Kan je ook zo slecht tegen begravenissen?

[G.T.C.]

Ik vind het zo erg om naar een begravenis te gaan. Nouw, is dat niet zo raar want dat vind niemand natuurlijk. Er is immers iemand overleden.
Maar ik bedoel dat ik mij daar nooit op mijn gemak voel. De begravenis van mijn opa staat me nog het meeste bij. Dat is dan het laatste moment om afscheid van hem te nemen. Maar ik voel me zo opgesloten daar dat ik totaal niet mijn emoties los kan laten.

En dan aan de andere kant heb je de begravenissen van mensen die je amper kent. Dan moet je de familie condoleren en volgens mij denken die mensen dan echt zo van; ach wat...hou je mond. Hoe vaak ben je ons nou komen opzoeken.
Dan voel ik me totaal niet verbonden met al die mensen die daar zitten. en ben ik dus al helemaal niet op mijn gemak.

topic vraag => Hoe sla jij je door een begravenis? Vertel over je ervaringen en hoe jij er tegenover staat

[Buffy]

ik heb tot nu toe 1 begrafenis meegemaakt: gelijk eentje van een goede schoolvriend van me. ik vond het absoluut niet leuk dat hij er niet meer was, maar hij heeft een prachtige indrukwekkende begrafenis gehad...

dat vind ik wel speciaal aan begrafenissen... doordat het zo indrukwekkend kan zijn krijg je een heel ander gevoel bij die persoon; ga je pas echt nadenken wat voor geweldig persoon hij was enzo...

[Luna]

k ben nog nooit geweest omdat k niet durfde (de sfeer lijkt me idd niet fijn en kan daar slecht tegen)

[G.T.C.]

Buffy schreef op 14-08-2003 @ 19:51:
dat vind ik wel speciaal aan begrafenissen... doordat het zo indrukwekkend kan zijn krijg je een heel ander gevoel bij die persoon; ga je pas echt nadenken wat voor geweldig persoon hij was enzo...

hmm ja idd. Nog iets wat ik er zo erg aan vind. Dan kom je er achter dat je eigenlijk nog zoveel had moeten vragen.
Vooral bij mijn opa. (sorry, maar mijn opa is echt het top punt van missen bij mij. En ik heb al heel wat begravenissen mee gemaakt )

Als mijn oma dan verhalen verteld over mijn opa mis ik hem zo erg!!! Dan wilde ik echt dat ik gewoon even een dag hem weer kon zien en dan alles vragen en vertellen wat ik nog wilde doen.
Of dat je je realiseert dat hij er niet bij zal zijn als je gaat trouwen ofzo. NOuw kan ie geen eens mijn aanstaande vrouw ontmoeten weet je wel.
zow, dit word echt een emotioneel topic voor mij

[pyres74]

ik heb tot nu toe ook één begrafenis meegemaakt en dat was die van mn oma (de moeder van mn vader).
ik zat tussen mn ouders in op de eerste rij in het rouwcentrum terwijl mn broer bij mn neefjes zat. ik kan er echt niet tegen als er mensen huilen en/of droevig zijn. dan moet ik namelijk ook huilen.

mn hele familie (ook de mensen die ik niet kende ) was bij die begrafenis en ik ben heel erg gewend met het vrolijk en gezellig zijn met je familie (verjaardagen, uitjes enzo) maar ik zag nu dus voor de eerste keer iedereen heel droevig zijn. dat was echt een shock


ik had namelijk ook nog nooit mn vader zo gezien (harde vent; laat bijna nooit emotie zien) en hij zat naast me te huilen.... keek ik naar de andere kant... zag ik mn moeder huilen en als ik voor me keek, keek ik recht tegen die kist aan.

kortom een kutdag voor een 12 jarige

gelukkig heb ik sindsdien nooit meer een begrafenis mee te hoeven maken. ik denk wel dat ik er tegen kan, maar het is toch een shock en je kunt je niet helemaal afsluiten voor de emoties denk ik

Ik maak het over het algemeen een beetje in een 'roes' mee. Bij mijn opa's heb ik op de begrafenis/crematie klarinet gespeeld (m'n zusje accordeon)... Verder luister ik naar wat mensen te zeggen hebben en doe wat ik zou doen (bij de vader van mijn moeder bv. ook de kaarsen aansteken, de kist naar het graf 'rollen' en een mandje met droogbloemen vasthouden) en condoleer ik na afloop de familie. Verder doe ik niks (heel soms huilen, ik kan er nl niet tegen om andere mensen verdrietig te zien). Dingen als verdrietig zijn komen bij mij altijd als ik hoor dat iemand is overleden en/of als ik hem/haar voor het laatst zie. Het laatste moment van afscheid nemen is voor mij de laatste keer dat ik iemand ook werkelijk heb gezien en dat was bij alle begrafenissen/crematies die ik mee heb gemaakt, niet tijdens de begrafenis/crematie. Na een begrafenis heb ik vaak ook nog wel momenten van verdrietig zijn enzo.

Ik heb ook twee keer in de rij gestaan van mensen die gecondoleerd werden...ik had echt niet zo iets van 'hou je mond. Hoe vaak ben je ons nou komen opzoeken' en ik weet dat de anderen dat ook niet dachten. Ik kende alleen driekwart van de mensen die kwamen condoleren niet of amper, das wel raar dan. Ik heb een hekel aan condoleren (ook aan feliciteren en andere van dat soort verplichte dingen btw), van mij hoeft het sowieso niet, maar goed, 't hoort er nou eenmaal bij.

