Verhaal de Macht

[Vogelvrij]

Op aanraden van Scimmia in 2 delene macht
I

Laurens de Ridder was op de bank in slaap gevallen. Het eerste wat hij zag toen hij zijn ogen opende, waren de twee lege flessen rode wijn. Gisteravond waren ze nog vol geweest.
Kreunend ging hij overeind zitten. Zijn lichaam voelde aan als lood, alles was pijnlijk en stijf. Waarom vergat hij steeds dat hij op zijn bank ontzettend beroerd sliep? Voorzichtig schudde hij zijn hoofd. Welke dag was het eigenlijk? Hij keek in de agenda die naast hem op een tafeltje lag. Zondag.
Hij knikte langzaam. Zondag, rustdag. Zondag, instructiedag. Ineens zag hij het leven een stuk rooskleuriger in. Het was zondag, de fijnste, mooiste dag van de week.

Toen Lika Klein in haar agenda keek, schrok ze zich halfdood. Nee, dat kon niet waar zijn! Ze keek nog een keer, maar het stond er echt: maandag 17 maart, wiskunderepetitie hoofdstuk 4. Wanneer was die opgegeven? Waarom was ze dat vergeten? Dit kon ze echt niet in één dag leren, dat lukte haar nooit. En ze stond al zo slecht voor wiskunde, verdorie.
Hè, ze had zich net zo verheugd op een vrije zondag, en nu bleek ineens dat ze morgen een repetitie zouden hebben.
Zuchtend pakte ze haar wiskundeboek. Als ze nu maar gelijk begon, viel het misschien wel mee. Lika was een ochtendmens, nu zou ze zich het best kunnen concentreren/

Een uur later schrok ze op doordat haar mobiele telefoon ging. Ze had hem eigenlijk altijd aanstaan, ook al werd ze nooit gebeld. Soms kreeg ze een smsje van haar vriendin Mayke, dat was het dan. “Met Lika Klein.” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, alsof degene die haar belde moest nadenken over wie hij was. “Ja… Met Tom,” het was een onbekende stem. Lika vroeg zich af waarom deze man, want het was overduidelijk een mannenstem, haar belde. “Ik wou je alleen even waarschuwen,” vervolgde Tom. “Waarom dan?” zei Lika verbijsterd. Wat was dit in hemelsnaam voor een raar telefoontje? “Je moet altijd onthouden dat elke dag je laatste kan zijn,” daarna werd er opgehangen. Lika schudde haar hoofd, ze wist niet wat ze hiervan moest denken. Was het bedreiging? Nou nee, eerder een waarschuwing. Maar waarvoor dan, en hoe kwam die man aan haar nummer?
Ze zuchtte en probeerde zich opnieuw op haar wiskunde te controleren.

Pas bij het derde nummer was het raak geweest. Eerst had het slim geleken een mobiel nummer te nemen, omdat hij dan zeker wist dat hij telkens dezelfde persoon aan de lijn zou krijgen. Nu was hij daar minder zeker van. Hij wist nu immers niet of het meisje bij hem in de straat of aan de andere kant van Nederland woonde. Hoe moest hij daarachter komen?
Hij zuchtte en dacht nog eens terug aan het telefoongesprek. Had hij de goede dingen gezegd? Hoe had het meisje gereageerd? O lieve God, het was een meisje, of misschien een jonge vrouw. Kon dat eigenlijk wel, paste dat bij het plan? Hij knikte. “Jazeker,” zei hij hardop tegen zichzelf. “Meisjes zijn ook een soort van mensen.”

Laurens schrok op van de bel. Terwijl hij naar de deur liep, probeerde hij zich te herinneren wie het kon zijn. Had hij iemand uitgenodigd voor deze zondagavond? Toen hij de deur openzwaaide wist hij het weer. “Lucas, Miranda, leuk jullie weer eens te zien! Het is alweer lang geleden, hè?” hij glimlachte joviaal. Lucas en Miranda knikten tegelijkertijd, als het perfecte echtpaar. “We vinden het ook leuk om je weer te zien. Hoe is het nu met je?” Miranda was een lief, klein vrouwtje met lang, blond haar en te grote blauwe ogen in een hartvormig gezicht. Een tijd lang had Laurens haar aantrekkelijk gevonden, maar dat was voorbij sinds zij en Lucas het gelukkige stel gingen uithangen. “Het gaat steeds beter, hoor. Zeker nu ik weer druk ben met andere dingen en zo…,” hij zweeg en verslikte zich bijna toen Lucas hem op zijn rug sloeg. “Goed zo kerel, ik wist wel dat je het zou redden. Toch prettig dat je eindelijk over Karens dood heen bent. Ik bedoel… Het was heel akelig allemaal, maar er zijn nog meer vrouwen op de wereld, niet?” Laurens knikte. Ze hadden geen idee.

