Registreer FAQ Berichten van vandaag


Ga terug   Scholieren.com forum / Kunst & Cultuur / Verhalen & Gedichten
Reageren
 
Topictools Zoek in deze topic
Oud 10-06-2003, 16:09
SoSolid
SoSolid is offline
Ey, mijn doel is niet om een knap staaltje literatuur te produceren ofzo, maar gewoon om een leuk verhaal te schrijven. Het is nog lang nie af, maar tot nu toen heb ik dus dit. Commentaar zou leuk zijn.

Princess Superstar

Ik schrik wakker van het gebonk op de deur van mijn hotelkamer. Ik schreeuw dat ik wakker ben, en kijk op mijn horloge. Zes uur ’s ochtends.
Met moeite kom ik na een kwartier uit bed, en ga op zoek naar een aanwijzing om te kunnen ontdekken in welk land ik vandaag ook alweer zit. Op een witte, glanzende tafel bij het raam vind ik briefpapier van het hotel. ‘Hotel Westminster Opera Vendome’, lees ik. ‘Rue de la Paix 75002, Paris’. Ah, Frankrijk. Ik kijk de kamer rond. Alles is wit, tot in het kleinste detail. Mijn knalroze koffers steken erg af tegen de bijna steriel ogende hotelkamer. Ik loop naar de badkamer om mijn tanden te poetsen, maar kom tot de ontdekking dat er geen tandenborstel voor me klaar ligt. Zuchtend loop ik de gang op, naar mijn moeders kamer en bots bijna tegen de P.A.* van Almira op. ‘Dave, why don’t I have a toothbrush in my bathroom?’ vraag ik hem. Terwijl hij gehaast verder loopt richting Almira’s kamer, roept hij me toe dat hij geen idee heeft. ‘It’s not hís fucking job’. Whatever. Ik sjok in mijn pyjama verder naar mijn moeders kamer, maar weet niet zeker welke dat precies is. Ik vraag aan de beveiligingsman die bij de lift staat waar mijn moeder slaapt, waarna hij verveelt met zijn hoofd knikt in de richting van de deur waar ik voor sta. Ik klop aan, maar wacht niet op antwoord. Ik loop naar binnen en vind mijn moeder in druk overleg met Vic, de manager. Zoals altijd hebben ze weer eens een meningsverschil. Ik probeer er tussen te komen om te vragen waar ik een tandenborstel vandaan moet halen, maar niemand reageert. Ik voel dat ik kwaad wordt en besluit dus maar weer terug te gaan naar mijn eigen kamer. Op de gang rennen nog wat gestreste stylisten, kappers, visagisten, en who knows what else, maar ook zij lijken niet op te merken dat ik besta.

* Personal Assistent

Ik gooi de deur achter me dicht, en sluit de chaos tijdelijk buiten. Met tranen in mijn ogen laat ik me op bed vallen. Dit is mijn leven. Normaal kan ik er wel tegen dat ik altijd in de schaduw van Almira sta, of sterker nog, dat ik onzichtbaar lijk te zijn, maar vandaag kan ik het duidelijk níet hebben. Er zijn van die mensen die beweren dat vroeger alles beter was. In mijn geval is dat ook zeker waar.