[^Rambo^]

ach het hoort er nou eenmaal bij...

[655321]

eerste begrafenis waar ik heen ging was van mn opa.. en toen was ik een jaar of 6 ofzo dus dat heb ik niet echt bewust meegemaakt. Het enige wat ik me daar nog van herriner is dat we in een witte kapel stonden en dat ik et zo raar vond dat iedereen moest huilen.
tweede was van de exvriend van mn tweelingzus, een tijdje geleden.. die begrafenis heeft heel veel indruk gemaakt. Aan de ene kant vond ik het weerzinwekkend aan de andere kant intrigerend omdat ik nog nooit zo dicht bij de dood geweest was. Ik heb geloof ik nog nooit zoveel verdriet tegelijk gevoeld als op die begrafenis en dat terwijl ik hem helemaal niet zo goed kende.. maar al die verdrietige mensen bij elkaar als je dan vatbaar bent voor gevoelens van anderen kan dat ontzettend moeilijk worden, je word echt meegetrokken in die pijn.

conclusie: begrafenissen zijn rot en verdrietig, niet zozeer door je eigen relatie tot die persoon maar ook door de hele sfeer die bij een begrafenis hangt

[The Crash Bash]

Begrafenis niet zo erg denk ik, maar gewoon om iemand te missen daarna
Zelfs is het mijn hond, als hij sterft dan zal ik het moeilijk hebben vrees ik.

[BCR]

G.T.C. schreef op 14-08-2003 @ 19:45:
En dan aan de andere kant heb je de begravenissen van mensen die je amper kent. Dan moet je de familie condoleren en volgens mij denken die mensen dan echt zo van; ach wat...hou je mond. Hoe vaak ben je ons nou komen opzoeken.

Ten eerste: die mensen denken dat niet, hoor. Ze zijn juist blij dat je de moeite hebt genomen om je medeleven te betuigen en dat je niet bang bent om ze aan te spreken. Of ze leven in zo'n roes dat ze niet eens weten wie ze allemaal een hand geven. Dus maak je daar maar geen zorgen over.


Uhm, ik heb zelf 2 begrafenissen meegemaakt. Die van mijn broer en die van een oma van een vriendin.
Tja, de eerste was natuurlijk het allerergst. Maar ik heb me er, vind ik zelf, heel zakelijk doorheen gewerkt. Ik heb niet eens gehuild. Ik heb een stukje voor gelezen dat mijn broer zelf geschreven had en na afloop zei iedereen dat ik zo flink was, enzo. De muziek was trouwens prachtig
Maar op de begrafenis van mijn vriendins oma moest ik wél huilen. Misschien wel het meest van alle gasten. Nu ik er aan terug denk schaam ik me wel . Maar ik denk dat alles terug kwam van de begrafenis van mijn broer en toen pas daarom huilde.

[Thomas]

Mijn opa is 3 weken geleden gestorven en op die begrafenis voelde ik me ook totaal niet thuis. In een situatie als die voel ik me meer op mijn gemak bij familie. Die ceremonie en dergelijke hoeft er voor mij niet bij.

[wissie]

G.T.C. schreef op 14-08-2003 @ 19:45:
Dan moet je de familie condoleren en volgens mij denken die mensen dan echt zo van; ach wat...hou je mond. Hoe vaak ben je ons nou komen opzoeken.

Dit gevoel heb ik erg sterk gehad, maar dan als degene die gecondoleerd wordt.

Ik heb drie begravenissen meegemaakt, die van mijn oma en opa en een ver familielid. Op die van mijn opa en oma kwamen ontzettend veel mensen, en heel veel daarvan had ik nog nooit gezien. Plus dat er veel familieleden waren die nooit wat van zich laten horen, en toen opeens heel betrokken deden. Ik heb me de hele tijd lopen ergeren aan dat gedrag. Verder vond ik de sfeer onpersoonlijk, en ik had het gevoel dat ik niet kon huilen omdat iedereen op mij lette.

Toen we gecondoleerd werden was er een man, en hij zei gefeliciteerd ipv gecondoleerd, niet met opzet, maar toen moest ik zo lachen. Ik denk dat de stress van de dag er toen uit kwam, en het is natuurlijk niet gepast om op zo'n moment een lachbui te krijgen. Maar zijn gezicht toen ie zich realiseerde wat ie had gezegd was ongeschrijfelijk, ik denk dat hij wel 20 keer zijn excuses heeft aangeboden

Maar op het moment van de begravenis zelf is het overlijden zo kort geleden, dat ik het nog niet echt besefte, dus ik was vrij 'emotieloos'. Niet echt emotieloos, maar ik had gedacht dat ik overstuur zou zijn, terwijl ik mezelf goed onder controle kon houden.

En over de begravenis van het verre familielid, ik denk dat dat nog de vreemdste ervaring was van alledrie. Ik heb die man bij leven nooit gekend, maar ik moest heel erg huilen. Waarschijnlijk kwam het doordat mijn oma net was overleden, maar ik had verwacht dat ik er niets bij zou voelen, maar op de één of andere manier raakte het mij heel erg op dat moment. Maar dat was alleen op de begravenis, later heb ik er nooit meer bij stilgestaan.

