Ik kan thuis absoluut niets kwijt

[Keyser Saus]

Thuis woon ik alleen bij mijn moeder, ik heb ook verder geen broertjes en zusjes.

Op zich ging het altijd wel goed, ik kan/kon heel goed met mijn moeder opschieten. Alleen kom ik er de laatste tijd steeds meer achter dat ik eigenlijk helemaal niets bij haar kwijt kan en nergens met haar over durf te praten.

Over mijn vader bijvoorbeeld, die ik al jaren niet meer heb gezien, weet ik zo goed als niks. Ik had daar nooit zo'n problemen mee, alleen de laatste tijd begint dat te knagen. Ik zou best wat meer willen weten, bivoorbeeld hoe mijn ouders uit elkaar zijn gegeaan. Alleen er rust zo'n groot taboe op, dat ik niet eens het woord 'vader' in het bijzijn van mijn moeder durf te noemen, ook niet als het over iemand anders gaat.

Verder kan ik ook mijn gewone gevoelens helemaal niet kwijt thuis. Ook hier is er iets in mij dat ervoor zorgt dat ik het niet durf. Volgens mij houdt mijn moeder ook heel veel van haar zelf achter voor mij. Ik zou zo graag met haar over verliefdheid ed met haar willen praten, maar eerlijk zijn over het feit dat ik gewoon met iemand een eindje ben wezen fietsen durf ik ook al niet. En vragen of ik alsjeblieft een keertje 's avonds daar of daarheen mag is een absolute kwelling voor me. Verder ben ik over het algemeen wel een beetje, maar niet zo heel erg verlegen.

Volgens mij is dit absoluut niet de bedoeling. Weet iemand misschien hoe ik dit kan oplossen en misschien hoe dit komt? Ik kan hier namelijk geen echte reden voor bedenken, behalve dat het altijd zo is geweest.....

alvast bedankt
Michel

[Ireentje]

Hmm het is natuurlijk niet leuk dat je thuis niks kwijtkunt. Ieder mens of kind moet zich (vooral) thuis goed kunnen uiten. Het feit dat je dit nooit gedaan hebt maakt het er niet beter op..

Ontbijten jullie samen? begin dan eens over ahh bahh vandaag weer school (the usual stuff ) en zeg dat je na school een film gaat kijken bij Jan of Piet. Vertel je moeder wie deze persoon is enz. Als jij zo spontaan bent, zal zij zich er ook gemakkelijker onder voelen om deze dingen aan jou te vertellen. Anders kun je er es naar vragen bv. als je naar een feestje gaat, Hey mam ga jij vanavond niet stappen?

Veel succes he,

[Nona]

*denkt*

Wil ze de vragen die jij hebt over je vader niet beantwoorden? Opzich is dat haar goed recht, maar aan de andere kant: het is wel jouw vader en jij hebt het recht om iets over hem te weten. Misschien moet je het gewoon eens op de man (moeder) af vragen. Dan kan ze niet om je vraag heen. Een beetje aandringen ofzo... Tenzij je ziet dat het haar te veel doet, dan is het misschien beter het even te laten rusten. Maar als je het echt wilt weten moet je je moeder aan het idee laten wennen dat je nieuwsgierig bent.

Hetzelfde geldt voor dingen over meisjes (neem ik aan) en relaties. Je hoeft er niet meteen mee te komen. Ik heb mijn moeder ook langzaam laten wennen aan het feit dat ik een relatie heb en dat daar boven op mijn zolderkamertje ook weleens dingen mee gebeuren waarbij ze beter niet binnen kan komen. Subtiele hints die ze vanzelf een keer door had. En ze weet het wel, alleen niet zeker.
Als je geen uitgebreide verhalen op durft te hangen hoeft dat niet. Daar heb je ook vrienden voor. Maar om zo ongeveer te vertellen wat er gebeurd is of wat er te gebeuren staat is niet erg. Probeer het maar eens. Eerst oppervlakkig, daarna wat preciezer. Dan wennen jullie er allebei vanzelf aan.

