Begin van verhaal

[Reftengo]

Ik lag vanochtend in bed hieraan te denken en ben begonnen met een btje iets te schrijven - kzou graag willen weten wat jullie ervan vinden.

In het puntje van Brittania, waar de bossen het hele land bedekten, kon je met helder weer over de zee een kleine eilanden groep zien liggen. Op een van deze eilanden leefden de Claaren. Een kleine stam die de leer van de natuur sinds mensenheugenis volgde. In kleine, houten huizen leefden zij op een open plek in de woeste natuur van het eiland. De huisjes waren in een cirkel gebouwd met in het midden van de open plek een groot kampvuur. Het was avond en om het kampvuur zaten zes mensen, vier van hen, twee vrouwen, twee mannen, kwamen uit het dorp, de andere twee, twee mannen kwamen van het vaste land. Ze waren in een diep gesprek gewikkeld tot de twee Brittaniërs uit eindelijk opstonden en zonder te groeten naar hun paarden liepen en weg reden. De vier Claaren bleven zwijgend achter bij het vuur. Na een tijdje begon een van de vrouwen te spreken. Er laaide een heftige discussie op die onderbroken werd door de komst van een jonge vrouw, zij gaf hen een kop met drinken waarna ze ook bij het vuur ging zitten en zachtjes begon te spreken: “De onrust in het dorp begint groter te worden, we zullen binnenkort moeten besluiten wat te doen. Ikzelf ben tegen dit geloof in Christus, de stam leeft al eeuwenlang volgens de leer van de natuur, alleen om het verhaal van twee mannen wil ik dat niet opgeven.” Een van de vrouwen knikte geestdriftig, de drie anderen keken ongemakkelijk naar de grond. “Al jarenlang horen we van de versprijding van de leer van Christus,” zei een van hen, “naburige stammen zijn ook begonnen met hem te vereren maar houden ook vast aan de leer van de natuur. Wij moeten dat ook kunnen.” Er steeg wat instemmend gemompel op maar de vrouw begon weer te spreken: “Veel van de stammen hebben hun banden met ons verbroken en hebben zelfs hun heilige plek verbouwd voor die Christus, dat weet jij net zo goed als ik Colman, ze raken in de ban van de verhalen van de Brittaniërs, verloochenen de leer van de Natuur door de wetten niet goed na te leven, sommigen zijn zelfs gestopt met de meifeesten. Ze vereren Christus meer dan dat ze de natuur dankbaar zijn. Als ook wij deze Christus gaan vereren zullen ook wij uiteindelijk de leer vergeten, vergeten wie we zijn. Ik zal daar niet aan mee doen.” De man die de jonge vrouw Colman genoemd had keek haar woedend aan. De discussie laaide weer hevig op totdat alle vijf opstonden en met een boos gezicht naar hun huis gingen. Het was inmiddels bijna halverwege de nacht en de slaap vatte hen snel.
De zonnestralen verlichtte door de bomen heen de open plek en langzaam maar zeker wekte ze de inwoners van het dorp. Colman kwam met wat gesprokkeld hout uit het bos en stak het vuur aan, hij keek om zich heen en riep de jonge vrouw toen hij haar zag: “Leana”. Ze keek op van de vrouw waar ze mee in gesprek was en liep na haar excuses gemaakt te hebben op Colman af. “Na het gesprek van vannacht is het wel duidelijk geworden dat we het nooit eens zullen worden wat betreft deze kwestie, daarom stel ik voor om vanmiddag een stemming te houden met de hele stam en de stamleden te laten bepalen wat ze willen, Christus en de Leer van de Natuur of alleen de Leer van de Natuur.” Leana keek hem achterdochtig aan maar na even nagedacht te hebben stemde ze toe. Er werd afgesrpoken na het middagmaal de hele stam bijeen te roepen en hen te vragen wat ze wilden.
Ze keken beiden verschrikt op toen de twee Brittaniërs met razende snelheid het dorp binnen kwamen gegalopeerd. De Brittaniërs stapten van hun paarden af en liepen naar Colman en Leora. “Is er al beslist?” Leana keek woedend naar de man die tegen Colman sprak alsof zij lucht was, ze antwoordde in zijn plaats. “Nee, wij zijn geen mensen die een eeuwenoude leer in slechts enkele dagen verruilen voor het geloof in een man. Wat mij betreft zal jullie Christus deze stam nooit beinvloeden.” De man negeerde haar antwoord en bleef Colman aankijken. “Hebben jullie al beslist?” Colman keek ongemakkelijk van Leana naar de twee Brittaniërs. “We zijn nog in overleg, vanmiddag zal de stam gevraagd worden wat zij wil” Dit antwoord scheen de Brittaniër niet tevreden te stellen. “Het geduld van Christus is groot maar niet oneindig, bekeer tot ons geloof of wordt gestrafd door Zijn toorn”. Na dit gezegd te hebben vertrokken de Brittaniërs weer op hun paarden. Colman en Leana verward en boos achterlatend. Leana zei woedend tegen Colman dat ieder woord wat de Brittaniërs zeiden dat hun Christus geen menslievend persoon was maar een tiran die de hele wereld in wilde lijven. Hij keek haar opstandig aan maar zei niets, Leora beende woedend het bos in, het dorp en zijn inwoners achterlatend.

Toen de stam bijeengeroepen was begon Colman te vertellen, over de Brittaniërs, over Christus en het bekeren tot het Christelijke geloof. Veel van de Claaren keken angstig en twijfelend naar Colman, vroegen zich af wat er zou gebeuren met hun dorp, de Leer van de Natuur wanneer zij hun ziel zouden moeten geven aan die Christus, maar ook veel die voor het Christelijke geloof waren, er van gehoord hadden en net als de andere stammen Hem vereren. Leana keek naar de stam en zag haar hoop verdwijnen. Nooit zou de stam meer eensgezind worden zoals zij altijd was geweest. De stam zou zich splitsen. Er zou verdeeldheid komen met destructie als gevolg.

