[ Verhaal ] Ik. Koning van China.

Ik wil even weten wat jullie ervan vinden. Ik ben net begonnen dus zoveel heb ik nog niet.
Het gaat over een jongen die graag koning van China wil worden. Ik heb alleen het begin en het einde.

Ik. Koning van China.

Ik heb ze al zo lang ik me herinner. Dromen over China. Gefascineerd door deze cultuur zag ik mijzelf altijd al als de ware koning van dit rijk. Mijn mond hierover heb ik nooit gehouden. Natuurlijk nam niemand mij serieus. Gek was ik. Een gek met een nog gekkere droom.
Hoe zou ik nou ooit koning van China kunnen worden? Ik ben niet rijk. Ik ben niet knap. Ik ben niet slim. Niet wijs. Sterker nog, ik ben niet eens Chinees.
En China is ook geen monarchie. Nee. China is een republiek.

Als je mij op straat tegen zou komen zou ik je niet eens opvallen. Aan de buitenkant zie ik er net zo normaal uit als ieder ander. Ik was een gewone, middelmatige leerling. Met een middelmatige lengte. Gewoon blond haar. Blauwe ogen. En gewoon, een familie die om me gaf. Van binnen was ik anders. Een gek met een droom. Niet doorsnee, niet saai. Maar gek. En dat gaf de doorslag. Op een gewone donderdagmiddag ging ik mijn ongewone droom achterna. Ik pakte mijn koffers in en vertrok. Op weg, naar mijn koninkrijk.

Natuurlijk wist ik wat ik achterliet. Mijn familie. Mijn vrienden. Vond ik. Je verleden. Je heden. En je toekomst. Dat zou mijn vader zeggen. Je verstand, voor zover je dat al had. Maar hij zag dat verkeerd.
Mijn leven lang had ik al het gevoel dat mijn leven door iemand anders geleefd werd. Iemand die alleen aan de buitenkant bestond. Iemand die deed wat hij moest doen. Iemand die in de maatschappij paste. Iemand die geaccepteerd werd. Iemand zoals alle anderen. Niemand. Niemand in het bijzonder.

-------> Dit was alleen het begin. De rest van het verhaal gaat over zijn reis naar China. Als hij daar aangekomen is richt hij een actiegroep op die mensen vermoorden die - in zijn ogen - een gevaar voor China kunnen zijn. Hij ziet dit namelijk als zijn plicht als 'koning'. Ook al is hij dit niet. Beetje wazig, maar op het laatst word hij opgepakt en ter dood veroordeeld:

En daar stond ik dan. Oog in oog met de koninklijke ‘beul’. Veroordeeld tot de dood. Zoekend naar mijn laatste woorden. En ineens begreep ik het. Wat een slechte koning ik was geweest. Maar er waren geen woorden die mijn daden goed kunnen maken. Geen woorden die mijn daden kunnen verzachten. En er zou ook geen mens zijn die om mijn dood zou treuren. Ik was tenslotte niet knap. Niet rijk. Niet slim. Niet wijs. Niet goed. Sterker nog, ik was niet eens chinees. De laatste gedachten cirkelden door mijn hoofd. En voor ik mijn laatste woorden uit zou kunnen spreken, vloog de kogel door mijn kop.
En ik was de koning te rijk. Want ik had het begrepen. Niet macht, maar wijsheid was de sleutel tot succes. En ik glimlachte terwijl ik op de grond viel. Want ik zou koning zijn. In mijn dromen. In het hiernamaals.

[ Willen jullie a.u.b. eerlijk zijn. Opmerkingen en tips zijn welkom. ]

[maarte]

goed verhaal. vooral de eerste alinea is leuk, maar kvin em niet echt bij de rest van het verhaal passen. komt een beetje onserieus op mij over. wel koel verder.
ik zou één stukje wel anders doen:
Natuurlijk wist ik wat ik achterliet: mijn familie, mijn vrienden. Vond ik. Je verleden, je heden en je toekomst. Dat zou mijn vader zeggen. Je verstand, voor zover je dat al had. Maar hij zag dat verkeerd.
lijkt me iets duidelijker [komma's dertussen, yah]
verder erg goed hoor
mag ik het stuk wat ertussen zit? of moet je dat nog schrijven?