Ik ben opgegroeid in Amsterdam, in Nederland, bij mijn vader. Hij was fotograaf, niet zo één die kiekjes op bruiloften maakt, maar een echte, die regelmatig zijn werk tentoonstelde. Voordat ik bij hem woonde reisde hij de hele wereld af, zo heeft hij ook mijn moeder ontmoet, die uit Marrakech in Marokko komt. Zij was, zo is mij verteld, het mooiste meisje dat mijn vader ooit had gezien, en dus vroeg hij of hij haar als model mocht gebruiken. In ruil daarvoor wilde ze dat hij haar zou helpen met het maken van een portfolio, want mijn moeder droomde ervan om beroemd te worden. Waarmee, dat maakte niet uit, als ze maar beroemd werd. Mijn vader werd smoorverliefd op haar, van het één kwam het ander, en voordat ze het wisten was ik verwekt. Vader was dolgelukkig, moeder iets minder, ze had immers al een kind en van al die zwangerschappen wordt je nou niet bepaald slanker.
Nadat het portfolio van mijn moeder klaar was, vertrok zij met mij in haar buik en mijn vierjarige zusje Almira op haar arm naar Amerika ‘om het te gaan maken.’ Mijn vader reisde haar met een gebroken hart achterna, om te proberen of hij haar terug kon krijgen, maar tevergeefs. Wel mocht hij betrokken blijven bij de zwangerschap, sterker nog, hij mocht mij zelfs helemaal voor zichzelf hebben na de bevalling, want één dochter was al lastig genoeg als je probeerde door te breken, laat staan twee. Zo gezegd, zo gedaan, na de bevalling kreeg mijn vader de volledige voogdij en met pijn in zijn hart nam hij me mee naar Amsterdam, om daar met zijn tweeën een fijn leven op te bouwen.

Fijn was het zeker, voor zolang het duurde. Maar toen ik tien was kreeg mijn vader een fataal auto-ongeluk, wat dus als gevolg had dat er niemand meer was om voor mij te zorgen. Aangezien mijn vader geen contact meer had met zijn naaste familie, besloten verschillende instanties dat ik bij mijn biologische moeder in Amerika moest gaan wonen.

Doorgebroken was ze niet, ze werkte tegenwoordig als visagiste bij een paar televisieprogramma’s, om zich toch zo dicht mogelijk tussen de ‘sterren’ te begeven. Almira, die toen veertien was, werd intussen van talentenjacht naar talentenjacht gesleept. Helaas bleek ze, evenals haar moeder, totaal geen talent te hebben. Wat ze wél mee had, was haar uiterlijk, want ook dat had ze van haar moeder meegekregen. Nu had ik zelf ook niet te klagen over mijn voorkomen, maar Almira had toch altijd dat beetje extra dat haar nét even iets specialer maakte dan andere meisjes. De laatste persoon die zich daar druk om maakte was ik, het enige waar ik aan kon denken was dat ik terug wilde naar Amsterdam, naar mijn vader. In L.A., waar ik met mijn moeder en zus woonde, verklaarde men mij voor gek, omdat ik er totaal niks voor voelde om ook ‘beroemd’ te worden. Ik was door mijn opvoeding erg nuchter, iets waar Nederlanders om bekend staan, en ik werd dan ook niet warm of koud van het idee dat de hele wereld mij zou aanbidden. Mijn moeder kon hier met haar hoofd niet bij en liet me dus voor wat ik was. Begrijp me niet verkeerd, ze zorgde altijd dat ik kreeg wat ik nodig had (in materieel opzicht), maar verder besloot ze dat het verstandiger was om haar aandacht op Almira te richten.

Toen Almira zestien was, bereikte ze eindelijk wat mijn moeder nooit was gelukt. Ze kreeg een platencontract. Dat ze niet kon zingen, bleek geen bezwaar te zijn, tegenwoordig kon dat allemaal weggewerkt worden door producers. Almira’s eerste single werd nog geen zes maanden erna groots gelanceerd, met een ongekende publiciteit eromheen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze binnen de anderhalf jaar was uitgegroeid tot een wereldster. Almira straalde, ze genoot zichtbaar van alle aandacht die ze kreeg, en ook mijn moeder kon nu eindelijk via Almira het leven leiden waar ze altijd al van gedroomd had. Ondertussen stroomden de bakken met geld binnen en dus kon ons leven niet meer stuk. De enige minpunten die er leken te zijn waren allemaal voor mijn rekening en dus telden ze niet echt mee.

