Grijs (kort begin)

[stout!]

Tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit iets van betekenis gedaan. Ik heb geen gevoelige gedichten geschreven, geen woorden uitgesproken die een verschil hebben gemaakt en ben nog nooit de liefde van iemands leven geweest. Ik ga op in de massa, ik ben de kleurloosheid zelve. Ik ben de persoon waar je nooit over nadenkt, en terecht. Wat zou je moeten denken?
Niet dat ik niet gelukkig ben, ik ben hartstikke gelukkig. Hoewel dat misschien niet het juiste woord is om mijn gemoedstoestand te beschrijven, omdat geluk bijzondere gevoelens van blijdschap en intense liefde voor de wereld om je heen impliceert. Dat past niet bij me. Bijzondere gevoelens zijn me vreemd, omdat ik zelf simpelweg niet bijzonder ben. Ik heb nog nooit iets intens beleeft. Mijn leven kabbelt voort, dag voor dag.. en ik ben tevreden, omdat ik geen pijn voel en niets beters te doen weet dan door blijven ademen. Tevreden maar doelloos. Doelloos, hoewel in beweging.
Ik ben als een veertje of een plastic zakje, dansend en draaiend in de wind, omhoog en dan weer naar beneden dwarrelend, totdat de wind (of het leven, in mijn geval) genoeg van me krijgt… het maakt niet uit waar ik naar toe ga, maar stil staan is ook voor mij onmogelijk.
Morgen word ik dertig. Te oud om nog te beginnen aan een sprankelend nieuw leven, te jong om al onbetekenend en kleurloos het einde te mogen verwachten. Ik vraag me af of het me iets doet en daarna vraag ik me af of dát er iets toe doet. Volgens mij doet het er allemaal niets toe en ik hou mezelf niet voor de gek. Op een dag zal ik er niet meer zijn en op een dag, niet lang daarna, zal niemand meer weten dat ik ooit heb bestaan. Die gedachte beangstigt me niet, op een bepaalde manier is het juist een geruststelling.


Ik weet eigenlijk niet wat ik hier precies mee wil (sja commentaar natuurlijk).. ben gewoon benieuwd wat jullie ervan vinden. Heb dit net even geschreven (het is nog niet af natuurlijk).
Het zou leuk zijn om een serie verhalen over mensen aan de hand van kleuren te schrijven ofzo.. hm, eerst maar eens jullie commentaar op deze alineas horen!

Ik vind het wel ok, maar dat is vooral omdat ik het onderwerp wel fijn vind. Bovendien is het leuk om te zien hoe iemand in nuchtere taal constateert dat zijn leven zinloos is en dat het te laat is om op verbetering te hopen. Zulke verhalen, daar worden we vrolijk van.

Voor dit korte stuk, is het goed te doen, maar ik vrees dat, als je het langer maakt, je toch een andere manier van vertellen moet kiezen. Een enorm relaas in de vorm van een monoloog kan er snel gaan vervelen. Je kan het natuurlijk afwisselen door de persoon gebeurtenissen laten te vertellen, maar misschien is het ook fijn om eens een andere verteller te kiezen dan. Zodat je de situatie ook uit een ander daglicht ziet.

Als je echt je huiswerk goed wilt doen, kan ik je aanraden om te laten zien hoe de man zich voelt, en het niet te vertellen. Stap uit hem, en laat hem bepaalde bewegingen, houdingen, gezichtsuitdrukking of weet ik veel wat ten toon spreiden, waaruit de lezer kan opmaken wat er in hem omgaat. Dit werkt ook goed als je hem onderdompelt in gebeurtenissen en het laat reageren. Daarmee kan je veel geloofwaardiger een personage opbouwen en je zal zien dat het ook fijner is om er een langer verhaal van te maken dan.

LUH-3417

[clubje]

Dit korte stukje is inderdaad goed. Je kan alleen niet zo verdergaan in die stijl en een boek volschrijven.

Ik vind het intrigerend, het kan bijna niet dat iemand met zulke gedachten gelukkig is. Je (ik althans) denk altijd dat de man/vrouw plots een inzinking zal krijgen en plots de triestheid van de toestand (zijn leven) zal beseffen, maar hij/zij gaat er blijkbaar heel nuchter mee om. Ik, persoonlijk, zou met zulke gedachten niet kunnen leven, en ik vraag me af of er wel iemand bestaat die echt zo is, maar het is alvast intrigerend om dan toch eens een stukje te lezen van zo'n persoon (ook al is die persoon fictief).

greetz
clubje