II

“En ik kwam er pas gisteren achter dat ik vanochtend een wiskunderepetitie had,” zuchtte Lika. Ze zat samen met Mayke op haar kamer, saampjes in de enige stoel die ze bezat. Een beetje krap, ze zaten half op elkaars schoot, maar dat vonden ze niet zo erg. “O jee,” leefde Mayke mee. “Hoe ging het?” “Slecht natuurlijk,” Lika glimlachte. “En hoe gaat het nou precies met jou?” “Goed, dat had ik toch al gezegd?” Mayke klonk een beetje verbaasd. “Nou ja, ik had het gevoel dat er iets met je was, maar ik kan me vergist hebben,” Lika keek haar vriendin aan. Mayke schudde haar hoofd. “Er is niets, hoor. Een beetje druk, misschien, ik moet mijn verjaardag ook nog vieren en zo.”
“Leuk toch juist,” vond Lika. Ze had het gevoel dat Mayke iets achterhield, maar had geen zin om te zeuren. “Eindelijk legaal bier kopen, hè meiske?” “En brommer rijden…,” Mayke lachte even. Ze wisten allebei dat Mayke dat nooit zou doen. “Maar ik ga weer, oké? Ik heb morgen ook nog een so van Engels,” ze wurmde zich uit de stoel en gaf Lika een snelle kus op haar mond. “Tot snel,” en toen was ze al weg. Lika haalde haar schouders op. Het zal wel aan haar liggen, haar fantasie sloeg zeker weer op hol. Er was vast niets speciaals aan de hand, dat had Mayke toch zelf gezegd?

Ze was net haar schooltas aan het inpakken toen haar mobiel weer ging. “Met Lika.” “Met Tom, ik was je nog iets vergeten te zeggen.” “Wat moet nu van me? Wie bent u?” Lika vond het vervelend dat ze ongevraagd werd gebeld. Dadelijk was het een of andere enge vent, je kon nooit weten. “Ik heet Tom, en ik wil je waarschuwen, oké? Elke dag kan je laatste zijn.” Lika voelde dat ze kwaad werd. Wat was dit, wat moest ze hiermee? “Probeer van niemand te houden, anders zullen ze het zwaar hebben als je komt te overlijden. Of jij lijdt omdat zij dood gaan, dat kan ook. En je wilt toch niemand pijn bezorgen, of wel? En zelf wil je natuurlijk ook geen pijn hebben, toch? Dus onthoud dat elke dag je laatste kan zijn.” “Dag Tom,” Lika drukte op het uitknopje. Waarschijnlijk was het een of andere gek die haar bang wou maken. Nou, dat zou hem in ieder geval niet lukken. Niet bij haar.

Hij keek verbaasd naar de hoorn die hij in zijn hand hield. Het was de bedoeling dat hij altijd als eerste ophing, maar ze was hem te snel af geweest. Was het wel slim geweest nog een keer te bellen? Ging hij niet te snel? Verdorie, het was allemaal een stuk lastiger dan hij zich had voorgesteld. Wat moest hij nu doen?
Wachten op instructies natuurlijk. Ja, zo gemakkelijk was het. Hij moest gewoon doen wat hem werd gevraagd, dan zou alles goed komen.

De week ging veel te langzaam voorbij voor Laurens. Hij verlangde naar het weekeinde. Zodra het vrijdagmiddag was zou hij zich opsluiten in zijn appartement en zich volgieten met wijn. Heerlijk, hij kon bijna niet wachten. In de weekeindes leefde hij, doordeweeks voelde hij zich een spook. Dan was alles zo saai. Gelukkig had hij voor vanavond Rutger, zijn oude schoolvriend, uitgenodigd. Dat zou zijn gedachten weer even afleiden. Hij zou weleens laten zien hoe goed het wel niet met hem ging. De wereld mocht merken dat Laurens de Ridder volkomen over de dood van zijn vriendin heen was.

