[fragment] Stalingrad verhaal

[Merrow]

Hallow...
Ik heb hier al eerder een fragmentje geplaatst (D-day verhaal) en nu heb ik er 1 geschreven over het Stalingradfront. de 2 fragmenten zitten wel in 't zelfde verhaal. In dit stuk vertelt een veteraan van Stalingrad(Jürgen) zijn belevenissen aan een mede-krijgsgevangene(Fritz) die op D-day gevangen genomen is:
Fritz keek op omdat iemand hem aansprak. “Hallo, maat.” zei een soldaat van een jaar of twintig. Fritz richtte zich iets op om hem beter te kunnen zien. De soldaat leunde op een stuk hout. “Wie ben jij?” vroeg hij. “Fritz, ik kom uit die bunkers op het strand. Amerikanen hebben me hier gebracht. Hoe komt u hier?” De man lachte en zei: “Zeg alsjeblieft geen u, jongen! Ik ben Jürgen.” Jürgen ging naast Fritz zitten. “Waar kom je nou vandaan?” vroeg Fritz. Jürgen zuchtte en keek naar de grond. “Ik weet niet waar ik moet beginnen.”zei hij. Hij zuchtte nog eens en begon toe te vertellen: “Ik ben een veteraan van het Stalingradfront. Ik ben geen SS-er. Ik zat in een gewoon bataljon van de Wehrmacht. Ik de herfst van ’42 werd ons bataljon in de trein gestouwd en naar het front gebracht. Die rit was vreselijk. Vanuit Polen, waar we getraind waren, begon de reis. Dagen stonden we in de trein, leunend op elkaar. We hadden wel eten gehad, maar dat was niet genoeg voor de hele reis. Niets werd er gezegd over onze bestemming. Er waren wel geruchten over het gevreesde Stalingrad, maar niemand geloofde dat een onvoldoende getraind bataljon als dat van ons daarheen gestuurd werd. We hadden alleen geschoten met rubberen kogels! Maar, Stalingrad werd toch onze bestemming. Enkele kilometers van het front verwijderd konden we het oorlogsgeluid al horen. We reden vlak daarna een klein stationnetje binnen. Eindelijk mochten we uit de trein. Het station was overvol met gewonden die wachten op vervoer. Wat ik daar gezien heb… Mannen, jongens zelfs, zonder armen, benen, opengereten lichamen en zelfs een man zonder gezicht…” Jürgen is even stil bij de herinnering maar gaat dapper verder: “We kregen korte informatie over de situatie op het front. De SS-sergeant die ons die informatie gaf was zenuwachtig en je kon van zijn gezicht aflezen hoe het ging in Stalingrad. Slecht. Maar dat durfde hij niet te zeggen. Ook kregen we informatie over de meest gevreesde wapens. De Stalinorgels. Deze vuren granaten af die eerst oorverdovend janken en dan met een knisperend, bijna onhoorbaar geluid op je af komen. Gruwelijke dingen. Ik heb er een deel van mijn voet bij verloren zoals je ziet. Dat gebeurde toen ik ongeveer voor de vijfde keer naar het front ging, om gewonden te halen. Je moest de hele weg kruipen, anders schoten de Russen je kapot. De taak van ons bataljon was het halen van gewonden uit de voorste linies. Ik was bezig een gewonde op een brancard vast te binden, om te voorkomen dat hij eraf viel. Opeens hoorde ik een knisperend geluid. In paniek heb ik de gewonde laten liggen en heb zelf dekking gezocht. Dat vergeef ik mezelf nooit! Ik zocht dekking terwijl de granaat met een oorverdovende klap insloeg. Een scherf sneed de bovenkant van mijn voet, tot aan mijn hiel, eraf. Het was of er duizenden messen in mijn voet sneden. Ik denk dat jij dat gevoel ook wel kent, aan de verwondingen te zien. Murw gebeukt door het oorlogsgeweld ben ik wezenloos naar de gewonde gaan zoeken. Geen spoortje heb ik van hem teruggevonden. Ik begon terug te kruipen naar het stationnetje. Halverwege werd ik gevonden door mannen van mijn bataljon. Zij namen we mee terug naar het station. Daar hebben ze met geholpen en kon ik met een vliegtuigje terug naar Duitsland. Het was een wonder dat ze met terugstuurden. In Duitsland ben ik verder verpleegt en omdat ik mijn hiel nog had om op te lopen stuurden ze me in de winter van ‘43 naar de Atlantikwall. Daar gebeurde volgens mijn bevelhebber niets. De invasie, als die al kwam, komt bij het Nauw van Calais zei hij. Ik hoefde alleen maar te zitten en naar de vogeltjes te kijken zei hij. Mooi niet! Mijn bunker werd getroffen door een mortier van de eerste golf aanvalstroepen. Ik heb het overleeft en ben weggerend, wat al bijna niet lukte. Ik heb een uurtje gelopen tot ik bij dit bos kwam. Daar heb ik me verstopt, maar toch hebben de Amerikanen me gevonden. Nu zit ik hier dus. De ‘hoge heren’ in Berlijn hebben een grote fout gemaakt, en als je het mij vraagt gaat ons Duizendjarig Rijk verliezen, zoals bij Stalingrad. Het zal nog wel even duren voordat Hitler dat door heeft. En dat zal ten koste gaan van duizenden mensenlevens. In Stalingrad is het hele Zesde Leger weggevaagd. Hoe ik dat weet is logisch. Steeds kreeg ik overlijdensberichten van gesneuvelde kameraden. Niemand die het iets kan schelen, er is al een nieuw Zesde Leger. Misschien zijn er nog overlevende in de kampen in Siberië, wat ik betwijfel. Wij zitten dan tenminste in Engeland, maat!” Jürgen stopte met praten omdat er geschreeuwd werd door een Amerikaan. Er werd geschreeuwd dat ze op moesten staan en terug moesten marcheren naar het Omaha-strand om daar verscheept te worden naar Engeland. Hulpeloos keek Fritz Jürgen aan, want hij kon immers niet lopen. “Leun maar op mij.” zei Jürgen meelevend. Kreunend stond Fritz op en leunde op Jürgen. Jürgen leunde op zijn stok. De krijgsgevangenenkooi werd geopend en de ongeveer twintig mannen stonde op. Fritz en Jürgen liepen achteraan. Bewaakt door vijf Geallieerde soldaten liepen de Duitsers terug naar het strand. Na een uurtje moeizaam te hebben gelopen kwamen ook Jürgen en Fritz aan op het strand. Leunend op elkaar strompelden de twee invalide soldaten van elk amper twintig jaar strompelden een schip binnen. Hun oorlog was voorbij…

Tips...?
Greetingz...

[Twijg]

als eerste wil ik even zeggen, dat ik het helemaal geweldig vind!! heel leuk verhaal, en ook heel goed geschreven, k heb geen tips voor je, maar dat is denk ik ook niet nodig, want het is al helemaal perfect zo als het nu is!
Aleen, een beetje onnodig commentaar, als je verder schrijft, zou ik niet schuine letters gebruiken, dat leest nogal irritant....