Mijn kamerdeur gaat open en meteen stroomt de chaos naar binnen. Met veel lawaai komt Vic binnen die gestrest allerlei mensen die hem op de voet volgen aan het bevelen is. ‘Jesus Sam, aren’t you ready yet?! I woke you up like an hour ago! We’re leaving in 15 minutes. Make sure you’re all packed up by then. You don’t want us to wait for you, do you?!’ De deur knalde dicht, en weg was Vic. Nee, ik wilde ze niet laten wachten, stel je eens voor zeg. De hel zou los breken. Eigenlijk hoefde ik niks meer in te pakken, alles zat nog in mijn koffer. Ik moest alleen even wat kleren aanschieten en dan was ik klaar.
En dus stond ik binnen vijf minuten met mijn koffer op de gang. Natuurlijk was Almira nog niet klaar, dat zou ook nog wel even gaan duren. Ze deed er alles aan om door middel van haar gedrag het stempel ‘diva’ te behouden. Dat was goed voor de verkoop, en de pers smulde ervan. Onder collega’s echter maakte ze zichzelf er niet echt populair mee. Ze verwacht dat iedereen voor haar in de houding springt, en doet men dat niet, dan krijgt hij standaard ‘Don’t you fucking know who I am?!’ naar zijn hoofd geslingerd. Ik wist nooit precies het goede woord voor haar gedrag te vinden, diva vond ik niet kloppen omdat ik me bij een diva altijd een ietwat mollige dame van middelbare leeftijd in een avondjurk met glitters voorstelde. Maar toen iemand Almira ooit vertelde dat haar naam prinses betekent, wist ik dat die naam wel voorbestemd moést zijn. Ze gedraagt zich inderdaad alsof ze een prinses is.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 10-06-2003, 17:01
Verwijderd
hey dit is en cool verhaal , het oderwerp spreekt mij niet zo aan , maaar het is zo leuk geschreven , dat ik wel MOET verder lezen , schrijf dus maar verder !
Met citaat reageren
Oud 10-06-2003, 17:03
SoSolid
SoSolid is offline
Als ik tot de conclusie kom dat ik hier wel uren met mijn koffer kan blijven wachten tot iemand me misschien opmerkt, besluit ik maar vast naar de hotellobby te gaan. De beveiligingsman die nog steeds in precies dezelfde houding voor de lift staat, gaat zwijgend voor me opzij als ik op de knop van de lift probeer te drukken. Ha, een teken dat ik toch niet helemaal onzichtbaar ben! ‘If someone may ask where I am, could you please tell them I’m already downstairs?’ Hij kijkt me aan terwijl hij zijn wenkbrauwen hoog optrekt, waarmee hij lijkt te zeggen dat ik een overbodige opmerking maakte omdat er toch niemand naar me zal vragen. De lift is aangekomen en onhandig probeer ik mijn koffer naar binnen te duwen. De beveiligingsman steekt geen hand uit, de liftbediende daarentegen weet niet hoe snel hij de koffer van me moet overnemen. ‘Merci’. Hij glimlacht naar me. Ik wil een gesprek met hem beginnen, maar bedenk me dan dat liftbediendes vaak de opdracht krijgen om niet met gasten te spreken. Als de deur opengaat wanneer we beneden zijn, knipt de liftbediende in zijn vingers naar een andere jongen in precies hetzelfde pakje, die meteen komt aansnellen om mijn koffer te dragen waar ik maar naartoe wil. ‘You can put it over there. Thank you.’
Ik plof neer op een stoel en probeer nog wat te slapen. Dat wordt me echter vrij onmogelijk gemaakt door alle starende blikken die op me gericht zijn. Blijkbaar kan men uren kijken naar het zusje van een beroemdheid. Na ongeveer een half uur komt Almira met onze moeder, Vic, haar P.A. Dave en twee bodyguards de lift uit. Na vijf minuten volgt het leger aan overig personeel die duidelijk minder belangrijk zijn, aangezien ze via de trap komen. De zwarte Lexus met gepantserde en geblindeerde ramen wordt voorgereden, en mijn moeder roept dat ik moet komen. Vandaag heb ik het geluk om bij Miss Almira Herself in de auto te zitten. Wat je geluk noemt. Als we naar buiten lopen beginnen de fans die al de hele nacht voor het hotel staan, in de hoop een glimp van Almira op te vangen, hysterisch te gillen. Die glimp kunnen ze trouwens wel vergeten, de bodyguards stellen zich zo op dat je nog geen haartje van haar te zien krijgt. Bovendien duurt het nog geen seconde voordat ze in de auto zit, dus elke dag weer gaan er honderden fans teleurgesteld naar huis. Je zou toch denken, of tenminste hopen, dat ze ooit een keer stoppen met Almira te aanbidden...
Met citaat reageren
Oud 10-06-2003, 20:40
Verwijderd
je wet ht he wat ik ervan vind , dus go on ....
Met citaat reageren
Oud 11-06-2003, 15:27
Twijg
Avatar van Twijg
Twijg is offline
en ik sluit me helemaal bij aracnhea aan!
Heel leuk verhaal
Eigenlijk heb ik helemaal geen commentaar, het is heel leuk geschreven, en origineel.
Dus, go on
Met citaat reageren
Oud 12-06-2003, 10:31
In Your Room
Avatar van In Your Room
In Your Room is offline
very nice!
__________________
And if rain brings winds of change, let it rain on us forever.
Met citaat reageren
Oud 12-06-2003, 19:51
Brigitte
Brigitte is offline
Leuk leuk leuk!
__________________
Je veux juste une dernière danse, avant l'ombre et l'indifférence} P.E.R.V.S
Met citaat reageren
Oud 18-06-2003, 16:13
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Je hele verhaal leest erg lekker. Makkelijk te lezen, ik kan me goed in de hoofdpersoon inleven en ik heb plezier met het lezen.
Wel heb ik een aantal opmerkingen over de stijl, maar goed. Schrijf meer.
Je verhaal is erg duidelijk, leuk en snoezig.