[Quiana]

Leuk verhaal, apart, verrassend onderwerp,
goed geschreven..



Alleen twee foutjes:
Lika was een ochtendmens, nu zou ze zich het best kunnen concentreren/
--> typo

Ze zuchtte en probeerde zich opnieuw op haar wiskunde te controleren.
--> concentreren?

[Miracle]

Je had van te voren gezegd dat het een voorspelbaar verhaal was. Dus ik ging steeds het meest logische denken, maaar het einde vond ik toch wel verrassend.
Leuk en goed gedaan!!!

[Vogelvrij]

Allebei hartelijk bedankt!!!III

Lika’s mobiel piepte. Ze zuchtte. Zou het weer die man, Tom, zijn? Dan zou ze gelijk ophangen. Hij had al een aantal dagen niet gebeld, en Lika had zichzelf ervan overtuigd dat hij niet meer zou bellen. En dat het daarom onnodig zou zijn iemand erover te vertellen. Ze pakte haar mobiele telefoon en zag gelijk dat het niet Tom was. Ze werd niet eens gebeld, ze had alleen een smsje ontvangen. Om een of andere reden had ze zeker het verschil in geluid niet gehoord. Ze opende het smsje en begon te lezen. Hoe verder ze kwam, hoe beroerder ze zich voelde. Haar handen zweetten en ze voelde hoe het bloed uit haar wangen wegtrok. “Hoi, sorry maar ik heb rust nodig om na te denken. Het spijt me erg, maar het gaat te snel voor me. Het ligt niet aan jou! Ik bel je nog. x Mayke”
Nee! Hoe kon dit? Waarom had ze dit niet zien aankomen? En waarom stuurde ze dit in zo’n stom smsje? Was Mayke, het meisje met wie ze urenlang kon praten, te beroerd om het in haar gezicht te zeggen? Het ligt niet aan jou… Lika schudde haar hoofd, natuurlijk lag het wel aan haar. Op het minst voor een gedeelte. Ze merkte dat ze huilde. “Mayke,” fluisterde ze. “Ik hou zoveel van je.” Ze ging op bed liggen en sloot haar ogen. Hoe kon ze dit in hemelsnaam verwerken?

Toen de telefoon rinkelde wist Lika meteen dat het Mayke was. Ze had immers geschreven dat ze nog zou bellen? Gelijk herinnerde ze zich ook de reden ervoor en opeens werd ze woedend. Ze bracht de telefoon naar haar oor en begon gelijk te praten. “Mayke! Waarom schrijf je dat in zo’n smsje, waarom praatte je er niet gewoon met me over? Dan had ik het heus wel begrepen hoor, of in ieder geval beter dan nu. Want ik begrijp er helemaal niets van. En onze afspraak op het Van Goghpark gaat nu zeker ook niet door, of wel? Mayke…,” ze begon te huilen.
“Lika Klein? Het is Tom. Wat is er aan de hand?” de stem klonk oprecht verbaasd, vriendelijk bijna. “Tom? O, ik dacht dat je mijn vriendin was. Of nee, mijn ex-vriendin, want ze heeft het net uitgemaakt,” opeens kon het Lika niets meer schelen. Ze kende deze man totaal niet, dus wat maakte het uit dat ze dit tegen hem zei? “Je ex-vriendin? Ah. Maar ik ben het dus, Tom. Wil je er anders over praten? Ik ben maar een eenzame man, en zo te horen moet jij even je hart bij iemand uitstorten.” “Maar ik ken u helemaal niet… Waarom belt u me eigenlijk steeds?” Lika’s achterdocht was terug.
“Omdat ik eenzaam ben, het is niet meer dan toevallig dat ik juist jou bel. Het heeft verder ook niets te betekenen, ik wil je alleen zeggen dat je je nooit aan andere mensen moet hechten. Al zul je dat nu zelf ook wel begrijpen.” “Ja…,” fluisterde Lika. “Dus misschien moeten we elkaar een keer ontmoeten? Ja, dat lijkt me een goed idee.”
“Nee!” Lika’s stem klonk schril, ineens was ze bang. “O jawel, wij gaan elkaar ontmoeten in dat Van Goghpark waar je het net over had,” zijn stem klonk nu niet meer vriendelijk, eerder hard en vijandig. “Hij mag zeggen wanneer, maar we zullen elkaar ontmoeten, begrepen? Ik zal je wel een teken geven om aan te geven dat ik het meen. En waag het niet met iemand hierover te praten, want dan weet ik je te vinden. Hoor je me?” “Ja,” fluisterde Lika. Ze had zichzelf verraden. Wat moest ze doen? Waarom had ze gedacht dat het Mayke was aan de telefoon, waarom was ze gelijk gaan schreeuwen? En weer begon ze te huilen.