Dat moet ik nog schrijven

Hoofdstuk 1

De felle zon verlichtte het perron. Mensen stapten haastig in en uit de trein. Ik niet. Ik zat op een bankje en bekeek het tafereel. Een moeder trok haastig een jengelend kind mee. Een man met een bolhoed maakte een praatje met de conducteur. Twee meisjes giechelden naar een knappe jongeman. Ik genoot.
Uren heb ik op dat bankje gezeten, en gekeken. Voor het eerst in mijn leven besefte ik hoe vrij ik was. En gelukkig. Dolgelukkig met de moed die mij gegeven was.
Maar tegelijk had ik medelijden, met alle mensen. Met alle mensen die zichzelf op de automatische piloot hadden gezet. Die hun leven leefden zonder écht te leven.
Voor de zoveelste keer die dag stopte de trein. Ik stapte in. Nadat ik was gaan zitten en de deuren zich achter mij hadden gesloten, besefte ik dat ik nu niet meer terug kon. Mijn reis was nu officieel begonnen.
‘Pardon’, fluisterde een vrouw van middelbare leeftijd, terwijl ze plaats nam op de stoel naast mij. Ze rommelde wat in haar tas en haalde er een zak snoepjes uit. ‘Je zult vast wel trek hebben in een snoepje’, gniffelde de vrouw terwijl ze de zak bijna door mijn neus probeerde te boren. Beleefd weigerde ik, en enthousiast begon ik te vertellen over mijn plannen om koning van China te worden. Met opgetrokken wenkbrauwen zat ze mij aan te staren. En ja hoor, na een paar minuten onderbrak de vrouw mij vriendelijk, maar resoluut. 'Je zult wel moe zijn, als je zo'n lange reis gaat maken', zei ze. En met een flauw glimlachje draaide ze haar hoofd weg en mompelde iets onverstaanbaars. Ik haalde mijn schouders op en sloot mijn ogen, hopend dat de tijd dan sneller zou gaan.

Terwijl de trein zachtjes door suisde vielen mijn ogen langzaam dicht. Ik dacht terug aan de tijd dat ik nog niet eens op de kleuterschool zat. Toen was het allemaal begonnen. Dat was de eerste, maar zeker niet de laatste, keer dat ik over China droomde. Dagen erna hield deze droom mij nog vast. En nu nog steeds, is dit alles waar ik aan kan denken. Terwijl de trein een station naderde viel ik in een diepe slaap. En net als anders bevond ik me weer op een kleine boerderij aan de andere kant van de wereld. Mijn ogen gingen het al bekende landschap over, mijn neus rook de frisse lucht en mijn oren spitste zich om maar niets te hoeven missen. Ja, mijn dromen waren altijd levensecht. Terwijl ik daar stond zag ik dat een klein chinees jongetje op mij af kwam rennen. Wat mij trouwens altijd erg verbaasde, omdat ik wist dat ik dat kleine jongetje was. Gekleed in lompen, ging ik, met warrige haren, en restjes rijst tussen mijn tanden. Maar mijn uiterlijk was slechts bedrog. Binnen in mij schuilde een echte koning. Een bloedverwant. Niets meer, en niets minder. Ja, ik was een geboren leider, in tegenstelling tot mijn pleeggezin, die de kost verdienden met het planten van rijst. Jong als ik toen was, wist ik dat ik ooit koning zou worden. Misschien niet in dit leven, misschien niet in het volgende, en in het daaropvolgende, maar ooit zou ik het zijn. Ik kon mijn lot tenslotte niet ontlopen…
Terwijl ik dat dacht, verdween mijn droom langzaam. Mijn ogen konden niets meer zien, mijn neus kon niets meer ruiken, en mijn oren konden niets meer horen. Een ruwe hand schudde mij wakker en keken mij aan. ‘Eindstation’, riep de conducteur terwijl hij me ongeduldig aankeek. ‘Schiet een beetje op jongen, je moet eruit’.