[guess what]

De eerste begrafenis die ik mee maakte was van mijn overgrootoma, ik was toen 6 ofzo, dus heel veel weet ik daar niet meer van af.
Maar drie jaar geleden stierf mijn broertje. Deze begrafenis was erg indrukwekkend, en natuurlijk heel ingrijpend. De begrafenissen die ik hierna heb meegemaakt doen mij allemaal terugdenken aan die van mijn broertje, en daarom kan ik erg slecht tegen begrafenissen.
En inderdaad, het gedeelte dat iedereen je komt condoleren is heel erg, vooral omdat ik mensen zelfs nog nooit gezien had, of in ieder geval al jaren niet meer, die toch moesten huilen en zeiden dat ze het er zo moeilijk mee hadden. Mag hoor, tuurlijk, maar komt vreemd over op gezins- en familieleden.

[Balance]

kheb 3 begravenissen/crematies meegemaakt en ze waren alle drie compleet anders.
bij de eerste was ik net 8 en dat was echt verschrikkelijk. m'n opa was overleden en dat was gewoon zo'n ontzettend lieve man. daar kan ik nog steeds verdrietig over zijn, dat uitgerekend zó'n enorm lieve man moet overlijden
maar goed, dat was voor mij dus aan één stuk door huilen, terwijl iedereen opgelucht was dat zijn lijden nu afgelopen was (was al een tijd ziek). Ik herinner me die begrafenis ook nog helemaal (wat ik aan had, waar ik zat, de muziek: alles), ook al was ik nog jong.

de 2e was van een (aangetrouwde) oom die plotseling door een hartstilstand was overleden. ik had me in de periode tot de begrafenis heel sterk gehouden en geen moment gehuild. dat kwam d'r allemaal uit tijdens de begrafenis, wat wel raar was voor de mensen d'r om heen, aangezien ik m'n oom niet zo geweldig goed kende (alleen op verjaardagen zag ik hem, en dat pas sinds 4 jaar)

de 3e was van m'n oma. deze was nogal raar. mijn ouders en veel familieleden vonden namelijk dat we niet moesten huilen. zij hebben nooit zo'n geweldige jeugd gehad (oa dankzij m'n oma) en bovendien had ze alleen maar geleden de laatste tijd, dus 't was goed dat aan die lijdensweg een eind was gekomen.
ik vond het daarentegen toch best erg dat m'n oma was overleden, maar wilde me niet laten kennen. heel de begrafenis was voor mij eigenlijk een wedstrijd om m'n tranen in bedwang te houden. ik luisterde dus amper naar wat er gezegd werd en keek niet naar wat d'r om me heen gebeurde. Ik wilde gewoon persé níet huilen. Dat is gelukt en na afloop ontstond er een raar sfeertje. Iedereen maakte grappen (ook over m'n oma) en we gingen ergens in een restaurantje wat drinken, waar het eigenlijk meer op een reunie leek dan op 'na een begrafenis'.
Op zich was dit wel fijn, want zo hoefde ik dus ook niet te huilen, maar raar was het wel.

Ik heb 2 begrafenissen meegemaakt en 1 crematie.
De eerste begrafenis was van mijn overgrootmoeder *oma van mijn vader* Ik was toen tien jaar en zij was 98 toen ze overleed. Ik weet er vrij weinig van, ik vond alleen het een raar gezicht om haar in die kist te zien liggen.
De crematie was van de vader van goede vrienden van ons. Daar had ik het wel redelijk moeilijk ja. Vooral om die vriend van mijn ouders zo intens verdrietig te zien. Maar ik kende die man en vond dat ook heel erg.
De tweede begrafenis is nog niet zo lang geleden, eind maart, maar heeft het meeste indruk op me gemaakt. Het was van een oude schoolvriendin van mij. Er waren zo verschrikkelijk veel mensen. Ik geloof dat er toen weinig mensen zijn geweest die niet gehuild hebben. Het was heel mooi, maar heel verdrietig. Daar heb ik het ook nog steeds moeilijk mee, en elke keer wanneer ik haar naam hoor, op onze oude school ben of naar de foto die in mijn kamer staat kijk, heb ik het toch wel even moeilijk.
*Hoewel dus niemand dat tot nu wist; ik lig nog regelmatig 's nachts te huilen in m'n bed * Ik geloof ook niet dat ik het al verwerkt heb. Het is ook heel moeilijk. Maar die begrafenis vond ik zeer moeilijk en ik ben er echt totaal kapot van geweest.

[Sithan]

Ik heb er nu al een stuk of 5 meegemaakt en om eerlijk te zijn, voel ik me op dat moment erg kut maar als het dan afgelopen is dan voelt t ook echt afgesloten...
En als ik dan terugkijk vond ik het als herinnering erg mooi...

Vooral van die prachtige droevige nummers dan vind ik echt mooie momenten om aan zo iemand tijdens zo'n dienst terug te denken en er even geen verhalen zijn, maar iedereen gewoon in alle rust droevig is...

[PardonMe]

Ik vind het echt heel erg op dat moment.. Je beseft dat je iemand nooit meer zult zien en dat je het voortaan met je herinneringen zult moeten stellen.
maar ik ben ook blij dat ik geweest ben, zodat je het toch op een bepaalde manier kunt ''afsluiten'' en afscheid nemen..

