relatie met ouders

no name · **31-08-2003, 08:22**

Ik vertel bijna niks aan mijn ouders, grote geheimen waarvan het vaak wel logisch is dat ik het niet vertel, maar soms ook hele kleine dingen die ik niet wil vertellen ook al vragen ze ernaar. Op de een of andere manier vind ik het stom om tegen mijn ouders te vertellen wat er in mij omgaat en in mijn omgeving, en wat ik voel. Het zijn soms hele kleine stomme dingen zoals als ik hoofdpijn heb vertel ik dat niet, ook al vragen ze ernaar ik laat niks merken. Ook dingen zoals dat ik met iemand praat op school over mijn problemen daar weten ze niks van, maar eigenlijk is dat toch dom ?? je ouders zijn toch juist de mensen die je het meeste kan vertrouwen ???

**31-08-2003, 08:28**

in principe moeten ze te vertrouwen zijn ja.

Ik herken het wel een beetje bij mezelf.. vroeger durfde ik ook nooit echt wat te vertellen, maar ik ben gewoon langzaam begonnen ze meer te vertellen.. Eerst vond ik het ook doodeng en moeilijk enzo maar nu gaat t me heel goed af. Ik vertel nogsteeds niet alles, maar wel veel meer.

Misschien dat je er iets aan heb.

Dreamerfly · **31-08-2003, 08:37**

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 09:22:
Ik vertel bijna niks aan mijn ouders, grote geheimen waarvan het vaak wel logisch is dat ik het niet vertel, maar soms ook hele kleine dingen die ik niet wil vertellen ook al vragen ze ernaar. Op de een of andere manier vind ik het stom om tegen mijn ouders te vertellen wat er in mij omgaat en in mijn omgeving, en wat ik voel. Het zijn soms hele kleine stomme dingen zoals als ik hoofdpijn heb vertel ik dat niet, ook al vragen ze ernaar ik laat niks merken. Ook dingen zoals dat ik met iemand praat op school over mijn problemen daar weten ze niks van, maar eigenlijk is dat toch dom ?? je ouders zijn toch juist de mensen die je het meeste kan vertrouwen ???

Wat maakt het, dat je het stom vind om over bepaalde dingen te praten, dat je dingen niet vertelt aan hen?. Heeft dat met je ouders te maken, met jou, iets anders?

no name · **31-08-2003, 08:42**

het ligt niet echt aan mijn ouders, die zullen er normaal op reageren. dus het ligt aan mij... ik voel me bij sommige dingen gewoon raar en niet vertrouwd als ik dingen vertel, misschien dat het te maken heeft met dat ik nooit echt heb gepraat met me ouders vroeger niet en nu ook niet, dus ligt het eigenlijk wel aan mijn ouders, aan mijn opvoeding

**31-08-2003, 08:47**

Praat je met andere mensen wel over die dingen?

no name · **31-08-2003, 08:52**

ja op de een of andere manier heb ik daar geen moeite mee, maar met mijn ouders wel

**31-08-2003, 08:53**

Misschien omdat ze heel dichtbij je staan, je wilt dat ze denken dat alles goed gaat, dat ze trots op je zijn, enz. ofzo?

no name · **31-08-2003, 08:56**

misschien ik weet het niet... ik denk niet dat dat het helemaal is, misschien heeft het er iets mee te maken, ik kan er echt geen duidelijke reden bij geven, als ik met mijn ouders ergens serieus over praat (wat bijna niet voor komt en maar heel kort is) voel ik me daar een beetje dom bij, ik weet niet ik vind het gewoon dom als ik me moeder zo serieus zie ofzo

vaag ben ik....

**31-08-2003, 09:02**

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 09:56:
misschien ik weet het niet... ik denk niet dat dat het helemaal is, misschien heeft het er iets mee te maken, ik kan er echt geen duidelijke reden bij geven, als ik met mijn ouders ergens serieus over praat (wat bijna niet voor komt en maar heel kort is) voel ik me daar een beetje dom bij, ik weet niet ik vind het gewoon dom als ik me moeder zo serieus zie ofzo vaag ben ik....

Niet vaag, ik herken het wel.

