[kort verhaal]"het is een leugen"

[load_harmony]

“Thera, we hebben dit nu al zo vaak besproken, kan je niet gewoon naar me luisteren?” Met een zo vriendelijk mogelijk glimlachje keek Paul naar Thera, Thera’s blik daarintegen was woedend. Hoe kon hij van haar verwachten dat ze naar hem zou luisteren. Na alles wat hij haar had aangedaan. Ze wendde haar blik veelzeggend van hem af. “Goed” vervolgende Paul met zijn rustige stem “als jij niet wil luisteren dan kan ik daar weinig aan doen. Ik zie je volgende week weer Thera, probeer eens na te denken over wat ik je heb vertelt” Haastig stond Thera op, en met snelle stappen liep ze naar de deur. Ze trok hem zo snel mogelijk open en liep, zonder Paul nog aan te kijken, het gebouw weg. Weg van de plaats waar ze haar leven wouden leiden. Waar ze haar wouden vertellen wat wel en niet waar is. Waar ze het voor het zeggen wouden hebben.

Snel stapte ze op haar fiets en fietste naar het kanaal. Het kanaal was waar ze altijd eindigde na haar wekelijkse bezoek aan Paul. Daar ging ze dan zitten en staren naar het zwarte water. Het water, net zo zwart als alles wat er in haar leven gebeurde. Ze dacht terug aan Pauls woorden. “het zijn allemaal leugens Thera” constant vloog dit zinnetje door Thera’s gedachtte. Als ze zich goed concentreerde hoorde ze zijn stem, en zag ze zijn gezicht er bij. “het zijn allemaal leugens Thera” hoevaak hij dat al gezegt hebben? Hoe kon Paul weten dat zij alles had verzonnen? Ze had het toch echt zelf meegemaakt! Ze had het toch allemaal met haar eigen ogen gezien, met haar eigen lichaam gevoeld, met haar eigen oren gehoord. Hoe kon Paul haar vertellen dat het een leugen was? Ze staarde in het water. Een bodem kon je niet zien, door alle troep die erin zat. Zachtjes voelde ze hoe de tranen weer kwamen. Elke week weer vertelde Paul haar dat ze alles had verzonnen. “het zijn allemaal leugens Thera” galmde de zin weer in haar hoofd. Het was geen leugen. Thera wist het zeker.
Het was allemaal 2 jaar geleden begonnen. Haar moeder overleed nadat ze lang ziek was geweest. Het was nog geen week na de begravenis en haar vader begon haar te slaan. Dan kwam hij naar haar kamer, zomaar uit het niets, en begon haar te slaan. Het begon allemaal heel rustig. Af en toe een tik, maar langsaam liep het uit op mishandeling. Het gebeurde alleen savonds. Als Thera overdag haar vader tegenkwam was er niks aan de hand, tenminste voor hem niet.2 jaar lang was het zo door gegaan. Doodsbang was ze. Doodsbang ging ze elke dag de avond tegemoet. Doodsbang ging ze elke avond naar bed. En elke avond weer, kwam haar vader langs. Ze was boos op hem. Woedend was ze.
Toen ze op een dag op school kwam, hield ze het neit meer. Alles had ze aan haar mentor vertelt. Niet een klap uitgezonderd. Haar mentor had geluistert, en haar uiteindleijk doorverwezen naar Paul, van het RIAGG. En alles wat ze hier hoorde was dat het leugens waren. Maar het waren geen leugens! De tranen stroomden over Thera’s wangen. Waarom konden ze haar niet gewoon geloven? Waarom moest ze elke week weer horen, dat het allemaal niet echt was. In het water zag ze zichzelf. Dat was het voordeel van het zwarte water, je kon jezelf beter zien. Ze zag haar opgezwolle gezicht, haar rode ogen. In een reactie gooide ze een steentje in het water. Haar spiegelbeeld vervormde zich met de kleine golfjes. Voorzichtig stond ze op. Ze moest weer terug naar huis, ze moest weer terug naar haar vader. Doodsbang was ze.