Onlangs is hier een meisje verongelukt..
Ik kende haar niet goed, ik wist wie ze was en zij wist wel wie ik was, zeiden elkaar altijd wel gedag op school.
En toen was ze op eens dood.. een bijna frontale botsing..
Het was echt een leuke meid, ze lachte altijd en was heel kleurrijk.. Zo raar dat je haar dan opeens nooit meer tegen zult komen..

Er werd een herdenkingsdienst gehouden in de aula van de school, en ondanks dat ik haar niet zo goed gekent heb ben ik er toch heen gegaan.. Dat ik achteraf geen spijt heb gehad dat ik toen toch niet ben gegaan..

Het was heel emotioneel, er waren heel veel mensen; haar familie natuurlijk, haar vriendengroep, mensen van haar zwemvereninging en andere belangstellenden..
Mensen gaven een toespraakje, en dan komen bij mij de tranen..

Maar het is ook zo oneerlijk, ze was nog maar 17, net haar eindexamen gehaald, aangenomen op de kunstacademie, en dan zomaar is ze er niet meer.. Terwijl het leven eigenlijk nog maar net echt begonnen was voor haar..

Ik ben alleen naar de herdenkingsdienst geweest.
IK ben wel bij de begrafenis van de tante van mijn moeder geweest.. Die heb ik zelf ook goed gekent, een hartstikke lief mens.. Plotseling viel ze wel eens flauw, de dokter deed het af met ''ach dat had je vroeger ook wel eens'' .. Ze bleek beenmerg kanker te hebben.. En toen was het ook best snel afgelopen.
Het verschil met die tante en dat meisje is dat je bij de ene weet dat ze dood zal gaan, ze is al oud en ze is ziek en je bent bezig met afscheid nemen, de ouders en het broertje van dat meisje hebben daar nooit de kans voor gehad.. ze ging de deur uit en ze verwachtten haar 's middags of 's avonds weer terug te zien..

Ook bij de begrafenis van die tante had ik het moeilijk, mensen vertellen verhalen over hoe ze was en wat ze voor hen betekend heeft..

[Freshh~]

Begrafenissen... daarvan heb ik er 4 meegemaakt, waarvan 4 een crematie waren.
De eerste crematie was van mij opa, daar was ik iets van 9/10 jaar oud; ik kan me die crematie nog best goed herinneren: het was eigenlijk helemaal niet zo kil en rot... heel raar eigenlijk.
Een vrouw had mij goed alles uitgelegd en liet mij ook de kleurplaat die ik had getekend bij mij opa op zijn buik leggen, ik had daar helemaal geen problemen mee eigenlijk, het mij meer een vredig gevoel gegeven dat ik zoiets had van: ik blijf niet weg van begrafenissen, ik ga er gewoon naar toe om het af te sluiten
De tweede was mijn neefje die anderhalf jaar was, dat was wel heel erg heel raar ook eigenlijk; ik bedoel tja een jongentje dat op die leeftijd nog niet dood 'hoort' te gaan.
ik was daar iets van 14, z'n begrafenis was best wel mooi... alle kinderen [inclusief mijzelf] mochten een kist beschilderen, met allemaal onze tekeningtjes erop, daarnaast waren er allemaal collages met foto's en al zijn speelgoed; op een soort toneel..
en een paar kinderen+volwassenen lazen versen/verhalen op.
Daarna werd hij begraven, waar later een soort mooi kinder steen erboven op is gemaakt. maar ja blijft raar en niet goed een 'kinder'-begravenis
De derde crematie was van een goede kennis; die weer een broer was, van een goede vriend van ons... dat was echt het rotst. Die jongen [rond de leeftijd van ong. 30] was vermoord, in elkaar getrapt door 'achtelijke'.... Die muziek raakt je op zulke momenten ècht, maakt niet uit welke muziek..
En de laatste crematie was vorig jaar september van mijn oma, die crematie heeft mij het meest pijn gedaan en ontroerd, ik had echt een hele goede band met mijn oma; ze is dan ook veelste jong doodgegaan: aan kanker.
ik heb dan ook samen met me moeder mijn oma afgelegd, dat is mij echt altijd bij gebleven, zoiets vergeet je nooit meer... [hoe ze daar lag en hoe ik haar moest aan kleden en haar proberen te laten uit te zien, zoals ze altijd was; ondanks ze helemaal uitgemergeld was.
Maar ben wel blij dat ik dat gedaan heb, want zo heb ik dat goed afgesloten.
ik weet niet maar ik heb altijd een apart gevoel bij begrafenissen, een beetje rot gevoel, maar ook een soort vredig gevoel.
toch wel fascinerend, het fascinerenste vind ik toch wel dat het muziek mij alijd raakt, maakt niet ui wat...
het hoort bij die diegene en je herinnerd je toch de goede en mooie dingen van diegene...

