Brieven, uit 1695

[Twijg]

Proloog
Hij keek verlangend door de ruit naar binnen, de kleine, stoffige winkel in. Rijen vol oude, verweerde boeken, staarden terug. Hij stapte naar binnen, en het belletje boven de deur rinkelde, en kondigde zijn komst aan. De man aan de toonbank, streek door zijn grijze haren, terwijl hij de rook van zijn sigaar uitblies, en Joshua nors aankeek. Er hing een muffe geur in de kleine ruimte, en stof dwarrelde op de houten planken neer. Joshua keek in de rondte, en liet zijn blik langs de kasten gaan, die tot het plafond reikten, dat was bedekt met spinnenwebben, en stofraggen. Sommige mensen, zouden het vies hebben gevonden, zouden zo voorbij het winkeltje gelopen zijn. Maar Joshua niet. Elke keer als hij er langs liep, liet hij zijn ogen naar binnen dwalen, en smachtte hij ernaar, de geur van oude boeken op te snuiven. En nu, stond hij er midden in, en wist niet waar hij beginnen moest. Hij liep langs een van de kasten, en liet zijn vingers langs de kapotte kaften van de boeken gaan. Af en toe pakte hij er een uit, en las het opschrift. Hij voelde de blik van de oude man in zijn rug, maar hij trok zich er niets van aan. Zijn oog viel op een klein leren boekje, dat bijna uit elkaar viel van ouderdom. Hij pakte het voorzichtig uit de kast, en bekeek de sierlijke goude letters op de kaft van het boekje. Diary
Hij opende het, en bladerde door de vergeelde bladzijden. Het boekje was handgeschreven, in een ouderwets en rommelig handschrift. Ja, hij wist wat hij zou nemen. Hij voelde in zijn zakken, en hoopte dat hij genoeg geld zou hebben.
Hij legde het bruine boekje op de toonbank, en keek wat ongemakkelijk naar de oude man. ‘ ach jongen, weet waar je aan begint’ Joshua keek hem niet begrijpend aan, maar hij kreeg geen verklaring. Hij betaalde, en verliet de winkel, diep verzonken in zijn gedachten.

Wekt wel nieuwsgierigheid op, maar te kort om echt al iets over te zeggen.

[Twijg]

Hfd. 1 Het dagboek

De eerste bladzijde was vrijwel leeg, op een datum na, die boven in een hoekje van de bladzijde was geschreven: 6 juni 1695
Hij had gelijk gehad, dit boekje was oud. Hij lag op zijn bed, plat op zijn buik, met het boek voor zijn neus. Iets had hem ertoe aangezet, dit boek te kopen. In de winkel, had hij gesmacht, om het boek te lezen, en nu het voor hem lag, deed hij niets. Het was een vreemd boek, zo klein, en met handgeschreven letters. Hij wist niet tot wie het ooit behoort had, waar het over ging. Hij sloeg een bladzijde om, en staarde nietsziend naar de rommelige letters, die dansten over het papier.

6 juni 1695, canterbury, Engeland

Lieve God,
Ik zal tot u bidden, elke nacht, met mijn handen gevouwen, met mijn ogen gesloten. Ik zal in u geloven, Heer, u zult over mij waken, als de nacht mijn leven binnen sluipt, en de zon verjaagd. Witte sneeuwvlokken, dwarrelen neer, en verlichtten de donkere aarde. Ik mis de zon, de warmte van Afrika, mijn vaderland. Ik ben hier niet geboren, nee, in Afrika. Ik ben donker. Blanken hebben mijn dorp overvallen, en alle jonge mannen en vrouwen meegenomen, Heer. Ouderen, en kinderen hebben ze gedood, zonder enig berouw, enige emotie. Ze hebben onze huizen verbrand, ons leven verwoest. Hoe kan een mens, doden, in uw naam? Dagen, hebben we gevangen gezeten, in hun kamp, geketend met touwen om onze polsen. Ze hebben ons meegenomen, naar hun schip, ons in het ruim gegooid, naakt, en zonder eten. Dagenlang hebben we gevaren, zwelgend in ons eigen vuil, rouwend om de familie die we verloren waren. Vele, werden getroffen door ziektes. En zij werden aan elkaar geketend, met ijzeren kettingen, met een zware kogel aan het einde. En die wierpen ze, in zee. De matrozen keken ze na, op hun tocht naar de bodem, en lachten. Hoe kan een mens, lachen om de dood? Maar u waakte over mij, en ik bleef ongedeerd, haalde de overtocht. Ik dank u daarvoor god. We werden verkocht, aan rijke blanken, om voor hen te werken. We werden gekeurd als vee, zonder enige respect. Ik liet de blanken, mijn lichaam met hun handen betastten, en mijn gebit bekijken, kalm en waardig. Niemand, kan mij mijn waarde afnemen. Niet, zolang ik u heb, Heer.