“Thera, je moet nu naar mij luisteren!” Thera schrok een beetje van Paul’s stem. Anders altijd zo beheersd, maar nu zo doordringend. Angstig keek ze richting Paul. Wat zou hij haar doen? Zou hij boos zijn? Zou ze het verpest hebben? “Thera, beloof je dat je naar me zult luisteren?” voorzichtig legde Paul zijn hand op haar hand en keek haar dooddringend aan. Zachtjes knikte ze. “wat jij hebt meegemaakt is vreselijk. Ik bedoel, dat je moeder is overleden. Maar Thera, dat je vader je slaat is een leugen” Meteen keerde Thera haar gezicht weer af! Hoe kon hij dit nou zeggen? Hoe kon hij haar nou vertellen dat haar verleden een verzinsel was? “dat je moeder is overleden heeft ervoor gezorgt dat je dingen meemaakt in je gedachten, die je eigenlijk helemaal niet gebeuren. Je houdt jezelf voor de gek.” Thera keek naar de grond. Dit had ze al zo vaak gehoord. Ze was bang. Doodsbang. Ze wist dat ze na dit gesprek weer terug zou moeten, naar huis. Plotseling stond haar gezicht vol tranen. ze probeerde ze tegen te houden. Zo hoorde niet hier te huilen! Niet waar Paul bij was! Ze mocht pas huilen als ze weer alleen was, bij het kanaal, bij het zwarte water! Ze voelde hoe er steeds meer tranen kwamen, en stoppen kon niet meer. Ze voelde hoe Paul haar hand steviger vastpakte. “toe maar meisje, laat het gaan” zei hij enkel. Hoe lang het heeft geduurt wist ze niet. een tijdje zat ze daar te huilen. Plotseling liet Paul haar hand los. Verschrikt keek ze op. Recht in het gezicht van Paul. Recht in zijn ogen. Iets wat ze zichzelf had verboden. Nooit had ze hem willen aankeken. Ze zag dat hij rustig keek. “Thera, laat die leugens gaan, maak jezelf los van die leugens, ga leven in de waarheid” zei hij. Thera boog haar hoofd weer. Ze had zijn ogen gezien, ze had zijn hand gevoeld, ze had zijn woorden gehoord. Voorzichtig knikte ze “het is een leugen” herhaalde ze zachtjes.


Niet veel later zat Thera weer bij het water. Het zwarte water. Helemaal alleen. Ze had het gezegt. Ze had gezegt dat het een leugen was. Zelf wist ze wel beter. ze had het toch zeker niet zitten verzinnen? Paul had haar vertelt trots op haar te zijn, Paul had haar een schouderklopje gegeven. Ze boog zich voorover, en bekeek zichzelf in het water. Er was niks anders. Het spiegelbeeld was hetzelfde, het water was even zwart, haar verleden was hetzelfde. Iedereen was blij, dat ze haar eigen gedachtes had verloochend. Zachtjes sloot Thera haar ogen. Dit keer kwamen er geen tranen. Het was het niet waard. Haar hele leven was toch een grote leugen.


dit was een poging om in een ander soort stijl te schrijven. schrijffouten zullen wel weer overvloedig zijn (ik hoor het vanzelf!) maar ik ben benieuwd wat jullie er van vinden!!

[clubje]

Ik zou je toch echt aanraden eerst je verhaal te verbeteren voor je het post. Waarom? Omdat het zo verschrikkelijk irritant leest. Ik bedoel: ik ben er zeker van dat vele forummers afhaken midden in het verhaal, door al die fouten. Echt hoor! Ik heb ook moeite gehad om verder te doen, enkel en alleen door die domme fouten.