Bij mij heeft het er ook wel mee te maken dat ik niet wil dat m'n ouders om mij verdrietig zijn of dat ze zich zorgen om me maken, dat ze trots op me zijn enz. Plus dat ik idd niet ech vaak serieus met m'n ouders praat, niet echt serieus iig. (Verschil met jou is alleen, dat ik sowieso zelden over dat soort dingen praat.

)

Ik weet wel dat ik altijd bij ze terecht kan als het nodig is. En dat maakt dat ik het op zich niet zo heel erg vind. Waarom vind jij het erg? Alleen omdat het eigenlijk zo zou 'horen'? Of omdat je eigenlijk wel met ze over bepaalde dingen zou willen praten? (Als het dat laatste is, dan denk ik dat je het 'gewoon' moet doen.)

no name · **31-08-2003, 09:11**

Ik wil sowieso niet dat mijn ouders vedrietig over me zijn of zorgen over me maken, maar ik denk dat heel veel mensen dat wel hebben. Het is niet dat ik echt iets mis ofzo, want ik kan met andere mensen wel goed praten (niet dat ik dat ook weer zo vaak doe hoor

) Maar soms zie je het wel eens in films of hoor je het van anderen, dat sommige kinderen met hun ouders een hele goede band hebben en vanalles met ze kunnen bespreken, dat zou ik mischien ook wel willen. Zou toch eigenlijk ook geweldig zijn ?

Maar met mijn ouders wil ik dat niet, ik vind dat zoiets van begin af aan er moet zijn en ni nu plotseling ineens. Opzich heb ik er wel weer van geleerd, en dat ik later met mijn kinderen wel zon band wil.

Vanuit mijn ouders begrijp ik het ook niet echt, ik zou als ouder echt graag willen weten wat er in mijn kind omgaat. Mijn ouders 'vragen'' wel eens vaag iets, maar het is niet zo dat ze er echt op doorgaan, dat komt dan ook weer omdat ik het gelijk afkap....

**31-08-2003, 09:18**

Films zijn geen realiteit.

Verder kun jij er toch goed met anderen over praten? Dat zijn wel niet je ouders, maar 't is iig iets. In films (

) en bij anderen zie/hoor ik wel eens dat zij dingen goed met vrienden ed kunnen bespreken, lijkt me ook mooi.

Maar goed, je kunt niet alles hebben.

Misschien kun je langzaam een beetje proberen wat dingen aan je ouders te vertellen? Onbelangrijke dingen in het begin bv? Of vraag je ouders waarom ze het je nooit geleerd hebben, waarom ze niet zoveel dingen (door)vragen, enz. Misschien zit er een diepere gedachten achter.

Ik ken mensen die hun kind niet vragen hoe het ergens was, omdat ze willen dat het kind het uitzichzelf verteld, omdat ze weten hoe irritant het kan zijn als je ouders alles maar willen weten, als je verplicht wordt dingen te vertellen, enz. enz. enz. En er zijn ook ouders die door hebben dat hun kind niet graag praat of omdat ze het idee hebben dat je niet met ze wil praten. Enz. Er kunnen zo verschrikkelijk veel verschillende (soms goede, soms minder goede) oorzaken zijn, maar die kom je vaak alleen maar te weten als je er naar vraagt.

Upke · **31-08-2003, 11:05**

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 09:22:
Ik vertel bijna niks aan mijn ouders, grote geheimen waarvan het vaak wel logisch is dat ik het niet vertel, maar soms ook hele kleine dingen die ik niet wil vertellen ook al vragen ze ernaar. Op de een of andere manier vind ik het stom om tegen mijn ouders te vertellen wat er in mij omgaat en in mijn omgeving, en wat ik voel. Het zijn soms hele kleine stomme dingen zoals als ik hoofdpijn heb vertel ik dat niet, ook al vragen ze ernaar ik laat niks merken. Ook dingen zoals dat ik met iemand praat op school over mijn problemen daar weten ze niks van, maar eigenlijk is dat toch dom ?? je ouders zijn toch juist de mensen die je het meeste kan vertrouwen ???