[waloe]

Ik heb al redelijk wat begrafenissen meegemaakt, eigenlijk al veel te veel om goed te zijn, allemaal van mensen die ik goed ken.
Als ik naar een begrafenis ga ween ik meestal de hele tijd. Als ik nog niet binnen ben in de kerk kan ik mij nog inhouden, maar als ik binnen kom begin ik te wenen, meestal de hele mis door (als het iemand is die ik goed ken). Als het iemand is die je goed kent bijvoorbeeld een familielid, dan moet je daar over praten! Da's héél belangrijk. Ik heb enkele jaren geleden meegemaakt dat 2 vrienden in dezelfde week verongelukten. Dat was heel zwaar. Ik kon er niet over praten, of beter gezegd ik durfde niet. Ik wou er over praten met mijn vrienden maar ik was bang om te wenen als ik bij hen was en ik heb er nog altijd met niemand over gepraat en da's niet zo goed. Daarom heb ik het er nog altijd moeilijk mee.
De begrafenis is ook een moment dat je afscheid neemt van die persoon. Die gedachte maakt me wel bang en de realisatie dat die kist daar staat met die persoon er in noig veel meer. Ik vind het dan ook akelig om langs de kist te lopen. Als je daar bent met je familie of een groep dan moet je ook weten dat je er niet alleen voor staat en dat je steun krijgt van iedereen en dat jij ook steun geeft, gewoon door daar te zijn.

[Last Resort]

Ik besef opeens, dat ik eigelijk al 10 jaar ofzow niet meer naar een begrafenis ben geweest *afklop*, en wil dat ook graag zo houden. De een na laatste was van mn opa geloof ik, toen was ik heel jong, en was dr ook best wel kapot van.

[miro]

Ik ben zo iemand die nooit hoeft te huilen op begrafenissen. Ik kan dr niks aan doen, ik vind het wel heel erg maar ik hoef simpelweg niet te huilen. Dat kan ook heel vervelend zijn. Omdat je bij mij niet veel emotie ziet kan ik me af en toe best wel opgelaten voelen. Moeite met condoleren etc. heb ik niet zo heel erg.

[Fade of Light]

ik ben naar de laatste 2 begrafenissen van mijn opa's en oma's niet geweest.. Egoistisch of niet, ik had daar geen behoefte aan.
Ik heb geen begrafenis nodig als laatste eerbetoon. Tevens zijn begrafenissen ngo wel eens hypocriet. Ineens is iemand een geweldig persoon.

Maarja...

[Methuselah]

Dat weet ik binnenkort wel, als m'n grootvader gestorven is...

De enige begrafenissen die ik tot nu toe heb meegemaakt, was van personen die ik niet echt zo goed kende (m'n overgrootvader) en van m'n oom, maar toen was ik nog klein en ik herinner me hem amper, dus tja...

Ik heb twee weken terug nog de begrafenis van mn opa gehad.

Ik hou er ook niet van. Al die verdrietige mensen, terwijl ik zelf helemaal niet verdrietig ben. Heel raar. Ik heb onderhand in twee jaar twee opa's en een oma verloren en bij geen van alle heb ik gehuild op de begrafenis. Ik doe echt geen moeite om t tegen te gaan ofzo, ik huil gewoon niet. En zo ongevoelig ben ik helemaal niet.
Ik mis ze ook niet. Ze zijn er gewoon niet meer en dat is voor mij punt.

Ik ben een beetje raar als ik t zo lees.
Iemand die dit herkend?

[Sithan]

Krummeltje schreef op 15-08-2003 @ 19:51:
Iemand die dit herkend?

Niet tijdens, maar wel erna...

[Bruut]

mn laatste begravenis was de begravenis van m'n zwager zijn opa, hij vroeg of ik er bij wilde zijn, en dat doe ik dan natuurlijk

Maar als ik hem dan zag huilen (hij was erg close met zn opa), dan moest ik toch ook wel een traantje laten.

begravenissen zijn niet cool

[M. Arnoldi]

Bij een begrafenis ben ik altijd emotieloos. Als je mij ziet, lijkt het net of het me niets doet. Het doet me wel wat, alleen ik relativeer het, waardoor het verwerkingsproces wat sneller en makkelijker gaat. Dood gaan bij ouderdom is normaal en te verwachten. Eens gebeurt het toch wel. Dus onbewust bereid ik mij er al op voor.

Bij één opa die overleed, had ik wel even moeilijk. Ik vond hem speciaal en knap in zijn werk. Ik keek toch wel tegen hem op. En dat maakte mij voor het eerst echt los. Heb mij een paar dagen laten gaan en daarna ging stuk beter! Voor de rest ga ik mee met de topicopener van 'nu kom je ineens wel -gevoel'! Dat maakt het voor mij soms ook moeilijk!

[M. Arnoldi]

Overigens bij de condeleance werd ik het op een gegeven moment wel spuugzat. Stond namelijk een lange rij die onze familie wilde condoleren! En steeds hetzelfde zeggen en doen! Dus op dat punt, vind ik dat wel vervelend! Bij de 80ste persoon zal ik maar zeggen, deert het je niet meer!

Maar de cake was gratis!

[kHebTrekInWatLekkers]

Ik vind het altijd maar een dooie boel....