Tja, meer praten lijkt mij, elkaar beter leren kennen en je ook in elkaar interesseren. Dan komt het (hop ik) vanzelf...

Veel succes ermee!
-x- Nona

[Je2xnifer]

Waarschijnlijk ben je gewoon bang voor wat je moeder zal gaan zeggen als je naar je vader vraagt. Maar ik denk dat je moeder zelf ook wel weet, dat je hier een keer naar zal gaan vragen. Het is heel logisch dat je nieuwgierig bent! Ik vind dat je gewoon aan je moeder moet vragen over je vader, het lijkt nu misschien moeilijk, maar je zal het nooit weten als je het niet hebt geprobeerd! Anders zal je je altijd blijven afvragen wat er nou is gebeurd! Succes ermee!

[Medea]

Hoi Michel,

Allereerst vind ik deze situatie heel erg voor je.
Jammer genoeg weet ik er niet meteen zo'n heel goede oplossing voor.
Misschien komt dat je mama doordat je enig kind bent niet goed weet om te gaan met tieners. Misschien ook door de situatie met je vader, dat ze het daar zelf ook nog een stuk moeilijk mee heeft.
Ik denk dat je dit niet op een twee drie op kan lossen, dat dit lange termijnwerk is.
Misschien kan je eens open met je mama hierover proberen te praten. Misschien kan je eens zeggen tegen haar dat je hier allemaal mee zit, dat je meer wilt weten, dat die geheimzinnigheid je ergert en dat je zelf ook veel gevoelens hebt waarvan je vindt dat je ze niet echt kwijt kan bij haar.
Ik weet niet hoe ernstig het is en of je al eens pogingen ondernomen hebt om met haar hierover te spreken.
Als ik je topic lees, lijk je me een hele lieve jongen. Misschien ben je een beetje te lief? Moet je een beetje harder zijn voor je omgeving?
Ik herken je probleem grotendeels bij mezelf (alleen ben ik wel verlegen, maar absoluut niet lief ) en ik moet zeggen dat het de laatste maanden nogal positieg geëvolueerd is. Omdat ik zelf erover met haar ben gaan praten, een paar keer haar eigenlijk wel pijn heb moeten doen, dingen ben gaan eisen (ik mag nog altijd het huis niet uit) en ook omdat ik enig kind ben en eigenlijk door mijn grootvader en mijn mama word opgevoed (papa laat zo'n 2 keer per jaar eens iets weten - niet dat ik dat vaker wens, want hij heeft me verkracht) is het voor mij niet gemakkelijk om te 'rebelleren'.
Ik denk echter wel dat dat de enige manier is om iets te veranderen aan jouw situatie. Sta op je strepen, maak haar duidelijk wat je wilt veranderd zien!
Succes!

Anne-Laure

[Keyser Saus]

Nou kijk, het is niet zo dat ik die dingen over mijn vader niet vraag omdat ik mijn moeder daarmee misschien het moeilijk maak (wat overigens wel zo is), maar omdat ik het daar zelf gewoon niet over durf te hebben. Maar het is ook niet zo dat ik opeens dan maar de stap ga zetten om daar wat over te vragen, want ik durf niet eens gewon het woord 'vader' uit te spreken.

En dat gewoon heel luchtig bij het ontbijt dingen brengen probeer ik wel eens, maar dan wordt het óf keihard afgekapt met een nee, óf ze moet opeens ff naar de keuken ofzo.

Het ligt allemaal een stuk gecompliceerder dan ik kan beschrijven, sorry als het hierdoor een beetje vaag blijft.

[Nona]

*dikke knuf*

Ik snap het... Hoop ik...
Misschien weet ik morgen wat beters; nu zit mijn hoofd een beetje vol... Sorry.

Nona

[Medea]

Het blijft wel een beetje vaag, maar uiteindelijk ben jij de enige die iets aan jouw situatie kan veranderen. Als je er vreemden bij betrekt (nee, daarmee bedoel ik niet dit forum) dan gaat de boel waarschijnlijk gewoon een stuk gecompliceerder worden.
Je gaat er zelf iets aan moeten veranderen.