Ik herken mijzelf hier in. Als ik naar andere gezinnen hebben ze altijd zo'n goede band met elkaar, maar bij ons niet. Ik word dan echt wel jaloers. Ook met vakanties met het gezin... maar das een ander verhaal dat ook niet gezellig is, en bij andere mensen wel.

superdikkeknuf · **31-08-2003, 13:42**

Ik herken mij hier volledig in!!
Het is vervelend, misschien liepen de dingen anders als we thuis een betere band hadden met elkaar...
Maar dan vraag ik me af: er zijn gezinnen met veel grotere problemen, dus aangezien ik me nog steeds veilig kan voelen thuis, mis ik niks en zou ik in principe volledig gelukkig moeten zijn.
Ook ik ben wel jaloers op al die andere gezinnen, maar ik ken ook andere verhalen. Natuurlijk, als ik eens wist hoe ik het kon veranderen, dan zou ik het ook wel willen veranderen.
Een betere band thuis met ouders/broer/zus, samen leuke dingen doen, dingen durven vertellen en echt jezelf zijn, moet heerlijk zijn. Misschien komt die dag ooit...

Quiana · **31-08-2003, 14:00**

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 10:11:
Maar soms zie je het wel eens in films of hoor je het van anderen, dat sommige kinderen met hun ouders een hele goede band hebben en vanalles met ze kunnen bespreken, dat zou ik mischien ook wel willen. Zou toch eigenlijk ook geweldig zijn ?

Heel herkenbaar.

Als je dan in films ziet hoe ouders
met hun kinderen omgaan, alles gezellig is etc,
komt bij mij wel de jaloezie opzetten. (hoewel dat minder is geworden) Maar goed, films zijn films, ik denk dat er
irl niet zo heel veel 'ideaal' gezinnetjes zijn.

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 10:11:
Maar met mijn ouders wil ik dat niet, ik vind dat zoiets van begin af aan er moet zijn en ni nu plotseling ineens. Opzich heb ik er wel weer van geleerd, en dat ik later met mijn kinderen wel zon band wil.

Vanuit mijn ouders begrijp ik het ook niet echt, ik zou als ouder echt graag willen weten wat er in mijn kind omgaat. Mijn ouders 'vragen'' wel eens vaag iets, maar het is niet zo dat ze er echt op doorgaan, dat komt dan ook weer omdat ik het gelijk afkap....

Ben het met je eens dat zoiets er vanaf het begin moet
zijn, maar bedenk wel dat je nu nog de kans hebt om
er iets aan te veranderen.

Ik heb met mijn ouders altijd een hele slechte band gehad,
deels door omstandigheden, deels door onze karakters.
Het kwam er niet van, en nu mijn moeder overleden is,
heb ik daar ontzettend veel spijt van, zeker nu ik gezien heb
hoe hecht een ouder-kind band kan zijn bij bijv m'n stiefzusje..

Snap wel dat je vind dat zoiets vanaf het begin er moet zijn,
maar nù heb je nog de kans om er iets aan te doen,
er komt nou eenmaal een moment wanneer dat niet meer kan.
En dan hoef je echt niet elke dag een uur op de bank
te zitten met een kopje thee oid, maar gewoon iets vertellen
over school, iets vragen over hun werk etc.

Het hoeft niet gelijk een hele serieuse boel te zijn,
(aangezien je het raar vond om je moeder serieus te zien oid?),
maar van die kleine dingen kunnen wel samen een
redelijk goede band maken...

Citaat:

superdikkeknuf schreef op 31-08-2003 @ 14:42:
Een betere band thuis met ouders/broer/zus, samen leuke dingen doen, dingen durven vertellen en echt jezelf zijn, moet heerlijk zijn. Misschien komt die dag ooit...

Een band komt niet zomaar uit de lucht vallen,
die moet je samen maken. Hoe erg je er ook
naar verlangt, en hoe lang je er ook op wacht,
zolang niemand moeite doet om er een te krijgen,
zal het ook nooit komen denk ik..

snoopy · **31-08-2003, 14:18**

band met m'n ouders is/was prima!
Echt, ik kan heel veel dingen met m'n moeder bepraten.
Ze zijn (waren) ook gewoon heel geinteresseerd, dus dat praat sowieso makkelijker

**31-08-2003, 16:45**

ik weet niet hoe oud je bent maar opzich is het wel normaal als jij en je ouders een beetje uit elkaar groeien, als je wat ouder wordt zeg maar...

Mijn ouders weten nu ook best wel weinig van me. Dat komt niet omdat ik ze haat ofzo. Ok ik vind ze niet altijd aardig maar dat hoeft ook niet. En toch weten ze bijv. niet dat ik naar een psych ging en dat ik biseksueel ben. Ik heb meer zo'n gevoel van: je kiest je eigen ouders niet uit...waarom moet je ze dan per se alles vertellen?