[lotjesnotje]

ik heb tot nu toe 1 echte begrafenis meegemaakt van mijn oma. Ik had die dagen ertussen niet gehuild en me sterk gehouden. Toen moesten me broer me neefje me oom (voor me nichje van toen 3) en ik naar voren komen om kaarsen aan te steken... Dit waren al mijn oma's kleinkinderen. Toen moest me broer opeens heel erg hard huilen en daar kon ik zo slecht tegen dat ik ook moest huilen. De begrafenis was erg mooi. Er was speciaal een vrouw gekomen om dingen te vertellen over mijn oma wat de familie aan gaf wat ze wouden horen. Me oom heeft ook nog wat gezegt. Ik heb er nu wel spijt van dat ik niks gezegt had maar dat kon ik op dat moment niet.

1 beeld kan ik me nog heel goed herinderen. Als ik schijn naar achter keek zag ik 2 neven van mij heel erg hard huilen. Hun waren van de andere kant van mijn familie. Toen iedereen langs de kist mocht lopen en wij nog op de eerst rij zaten kwamen hun 2 uit de rij en gaven mij en me broer een knuffel dat vond ik echt een mooi gebaar.

aan die begrafenis heb ik geen slechte herinderingen. Alleen dat gecondeleer. Ik zag mensen die ik voor het laast gezien had toen ik 3 was blijkbaar want ze vonden me allemaal geggroeit en weet ik veel wat.... dat moeten ze maa afschaffen die collodiance

mn oma is vann8 overleden dus ik zal dinsdag of woensdag een begrafenis hebben...

[luckyleo]

~*Suusjuhhhhh*~ schreef op 16-08-2003 @ 15:38:
mn oma is vann8 overleden dus ik zal dinsdag of woensdag een begrafenis hebben...

kut voor je he, gecondoleerd en sterkte ermee.

Zelf heb ik slechts 1 begravenis meegemaakt en dat was van me oma. Dat vond ik erg, ondanks dat ik geen echte band met haar had. Ze was dan wel me oma, maar een vriend verliezen of me moeder ofzo zou me veel meer doen. T lijkt me echt moeilijk om een echt dierbaar iemand te moeten begraven.

dankje!

mn oma is heel vredig gestorven, ondanks dat het heel snel is gegaan. Ze kreeg vorige week maandag die uitslag te horen: longkanker.

het heeft nog geen 2 weken geduurd.

Natuurlijk voel ik me verdrietig, maar die begrafenis doet me op dit moment niet veel. Mn oma was zeer gelovig en daar put ik de hoop uit dat t toch goed is gekomen met dr. Ondanks dat ik niet gelovig ben.

onntopic: ik heb 1 keer een begrafenis meegemaakt. Dat was mn opa (de man van mn net overleden oma). Ik heb t niet echt bewust meegemaakt omdat ik nog klein was. Ik weet alleen nog dat mn ma een toespraak hield en dat ze moest huilen. Ik had de hele begrafenis niet gehuild tot ik mn ma zag huilen. Dat ist enige wat ik nog weet.

suusjuhh

[AtHell]

Kuilfeestjes zijn altijd maar saai.

Als je daar niet bent om je kanker te voelen omdat er iemand die je mocht de grond in gaat sta je er maar een beetje out of place bij te leuteren.

Nee, als je er niet bent om te janken moet je wegblijven en je tijd beter besteden. Iemand condoleren kan ook wel bij diegene thuis.

Ik heb 3 begravenissen/ crematies meegemaakt: van m'n opa (4 jaar geleden), ouders van een goede vriendin van me(vliegtuigongeluk allebei tegelijk overleden), en een vader van een meisje van school..

bij t laatste kende ik haar vader helemaal niet maar het meisje vond het fijn als wij met z'n allen kwamen: ik heb daar zo erg moeten huilen toen ik haar met haar broertje en zusje zag zitten.. Bij condoleance voel ik me ook altijd zo stom 20x gecondoleerd zeggen ' op de automatische piloot'

Bij m'n vriendin moest m'n vreindin zelf niet huilen, maar ik huilde voor 2. Ik vond t zo'n vreselijk idee dat ze vanaf toen gewoon een wees was. Ik en een goeie vriend van me waren ook haar enige vrienden daar op de begravenis. Voor mij waren haar ouders ook de ideale ouders (we hebben ook avondenlang met die ouders hele gesprekken gevoerd) en heb ze ook tegelijk met haar voor t laatst gezien (ze zetten ons ergens af daarna gingen ze op vakantie)..

Bij de condoleance bij m'n opa kende ik ook 90% van de mensen niet.. Ik beleefde t echt als in een trance... na 40 x handen te hebben geschud zag ik eindelijk iemand die ik kende: de buurman van mijn opa, met tranen in zijn ogen condoleerde hij me maar ik was zo blij dat ik eindelijk iemand kende dat ik moest lachen Toen ik m'n andere opa en oma langskwamen kwam alles er pas uit...

het valt me wel op dat tijdens de begravenis ik veel meer naar de teksten van de liedjes luister...

[Loezzel]

Ik heb er nu 3 begrafenissen op zitten. Verschrikkelijk vind ik het. Ik moet juist ontzettend huilen. Bij mijn opa en een meisje van school vond ik dat normaal. Ik ben iemand verloren waar ik van hield, of waar ik iets mee had. En al die droevige muziek en die mooie dingen die er gezegd worden, al die andere huilende mensen maken de sfeer nog meer dat ik moet huilen.
Bij de begrafenis van de opa van mijn vriend voelde ik me niet op mijn gemak. Ik moest ontzettend huilen en dat terwijl ik die opa niet eens kende. Hij had kanker en ik was er zelfs bij toen hij stierf met de rest van de familie. Het enige wat door mijn kop ging was: wat doe ik hier, wat denkt de familie wel niet van me, ik ken die man niet eens, ik heb hem nooit gesproken omdat hij toen al te ziek was...! Toen voelde ik me enorm lullig dat ik daar zo zat te huilen, terwijl de rest van de familie iemand verloren van wie ze zo veel hielden...