[Keyser Saus]

Je2xnifer schreef op 17-06-2003 @ 20:26:
Waarschijnlijk ben je gewoon bang voor wat je moeder zal gaan zeggen als je naar je vader vraagt. Maar ik denk dat je moeder zelf ook wel weet, dat je hier een keer naar zal gaan vragen. Het is heel logisch dat je nieuwgierig bent! Ik vind dat je gewoon aan je moeder moet vragen over je vader, het lijkt nu misschien moeilijk, maar je zal het nooit weten als je het niet hebt geprobeerd! Anders zal je je altijd blijven afvragen wat er nou is gebeurd! Succes ermee!

Dat eerste regeltje, dat klopt wel ja!
En het spijt me zeer voor jullie, maar dat 'zomaar vragen' ligt echt heel moeilijk.

@Medea: ik ebn inderdaad (te) lief. De laatste tijd rebelleer ik ook wel een beetje (tsja, ben niet voor niets puber), maar aan die taboe-sfeer verandert het echt helemaal niets.

Allemaal bedankt voor jullie lieve reacties.

[Keyser Saus]

Medea schreef op 17-06-2003 @ 20:33:
Het blijft wel een beetje vaag, maar uiteindelijk ben jij de enige die iets aan jouw situatie kan veranderen. Als je er vreemden bij betrekt (nee, daarmee bedoel ik niet dit forum) dan gaat de boel waarschijnlijk gewoon een stuk gecompliceerder worden.
Je gaat er zelf iets aan moeten veranderen.

Ja dat snap ik echt ook wel zelf. Dacht je dat ik daar niet zelf al genoeg over gedacht heb? Ik heb het in zoveel mogelijk situaties geprobeerd, en elke keer klap ik op het 'moment suprème' dicht.

@Kruimel: is goed

[Medea]

Je moet een beetje harder worden. Neem het anders wat subtieler aan? Verras haar eens met iets, zorg voor een gezellige, intieme sfeer en als jullie dan met jullie tweetjes zijn en alles is rustig, begin dan een beetje te vragen of vraag haar gewoon een beetje te vertellen. Misschien niet meteen over de scheiding, begin bvb. over hoe ze hem heeft leren kennen.
Dan ben je minder direct, maar kan je misschien ook wel wat te weten komen.

[Medea]

Keyser Saus schreef op 17-06-2003 @ 20:38:
Ja dat snap ik echt ook wel zelf. Dacht je dat ik daar niet zelf al genoeg over gedacht heb? Ik heb het in zoveel mogelijk situaties geprobeerd, en elke keer klap ik op het 'moment suprème' dicht.

Ik wou je niet boos maken hoor. We willen je allemaal gewoon helpen.

[Keyser Saus]

Medea schreef op 17-06-2003 @ 20:41:
Ik wou je niet boos maken hoor. We willen je allemaal gewoon helpen.

o nee sorry sorry! ik bedoelde het/ben helemaal niet boos!
Jullie zijn juist heel lief!

sorry!

[Anijs]

Moeilijk, heel moeilijk voor jou...

Ksnap dat je het eng vind, enk snap ook dat je er niet over durft te praten.. Het contact is langzaam aan minder geworden? En je hebt als het ware niet meer 'geoefend' om met haar te praten.. Je moet gwoon weer die stap zetten, en beginnen bij kleine dingen, vragen of je ergens heen mag.. (Dat mag je vast, je moeder wil dat jij je *Happy* voelt en ook leuke dingen doet) En dan langzamerhand voelt het weer vertrouwd en durf je ook meer dingen te zeggen/ vragen.. je mamma zal er vast zelf ook wel mee zitten, ze wil vast ook dingen tegen jou zeggen over zichzelf en dingen met jou bespreken die een zoon altijd met haar moeder bespreekt.. ze zal dat ook wel missen, en ze zal het zeker fijn vinden als jij meer met haar ging praten en dat ze zeker ook laten merken, en dan zal zij ook zelf het initiatief nemen om met jou te gaan praten als jij laat zien dat jij ok met haar wil praten... Ik schrijf op wat ik denk.. Ik kan het ook helemaal fout hebben hoor :$

Probeer het een x, zet je over je angsten heen.. Je hebt niets te verliezen.. Maark weet zker dat het je gaat lukken..