[prulleke]

Je schrijft echt heerlijk! Mooie, simpele, korte zinnen zorgen ervoor dat de sfeer en de gedachten van de hoofdpersoon in je hoofd blijven hangen. Je schrijfstijl spreekt me erg aan, en vooral het einde vond ik top, keep up the good work

Het eerste stukje van het eerste hoofdstuk trok me echt, dat hij dus op dat bankje zit te kijken naar binnenkomende treinen en uitstappende mensen. Dat heb ik vandaag nog gedaan en ik heb zó genoten Fijn om zoiets dan terug te lezen en datzelfde, heerlijke gevoel weer te voelen... Erg goed
De rest is overigens ook erg aantrekkelijk, maar vooral dat eerste stuk trok me naar de rest toe... Ik zie alles zo voor me, echt góed geschreven. Whaa, ik wil meer lezen
En ik ben jaloers; ik wil ook zo boeiend kunnen schrijven

heay bedankt
ik ga extra mijn best doen op het vervolg

prulleke schreef op 26-05-2003 @ 11:50:
Je schrijft echt heerlijk! Mooie, simpele, korte zinnen zorgen ervoor dat de sfeer en de gedachten van de hoofdpersoon in je hoofd blijven hangen. Je schrijfstijl spreekt me erg aan, en vooral het einde vond ik top, keep up the good work

Inderdaad.

[Mustang_Sally]

je schrijft inderdaad onwijs goed, precies zoals prulleke zei.
ik heb alleen 1 foutje gezien:

Een ruwe hand schudde mij wakker en keken mij aan.

moet het niet zijn: Een ruwe hand schudde mij wakker en twee ogen keken mij aan??

hahah jah dat had ik al gezien, maar ik kan het niet meer verbeteren

[Little Phoebe]

vet goed men! doorgaan hoor drmeej

khou persoonlijk niet zo van ik-boeken, maar deze haddik dus niet zo'n probleem meej. Goed man

[ Vervolg. Alle opmerkingen etc. zijn welkom. Danke schon. ]

Met een schok kwam ik weer tot de werkelijkheid. Ik herinner me nog dat ik om me heen keek en toen pas besefte waar ik was. Ik pakte mijn tas en stapte uit de trein. Mijn ogen gleden over het perron en probeerden een aanwijzing te vinden. Ik had geen enkel idee waar ik was. Een beetje verbouwereerd en alleen stond ik daar. Tot dat mijn oog viel op een lange, dunne jongen. Toen ik hem van top tot teen opnam ging er een rilling door mijn lijf. Maar deze was niet onaangenaam. Het was alsof mijn stemming door die ene jongen plots was omgeslagen. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf stromen. Ik hoorde de muziek in mijn hoofd tot leven komen. Ik rook de plotselinge frisheid die was ontstaan. Ik proefde het avontuur. En ik zag hoe mijn voeten in beweging kwamen. Steeds een stap dichterbij. Mijn hoofd verbood het me. Maar mijn gevoel was te sterk. Ik zag hoe hij een fles water naar zijn lippen bracht. Ik volgde elke seconde, elke flits, elke beweging die hij maakte. Ik genoot van elke druppel die zijn lippen verheerlijkten. En ik wist, dat deze jongen heel bijzonder was.
‘Wilde je me bespringen’, zei de jongen lachend. Verbaasd keek ik hem aan, en besefte dat ik tegen zijn borst stond gedrukt. Met open mond had ik hem aan zitten staren, zonder gêne, zonder enig besef van de realiteit. ‘Geeft niets’, ging hij onverstoord verder. ‘Zo’n effect heb ik wel vaker op mensen’. Verwonderd keek ik hem aan, tot ik besefte dat hij slechts een grapje maakte. ‘Ik word koning van China’, zei ik plots, zonder aanleiding, zonder reden en zonder dat hij daar naar vroeg. ‘Oh’. En meer woorden waren er niet voor nodig. Met dit simpel woordje, dat slechts 2 letters telde, wist ik dat hij me begreep. Dat hij me waardeerde, en dat hij me mocht. Onze eerste kennismaking begon die dag, en zou eeuwig voortduren. Hij knikte naar me, terwijl hij mijn hand beetpakte. Samen stapten we in een andere trein. En ik lachte, breed en blij, want de leegte die ik eerst had gevoeld, was verdwenen, meegenomen door de wind, op het eerste moment dat ik, echt, lief had gehad.