Twee zinnen slaan nergens op (gewoon te vlug getypt).
Cijfers schrijf je volledig.
Na een punt komt een spatie.
Je begint twee zinnen zonder hoofdletter.
Je schrijft herhaaldelijk 'heeft gezegT' met een "T". Er zijn mensen die, bij het zien van zulke fouten, ziek worden

Andere fouten zoals:
'ze liep het gebouw weg.'
'ze wouden.'
enz...

Doe er wat aan (het is echt een tip voor je eigen goedwil!).
En over het verhaal zelf: ik ben (sorry) niet echt onder de indruk. Er is te veel herhaling, en ik zie niet echt het moraal van het verhaal. Je hebt al betere verhalen geschreven vind ik!

greetz
clubje

[N*A*Shezbaernon]

Ik heb het verhaal (nog) niet gelezen, maar het eerste wat mij opvalt, is dat je dialogen gewoon in de tekst laat staan, en dat leest vreselijk irritant.

Of, misschien vinden anderen van niet, maar wat mij betreft, is het altijd beter om elk 'openings'zin van een dialoog op een nieuw regel te beginnen.

Bovendien moet je geen dialoog gebruiken, als je niet weet HOE het moet. Daar zijn vaste regels voor, en ik zou je sterk aanraden die eerst door te nemen.
'"Goed" vervolgende Paul met zijn rustige stem "als jij niet wil luisteren dan kan ik daar weinig aan doen. Ik zie je volgende week weer Thera, probeer eens na te denken over wat ik je heb vertelt"' -> "Goed," vervolgende Paul met zijn rustige stem,"als jij niet wil luisteren dan kan ik daar weinig aan doen. Ik zie je volgende week weer Thera, probeer eens na te denken over wat ik je heb vertelt?" en dan heb ik nog niet eens de fouten in spelling etc. verbeterd.

Leestekens.
'Met een zo vriendelijk mogelijk glimlachje keek Paul naar Thera, Thera?s blik daarintegen was woedend.' -> of een ';', of er 2 zinnen van maken, maar dit is vreemd.

Spellingsfouten.
'... probeer eens na te denken over wat ik je heb verteld'
Wou/wouden is ZO verkeerd.

Woordvolgorde.

Je kunt beter eerst de tekst controleren voor je hem ergens openbaar laat beoordelen, omdat de spellingsfouten helemaal de aandacht trekken en van het eigenlijk verhaal afleiden.

[De Veroorzaker]

Wouden zijn grote bossen.

[dark_poetry]

DeVeroorzaker schreef op 29-08-2003 @ 16:34:
Wouden zijn grote bossen.

[lucy48]

Mag ik het proberen te verbeteren?
Oftewel: een eigen versie van maken? Niet dat ik er beter in ben hoor, maar het lijkt me wel leuk aangezien er hierboven alleen maar kritiek staat

[load_harmony]

lucy48 schreef op 02-09-2003 @ 23:35:
Mag ik het proberen te verbeteren?
Oftewel: een eigen versie van maken? Niet dat ik er beter in ben hoor, maar het lijkt me wel leuk aangezien er hierboven alleen maar kritiek staat

hehe, ja doe maar. weet je, het komt omdat ik 2 talig ben opgevoed. ik heb dus vroeger net zoveel engels gepraat en geschreven thuis als Nederlands. en op school kreeg ik wel gewoon Nederlands natuurlijk, maar daardoor was Nederlands altijd wel een stukje moeilijker kwa schrijven en zo. ook omdat we dus een tijdje in canada en zo hebben gewoont. ik kan het heel makkelijk praten en zo, en schrijven gaat op zich niet slecht of zo, maar bij verhalen en zo zijn het er altijd wat meer.

[lucy48]

load_harmony schreef op 03-09-2003 @ 15:03:
hehe, ja doe maar. weet je, het komt omdat ik 2 talig ben opgevoed. ik heb dus vroeger net zoveel engels gepraat en geschreven thuis als Nederlands. en op school kreeg ik wel gewoon Nederlands natuurlijk, maar daardoor was Nederlands altijd wel een stukje moeilijker kwa schrijven en zo. ook omdat we dus een tijdje in canada en zo hebben gewoont. ik kan het heel makkelijk praten en zo, en schrijven gaat op zich niet slecht of zo, maar bij verhalen en zo zijn het er altijd wat meer.