Suc6!

[Cthulhu]

Ik heb het ook altijd heel moeilijk gevonden vanalles aan mijn ouders te vragen. Of ik mocht uitgaan, of er iemand mocht komen, of ik naar stad toe mocht. Ik vond het verschrikkelijk.
Het is pas sedert ik een vriend heb en ik wel elke week moet vragen of ik daarheen mag of hij naar mij toe, dat het beter lukt, gewoon omdat ik het zo vaak moet vragen, ben ik er ook beter in geworden. Maar de eerste maanden waren een echte marteling op dat gebied.

Toch wel echt jammer dat je niet naar je vader durft vragen. Misschien moet je jezelf er wat op voorbereiden, denken welke zinnen je gaat zeggen, en op welk moment?

[Keyser Saus]

Tsja, jullie hebben heus wel een beetje gelijk, ik vraag ook wel wat af en toe, maar ik heb meer het gevoel dat ik het daardoor steeds minder aandurf. Omdat ik me er dan zo druk over maak denk ik de volgende keer al weer gauw "laat ik het maar even uitstellen". Maarja, uiteindelijk zet ik me er dan overheen, en vraag ik het vaak dan toch wel. Al zijn dr wel een hoop dingen dat ik dan er gewoon een beetje omheen lieg (ik hoop dat jullie dit begrijpen).

Alleen over het ding dat dan "mijn vader" heet durf ik dat niet. En ik heb me daar nooit zo druk om gemaakt, alleen de laatste tijd zit het me wel een beetje dwars.

bedankt voor jullie aardige reacties

[Nona]

Ehm, nu ik erover nadenk: je kan niet zo goed met je moeder praten, maar lukt dat wel met anderen?

Heb je zowiezo nog familieleden die iets over je vader weten?

[Keyser Saus]

Kruimel schreef op 18-06-2003 @ 11:56:
Ehm, nu ik erover nadenk: je kan niet zo goed met je moeder praten, maar lukt dat wel met anderen?

Heb je zowiezo nog familieleden die iets over je vader weten?

Ja ik heb één hele goede vriendin waartegen ik echt alles zeg. Verder zijn er nog een stuk of 3 mensen waarmee ik veel praat op MSN. (over dit soort dingen)

Met familie praat ik nog minder dan met mijn moeder, om uiteenlopende redenen. Ik weet eigenlijk ook niet of mijn familie weet hoe het zit met mijn vader, het is in ieder geval heel vaag.

Nu ik er weer zo mee bezicg ben, herinner ik mij een voorval van toen ik nog op de basisschool zat:

Ik: "L. heeft een nieuwe vader mam. En nou heet ie opeens Post. raar hè"
Moeder: "Mjah"
Ik: "Zou wel grappig zijn als ik opeens Michel <achternaam van mijn vader> zou heten."
Ze vond het blijkbaar raar dat ik begreep dat de man die zo af en toe bij ons thuis kwam en heel intiem met haar deed, mijn vader wel zou zijn.

Nou ze wist niet hoe ze het had en begon van 'van wie weet je dat' enzo. Dus volgens mij zijn er nog een hoop geheimen (binnen de familie).

[Nona]

Tja, het is wel moeilijk voor jou denk ik...

Gewoon vragen zou ik zeggen, en als ze weg wil lopen of iets dergelijks 'loop je wel even mee'. Dat ze bepaalde dingen niet vertelt... oké, dat kan. Maar je mag toch vast wel weten waarom ze het niet wil vertellen. Iedereen heeft biologisch gezien een vader, en jij ook. Zo ver ben jij ook wel en dat kan ze vast begrijpen.

[Keyser Saus]

Kruimel schreef op 18-06-2003 @ 12:49:
Tja, het is wel moeilijk voor jou denk ik...