[Twijg]

heeey, ik heb je gevonden!!
Bedankt voor je tip, het werkt idd zie k
k ga het ook meteen doen

Enne, je verhaal is natuurlijk geweldig, maar dat had ik al gezegd dus dat wissie al

[ Ik heb het vervolg een beetje aangepast en er wat bij geschreven ]

‘Wilde je me bespringen’, zei de jongen lachend. Verbaasd keek ik hem aan, en besefte dat ik tegen zijn borst stond gedrukt. Met open mond had ik hem aan zitten staren, zonder gêne, zonder enig besef van de realiteit. ‘Geeft niets’, ging hij onverstoord verder. ‘Zo’n effect heb ik wel vaker op mensen’. Verwonderd keek ik hem aan, tot ik besefte dat hij slechts een grapje maakte. ‘Ik word koning van China’, zei ik plots, zonder aanleiding, zonder reden en zonder dat hij daar naar vroeg. Het was alsof de woorden als vanzelf uit mijn mond schoten. Alsof het voorbestemd was. Verdoofd keek ik hem aan, en klemde ik me aan hem vast. Bang dat als ik los zou laten, hij weg zou lopen, en nooit meer terug zou komen. Als vanzelf sloeg hij zijn armen om me heen, gaf me een kus op mijn voorhoofd en omhelsde mij innig. Ik had geen woorden nodig, want ik wist dat hij me begreep. Dat hij me waardeerde. En dat hij van me hield, om wie ik was. Onze eerste kennismaking begon die dag, en zou eeuwig voortduren. Hij knikte naar me, terwijl hij mijn hand beetpakte. Samen stapten we in een andere trein. En ik lachte, breed en blij, want de leegte die ik eerst had gevoeld, was verdwenen, meegenomen door de wind, op het eerste moment dat ik, echt, lief had gehad.

Verdwaasd kijk ik op. Het lijkt alsof ik dit moment weer opnieuw beleef. Ik pak een zakdoek en veeg het zweet van mijn voorhoofd weg. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. ‘Douwe, zoon van de zon, vader van de aarde’. Dat was wat hij zei. Dat was wat hij was. Een zoeker. Een zoeker van de vrijheid. Hij ging waar de wind hem bracht. Of er nou een pad liep of niet. Of het nou mogelijk was of niet. Of het nou verstandig was of niet. Meestal niet. Altijd niet. ‘Dat houdt het leven spannend’. En spannend was het zeker. Dood. Als een pier. Douwe bestond niet langer meer. Nog een keer grijp ik naar mijn zakdoek. De zweetdruppels gaan gemengd met tranen. Zichtbaar worden ze op het papier dat voor mij ligt. Mijn verhaal. Over mijn leven. Maar ik dwaal af. Ik zal weer verder gaan waar ik was gebleven. Op het station, dat niets voor mij betekent. Een land dat niets voor mij betekent. En een reisgenoot, een vriend, die nog geen 180 centimeter was, en toch de wereld voor mij betekent, maar zoals ik al zei: ‘Hij was dood’. Nee, ‘hij is dood.’

[Twijg]

nog steeds mooi

[ Vervolg ]

Terwijl ik mijn ogen sluit probeer ik hem voor de geest te halen. Douwe, op het eerste gezicht een avonturier, zonder gebondenheid en zonder angst. Maar schijn bedriegt, dat blijkt maar weer. Achter zijn extraverte uiterlijk ging een gevoelige jongen schuil. Zo een jongen waar je een arm om heen wil slaan. Zo een jongen die gerust gaat huilen als Bambi’s moeder sterft. Zo een jongen die voor jou door het gaat en altijd voor je klaar staat. Mits je de grens niet overschrijd, en dat deed ik. En niet met één teen, nee. Ook niet met twéé. Ik deed het met de snelheid van het licht, ik deed het veel te ver en ik deed het alleen maar voor mezelf. En omdat ik het deed, is Douwe nou dood. Door mij. En wat ik nu voel is niet met woorden te beschrijven. Niet met handgebaren. In geen duizend jaar. Nooit. Want wat ik voel is haat. Ik haat mezelf. Niet om wat ik was. Maar om wat ik ben geworden. Een egoïst. Een eenzame zak, met een dik pak papier voor zijn egoïstische verhaal. Verblind door macht, sterker dan zijn liefde voor zijn beste vriend. Dat was ik. En ik wist het. En ik kon het niet vergeten. Ik kon het mezelf niet vergeven. En dat wist. Ja, ik wist veel, voor een egoïstisch, eenzame zak. Want dát was ik. Zeker en vast. Vast en zeker.