Het is fijn dat je kunt kiezen aan wie je dingen vertelt. Jij doet dit liever aan vrienden of op school, nou prima...

Daar komt natuurlijk wel een gevoel bij dat je ver van je ouders komt te staan en dat je geheimen voor ze hebt...maar misschien wordt dat later weer beter. En je kan toch ook gewoon goed met ze omgaan zonder dat ze alles weten?

Maarja, ik vind het soms ook wel moeilijk hoor...dan kijk ik ze aan en denk: wat weten jullie weinig van mij eigenlijk...

Christeke · **31-08-2003, 18:05**

Volledig herkenbaar.
Ik vertel thuis ook nooit iets, en ik ben er niet rouwig om. Als ik iets wil vertellen zijn ze er niet of kan het ze niet zoveel schelen. Dit terwijl mijn 21-jarige zus zowat alles verteld thuis, en zij dus een veel betere relatie heeft met beide ouders. Zij zorgt er ook voor dat ik met mijn ouders verder uit elkaar groei...

Bon, niet dat ik dat zoooo erg vind, als ik met een ei zit zijn er genoeg mensen tegen wie ik het kan vertellen, maar niet tegen mijn ouders. Dat draait toch steeds uit op een familiale ruzie, en ik heb al geleerd dat het da allemaal niet waard is. Ik geef ze in een discussie altijd gelijk enzo, het maakt me niet uit, ik heb de drang niet meer mijn gelijk te halen tegen mijn ouders...

Ik besef echter dat dit probleem best wel fameuse vormen begint aan te nemen. Misschien beterd het wanneer mijn zusje binnen een jaar het huis verlaat. Zoniet, het zij zo...

Loezzel · **31-08-2003, 18:16**

Ik herken het ook. Ik voel me ook dom tegenover mn ouders als ik problemen moet vertellen (zoals: ik heb hoofdpijn). Alleen als het echt serieus wordt, stap ik toch wel naar mijn moeder toe. Ik weet niet hoe het komt, ik denk dat ze te dicht bij me staan. Dat ik graag wil laten zien dat het goed met me gaat, dat ik normaal ben... Terwijl ook ik al die probleempjes die ik niet aan mijn ouders vertel, wel aan mijn vriendinnen vertel... Raar.... Want ik weet gewoon dat mijn ouders die probleempjes echt niet raar of stom zouden vinden... En het is ook niet zo dat ik geen goede band met mijn ouders heb, want die heb ik wel...

Another Way · **31-08-2003, 18:35**

Je ouders moet je niet vertrouwen, die fout maakte ik en ik heb er nog steeds spijt om

Loezzel · **31-08-2003, 18:43**

Citaat:

Another Way schreef op 31-08-2003 @ 19:35:
Je ouders moet je niet vertrouwen, die fout maakte ik en ik heb er nog steeds spijt om

Daar ligt het niet aan. Sorry voor jou, maar niet iedereen heeft kutouders...

no name · **31-08-2003, 18:48**

Bij mij is het ook zo dat mijn zus een betere band heeft met mijn ouders. alleen bij mij is het niet zo dat dat mijn ouders en ik uit elkaar drijft. Mijn zus en haar vriend en mijn ouders zijn ook precies hetzelfde, ze denken hetzelfde, hebben gewoon dezelfde mening. Ik daarentegen denk heel anders dan mijn ouder, misschien ligt dat ook wel een mijn leeftijd (16) maar dat is gewoon af en toe lastig. nogmaals vind ik het niet zon heel groot probleem dat ik niet goed met mijn ouders kan praten, alleen ik vind het gewoon een beetje raar van mezelf, dat ik als ik met ze praat het zo dom vind. Ik moet zeggen dat het nu wel wat beter gaat sinds een paar maanden, dat komt omdat het ook beter gaat met mij. Ik zie in dat het voor mijn ouders gewoon fijn is om te weten wat ik heb gedaan die dag of wat dan ook, en dat ik niet gelijk snauwend een of ander snel antwoord moet geven. Het 'echte' praten zal wel nooit komen maar gelukkig heb ik daar andere mensen voor

**31-08-2003, 18:48**

Citaat:

Another Way schreef op 31-08-2003 @ 19:35:
Je ouders moet je niet vertrouwen, die fout maakte ik en ik heb er nog steeds spijt om

Je moet niet iedereen over één kam scheren en automatisch niet vertrouwen. Van die fout zul je nog veel meer spijt krijgen, denk ik.