Anishia

[Twijg]

hier een nieuw stukje. Ik hoop dat het duidelijk is wat brieven zijn en wat werkelijkheid is. In word heb ik andere lettertypes, maar dat gaat hier niet, dus


Anishia

Joshua keek op, van de vergeelde bladzijde, en voelde zich ellendig. Hij schaamde zich voor zijn afkomst, zijn blanke huid. Hoe konden mensen zo wreed zijn? Hij voelde de woede, die in hem opgekomen was, aan hem vreten van binnen. Hij balde zijn vuisten, zo stevig dat al het bloed uit zijn knokkels weg trok. De in zwarte inkt geschreven woorden, raakten hem diep in zijn hart, dieper, dan woorden konden raken. Het verbaasde hem, en hij wist dat er iets mis was met het boekje, al wilde hij dat niet geloven. Dus las hij door, liet zijn ogen over de letters dwalen, tot ze voor zijn ogen begonnen te dansen, en heel de wereld om hem heen leek te vervagen. Maar hij las.

1 januari 1696, canterbury, Engeland

Heere God,
Een nieuw jaar, een nieuw begin. Laten we hopen, dat dit nieuwe jaar, veel geluk en voorspoed met zich meer zal brengen, en onze wonden zal genezen. Mijn Heer, en Vrouwe Louise hielden een feest gisteren, ter ere van het nieuw jaar. Alle soldaten, die dapper hadden gevochten in het engelse leger, waren aanwezig, en vertelden hun heldenverhalen, aan ieder die het horen wilde. Gouverneurs, keken toe, op het dansen, met Ierse whisky in hun handen, terwijl hun vrouwen, dansten met de soldaten. Ik heb in een hoekje gestaan, verscholen in het duister, maar met ogen als een havik, Heer. Ik zag hoe alle Heren, en alle soldaten, hoog of laag van rang, hun bewonderend oog over Vrouwe Louise lieten gaan. Ze zag er zo mooi uit, met haar kastanjebruine haren, en ogen zo blauw als saffier. Ze droeg, net als alle andere aanwezige vrouwen, een prachtige zalmroze jurk, van glanzend satijn, versierd met sierlijke strikken, en linten. Iedereen danste, Heer, en lachten. Wat zou ik graag hebben gedanst, daar op het feest, gekleed in een mooie jurk, met een dappere soldaat aan mijn arm. Ik zou me zo graag, een keer mooi voelen, maar ik weet dat dat niet kan. Ik ben een slaaf. Ik heb de hele avond, onopvallend in een hoek gestaan, en heb het feest gade geslagen in mijn versleten katoenen jurk. En toen zag ik hem, weg gedoken in een donker hoekje, zijn ogen rond gaande over de menigte, rijke burgers. Een slaaf, met droevige, donker bruine ogen, en hangende schouders. Zijn katoenen hemd, was vuil en versleten, en zijn armen waren verwond. Op dat moment schaamde ik me, voor mijn gedachten, mijn ontevredenheid. Heer Charles behandeld mij goed, ook al ben ik een slaaf. Hoe kon ik verlangen naar mooie jurken, en dansen tussen de menigte? Hoe kon ik verlangen een van hen te zijn? Ik zag de slaaf, hoe slecht hij het had, en ik schaamde me voor mijn herenspinsels. Maar ik voelde meer voor hem dan medelijden, een gevoel dat mij onbekend is.

[Twijg]

hmm, 'k was dit verhaal alweer vergeten!
Wat vinden jullie moet ik er mee verder gaan?

[Raakvlak]

Hallo.


Ooit nagedacht over het simpele feit dat jij onmogelijk de gebruiken en gewoonten uit die tijd kunt kennen, zonder een gedegen vooronderzoek? Niet mee doorgaan, lijkt me dus.

Raakvlak schreef op 07-01-2004 @ 13:19:
Ooit nagedacht over het simpele feit dat jij onmogelijk de gebruiken en gewoonten uit die tijd kunt kennen, zonder een gedegen vooronderzoek? Niet mee doorgaan, lijkt me dus.

Je hebt gelijk. Tenzij je er een literatuurstudie naar gedaan hebt kun je beter je onderwerpen wat dichter bij huis houden. Anders komt het gewoon niet realistisch genoeg over. Verzin dan een fantasiewereld.