Voor "en" hoort in de volgende zin geen komma:
"ik wakker ben, en kijk op mijn"
Probeer op de zinsbouw te letten, in het volgende fragment kan je zien dat je een en dezelfde zinsconstructie hebt gebruikt, wat niet al te mooi is. Zulke dingen lezen nooit lekker. Het leest niet prettig, staat niet mooi en het zorgt ervoor dat de lezer zijn of haar aandacht verliest.
Je hebt namelijk elke keer dezelfde constructie: onderwerp - persoonsvorm - ander werkwoord.
Dat is iets dat je ten alle tijden moet vermijden, stel een limiet in van maximaal drie keer achter elkaar zo'n constructie, anders is het hinderlijke herhaling. Wissel het af met: ander zinsdeel - persoonsvorm - onderwerp. Dit heb je een paar keer gedaan, even nalezen. Gebruik een ongeveer maximum van twee keer achter elkaar dezelfde opbouw. Een maximum van drie keer achter elkaar is genoeg. Daarna afwisselen.
"Ik sjok (...) de manager."
Je beschrijft de dingen wel lekker.

Je eerste deel is makkelijk te volgen, leuk en aardig. Het is niet super verrassend, maar dat gaat het tweede stuk wel goed maken, denk ik.

Hinderlijke herhaling in het volgende stuk. Let op je zinsconstructie.

He, het is afgelopen... schrijf anders meer, want dit is geen geweldig einde, het is slechts een deeleinde, een einde van een hoofdstuk.
"Hij kijkt (...) moet overnemen."
De titel vind ik overigens niet zo.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren


Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Muziek Vrouwen die kunnen rappen
lovetear
72 03-06-2004 17:31
Muziek Met raad en plaat, voor u paraat!
belgo
499 09-04-2004 12:04
Muziek Blanke Eminem-vrouw (marketing)
86dagreed
14 06-08-2003 18:09
Muziek KoOlste bandnaam
Dy|_uCK
159 15-03-2003 15:14
Muziek Wat is het allerergste/Slechtste/Irritantste whatever commerciele nr van 2002??
HipHopSter
97 02-01-2003 10:23
Muziek help me.......
sweety sabine
9 20-12-2002 19:42


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 17:04.