’s Nachts lag ze nog lang wakker. Mayke had haar nog gebeld, en ze hadden best een goed gesprek gehad. Even had Lika Mayke over Tom willen vertellen, maar ze had gezwegen. Wat kon hij haar nu helemaal aandoen? Hij had zelf gezegd dat hij zomaar een nummer had gedraaid. Maar toch…
Waarom had hij haar nu eigenlijk gebeld, waarom wou hij haar ontmoeten? Vragen waar ze geen antwoord op wist, maar die toch door haar hoofd bleven spoken. Ze moest gewoon niet meer reageren. Of voortaan haar telefoon uitzetten.
Tom zou haar niet kunnen dwingen om hem te ontmoeten.

Laurens had heerlijk geslapen. Het was weekeinde, hij kon eindelijk precies doen wat hij zelf wou. Alles ging goed, zijn leven liep op rolletjes. Het gaf hem een fijn gevoel, het was prettig te weten dat hij alles onder controle had. Het enige wat hij moest doen was naar de instructies luisteren, verder had hij alles in eigen hand. Ja, over een paar weken zou alles achter de rug zijn. Dan kon hij beginnen met Karens dood te verwerken. Maar eerst moesten er nog wat dingen gebeuren. Hij pakte een touw en een jas en stapte in zijn auto. Laurens was aangekomen bij het vervelendste deel van zijn plan.

[runningwild]

Ik vind dit echt een heel leuk verhaal leuk gedaan.

[Quiana]

*nieuwschierig* Gaaf.

[Vogelvrij]

IV

Het was maandagochtend en Lika zat met een duf hoofd aan het ontbijt. De hele tijd moest ze denken aan Mayke, en zodra ze die uit haar hoofd bande dacht ze aan Tom. Het was steeds meer tot haar doorgedrongen dat ze was bedreigd. Maar wat kon ze eraan doen? Het had geen zin het aan iemand te vertellen, ze zouden zich alleen maar ongerust maken. Ook al had ze besloten dat Tom haar gepieker niet waard was, toch bleef ze er maar over nadenken. Het viel eenvoudig niet te stoppen.
Opeens viel haar oog op een krantenberichtje met de kop: “Hond opgehangen in Van Goghpark.” Koortsachtig begon ze te lezen, hoe verder ze kwam, hoe duidelijker het werd wat dit betekende. Een hond, volgens zijn naamplaatje genaamd Tom, was opgehangen in het Van Goghpark. Lika wist zeker dat dit het teken was waar Tom over had gepraat. En opeens wist ze ook dat het allemaal nog veel erger was dan ze in eerste instantie had gedacht, en dat ze er nooit over zou durven praten. Tom had gelijk gehad; hij zou haar weten te vinden. Misschien zou hij haar zelfs vermoorden. Maar wat kon ze daaraan doen? Aan Mayke kon ze het niet vertellen, die had het veel te druk met zichzelf. Haar ouders zouden het niet serieus nemen, of ze zouden zich juist veel te veel zorgen maken.
Nee, ze moest dit alleen opknappen.

Hij zonk neer op de grond en begon te bidden. “Lieve God, geef me kracht dit te doen. U heeft me al zover gebracht, ik heb al Uw instructies opgevolgd. Help me alstublieft verder, geef me nog meer kracht. Ik zal het nodig hebben. Bedankt voor al het goede dat U al voor me hebt gedaan. Amen.” Hij opende zijn ogen en hoorde een zacht gezoem. Even later galmde de inmiddels bekende stem door zijn hoofd.