Bird-one · **04-09-2003, 17:40**

( ik heb niet heel het topic doorgelezen, maar oke. )
ik herken het wel. ik vertel ook amper iets tegen m'n ouders. inderdaad grote problemen, maar ook kleine dingetjes. het lijkt zonder reden. want ik weet inderdaad ook wel dat mijn ouders er niet raar op zouden reageren, maar toch. ik voel me er ook niet goed bij als ik het zou vertellen, heb ik het idee. verder weet ik ook niet wat het is..

jimske · **23-12-2003, 18:48**

Ik zal hier ook nog eens op reageren. Ik heb zelf ook niet zo een uitstekende relatie met men ouders. Ik vind het ook stom om over bep dingen te praten. en zeker serieuze zaken.. het klinkt allemaal zo dom, ik kan daar gewoon niet over praten, ik weet niet waarom. Ik vind het vaak ook vervelend dat ze altijd zoveel willen weten. bv als ik wegga of als ik terugkom, ma ik ben meestal kortaf in men antwoorden..gewoon omda ik ni echt zin heb om daar uitgebreid op in te gaan. Ook bij problemen ga ik zeker ni bij men ouders prate.. maar bij vrienden.

Dory · **23-12-2003, 19:42**

Juist kleine dingen vertel ik vaak niet, want dan ben ik net met iets bezig en dan vragen ze dingen... dan zeg ik vaak gewoon maar iets.

Maar 'grote' dingen bespreek ik meestal wel met mijn moeder.

Freestyler* · **23-12-2003, 21:19**

Ja, ik vertel eigenlijk ook nooit echt iets aan mijn ouders. Maar dan wel met de reden om niet veroordeeld te willen worden. Ik schaam me voor me fouten, ookal is het niet altijd direct mijn schuld.
Daarentegen vertel ik positieve dingen ook niet, juist omdat de situatie al zo is zoals ie is.
Zij doen hun best, en ik doe me best om het te verzieken. Daar komt het zo ongeveer op neer.

Maar ik ben dan ook niet jaloers op mensen met een betere ouder-kind relatie

:) L. :) · **24-12-2003, 14:27**

Ik vertel ook weinig aan m'n ouders, soms vraag ik me af of ze me eigenlijk wel kennen, omdat ze alleen de hoofdlijnen weten van waar ik mee bezig ben. Ik weet ook niet waarom ik ze zo weinig vertel, gaat gewoon vanzelf zo, ik snap het ook niet. Misschien ligt het wel aan hoe ze reageren. Ik vertel vooral weinig aan m'n moeder. Op de een of andere manier lijkt het soms of ze het alleen maar erger maakt. En het is ook gewoonte denk ik. Het is moeilijk om nu opeens wat te gaan vertellen terwijl ik dat nooit doe. Opzich vind ik het wel best zo, ik praat wel over alles met m'n vriendinnen. Maar het contact klopt toch niet helemaal volges mij. Ik ben sowieso wel gesloten, maar tegenover m'n ouders is het het ergste.

Mark Almighty · **24-12-2003, 16:31**

Ik vind dat helemaal niet dom. Ik doe het ook op jouw manier. Ik vertrouw mijn vriendinnen veel meer en vertel ze veel meer dan m'n ouders. Ik vertel mijn ouders eigenlijk niks, behalve mijn punten op school en dat soort gangbare zaken. Ik heb daar ook geen behoefte aan.

