Dwaallicht

[Ochlocraat]

Je maakt me
willen klimmen naar
de liefde en
je voetsporen
als mijn domein
je ziel, gevoel,
je hart zo puur
en vrezen komt mij
duur te staan - zo
telkens willen gaan
maar niet meer durven
door overmanning van
het nieuwe en je
liefde is je
schoonheidslicht

---
Over een opbloeiende liefde voor iemand die ik goed ken maar nog beter wens te leren kennen

[Dreampoet]

Dwaallicht, da's een titel die aanzet tot lezen, die alles vertelt waarover dit gedicht handelt en toch ook niet, want alleen als je elk woord in je opneemt, begrijp je wat er niet geschreven staat, de warmte van de liefde, het verlangen. Maar tegelijkertijd ook de trillende handen en stem die verraden dat je verlegen bent, op het juiste moment wacht om te vertellen datgene dat je wil uitschreeuwen. Het is bijna als een berg beklimmen, door de warme bossen klauter je langs een denkbeeldig pad naar boven, naar de top, waar de geliefde staat. Eenmaal aangekomen dompelt de liefde je helemaal onder, maar onderweg ben je een weegschaal met aan de ene kant steeds verder overheersende liefde en in de andere schaal een misschien wat onverklaarbaar angstig gevoel voor het moment waarop je de liefde bekent. Vrees die later voor niets nodig lijkt. Zo ging het toch bij mij
Oeps, ik laat me weer eens meeslepen Erg mooi vond ik het beeld dat je gebruikte over de voetsporen, de voetsporen die jouw terrein zijn, misschien omdat je die iemand beter wil leren kennen. Een zin die blijft hangen, en die dit gedicht een stevige meerwaarde geeft. Niet uitzonderlijk, maar wel erg mooi gedicht.

Groetjes, Dreampoet

[Ochlocraat]

Dreampoet schreef op 03-08-2003 @ 10:01:
Dwaallicht, da's een titel die aanzet tot lezen, die alles vertelt waarover dit gedicht handelt en toch ook niet, want alleen als je elk woord in je opneemt, begrijp je wat er niet geschreven staat, de warmte van de liefde, het verlangen. Maar tegelijkertijd ook de trillende handen en stem die verraden dat je verlegen bent, op het juiste moment wacht om te vertellen datgene dat je wil uitschreeuwen. Het is bijna als een berg beklimmen, door de warme bossen klauter je langs een denkbeeldig pad naar boven, naar de top, waar de geliefde staat. Eenmaal aangekomen dompelt de liefde je helemaal onder, maar onderweg ben je een weegschaal met aan de ene kant steeds verder overheersende liefde en in de andere schaal een misschien wat onverklaarbaar angstig gevoel voor het moment waarop je de liefde bekent. Vrees die later voor niets nodig lijkt. Zo ging het toch bij mij
Oeps, ik laat me weer eens meeslepen Erg mooi vond ik het beeld dat je gebruikte over de voetsporen, de voetsporen die jouw terrein zijn, misschien omdat je die iemand beter wil leren kennen. Een zin die blijft hangen, en die dit gedicht een stevige meerwaarde geeft. Niet uitzonderlijk, maar wel erg mooi gedicht.

Groetjes, Dreampoet

Enorm bedankt,
een mooi verhaal over de liefde, je bent zo te horen ietwat ervarener dan ik (en ja, eenmaal is ervarener ), bedankt!

ik vind het erg mooi, behalve dat schoonheidslicht, dat vind ik een gek woord, zoiets. verder loopt het goed en mooi en zo. succes met je meisj.

[Dreamerfly]

Orgineel woordgebruik en vorm. Zorgvuldige verwoording, Mooi

[xineof]

Goede afbreking van zinnen, het loopt goed en het gevoel dat het bij me oproept is erg positief! Leuk, orgineel gedicht wel.

[Hannibal]

De titel doet een slechte Elschot-parodie vermoeden en het knippen en plakken met het middel enjambement is dan ook opvallend.