Pas toen haar telefoon ging, herinnerde Lika dat ze hem eigenlijk uit had moeten zetten. Dan had Tom haar gewoon niet kunnen bereiken. Maar om de een of andere reden voelde ze zich daar ook niet echt prettig bij. Met bonkend hart nam ze op. “Lika Klein?” “Met Tom, wanneer wil je afspreken?” Opeens werd ze kwaad. “Wat wilt u nou? Waarom hebt u die hond vermoord, was dat nou echt nodig? In hemelsnaam, kunt u hier niet gewoon mee stoppen?” Ze hoorde Tom grinniken en haar angst kwam terug.
“Ik heb zo mijn instructies, Lika Klein. Realiseer je je wel dat ik ook naar jou zou kunnen komen? Zoveel families Klein wonen er niet bij het Van Goghpark. Eigenlijk ben ik heel redelijk door jou de tijd te laten kiezen, vind je ook niet?” Lika schudde verbaasd haar hoofd. Op deze manier had ze het nog niet echt bekeken.
“Begrijp je nu dat je er niet onderuit kan komen? Dus wanneer wil je afspreken?” “Ik wil niet,” Lika besefte hoe zwak het klonk, en dat maakte haar nog banger. “Nee, dat kan ik begrijpen. Maar sommige dingen moeten gewoon gebeuren, zo is het leven. En ik zal je heus niet vermoorden midden in een park vol mensen, hoor. Tenzij je me midden in de nacht wilt ontmoeten natuurlijk, dan is er geen hond op straat,” hij lachte kort.
Lika zuchtte. Hij had gelijk. “Ik wil alleen met je praten, je een keer ontmoeten. Wat is daar zo erg aan?” ineens was zijn stem weer vriendelijk, een beetje slijmend. “Morgenmiddag, kwart voor drie, aan de voorkant,” Lika’s stem klonk schor. Ze was bang op een manier die ze een week eerder niet voor mogelijk had gehouden. Maar het leven was nu eenmaal onverwacht, en sommige dingen moesten gewoon gebeuren.

V

Om tien over half drie stapte hij uit de bus. Laurens de Ridder, alias Tom, was er klaar voor. Vandaag was de grote dag, de dag waarop hij eindelijk zijn leven kon afsluiten. Hij glimlachte kort en voelde zich machtig.