[Fladdergeval]

Goed verhaal, je hebt een mooie stijl en je brengt je ideeën op een lekkere manier onder woorden. Niet te betrokken maar toch ook niet te afstandelijk. Mooi.

Er zitten een paar dingetjes in die het lezen wat ongemakkelijk maken, maar heel belangrijk zijn ze niet. Als je wil kan ik ze wel aangeven.
Verder één ding dat me wél stoorde: 'de jonge vrouw' wordt opeens van Leana naar Leora omgedoopt, terwijl Leana een veel mooiere naam is !! ( )

Fladdergeval schreef op 31-07-2003 @ 17:45:
Goed verhaal, je hebt een mooie stijl en je brengt je ideeën op een lekkere manier onder woorden. Niet te betrokken maar toch ook niet te afstandelijk. Mooi.

Er zitten een paar dingetjes in die het lezen wat ongemakkelijk maken, maar heel belangrijk zijn ze niet. Als je wil kan ik ze wel aangeven.
Verder één ding dat me wél stoorde: 'de jonge vrouw' wordt opeens van Leana naar Leora omgedoopt, terwijl Leana een veel mooiere naam is !! ( )

Foutje *grijns*

[Reftengo]

Fladdergeval schreef op 31-07-2003 @ 17:45:
Goed verhaal, je hebt een mooie stijl en je brengt je ideeën op een lekkere manier onder woorden. Niet te betrokken maar toch ook niet te afstandelijk. Mooi.

Er zitten een paar dingetjes in die het lezen wat ongemakkelijk maken, maar heel belangrijk zijn ze niet. Als je wil kan ik ze wel aangeven.
Verder één ding dat me wél stoorde: 'de jonge vrouw' wordt opeens van Leana naar Leora omgedoopt, terwijl Leana een veel mooiere naam is !! ( )

*grijns* das niet zo snugger van me - wordt verandert

[Reftengo]

Na veel geploeter en het offeren van bloed, zweet, tranen en inkt hier een volgend deel:

Na de ontmoeting groeide de onrust naarmate de dagen vorderden. De inwoners begonnen openlijk met elkaar ruzie te maken en er hing een beangstigende sfeer. Het duurde niet lang tot de situatie onhoudbaar werd en er weer een bijeenkomst was. Een grote groep van de stam was ervoor om Christus in hun midden te verwelkomen, een iets kleinere groep wilde alleen bezig blijven met de Leer van de Natuur.
Leana sprak zacht met de mensen die bij het vuur hadden gezeten toen de Brittaniërs geweest waren. Twee van hen wilden toch Christus volgen, de drie anderen wilden de Leer van de Natuur blijven volgen. “Deze situatie is onhoudbaar,” zei Finbar, een van de mannen die de Leer wilde blijven volgen, “er zal snel iets moeten gebeuren, er zullen gevechten ontstaan”. Allen waren het met hem eens en na kort overleg werd besloten dat de stam zich zou splitsen, Leana, Finbar en Maeve zouden verder gaan met de Leer van de Natuur en vertrekken naar een andere streek. Colman en Ninnoc zouden zich bekeren tot het Christelijke geloof en met de rest van de stam op de open plek blijven.

Drie weken later stonden Leana, Finbar en Maeve klaar om met de helft van de stam te vertrekken. Hun huizen ahterlatend begonnen ze aan een grote tocht naar een van de andere eilanden. Na overleg met de groep leek dat de drie het beste. Daar is het Christendom niet en wordt de Leer van de Natuur ook gevolgd en Finbar had verschillende contacten op het eiland die hen graag wilden helpen met het opbouwen van een nieuw dorp. De reis zou ongeveer vier dagen duren, een dag lopen naar de rand van het eiland, twee dagen met de boot reizen en dan nog een dag op het andere eiland lopen. Er werd niets anders meegenomen dan kleren, eten en wat gereedschap.
De stoet vertrok uit het dorp, het was opvallend stil in het dorp, er stonden nauwelijks inwoners te kijken naar de uittocht van famillie en vrienden. Vanuit de ramen keken ze beschaamd naar de personen waar ze jaren lang lief en leed mee gedeeld hadden en ze ontweken de blikken van de vertrekkende Claaren. Ze schoten snel op, door het goede weer was het terrein goed begaanbaar en na zes uur lopen bereikten ze de rand van het eiland waar een schip voor de kust op hen lag te wachten. Met drie roeiboten werd iedereen met zes tegelijk over gevaren naar het schip. Toen iedereen aan boord was werden de zeilen gehezen en voer het schip de open zee op.
Na twee dagen vervelen en turen over zee of het eiland al te zien is ontstaat er veel tumult als het eiland in zicht komt. Iedereen is opgelucht snel weer aan land te kunnen en te weten dat het grootste deel van de reis erop zit.
Als iedereen aan land is gaat de tocht weer verder. Het weer was slecht, het regende en er stond een harde wind. Binnen de kortste keren was iedereen doorweekt en koud en het lopen ging langzaam. De tocht was langer dan gepland en pas na twee dagen lopen kwamen ze aan bij de stam waar ze een tijd zouden blijven. De Sielamen waren al decennia’s lang bevriend met de Claaren en hadden bij het horen van de problemen in de stam hulp aangeboden aan de vertrekkende groep. Zij wisten een geschikte plaats voor een nieuw dorp en zouden helpen met het opbouwen van het nieuwe dorp.
Iedereen was blij in een warm huis te kunnen zitten met een knapperend en na een goed maal was het niet moeilijk in slaap te vallen.