Nou, eigenlijk vind ik het gewoon altijd leuk om mensen in hun Nederlands te verbeteren en lijkt het mij ook wel leuk om, bijv. verhalen, te schrijven, alleen kom ik nooit op iedeeen

[Chaucus]

DeVeroorzaker schreef op 29-08-2003 @ 16:34:
Wouden zijn grote bossen.

En daarin leven wilden

[lucy48]

Chaucus schreef op 03-09-2003 @ 23:54:
En daarin leven wilden

Dat is volgens mij geen goed Nederlands

[lucy48]

“Thera, we hebben dit nu al zo vaak besproken. Waarom luister je nou niet naar mij?”
Met een zo vriendelijk mogelijk glimlachje keek Paul naar Thera. Thera’s blik was echter woedend. Hoe kon hij van haar verwachten dat ze naar hem zou luisteren? Na alles wat hij haar had aangedaan. Ze wendde haar blik veelzeggend van hem af.
“Goed,” vervolgende Paul met zijn rustige stem. “Als jij niet wilt luisteren, kan ik daar weinig aan doen. Ik zie je volgende week weer. Probeer eens na te denken over wat ik tegen je heb gezegd.” Haastig stond Thera op en met snelle stappen liep ze naar de deur. Ze trok hem open en liep zonder Paul nog aan te kijken zo snel mogelijk weg van het gebouw. Weg van hen die haar leven wilden leiden, die haar wilden vertellen wat wel en niet waar was, die het voor het zeggen wilden hebben.

Snel stapte ze op haar fiets en ging naar het kanaal. Daar stopte ze op de plaats waar ze elke week na haar bezoek aan Paul ging zitten. Ze staarde naar het zwarte water. Net zo zwart als alles wat er in haar leven gebeurde. Ze dacht aan Pauls woorden: “het zijn allemaal leugens, Thera”. Deze ene zin bleef door haar gedachten vliegen. Als ze zich goed concentreerde hoorde ze zijn stem en zag ze zelfs zijn gezicht er bij. “Het zijn allemaal leugens, Thera”.
Hoe vaak zou hij dat al gezegd hebben? Hoe kon Paul weten dat zij alles had verzonnen? Ze had het zelf meegemaakt! Ze had het toch allemaal met haar eigen ogen gezien, met haar eigen lichaam gevoeld, met haar eigen oren gehoord? Hoe kon Paul haar vertellen dat alles gelogen was?
Ze staarde naar het water. De bodem was door het vuile water niet te zien. Ze voelde hoe de tranen weer kwamen. Elke week weer vertelde Paul haar dat ze alles had verzonnen. “Het zijn allemaal leugens, Thera,” galmde de zin weer in haar hoofd. Maar Thera wist het zeker: het was niet gelogen

Twee jaar geleden was het allemaal begonnen. Na lang ziek te zijn geweest, overleed Thera’s moeder. Nog geen week na haar begrafenis begon het. Thera’s vader kwam dan zomaar naar haar kamer en begon haar te slaan. Eerst heel rustig, af en toe een tik. Maar langzaam liep het uit op mishandeling. Het gebeurde alleen ‘s avonds. Als Thera overdag haar vader tegenkwam was er niks aan de hand. Maar ’s avonds brak de hel weer los. Twee jaar lang ging het zo door. Thera was bang. Doodsbang ging ze elke dag de avond tegemoet. Doodsbang ging ze elke avond naar bed. En elke avond kwam haar vader weer langs. Ze was nog bozer op hem dan hij op die momenten op haar leek te zijn. Ze was woedend.
Toen ze op een dag op school kwam, hield ze het niet langer uit. Ze vertelde alles aan haar mentor. Iedere klap. Haar mentor naar haar had geluisterd en haar uiteindelijk doorverwezen naar Paul, psycholoog van het RIAGG. En alles wat ze van Paul hoorde was dat het leugens waren. Maar het waren geen leugens! De tranen stroomden over Thera’s wangen. Waarom kon hij haar niet gewoon geloven? Waarom moest ze elke week weer horen, dat het allemaal niet echt was.
Ze zag haar eigen spiegelbeeld in het water. Dat was het voordeel van het zwarte water, je kon jezelf er beter in zien. Ze zag haar opgezwollen gezicht, haar rode ogen. Als reactie gooide ze een steentje in het water. Haar spiegelbeeld vervormde zich door de kleine golfjes. Voorzichtig stond ze op. Ze moest weer terug naar huis, ze moest weer terug naar haar vader. Doodsbang was ze.

