Tja het is iets wat ik net zelf geschreven heb, omdat ik me ongelukkig voelde. Ik weet niet of het van enige kwaliteit is, ik schrijf in elk geval niet bijsterend veel. En volgens mij klopt mijn komma-plaatsing en gebruik van vt en tt niet helemaal..
'Ik liep de kamer binnen, ik zag je liggen, half op de grond half op een kussen. Je lag daar zo lief, ik zou haast zweren dat je sliep. Maar ik wist wel beter.
Naast je lag een potje..leeg. Ik begon bang te worden, ja, nu pas.
Dat telefoontje was niks, dat was ik onderhand wel gewend. Dan rende ik helemaal in paniek naar je huis, en dan vond ik je huilend op de grond. Na een paar dagen huppelde je weer vrolijk door de straten, ja, huppelen. Typisch.
Maar nu huilde je niet, je was doodsstil. Ik draaide je kleine lichaam om, en daar lag je..met een flauwe glimlach om je lippen. Ik wist het al, ik voelde het aan je huid, ik zag het aan je ogen.
Het was ook teveel voor je, alles kwam op je af, niks en niemand lieten je met rust. Teveel voor je kleine, tere lichaam, je ingewikkelde, onderzoekende geest.
Je kon er ook niks aan doen.
Ik ben niet verdrietig, het is beter voor jou zo.
Ik ben niet boos, ik snap je wel.
Ik ben wel teleurgesteld. Je zult heel veel mensen verdrietig maken, mensen die om je geven en van je houden. Mensen die je zouden willen helpen, als je het gevraagd had. Maar je koos ervoor om het alleen aan mij te vertellen. Aan mij.
Iemand die van de MAVO is afgetrapt,.
Iemand die op kosten van zijn ouders leeft.
Iemand die nergens van weet.
Iemand met zijn eigen problemen.
Iemand die, de avond dat jij voor het eerst belde, doodsongelukkig was, iemand die zelf ophouden wou met leven.
Jij.
Jij zorgde ervoor dat ik dat niet deed.
Jij zorgde ervoor dat ik jou wel moest helpen, ik kon nu niet opgeven, niet nu, net nu jij mij nodig had.'
nou ja..het is niet veel..en ook niet erg goed..

iemand commentaar?