Natuurlijk was Lika de hele tijd stikzenuwachtig geweest, maar nu ze voor het park stond was ze merkwaardig kalm. Ja, ze liep een groot risico, daar was ze zich terdege van bewust. Maar ze was hier dankzij zichzelf, ze had dit zichzelf aangedaan. Dus nu moest er voor gaan, er zat niets anders op. Lika was het soort meisje dat zich altijd aan afspraken hield, hoe bizar ook.
“Lika Klein?” Tom was kleiner dan ze had gedacht. Hij zag er nogal kwetsbaar uit, maar ze wist dat dat niets zei. “Een kat in het nauw maakt rare sprongen,” schoot er ineens door haar hoofd. Wat zou er in deze man omgaan, wat bezielde hem haar dit aan te doen? “Fijn dat je bent gekomen,” knikte hij. “Dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker.” “Wat precies?” vroeg Lika. Ze keek eens om zich heen. Gelukkig was het redelijk druk in het park, dat gaf haar een veilig gevoel. Hij kon haar hier niets doen.
“Ik heb een opdracht van God te vervullen, wist je dat?” Tom leek bijna trots toen hij het zei. “Het leven is zo onrechtvaardig, maar Hij heeft me geholpen om alles een beetje recht te trekken.” Lika was stomverbaasd, zulke onzin had ze nog nooit gehoord.
“Je zult wel begrijpen wat dit voor jou betekent,” de man nam haar met een scherpe blik op. “Ik begrijp totaal niet waar u het over heeft,” Lika’s stem trilde. “Ik zal je moeten doden, Lika, God heeft me het bevolen. Hij spreekt me elk weekeinde een aantal keren toe, wist je dat?”
Lika wist niet wat ze moest zeggen. Dit was het dan, ze had zichzelf in de val gelokt. Deze man, deze gek, zou haar hier vermoorden, net zoals hij een hond had vermoord. “U kunt me hier niet doden,” bracht ze uit. “Waarom niet? Ik heb een pistool hier,” met een grijns haalde hij het uit zijn jaszak. “Er zijn veel te veel mensen hier, ze zullen u oppakken en in de gevangenis zetten. U hebt geen enkele reden me te doden,” Lika wist niet waar ze de woorden vandaan haalde, maar ze sprak en dat was het belangrijkste. Tijd rekken was het enige wat ze kon doen, wegrennen was geen optie. Hij zou op haar schieten, en anders zou hij haar gewoon later vermoorden. Hij wist nu immers precies wie ze was?
“God heeft me gezegd dat ik je moest doden. Hij zal me helpen, ik handel onder Zijn bescherming,” Tom keek naar het pistool in zijn hand, het wapen waar hij haar over minder dan een minuut mee zou doden. “Dat is onmogelijk!” wierp Lika tegen. “In de bijbel staat dat je niemand mag doden!” Ze zwetste maar wat, ze was totaal niet gelovig en had nauwelijks ooit een bijbel gezien.
“Zijn stemmen hebben het me bevolen.” “Dat waren niet Gods stemmen, dat was de stem van de duivel! Hij probeert u te verleiden slechte dingen te doen, maar daar moet u boven staan. Laat de duivel niet van u winnen, alstublieft!” Nu sprak ze echt wartaal, maar het kon haar niets schelen. Toch leek het te helpen, Tom keek vertwijfeld.
“Tom… Het is verboden iemand te doden, dat zou God nooit willen. Het leven komt onverwachts, God wil dat we ervan leren. Maar de duivel maakt er gebruik van, hij wil u verleiden. Dat laat u toch niet gebeuren?” Lika was wanhopig, ze wist totaal niet meer wat ze zei. Maar ze wilde leven, zo graag leven! Ze wou de grootste onzin vertellen, zolang Tom haar maar liet gaan.
“Een pistool! Die man…,” de krijsende stem leek uit het niets te komen. Het was een vrouw op de fiets, maar Lika zag haar nauwelijks. Nu was het gebeurd, haar tijd was voorbij. Het was mislukt, ze had hem met haar wanhopige gepraat niet kunnen overtuigen. Ze staarde naar Tom, terwijl de tranen over haar wangen liepen. “Het is over,” zijn stem klonk onvast. “Bedankt Lika.”
Hij hief zijn arm en schoot. Binnen een seconde was hij dood.


**
Tsja, dat was het dan. Nogmaals bedankt voor de reakties.

[Vlooienband]

Zoals altijd hebben je verhalen een intro die je meteen het verhaal in sleurt en ervoor zorgt dat je niet verder wil lezen. Heerlijk.
Schrijf cijfers voluit, dan breek je de regel niet zo op. En lees je verhaal na, zodat er geen typefouten in komen te zitten.
"kunnen concentreren/"
Typefout.
Het telefoongesprek kan je ook anders doen, door op elke regel een uitspraak te doen. Dat schept duidelijkheid en wordt doorgaans gebruikt bij gesprekken waarvan je alles opschrijft.

?Meisjes zijn ook een soort van mensen.?
Geniale zin and oh, so true.

Gesprekken staan echt mooier als je in plaats van:
?Leuk toch (...) lachte even":
?Leuk toch juist,? vond Lika. Ze had het gevoel dat Mayke iets achterhield, maar had geen zin om te zeuren. ?Eindelijk legaal bier kopen, hè meiske??
?En brommer rijden?,?
Elke gesproken zin op een nieuwe regel.
?Wat moet nu van me? Wie bent u??
"Nu" hoort "u" te zijn.

Dit was helemaal niet voorspelbaar.
Tom komt overigens niet erg volwassen over, ik schat hem eerder een klasgenoot van Lika.

Deel III
" ?Hij mag zeggen "
Hij hoort toch jij te zijn?
Maf einde.

Die perspectiefwisselingen doe je goed, trouwens. Ze zijn duidelijk.

Wow. Ruig einde. Goed verhaal. En niet voorspelbaar. Bravo.

[Vogelvrij]

Hartstikke bedankt, jij schrijft tenminste altijd reakties waar je echt iets aan hebt!

[Vlooienband]

Alleen zie ik nu dat die aanhalingstekens wat fout zijn gegaan bij het copy/pasten.