Oeh een paar foutjes:

door het vuur gaat is het bijvoorbeeld.

[oeski]

Woo, wat schrijf jij geweldig!
Heerlijke schrijfstijl + interressant verhaal, erg origineel.
Maar, doe je dat :
Zo een inplaats van zo'n expres?
Aangezien iedereeen tegenwoordig zo'n zegt.

Ja dat doe ik expres. Ik heb het laatst in een gedicht gelezen en vind het wel mooi klinken

[ Vervolg ]

Hoe onschuldig ik toen nog was. Daar in de trein. In een ander land. In een andere sfeer. In een andere situatie. Ik kan het me nog perfect voor ogen halen. Ik herinner me nog precies wat Douwe tegen me zei. Wat ik aanhad. Zelfs nog wáár ik zat. Naast een raam. Ik keek naar buiten. Naar de koeien in de wei. Naar het landschap dat langzaam veranderde. Maar mijn turende blik naar buiten was slechts schijn. Met één enkele ooghoek keek ik naar Douwe. En weer volgde ik elke beweging die hij maakte. Hij fascineerde mij. Het ene moment leek het alsof hij de wereld aankon. Alsof niets hem van zijn stuk kon brengen. Maar een seconde later kon hij eruit zien alsof iemand hem zojuist alle hoop in het goede had ontnomen. Dan was hij zenuwachtig. Nerveus, en niet op zijn gemak. Dan was het alsof de onzekerheid van alle mensen, uit de gehele wereld, bij hem naar binnen was geslopen. Dan richtte hij zijn blik naar beneden en ontweek alles wat bewoog. Maar weer een seconde later kwam zijn kinderlijke onschuld weer in hem naar boven. Met grote ogen staarde hij dan naar alles wat bewoog. Alles wat hem fascineerde, en alles dat bekeken wilde worden. Zijn wisselende stemmingen, en zijn gevarieerde karakter was wat hem bijzonder maakte. Wat ik leuk aan hem vond. En nog steeds vind. Ik wist zelfs nog hoe hij naar me glimlachte toen hij mijn starende blik opving. “Heb ik wat van je aan”, dat was wat hij zei. Quasi geïrriteerd. Zoals altijd. Maar nu niet meer. Want ik herhaal, Douwe was dood. Nee, hij is dood.

[oeski]

Nog steeds geweldig.
Niks op aan te merken, behalve denk ik het gebruik van de punten en komma's en zo. Maar opzich stoort dat niet echt.

[Twijg]

idd, nog altijd geweldig
dit forum is ook echt 100 keer beter, dan het fancy forum, alleen jammer dat er maar zo weinig mensen reageren.
maar whatever

Ik hoef ondertussen je niet meer te vertellen, dat je verhaal leuk is, dat weet je nu wel

[de wijze pinky]

Ha gevonden!
Goed verhaal blablabla

[SoSolid]

Wow de wereld is klein ;-)
Ik vin deze echt heeeeeeel erg leuk. T is eens wat anders dan anders. Echt leuk om te lezen.

heeeeeeee charmed prue , heir ben ik ook alweer cole foto trouwens bij je nick , , je wet ondertussen ook al , dat ik verhaal super vind , dus ik denk nietd at ik dat nog moet vertellen he

Wooww wat veel bekenden ineens
Ja, dit forum is echt veel beter he. Maar bij Fancy is het wel gezellig

[Vlooienband]

Ik ken dit verhaal, heb je het al eens eerder geplaatst?

Het leest heerlijk, het boeit.
Schrijf meer.

Ehmm... het staat hier al een tijdje, en ik heb het ook op het Fancy Forum geplaatst

[ Vervolg ]