[[D0RIEN]]

Ik heb alleen de crematie van mijn opa meegemaakt en ik moet zeggen dat ik daar vrij rustig zat. Ik moest eigenlijk alleen huilen omdat ik mijn oma zag huilen en het zo erg voor háár vond.
Zelf miste ik mijn opa natuurlijk wel, maar na een lang ziektebed was ik toch blij voor hem dat hij van zijn lijden verlost was en was ik totaal niet verdrieting om het verliezen van hem, alleen om het feit dat het mijn oma zo'n pijn deed.
Ik sta vrij nuchter tegenover de dood en dus ook tegenover begravenissen (een natuurlijk iets...blalallalala..je kent het wel), maar ik denk dat als ik mijn vriend of misschien mijn ouders en zus zou verliezen mijn mening nog weleens zou kunnen veranderen.

Ik heb van alle twee mijn opa's de begrafenis meegemaakt, maar ik was de 1e keer 7 en de 2e keer 11 geloof ik, dus echt veel weet ik er niet meer van! Waar ik wel heel boos over was, en nog steeds, is dat ik van mijn 'lievelingsopa' (vader van mn vader) geen afscheid mocht nemen in de rouwkamer, waar hij opgebaard lag. Ik zal dat mijn ouders nooit vergeven...

Weet trouwens nog wel dat ze op de begrafenis van de vader van mn moeder het liedje 'Droomland' speelde..Was wel erg mooi..
verder herinner ik me een hoop verdrietige mensen, en dat ik nog niet echt besefte waarom die mensen allemaal huilden..pas na een week of drie, toen ik niet meer naar mijn opa kon, snapte ik het!

Ben verder nooit bij een begrafenis geweest, niet meer iemand verloren..oja, de lerares van de basisschool waar ik dol op was, maar durfde niet naar de begrafenis, en ook spijt van...

[Another Way]

Ben 2x naar een begravenis van familie (opa, oma) geweest, t'was ernstig omdat ik niet tegen huilende mensen kan (ik huilde zelf niet) Voor de rest was het dood saai.

ik heb er pas 2 actief meegemaakt (als 2 jarige iemand gebraven vind ik niet meetellen nee)

tja het is moeilijk maar het moet wel gebeuren.. Ik denk niet dat je na die begrafenis afscheid van iemand heb genomen, er moet meer tijd over heen agan .. De 1er begrafenis vond ik goed.. De 2e was langdradig.. Ik krijg er wel altijd een rotgevoel van, maar meer niet..

Ik vind dat een begrafenis besloten meot zijn (bij mn overgrootoma zat de hele kerk vol met de hele familie, waarvan ze sommigen volgens mij niet eens kende.. als ik mijn overgrootoma was geweest had ik mezel fbijv niet utigenodigd omdat ik haar al een jaar niet gezien had/gesproken)

Mijn eerste begrafenis was toen ik negen was toen een oom van me overleed, ik kende hem slecht maar werd zo vreselijk overweldigd door alle emoties om me heen dat ik nog dagen triest geweest ben. Sinds die tijd dat ik om de twee drie maanden weer in de kerk zit, de mensen om me heen sterven bij bosjes, ik zou niet weten bij hoeveel begrefenissen geweest ben maar van wat ik me goed kan herinneren zijn het er 21 incluis crematies.

Ik vind het altijd weer vreselijk om naar een begrafenis te gaan, of ik diegene nu goed of minder goed gekend heb. Al die bedroefde mensen, familieleden die een speech proberen te geven maar altijd beginnen te huilen en heel vaak de speech niet af maken, de overweldigende muziek, het moment zelf dat de kist neergelaten wordt - of dit nu naar de ovens is of het graf in, het idee dat je diegene nooit meer zal zien, dat ze op dat moment verbrand worden of aarde over ze heen krijgen. Ik vind het allemaal even vreselijk.

Dit jaar zijn er vijf mensen overleden die dicht bij me stonden en waar ik gek op was en zelfs mijn vader ging er bijna achteraan. Ik heb het een vreselijk jaar gevonden.

[hamer&sikkel]

Iedereen gaat nou eenmaal een keer.
Ik heb in mij leven 7 uitvaarten meegemaakt- ik moet eerlijk zeggen, niet allemaal van mensen die dicht bij me stonden, ook oudtantes en kennisen enzo- maar ik vind het alleen vervelend als het een saaie uitvaart is, dan denk ik: "hè, dat iemand onder zo een saaie ceremonie ter aarde wordt besteld". Maar ach meestal was het toch heel gezellig: je zag iedereen weer eens, verhalen komen boven. En bovendien hebben ze vaak lekkere broodjes en drinken. Vooral bij oude mensen, steekt de luchtigheid nog weleens de kop op.
Bij jongere mensen denk ik vaak:"ach dat die nu moet gaan" ik heb er even verdriet over maar dan mis ik ze niet meer.