Dark Psycho · **24-12-2003, 19:31**

ik herken dit heel erg.
ik heb er een hekel aan als mijn ouders iets vragen.
van die gesprekken..waarin je ouders om alles vragen enzo..

waarschijnlijk beseffen ze niet dat jij ook een eigen leven ehbt, en dat je bepaalde dingen niet in de groep wilt gooien. mijn ouders hoeven echt niet te weten wat mijn denkwijze is. als ze die weten, schoppen ze me het huis uit oid. iig, dan gaan ze me heel anders bekijken en behandelen. en dat hoeft van mij niet.
tegenover mn ouders gedraag k me heel anders dan tegenover vrienden. en dat is gezond. ik hoef mn vrienden niet als mn ouders te behandelen en andersom. als ik met mn ma moet praten, zie ik dr als een vreemde. terwijl ik met mn vriendin ofzo honder uit kan praten over iets serieus.
laatst was er wat spanning tussen mij en mn ouders..want k gedraagde me niet naar behoren enz. toen was k een keer alleen thuis met mn ma, en begon ze een of ander kutgesprek op te bouwen : 'ja waarom doe jij zo? ik zie geen een vrolijkheid meer in jou en dit en dat en zus en zo blabla'
toen dacht ik van :"gvd mens, wanneer dringt het nu eens tot je door dat wij allebei ons eigen leven hebben, en dat ik niet denk zoals jij denkt, dat ik anders ben, dat ik best vrolijk kan zijn, maar niet hier met dit kutgezin!' ze weet nu onderhand wel waarom ik niet zo vrolijk was thuis

maarrrr..
jij hebt jouw leven te leven, en je ouders die van hen. simpeler kan het niet. dat zullen ze toch moeten accepteren. en is wel logisch dat je pa en ma wat willen weten. dat kun je ze ook niet verwijten.

telluriet · **24-12-2003, 20:49**

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 09:22:
Ik vertel bijna niks aan mijn ouders, grote geheimen waarvan het vaak wel logisch is dat ik het niet vertel, maar soms ook hele kleine dingen die ik niet wil vertellen ook al vragen ze ernaar. Op de een of andere manier vind ik het stom om tegen mijn ouders te vertellen wat er in mij omgaat en in mijn omgeving, en wat ik voel. Het zijn soms hele kleine stomme dingen zoals als ik hoofdpijn heb vertel ik dat niet, ook al vragen ze ernaar ik laat niks merken. Ook dingen zoals dat ik met iemand praat op school over mijn problemen daar weten ze niks van, maar eigenlijk is dat toch dom ?? je ouders zijn toch juist de mensen die je het meeste kan vertrouwen ???

Ik heb dat ook ja, vertel mijn ouders helemaal niks. Niemand eigelijk. Ben nogal een binnenvetter.

Vice · **25-12-2003, 01:03**

De relatie met ouders is wel goed. Als ik een probleem heb, kan ik het ook met ze bespreken. Natuurlijk vertel ik niet alles. Er zijn dingen die je gewoon geheim kunt houden.

Ik heb juist een probleem met de relatie met andere mensen. In al die jaren heb ik best wel veel vertrouwen verloren in mensen. Dat komt vooral door vriendinnen die je opeens in de steek laten. Dingen die wel aan m'n moeder vertel, durf in niet aan vrienden te vertellen. Omdat ik gewoon niet weet hoe ze zullen reageren en bang zal zijn dat me anders zouden aankijken.

Ik weet dat ze die vriendschap niet verbreken, maar toch durf ik het niet.

jimske · **30-12-2003, 19:22**

Ik kan ook ni goed praten met mijn ouders, ik kan er niks aan doen.. op de een of andere manier sla ik dicht als we praten.. ik vind dat ze vaak nogal kunnen zagen, altijd maar die vragen aan mijn kop.. en dan zeggen ze da ik alles zo geheim houdt, da ik niks vertel..ma ik heb het daar echt moeilijk mee om gewoon over alles te gaan praten met hen, ik voel me daar ook in goe bij, want langs de ene kant weet ik wel dat ze het wel goed bedoelen ma ik denk da het vooral die reacties achteraf enzo en da 'geroddel' da ik mij aan zou trekke, da ze mij anders gaan bezien. Het is eigelijk altijd al zo geweest, en om da nu ineens te gaan veranderen, door ineens wel vanalles te gaan vertelle...da zou ik echt ni aankunne..want dan zie ik hun gezicht al voor mij... soms haat ik mezelf wel da ik zo doe tegenover hen ma ik weet ni hoe ik het moet oplosse en of ik da echt wil, met vrienden kan ik wel heel goed prate, tegen andere mensen ben ik altijd super vriendelijk, ma tegen men ouders kan ik op een of andere manier nie goed praten.

lotjesnotje · **30-12-2003, 19:57**

met mijn vader heb ik geen goed contact... het contact wat er is loopt stroef en ik kan hem niet vertrouwen..