Douwe was altijd erg complimenteus. En hij steunde me. Ook toen, in de trein. Hij beloofde me, dat wat er ook zou geschieden, hij me niet zou laten vallen. Ik knikte. Maar diep in mezelf wist ik dat Douwe me niet bij zou kunnen benen. Proberen zou hij het, dat was zeker. Maar het zou hem nooit lukken. Zelfs niet voor zijn beste vriend. Nee. Maar ik wilde niet over Douwe zijn tekortkomingen praten. Dus ik deed mijn ogen dicht en viel in een diepe slaap. Dit keer bevond ik me in een donkere kamer. Het vertrek was erg sober ingericht en op een bed na was de kamer volkomen leeg. Verdwaasd zat ik in een hoekje. Ik was weer het kleine Chinese jongetjes uit een vorig leven. Stijf kneep ik mijn ogen dicht. Maar toen ik het gekuch van mijn moeder hoorde wist ik dat ik op moest staan. Ik moest sterk zijn. Mijn moeder had me nu harder nodig dan ooit. Ze was ziek. En ze zou sterven. Maar eerst moest ze nog een belangrijk verhaal vertellen. Ze wist dat ik nog erg jong was, ik schat zo’n 5 jaar, maar ze wist ook dat ik het zou begrijpen.
“Een paar jaar geleden, toen ik nog mooi en jong was”, begon ze, “ontmoette ik de man van mijn dromen. Hij was knap, erg aardig en ik hield van hem. Hij was een erg druk en belangrijk man, maar elk vrij moment besteedde hij aan mij. Een problematisch punt was echter, dat hij getrouwd was. En hij verwaarloosde zijn huwelijk. Maar niets kon me nog van mijn stuk brengen, want ik was in verwachting, van jou. Ik zou een zoon krijgen van de man van wie ik hield. Maar de vrouw van jou vader begon argwaan te krijgen. En ze zou er alles aan doen om erachter te komen waarom haar man zich zo vreemd gedroeg. Een paar weken na jouw geboorte stormde ze dan ook ons huis binnen en begon tegen mij te schreeuwen. Om jou. Want jij was de eerstgeborene. Je was een jongen, en je was een echte zoon van je vader. De koning. En dat maakte jou de ware troonopvolger.” Met een zucht sprak ze deze laatste woorden uit, want de weinige krachten die ze nog bezat raakten langzaam op. Haar verhaal had haar uitgeput. Terwijl ze mijn hand vastpakte, probeerde ze zich een beetje op te rekken. Ze draaide haar gezicht naar mijn oor en fluisterde nog zacht, maar toch hoorbaar: “Vaarwel, mijn kleine koning”. De woorden herhaalden zich in mijn hoofd, terwijl ze langzaam wegstierven in de bewegende wind.
Een paar dagen na haar dood werd ik weggehaald. Mij werd niets verteld over mijn moeders doodsoorzaak. Maar diep in mij wist ik het wel. Haar dood was niet natuurlijk geweest. Ze was vermoord. Om mij.
Met een schok werd ik weer wakker. Ik bevond me weer in een soort trance. De dood van mijn moeder had ik nooit verwerkt. En elke keer wanneer ik dit droomde, sprongen de tranen in mijn ogen, maar werden ze op tijd gestopt. Gestopt door mijn verstand. Het idee, dat mij er door deze wereld in is ingeslagen, om nooit je gevoelens in het openbaar te uiten. Want, mannen huilen niet. Nee, mannen zwijgen en kroppen hun gevoelens op. En een man die huilt om een droom – want das was het volgens mijn omgeving – was geen man meer. Nee, dan was hij homo. Ik was gestoord. Maar geen homo. Dus mocht ik huilen? Nee. Gestoorde mannen huilen niet. Want gestoorde mannen zijn ook mannen. En mannen? Die huilen niet. Nee.
Dus zat ik daar in de trein. Met een grote brok in mijn keel. En ik vermeed het om Douwe aan te kijken. Want Douwe wist het. Met grote ogen keek hij mij aan. Maar hij zweeg. Want stille wateren hebben diepe gronden. En diepe gronden had hij. Hij sprak wanneer hij dat verstandig vond. Wanneer hij zag dat iemand zijn woorden kon gebruiken. En ik kon ze gebruiken. Dus sprak hij. “Kijk in je hart. Kijk in jezelf. Doe wat jij denkt te moeten doen”. En ik huilde, ik schreeuwde, ik krijste. Ik riep om mijn moeder. Hysterisch. Alle ogen waren op mij gericht. En ik? Ik jankte totdat ik geen tranen meer over had.
Een uur later wreef ik de laatste tranen uit mijn ogen. Met één enkele handbeweging wiste ik mijn verleden uit. Eindelijk kon ik het loslaten. En ik keek Douwe opgelucht aan. Hij glimlachte en deed alsof het voorval nooit had plaatsgevonden. “Ik moet sterk zijn. Zoals het een goede koning behoort. Ik moet me niet langer bezig houden met het verleden. Wat gebeurd is, is gebeurd. Daar verander ik niks meer aan. Ik moet mijn blik naar buiten richten. Naar de toekomst. Naar mijn land. Naar mijn bestemming. Ik moet mijn gevoel mij niet laten overheersen. Dat is een teken van zwakte. En zwak? Dat ben ik niet. Ik moet mijn mensen helpen. Ik moet doen wat ik van plan was. Een goed mens zijn. En belangrijker, een goede koning zijn. Ik ben er van overtuigd dat ik een goede koning zal zijn. Ik zal wijs zijn. Ik zal een vriend zijn. Ik zal er zijn, voor mijn mensen. En ik zal er voor zorgen dat niemand meer bang hoeft te zijn. Niemand. Want ik ben er bijna. Om mijn volk te beschermen. En ik zal voor niets terug deinzen. Want ik? Ik ben de koning.” Dit alles sprak ik tegen Douwe. Vol zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. Ik had zwakte getoond. Maar ik had mijn kracht weer hervonden. De koning in mij was weer naar boven gekomen. En spoedig zou hij arriveren.
Maar nog niet. Mijn reis was net begonnen. En zou ook weer snel eindigen. Maar ondertussen duurde hij nog steeds voort. Maar dat gaf niets. Want ik zag reizen als een ontwikkeling. Een stap dichter bij de overwinning. Maar ook een stap dichter bij de afgrond. Want niemand wist wat een lot een mens zou brengen. Ook een koning niet.