[hamer&sikkel]

Dan heb ik weer aandacht voor mijn levende geliefden.

[snoopy]

ik heb vrij veel begrafenissen meegemaakt (onder begrafenis versta ik voor het gemak ook even de crematies)

* 2 opa's en 2 oma's
* 4 familieleden waar ik nogal close mee was
* m'n vader
* stuk of 5 begrafenissen waar ik was voor een vriendin/kennis, waar ik de overledene dus niet of niet zo goed gekend heb.

Voordat m'n vader was overleden (nu ruim een jaar geleden), had ik nooit problemen met begrafenissen. Ook de begrafenis van m'n vader zelf verliep vrij redelijk.
Maar de begrafenissen die ik daarna gehad heb, waren een ramp voor me. Ik word dan heel erg aan m'n vaders begrafenis herinnerd, en word dan heel emotioneel. Terwijl ik dus degene die begraven wordt amper ken! Mensen kijken daar wel raar van op, dus probeer ik me in te houden op dat soort begrafenissen. Dat lukt natuurlijk nooit, dus tsja... dan voel ik me heel erg niet op m'n gemak.

[snoopy]

******** schreef op 17-08-2003 @ 17:04:

Ik vind dat een begrafenis besloten meot zijn (bij mn overgrootoma zat de hele kerk vol met de hele familie, waarvan ze sommigen volgens mij niet eens kende.. als ik mijn overgrootoma was geweest had ik mezel fbijv niet utigenodigd omdat ik haar al een jaar niet gezien had/gesproken)

vind je? Toen m'n vader was overleden was ik blij dat er zoveel mensen waren. Een deel daarvan kende m'n vader niet, maar kwam voor mij, m'n moeder of m'n broertje. Nou, daar was iktoch wel heel opgelucht over!

[gizmo]

topic vraag => Hoe sla jij je door een begravenis? Vertel over je ervaringen en hoe jij er tegenover staat

Ik heb redelijk veel begrafenissen meegemaakt. Zes waar ik zelf voor de persoon die overleden was kwam, en nog een stuk of 7 waarbij ik moest misdienen. Alhoewel ik bij die 7 vaak de persoon niet kende, deed mij dat elke keer toch wel wat. Al die mensen die moeten huilen in de kerk, de droevige muziek en al het mooie wat werd gezegd over hem/haar.

Bij de zes waarbij ik de persoon wel kende heb ik bijna allemaal moeten huilen. Ik ben heel slecht in afscheid nemen van een persoon, vind het verschrikkelijk. Bij het zien van de kist, het horen van een bekend emotioneel liedje schiet ik al helemaal vol. Bij mijn surrogaat oma en mijn buurmeisje was het het ergst. Ze zijn plots overleden. De dag van overlijden van mijn buurmeisje heb ik gezien dat er een ambulance bij haar huis stond maar wist verder niets.
Vorige maand is een meisje die ik wel redelijk goed kende door een auto ongeluk om het leven gekomen. Ik zat op het moment dat het gebeurde in CAnada en heb dus ook geen afscheid van haar kunnen nemen dmv haar herdenkingsdienst. Hier zit ik nog steeds heel erg mee

Persoonlijk vind ik een mis in de kerk een mooi afscheid. Mensen kunnen wat over de persoon vertellen en er kan mooie muziek worden afgespeeld.

Begrafenissen zijn kut, maar horen helaas wel bij het leven.

[LegallyBrunette]

Ik ben dus nog nooit bij een begrafenis geweest. Maar gisteren is mijn oma overleden en dat zal dus mijn eerste begrafenis worden. Ik weet ook helemaal niet wat ik ervan moet verwachten.
Eerst moet ik nog beslissen of ik er vooraf nog heen wil, om afscheid te nemen. Dus los van de begrafenis en het condoleren. ik weet ook helemaal niet of ik dat wil. Ik heb nog nooit iemand gezien die dood is, dat lijkt me allemaal best eng. En dan is woensdag condoleren in het mortuarium. Ik moet ook in die rij staan, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Ik ken al die mensen niet, en iedereen doet nu al zo van "och kind, wat is het toch erg voor je". Eigenlijk ken ik alleen die mensen die ook in die rij staan goed.
En dan de begrafenis, ik ben nog nooit bij een begrafenis geweest, weet ook absoluut niet wat ik ervan moet verwachten. ook heb ik het idee dat ik als enige de hele tijd zit te huilen. Dat doe ik nu al, om het minste of geringste zit ik te janken. Veel vaker als mijn moeder, terwijl het toch haar moeder was.
Ik zie dr ook allemaal best tegenop....

ik moet altijd huilen op begrafenissen of het nou iemand was waar ik een hele goede band mee had/goed kende of iemand waarbij dat totaal niet zo is

heel vervelend

[Methuselah]

Ik kon er véél slechter tegen dan ik verwacht had, ook op de gebedswake had ik 't best moeilijk Heb het denk ik niet echt laten zien maar ik vond echt dat 't me zwaar viel

[snoopy]

Methuselah schreef op 30-08-2003 @ 21:58:
Ik kon er véél slechter tegen dan ik verwacht had, ook op de gebedswake had ik 't best moeilijk Heb het denk ik niet echt laten zien maar ik vond echt dat 't me zwaar viel

minder
sterkte.