met mijn moeder heb ik wel een wat beter contact. Met haar kan ik ook niet echt praten omdat ze het zelf al veel te moeilijk heeft. Het is een schat maar soms... grr maar ja..

janet84 · **31-12-2003, 00:52**

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 09:22:
Ik vertel bijna niks aan mijn ouders, grote geheimen waarvan het vaak wel logisch is dat ik het niet vertel, maar soms ook hele kleine dingen die ik niet wil vertellen ook al vragen ze ernaar. Op de een of andere manier vind ik het stom om tegen mijn ouders te vertellen wat er in mij omgaat en in mijn omgeving, en wat ik voel. Het zijn soms hele kleine stomme dingen zoals als ik hoofdpijn heb vertel ik dat niet, ook al vragen ze ernaar ik laat niks merken. Ook dingen zoals dat ik met iemand praat op school over mijn problemen daar weten ze niks van, maar eigenlijk is dat toch dom ?? je ouders zijn toch juist de mensen die je het meeste kan vertrouwen ???

Join the club. Ik weet precies wat je bedoelt. Misschien wanneer je ouder bent... uit huis bent dat 't stukje bij beetje beter wordt.. de relatie met je ouders

Mr_Akkerhuis · **31-12-2003, 19:44**

*Hetzelfde vind als topicstarter*

insane · **02-01-2004, 21:52**

Citaat:

no name schreef op 31-08-2003 @ 09:22:
Ik vertel bijna niks aan mijn ouders, grote geheimen waarvan het vaak wel logisch is dat ik het niet vertel, maar soms ook hele kleine dingen die ik niet wil vertellen ook al vragen ze ernaar. Op de een of andere manier vind ik het stom om tegen mijn ouders te vertellen wat er in mij omgaat en in mijn omgeving, en wat ik voel. Het zijn soms hele kleine stomme dingen zoals als ik hoofdpijn heb vertel ik dat niet, ook al vragen ze ernaar ik laat niks merken. Ook dingen zoals dat ik met iemand praat op school over mijn problemen daar weten ze niks van, maar eigenlijk is dat toch dom ?? je ouders zijn toch juist de mensen die je het meeste kan vertrouwen ???

Ik herken mezelf totaal in jou....ik heb dit ook, hele grote geheimen vertel ik nooit. Maar voor de kleinere dingen ga ik naar mijn vriendinnen.

Susanne · **02-01-2004, 22:53**

Ik kan wel goed met ze overweg, vertel m'n moeder niet de dingen die ik aan m'n vriendinnen zou zeggen, zo ben ik ook niet opgevoed, maar kan wel gewoon alles bij haar kwijt als ik dat zou willen. (Bij m'n vader ook wel maar dat is altijd anders..

)
Verder is ze echt een schat van een mens, maar we lijken qua karakter te veel op elkaar en daarom moet ik haar ook niet altijd in de buurt hebben, dan gaat ze kibbelen, omdat ik het niet kan hebben dat ze zich overal mee bemoeit.

Maar gelukkig heeft ze dat nu wel een beetje door, en ze laat me nu ook wel veel vrijer enzo in zulke dingen, ze ziet nu dat ik het alleen ook goed afkan, ben wel blij dat m'n vader en moeder me dat vertrouwen geven.
Mijn vatti is vrij rustig, ik kan met hem heel goed praten over dingen als muziek en kunst en ik vind het ook heerlijk om met hem samen naar een museum te gaan enzo, hij is zo geleerd en tis gewoon fijn om daar ook iets van te kunnen opsteken ( beetje cliché misschien)

**02-01-2004, 23:26**

Ik vraag me dat ook wel eens af, ik wil mijn ouders soms wel eens dingen vertellen, of dat ze er naar vragen maar ik ben gewoon heel gesloten ( en datterwijl ik wel met vrienden over dingen praat.)
Ik weet niet of ik het nu dom vind van mezelf (of van jou) maar het schept wel onbegrip merk ik soms.