Ehmm, vraagje: op het Fancy Forum zegt iemand dat ze het boek hiervan al gelezen heeft. Maar ik heb het niet uit een boek. Dus ik hoop niet dat zo'n dergelijk verhaal al bestaat. Maar nou is mijn vraag: ken jij het boek en zo ja, hoe heet het dan??

[oeski]

Ik ken het boek in iig niet. Maar kan die iemand dan zelf niet even zeggen welk boek het is?

Maar even over het verhaal. Dit stuk erbij vond ik ook erg goed. Je omschrijft alles zo mooi, maar toch blijven die korte zinnetjes me storen. Soms halen ze me zelfs van het verhaal af. Waarom doe je dit? Je begint zoveel zinnen met 'want' en 'maar' en ik persoonlijk vind het irritant lezen.
Maar misschien heb je hier een speciale reden voor...?

Ja ik heb het al verbeterd allemaal op mijn eigen computer maar hier niet. Ik doe het trouwens automatisch, maar ik zal er op letten

Twaalf dagen en twaalf nachten reden we nog met de trein. En eindelijk, op een morgen, toen ik mijn ogen opende, merkte ik dat de trein langzaamaan tot stilstand kwam. We hadden ons einddoel bereikt. Terwijl ik Douwe wakker schudde, keek ik mijn ogen uit. De ramen van de gammele trein beschermden mijn ogen nauwelijks tegen de zon. Doch kon me dat weinig schelen. We waren immers aanbeland in het hart van China. Beijing Shi, of zoals we in Nederland zeggen, Peking. De hoofdstad van dit land. Het was in 1981, dat ik daar – samen met Douwe – arriveerde. Net één jaar terug was het dat de communistische Zhao Ziyang tot premier werd gekozen. Maar daar gaat het allemaal niet om. Want ik besefte meteen al dat het moeilijk zou worden om koning te worden. Bloed en tranen zou het kosten. En ik zou het ervoor over hebben.

Even laat ik mijn handen rusten. Vier pagina’s heb ik reeds geschreven. Ik lees de woorden die ik zojuist heb neergepend. Ik wil verder gaan met mijn verhaal, dat niemand zou mogen missen. Maar ik ben een voorstander van nauwkeurigheid, en er mag geen enkele fout in mijn verhaal sluipen. Want dit zal niet zomaar een verhaal worden. Het wordt niet gewoon – want zo ben ik simpelweg niet –. Het zal niet over liefde gaan, en niet over helden. In het hele verhaal is geen alom geprezen held te vinden. Want dat zou onwaar zijn. En onwaarheden komen niet voor in mijn leven. Als ik al een positieve karaktertrek bezit, zou dat mijn waarheidsgevoel zijn. Want dit verhaal gaat over mensen. Mij en Douwe in het bijzonder. We waren vrienden, en zouden dat nog steeds zijn, als ik het niet verknald had. Het gaat over vriendschap, en over macht. Een macht die sterker is dan jezelf. Die sterker is dan vriendschap. Trots. Hebberigheid. Wreedheid. Nogmaals, dit verhaal gaat niet over liefde. Dit verhaal gaat dieper. Ik herhaal, het gaat over de mens, over vriendschap en over macht. Maar bovenal gaat het over emoties. Hoe die een eigen leven gaan lijden. En hoe die je in de afgrond kunnen doen storten. Harder en dieper dan normaal. Immers, ik ben het zelf, die daarvoor gezorgd heeft. En ik weet, dat ik zal boeten.

