het meisje in de vernieuwde wereld (tijdelijke titel)

[passenger_temp]

dit is een beginnetje van een verhaal dat ik een jaar of twee geleden begon. Ik wil verder met het idee maar ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden. het is niet geweldig, maar hou van schrijven en wil het verbeteren.

---------------------------------------------
Ze vroeg of ze misschien even een luchtje mocht scheppen, maar de vrouw en man die voor de deur stonden hielden haar tegen. Dan maar weer terug naar dat benauwde hok. Er waren genoeg mensen maar ze verveelde zich toch. Ze vroeg zich af of ze misschien een sigaretje op mocht steken. De oudere vrouwen en mannen mochten het ook. Maar zij was nog maar een kind. Ze ging naar haar oma en vroeg om een sigaretje. Ze kreeg het, maar wel met de waarschuwing dat het geen gewoonte mocht worden, want aan die sigaretten was ze nou eenmaal wel eerder gestorven. De jongen in de hoek die altijd naar de grond keek stond weer in de hoek naar de grond te kijken. En ze had nog wel speciaal haar mooiste jurk aangetrokken. Speciaal voor hem. Hij was de enige jongere samen met haar, maar toch zei hij nooit iets, en hij at ook niet. Tenminste, ze had hem nog nooit zien eten. Misschien is het wel een nachtmens, die ‘s nachts pas durft te bewegen om te gaan eten van de restjes die waren overgebleven. Ze wist het niet want ze kreeg teveel toegediend om ’s nachts wakker te blijven om hem te bespioneren. Ze durfde nooit naar hem toe te gaan terwijl ze behoefte had aan een beetje vriendschap op deze plek op de wereld. Je mocht je nooit wassen, wat iedereen raar vond. Want je was verplicht om je te wassen als je iets verkeerds met jezelf had gedaan wat anderen niet mochten zien omdat ze anders bang zouden kunnen worden. Dus stiekem had iedereen iets scherps om af en toe toch het kleine badkamertje in te kunnen.
De vrouw en de man die voor de deur hadden gestaan kwamen de kamer binnen voor het vernieuwingsgedeelte. Ze hadden waarschijnlijk de deur bij de hal al op dubbel slot gedaan en de ramen afgesloten en het isoleersysteem op de hoogste stand gezet, dat was meestal wel nodig bij het vernieuwingsritueel. Dat vond twee keer per maand plaats, want twee keer per maand kwamen er twee nieuwe mensen bij, meestal iemand van het vrouwelijk en iemand van het mannelijke geslacht. En die dag zag men altijd aankomen omdat er de dag daarvoor dan een man en vrouw verdwenen, meestal degenen die er het meest levend uitzagen. Want daar hielden de man en de vrouw niet van. Je moest altijd stil zijn. Maar het was niet nodig om te waarschuwen, want ook al waren de vrouw en man er niet, niemand wilde of kon praten. De meest opstandige mensen konden niet meer praten, en de bangste mensen wilden niet praten. Meestal waren de mensen bang, behalve ’s nachts want dan kreeg je geen kans om bang te zijn, of verdrietig, of wat dan ook. Want dan was je Thuis. Want zo werd dat genoemd. Niemand vond het daar prettig, je werd aan nare dingen herinnerd die vroeger juist heel fijn waren.
Het licht ging ineens uit. De vrouw stond in haar ondergoed bij de deuropening en de man had in elke hand de handen van een klein meisje en een nog kleinere jongen. Nou ben ik niet meer de jongste, dacht ze. Ze vond het niet leuk, alhoewel dat maar een zwak gevoel was, want ze was al erg ver in het Proces. Ze voelde ook maar een heel klein beetje angst toen de man de kaarsen aanstak en de kring binnentrad met de kinderen. De vrouw volgde met de aangestoken kaarsen en het boek. De kinderen keken met grote ogen rond, nog wennend aan het donker. Toen begon het echte leven voor de twee kinderen.