Gewoon vragen zou ik zeggen, en als ze weg wil lopen of iets dergelijks 'loop je wel even mee'. Dat ze bepaalde dingen niet vertelt... oké, dat kan. Maar je mag toch vast wel weten waarom ze het niet wil vertellen. Iedereen heeft biologisch gezien een vader, en jij ook. Zo ver ben jij ook wel en dat kan ze vast begrijpen.

ja en daarmee komen we weer op dat andere punt: Dat durf ik gewoonweg niet. Ik heb tussendemiddag meegedeeld dat ik zaterdag een verjaardag heb en toen brak het zweet me al uit.

ag ik kan voor mezelf al nauwelijks de situatie uitleggen, het zal voor jullie helemaal moeilijk in te schatten zijn..........

[Nona]

Het is zeker moeilijk in te schatten... Nou ja... Doorbijten zou ik zeggen... Steeds een stapje verder. Vraag je eerst of je naar een verjaardag mag, daarna of je eens uit mag, dan of er een vriend mag komen eten en steeds een stapje verder.

Nee, ik kan het niet helemaal thuisbrengen. Ik wil zelf mijn ouders niet om al te veel vragen odat ik ze niet met veel wil belasten, maar zo veel moeite als jij hebt ik niet... Ik kan dus misschien niet echt iets goeds zeggen, mar ik probeer het wel.

[Daantje_0705]

Heej,

Zal ik ook eens bij jou reageren

Het lijkt me lastig om alleen maar met je moeder te wonen, zeker als je een jongen bent en in de pubertijd zit. Het is logisch dat er dan onderwerpen zijn waar je met je moeder liever niet, of heel moeilijk over praat. Ik heb dat zelf ook er zijn ook dingen die ik liever met mijn moeder dan met mijn vader bespreek, hoe goed ze ook voor je kunnen zijn.

Ik kan je heel goed begrijpen dat er iets gaat knagen omdat je je vader dus al heel lang (of helemaal niet ) hebt gekend. Mijn ouders zijn zelf gescheiden en ik zou het niet kunnen opbrengen op mijn vader niet meer te zien (ik woon bij mijn moeder). Voor mij is het heel belangrijk om ook met hem contact te hebben zodat je sommige verhalen ook van twee kanten hoort. Bij echtscheidingen is het onderwerp vader / moeder bij je moeder / vader vaak gevoelig omdat ze natuurlijk niet voor niets uit elkaar gegaan zijn en misschien het liefste niets meer met elkaar te maken willen hebben. Dit is alleen niet mogegelijk als je samen kind(eren) op de wereld hebt gezet. Dan zijn ze allebei jouw ouders en in de ideale situatie (die helaas niet veel voorkomt) besteden ze allebei aandacht aan jou en je opvoeding en kunnen ze ook samen overleggen over hoe ze dat aanpakken. Ik weet zelf dat dat bijna niet mogelijk is.

Probeer toch eens om je moeder aan het praten te krijgen over je vader. Je hebt het recht om te weten wie je vader is en als je het wilt zou je eventueel contact met hem op kunnen nemen. Je moet alleen wel een beginnetje hebben want over zoiets begin je niet zomaar. Ik weet niet of je foto's hebt van je vader, misschien in je baby-album? Je zou die eens met je moeder kunnen bekijken en dan wat over je vader vragen. Het is dan aan haar of ze daar op ingaat of niet maar ik hoop voor je dat ze begrijpt dat het voor jou belangrijk is dat ze er met je over praat. Probeer het eens zou ik zeggen (het is alleen al hardstikke leuk om je baby-foto's weer eens te zien )

succes ermee, ik hoop dat je hier wat wijzer van wordt!

Groetjes Dana

[Keyser Saus]

Daantje_0705 schreef op 18-06-2003 @ 15:54:
Heej,

Zal ik ook eens bij jou reageren

Het lijkt me lastig om alleen maar met je moeder te wonen, zeker als je een jongen bent en in de pubertijd zit. Het is logisch dat er dan onderwerpen zijn waar je met je moeder liever niet, of heel moeilijk over praat. Ik heb dat zelf ook er zijn ook dingen die ik liever met mijn moeder dan met mijn vader bespreek, hoe goed ze ook voor je kunnen zijn.

