Hoi piepeltjes....
Ik merkte gisteren dat er achter mn rug om een paar vrienden van me geprobeerd hebben me te "koppelen" aan een jongen. (tis wel een vriend van me btw..)
Nouwuhh ik von da niet zow leuk toen k daarachter kwam, dus heb ik die jongen maar gemaild.. In t mailtje had ik zoiets gezet van dat het vrijgezel zijn me wel bevalt en dat als jongens interesse hebben ik dat wel vanzelf hoor.
Nou, k kreeg dus een mailtje trug, waar o.a in stond : "Ik denk dat we zowieso beter vrienden kunnen zijn dan een paartje, want uiteindelijk gaat de vriendschap er toch aan? Of niet?"
Vervolgens vroeggie op msn of ik het daar mee eens ben.. en nouwuhh eigenlijk niet....
Ik heb zo t vage vermoeden dattie gwoon heel onzeker en bang is enzow..
Ik weet ook dat zijn exvriendin hem echt bot en hard heeft laten vallen toen ze het uitmaakte.. (Ze vertelde hem toen het uitging ff dat ze eigenlijk al een maand nix meer voor hem voelde en vervolgens ging ze hem een paar weken de grond in stampen..

)..
Ennuh, nu ik gister na aan t denken was, viel me eigenlijk op aan mezelf dat ik hem inderdaad best wel (heel erg) aardig en leuk vind.. Maar ik heb geen idee hoe ik t in deze situatie moet aanpakken... Ik heb zelf zoiets van.. we zouden t toch op zn minst kunnen proberen, en ik zal nooit zelf degene zijn die als het mis zou gaan ook de vriendschap de verdoemenis in zal helpen.. En zomaar laten stikken zou k niet eens durven.....
Maar hoe maak ik hem dat in godsnaam duidelijk??
*dikke knuf*
Moi...