“Thera, je moet nu naar mij luisteren!” Thera schrok een beetje van Pauls stem. Anders altijd zo beheerst, maar nu zo doordringend. Angstig keek ze richting Paul. Wat zou hij haar doen? Zou hij boos zijn? Zou ze het verpest hebben? “Thera, beloof je dat je naar me zult luisteren?” Voorzichtig legde Paul zijn hand op de hare en keek haar doordringend aan. Zachtjes knikte ze. “Wat jij hebt meegemaakt, de dood van je moeder, is vreselijk. Maar dat je vader je slaat is een leugen” Meteen keerde Thera haar gezicht weer af. Hoe kon hij dit nou zeggen!? Hoe kon hij haar nou vertellen dat haar verleden een verzinsel was? “Dat je moeder is overleden heeft ervoor gezorgd dat je dingen meemaakt in je gedachten, die eigenlijk helemaal niet gebeuren. Je houdt jezelf voor de gek.” Thera keek naar de grond. Dit had ze al zo vaak gehoord. Ze was bang. Doodsbang. Ze wist dat ze na dit gesprek weer terug zou moeten, naar huis. Plotseling stond haar gezicht vol tranen. Ze probeerde hen tegen te houden. Zo hoorde niet te huilen hier. Niet waar Paul bij was! Ze mocht pas huilen als ze weer alleen was, alleen bij het kanaal, bij het zwarte water. Ze voelde hoe er steeds meer tranen opkwamen en stoppen kon niet meer. Ze voelde hoe Paul haar hand steviger vastpakte. “Toe maar meisje, laat het gaan” zei hij enkel. Hoe lang het had geduurd wist ze niet. Een tijdje zat ze daar te huilen. Plotseling liet Paul haar hand los. Verschrikt keek ze op. Recht in zijn gezicht, recht in zijn ogen. Iets wat ze zichzelf altijd had verboden. Nooit had ze hem recht aan willen kijken. Ze zag dat hij haar rustig aankeek. “Thera, laat die leugens gaan, maak jezelf los, ga leven in de waarheid,” zei hij. Thera boog haar hoofd weer. Ze had zijn ogen gezien, ze had zijn hand gevoeld, ze had zijn woorden gehoord. Voorzichtig knikte ze. “Het zijn allemaal leugens” herhaalde ze zachtjes.

Niet veel later zat Thera weer bij het water. Het zwarte water. Helemaal alleen. Ze had het gezegd. Ze had gezegd dat het een leugen was. Zelf wist ze wel beter. Zoiets verzint toch niemand? Paul had haar verteld dat hij trots was op haar.
Ze boog zich voorover, en bekeek zichzelf in het water. Alles was nog precies hetzelfde. Haar spiegelbeeld was hetzelfde, het water was even zwart, haar verleden was hetzelfde. Iedereen was blij dat ze haar eigen gedachtes had verloochend. Zachtjes sloot Thera haar ogen. Dit keer kwamen er geen tranen. Het was het niet waard. Paul kon zeggen wat hij wilde, maar Thera wist dat zij degene was die in de waarheid leefde. De bittere waarheid.