ik misschien wel naar m toe moet gaan enzo.. zij is altijd positief tegenover ons. en ze wou hem zo graag bedanken voor haar kinderen (mij en mn zusje dus) en voor de 12 en een half jaar die ze samen hebben gedeeld en voor nog meer dingen.. En toen moest ze (begrijpelijk) huilen en dat doet me dan zo pijn! Dan word ik zo boos! Zij hebben het recht niet om MIJN moeder zoveel pijn te doen. Ik haat ze echt..
Naja, ik moet alweer bijna huilen.. hoop dat alles snel voorbij is. Dank jullie wel voor jullie steun.
Kus,
Ilona

Naja, voor de mensen die het willen weten..
mijn vader is gisteren.. 19 maart 2003.. overleden om 16:55..
nogmaals bedankt voor alle steun en adviesen..
kus

[Miss Helena]

Loontjuh schreef op 20-03-2003 @ 14:19:
Naja, voor de mensen die het willen weten..
mijn vader is gisteren.. 19 maart 2003.. overleden om 16:55..
nogmaals bedankt voor alle steun en adviesen..
kus

gecondoleerd meisje... Ik had nog niet eerder gereageerd, maar weet hoe je je nu moet voelen. Bijna twee jaar geleden is mijn moeder overleden... Ik kan t me als de dag van vandaag nog herinneren... Sterkte, knuf Heleen.

[Daantje_0705]

Gecondoleerd meisje, ik hoop dat je zo sterk in je schoenen kan blijven staan als hoe je eerst erover dacht nu het werkelijkheid is geworden.
Sterkte verder,

Groetjes Dana

[Ilona1]

Geconduleerd en heel veel sterkte!

[WishfulDreaming]

Gecondoleerd meis
En Ilja ook.

[Miracle]

Ik heb verder niet gereageert in dit topic, maar ik wilde je toch ff condoleren!

Ik heb een hekel aan het woord gecondoleerd...maar toch gecondoleerd en veel sterkte, ook voor je moeder en je zusje.

Gecondoleerd.. en veel sterkte met alles *Knuf*

Iedereen heel erg bedankt voor het reageren en voor de colondeances..

sinds het gebeurd is (woensdag) heb ik ook nog niet gehuild. Met mij gaat het tot nu toe wel goed. Mijn zusje houdt zich ook nog groot, maar met mn moeder gaat t nu wat minder. Maar we hebben veel steun aan elkaar en aan onze vriendjes (die van mij, mn mama dr vriend en die van mn zussie dus)..
Ik denk dat de schok toch iets later komt. Ik laat t maar komen. Ondertussen ga ik gewoon verder naar school en met de rest van mn leven. Ik bedoel: wat heb ik er aan om thuis te blijven?
Met mijn moeder hebben we de afspraak gemaakt dat als het kut gaat met dr en ze zich heel erg klote en alleen voelt enzo, dat ze mij en anders mn zusje opbelt en dan ga ik gewoon naar huis om er voor haar te zijn.
gisteren had ze me bijna gebeld, maar uiteindelijk niet, maar ze moet weten dat we er voor haar zijn. ze vind zichzelf ook niet zo'n goede moeder enzo en is bang dat ze alles verkeerd doet, maar dat weten we wel uit haar hoofd te praten.

Life goes on. Woensdag is de crematie pas. Ik zie er tegenop, maar wil het ook achter de rug hebben.
Nogmaals bedankt voor alle sterktewensen en condoleances.. doet me heel erg goed.
kussiez,
ilona

gecondoleert meissie... heeeeeeeeel veeeeeeeeel sterkte verder!!!!!