Ik kan je heel goed begrijpen dat er iets gaat knagen omdat je je vader dus al heel lang (of helemaal niet ) hebt gekend. Mijn ouders zijn zelf gescheiden en ik zou het niet kunnen opbrengen op mijn vader niet meer te zien (ik woon bij mijn moeder). Voor mij is het heel belangrijk om ook met hem contact te hebben zodat je sommige verhalen ook van twee kanten hoort. Bij echtscheidingen is het onderwerp vader / moeder bij je moeder / vader vaak gevoelig omdat ze natuurlijk niet voor niets uit elkaar gegaan zijn en misschien het liefste niets meer met elkaar te maken willen hebben. Dit is alleen niet mogegelijk als je samen kind(eren) op de wereld hebt gezet. Dan zijn ze allebei jouw ouders en in de ideale situatie (die helaas niet veel voorkomt) besteden ze allebei aandacht aan jou en je opvoeding en kunnen ze ook samen overleggen over hoe ze dat aanpakken. Ik weet zelf dat dat bijna niet mogelijk is.

Probeer toch eens om je moeder aan het praten te krijgen over je vader. Je hebt het recht om te weten wie je vader is en als je het wilt zou je eventueel contact met hem op kunnen nemen. Je moet alleen wel een beginnetje hebben want over zoiets begin je niet zomaar. Ik weet niet of je foto's hebt van je vader, misschien in je baby-album? Je zou die eens met je moeder kunnen bekijken en dan wat over je vader vragen. Het is dan aan haar of ze daar op ingaat of niet maar ik hoop voor je dat ze begrijpt dat het voor jou belangrijk is dat ze er met je over praat. Probeer het eens zou ik zeggen (het is alleen al hardstikke leuk om je baby-foto's weer eens te zien )

succes ermee, ik hoop dat je hier wat wijzer van wordt!

Groetjes Dana

ik krijg steeds betere ideëen van mensen. eerst kreeg ik vanochtend een PB van iemand. Die schreef dat ik als ik een wat 'losse' bui zou zijn (bijvoorbeeld door alcohol) ik het misschien beter zou aandurven om het te vragen. Maar dit idee is misschien nog wel beter. Want zo vaak kom ik nou ook weer niet in beschonken toestand thuis. Eigenlijk kijk ik nog minder in oude foto's, maar dat doe je even wat gemakkelijker als je dat opeens besluit. (vaag hè )

Ik hoop dat er zo wat verbetering in komt. Tot een paar jaar geleden kwam mijn vader overigens nog wel bij ons thuis, alleen dat werd steeds minder en het bellen werd ook steeds minder, en nu heb ik al zeker drie jaar niets meer gehoord.

Ik zal ze zeker eens gaan proberen, die ideëen, maar ik ga nu natuurlijk niet opeens foto's uit de kast halen en me bezatten deze avond. Maargoed, toch bedankt maar weer voor jullie reacties. En dat van die 'losse bui' was trouwens ook een goeie hoor!

[Keyser Saus]

Hah! Ze wou vandaag zowaar met me praten! "Mies, kom je s ff bij me zitten."

Ik kreeg de schrik van mn leven. Over mn vader ben ik niet begonnen, maar wel over wat andere dingetjes die me dwarszaten.

Denk dat ik gewoon mezelf schop onder me kont moet geven en af en toe net zoiets moet doen als mn moeder vandaag heb gedaan.

[Daantje_0705]

Keyser Saus schreef op 23-06-2003 @ 15:19:
Hah! Ze wou vandaag zowaar met me praten! "Mies, kom je s ff bij me zitten."

Ik kreeg de schrik van mn leven. Over mn vader ben ik niet begonnen, maar wel over wat andere dingetjes die me dwarszaten.

Denk dat ik gewoon mezelf schop onder me kont moet geven en af en toe net zoiets moet doen als mn moeder vandaag heb gedaan.

Heej, Toppie (als het zo daar gaat kan je binnenkort ook wel vragen of je naar de Psych meeting mag )

Succes verder!

Groetjes Dana