Soortgelijke topics
Forum	Topic	Reacties	Laatste bericht
Liefde & Relatie	Slechte relatie met ouders Vitamien	5	13-08-2015 10:38
Liefde & Relatie	Slechte relatie met ouders wv390	3	26-05-2012 10:00
Liefde & Relatie	slechte relatie tussen ouders en schoonouders Balpen	33	15-01-2012 10:36
Liefde & Relatie	Relatie met ouders. Malossi	29	15-07-2008 23:39
Liefde & Relatie	Relatie met ouders na op kamers gaan... Gothic	41	07-10-2004 20:54
Liefde & Relatie	Voor de jongens: kan een relatie met een ouder meisje? Tulpje6	23	27-11-2003 14:57

31-08-2003, 08:28
Verwijderd	in principe moeten ze te vertrouwen zijn ja. Ik herken het wel een beetje bij mezelf.. vroeger durfde ik ook nooit echt wat te vertellen, maar ik ben gewoon langzaam begonnen ze meer te vertellen.. Eerst vond ik het ook doodeng en moeilijk enzo maar nu gaat t me heel goed af. Ik vertel nogsteeds niet alles, maar wel veel meer. Misschien dat je er iets aan heb.

31-08-2003, 08:42
no name	het ligt niet echt aan mijn ouders, die zullen er normaal op reageren. dus het ligt aan mij... ik voel me bij sommige dingen gewoon raar en niet vertrouwd als ik dingen vertel, misschien dat het te maken heeft met dat ik nooit echt heb gepraat met me ouders vroeger niet en nu ook niet, dus ligt het eigenlijk wel aan mijn ouders, aan mijn opvoeding

31-08-2003, 08:47
Verwijderd	Praat je met andere mensen wel over die dingen?

31-08-2003, 08:52
no name	ja op de een of andere manier heb ik daar geen moeite mee, maar met mijn ouders wel

31-08-2003, 08:53
Verwijderd	Misschien omdat ze heel dichtbij je staan, je wilt dat ze denken dat alles goed gaat, dat ze trots op je zijn, enz. ofzo?

31-08-2003, 08:56
no name	misschien ik weet het niet... ik denk niet dat dat het helemaal is, misschien heeft het er iets mee te maken, ik kan er echt geen duidelijke reden bij geven, als ik met mijn ouders ergens serieus over praat (wat bijna niet voor komt en maar heel kort is) voel ik me daar een beetje dom bij, ik weet niet ik vind het gewoon dom als ik me moeder zo serieus zie ofzo vaag ben ik....

31-08-2003, 14:18
snoopy	band met m'n ouders is/was prima! Echt, ik kan heel veel dingen met m'n moeder bepraten. Ze zijn (waren) ook gewoon heel geinteresseerd, dus dat praat sowieso makkelijker __________________ Tsja

31-08-2003, 18:35
Another Way	Je ouders moet je niet vertrouwen, die fout maakte ik en ik heb er nog steeds spijt om

23-12-2003, 19:42
Dory	Juist kleine dingen vertel ik vaak niet, want dan ben ik net met iets bezig en dan vragen ze dingen... dan zeg ik vaak gewoon maar iets. Maar 'grote' dingen bespreek ik meestal wel met mijn moeder. __________________ Nu: niet langer treuren, het kan altijd nog wel gebeuren.

24-12-2003, 16:31
Mark Almighty	Ik vind dat helemaal niet dom. Ik doe het ook op jouw manier. Ik vertrouw mijn vriendinnen veel meer en vertel ze veel meer dan m'n ouders. Ik vertel mijn ouders eigenlijk niks, behalve mijn punten op school en dat soort gangbare zaken. Ik heb daar ook geen behoefte aan.

Advertentie

30-12-2003, 19:57
lotjesnotje	met mijn vader heb ik geen goed contact... het contact wat er is loopt stroef en ik kan hem niet vertrouwen.. met mijn moeder heb ik wel een wat beter contact. Met haar kan ik ook niet echt praten omdat ze het zelf al veel te moeilijk heeft. Het is een schat maar soms... grr maar ja..

31-12-2003, 19:44
Mr_Akkerhuis	Hetzelfde vind als topicstarter

02-01-2004, 23:26
Verwijderd	Ik vraag me dat ook wel eens af, ik wil mijn ouders soms wel eens dingen vertellen, of dat ze er naar vragen maar ik ben gewoon heel gesloten ( en datterwijl ik wel met vrienden over dingen praat.) Ik weet niet of ik het nu dom vind van mezelf (of van jou) maar het schept wel onbegrip merk ik soms.