Terwijl ik in mijn zakken graaide keek ik Douwe veelbetekenend aan.
‘Hoeveel?’
‘Één pinpas en duizend contact,’ antwoordde ik.
‘Euro?’
‘Yuan.’
‘Hoeveel is dat?’
‘Honderd.’
‘Euro?’
‘Ja.’
Ons gesprek viel stil. Ik had Douwe niets meer te melden. Hij mij trouwens ook niet. Ik wilde gewoon genieten van alle drukte en de bruisende energie die je altijd in grote steden vind. Ik hield van grote steden, maar ik had er ook een hekel aan. Overal wemelde het van de mensen. Pardon, ménsjes. Geïrriteerd wreef ik in mijn oog, dat was al de zoveelste die mij met de punt van een paraplu in mijn oog prikte. Door de drukte was de stad gewoon niet meer te overzien en er zou gemakkelijk een chaos kunnen ontstaan. Mijn onderscheidingsvermogen verzwakte erdoor. Ik kon de goede mensen niet meer onderscheiden van de slechte. Het uitschot ontsnapte aan mijn oog. Het voelde alsof ik de controle verloor.
‘Waarom Beijing?’
‘Het is een drukke stad.’
‘Waarom een drukke stad?’
‘Daar heerst chaos.’
‘En?’
‘Een koning hoort orde in een chaos te scheppen.’
‘Hoe?’
Vernietigend keek ik hem aan. Waarom twijfelde hij aan het woord van een koning?
‘Geduld is een schone zaak,’ antwoordde ik, en liet het daarbij.
Úren verstreken. Mijn irritaties begonnen terrein te winnen. Ik had ze sinds we voet aan grond hadden gezet in Beijing. Ik hield van Douwe, maar ook weer niet. Ik wilde hem de nek omdraaien, dat irritante, rottige, misselijke, bemoeizuchtige onderkruipsel. Die slapjanus, die oetlul. Ze zeggen dat liefde en haat dicht bij elkaar liggen. Nu, als er iets is in de hele wereld dat wáár is, dan is deze uitdrukking. Maar waarom zeggen mensen dat? Zouden zíj hetzelfde hebben meegemaakt als ik op dit moment? Of is het alleen maar psychologisch gelul. Is deze uitdrukking, één van de weinige waar ik in geloof, ook schijn? Zou ik ooit met zekerheid kunnen zeggen dat iets waar is. Of zou ik met zekerheid kunnen zeggen dat het enige wat echt, zuiver waar is, een feit is. Één feit welgenoemd, dat niets zeker wáár of onwáár is?
Ja, ik ben een gecompliceerd persoon, dat is waar. Maar ik vind van niet. Is het dan nog steeds waar? Of is de waarheid slechts een mening, een gedachte van een persoon die gelooft dat het waar is? Ik heb geen enkel idee. Mijn gedachtegang gaat zelfs te ver voor mijzelf.
In mijzelf speculerend wandelde ik – uiteraard samen met Douwe – door de stad. Mijn humeur was getemperd. Ik hield weer van Douwe. Van het één op het andere moment was dat misbaksel naast mij weer gewoon Douwe. Alsof de wind mijn irritaties met zich mee had genomen, op zoek naar een volgend slachtoffer.
De straatlantaarns waren allang aangegaan. Het werd tijd om een slaapplaats op te zoeken. Want ik had mijn slaap nodig, als ik mijn plannen wilde uitwerken.

[Twijg]

hoe kom jij toch aan al die leuke plaatjes?

Ehmm via een link van Terror Koe