Teleurstelling

[Balance]

Alvast sorry voor het lange verhaal en bedankt als je het wil lezen.

Mijn oom, tante en twee nichtjes (6 en 9) staan ontzettend dicht bij me. Wij hebben veel slechte tijden meegemaakt, waardoor we heel erg hecht zijn geworden. Ik was kind aan huis bij hen, waardoor die meiden aanvoelen als mijn zusjes.
Maar helaas zijn ze 3 maanden terug verhuisd naar de Nederlandse Antillen. 3 maanden klinkt kort, maar het voelt echt al als een jaar; ik mis ze verschrikkelijk.

Nou ben ik pas 18 geworden, wat ik toch wel een bijzondere leeftijd vind. Het was erg moeilijk voor me dat zij er niet bij waren, omdat zij na m'n ouders en m'n broer toch de belangrijkste mensen in m'n leven zijn.
Dat ze er toch niet bij konden zijn snap ik, maar wat ik wel heel erg vind is dat het m'n oom en tante amper lijkt te interesseren. Ze zijn nogal laks ingesteld van zichzelf (komen afspraken dikwijls niet na en vergeten nogal makkelijk iets).
Mijn oudste nichtje was 2 dagen na mij jarig en haar hebben we 4 grote cadeaus gestuurd, een kaart en een kaartje via internet. Het enige wat zij deden op mijn verjaardag was 2 minuutjes bellen en klaar.
Nou ben ik geen klein kind meer dat zit te wachten op grote cadeaus, maar ik had toch wel wat verwacht van hen: al was het maar een tekening van die meiden!
Ook mijn andere ooms en tantes (en vooral mijn ouders) waren ontzettend teleurgesteld in m'n oom en tante, vooral omdat het om MIJ gaat (niemand is zó hecht men hen als ik).
Een tante heeft nog subtiel nagevraagd aan m'n oom of ie het soms vergeten was en of ie nog een cadeau had gestuurd en alles, maar ze kreeg geen reactie van hem. Hij is het dus niet vergeten, het interesseert hem gewoon helemaal niks!!

Ik weet echt niet wat ik hiermee aan moet. Mijn ouders zeggen dat ik niks tegen mijn oom en tante hierover mag zeggen; zij kennen dit gedrag inmiddels van hen (zoals ik al zei: ze zijn ontzettend laks en komen vaak afspraken niet na) en vinden dat wij erboven moeten staan: we hebben niks nodig van hen!
Maar ik zit er toch heel erg mee.
Ik mis ze en wil niet dat ze mij vergeten.

Moet ik dit nou gewoon vergeten of toch iets doen? Ik weet het echt niet..

[Fade of Light]

U hebt zojuist kennis gemaakt met de zwakheid van verwachtingen.

[Balance]

Fade of Light schreef op 15-10-2003 @ 22:32:
U hebt zojuist kennis gemaakt met de zwakheid van verwachtingen.

ja dat weet ik en het was absoluut niet de eerste keer.
maar van anderen kan ik het hebben, van hén niet.
het kan een fout van mij zijn geweest, dat ik me inderdaad geen verwachtingen had moeten maken, maar hoe vind je dan dat ik er mee om moet gaan?
gewoon simpel vergeten of toch iets tegen hen zeggen ofzo?
ik bedoel: stel je voor dat het jou gebeurde met de mensen die het dichste bij je staan.. dat is dan toch ook anders dan dat een vage kennis je teleur stelt of vind je van niet?

[Fantôme]

geen verwachtingen maken is makkelijker gezegd dan gedaan.
hoe kan je geen verwachtingen maken, als je zo hecht met iemand bent geweest ik begrijp wel dat je ermee zit...

'k snap dat het rot is...ik zou het ook rot vinden... Aan de andere kanten, sommige mensen hechten niet zoveel waarde aan verjaardagen en cadeautjes enz. Voor hun is dat bellen misschien genoeg. En dat is dan waarschijnlijk echt geen gebrek aan interesse! Misschien ook wel omdat ze net drie maanden geleden verhuist zijn en het hartstikke druk hebben ofzo. Hoe was het toen ze nog in Nederland woonden?

Je kunt natuurlijk iets in de richting zeggen van 'ik mis jullie en wil niet dat jullie me vergeten', lijkt me niks mis mee, toch? 't is toch jouw gevoel?

[Balance]

Leonoor schreef op 16-10-2003 @ 08:32:
'k snap dat het rot is...ik zou het ook rot vinden... Aan de andere kanten, sommige mensen hechten niet zoveel waarde aan verjaardagen en cadeautjes enz. Voor hun is dat bellen misschien genoeg. En dat is dan waarschijnlijk echt geen gebrek aan interesse! Misschien ook wel omdat ze net drie maanden geleden verhuist zijn en het hartstikke druk hebben ofzo. Hoe was het toen ze nog in Nederland woonden?

Je kunt natuurlijk iets in de richting zeggen van 'ik mis jullie en wil niet dat jullie me vergeten', lijkt me niks mis mee, toch? 't is toch jouw gevoel?

toen ze nog in Nederland woonden waren ze, zoals ik al zei, ook nogal makkelijk, maar dan kwamen ze toch altijd wel een paar dagen na je verjaardag met 'sorry we zijn het vergeten' (als ze het dus eens vergeten, wat alleen bij m'n broer z'n verjaardag is voorgekomen). In dit geval waren ze het dus niet vergeten, want ze belden.
En nogmaals, het gaat natuurlijk totaal niet om een cadeau of wat dan ook, dat kan me gestolen worden, maar het gaat om het feit dat het voelt alsof ze MIJ vergeten.
Misschien moet ik het ze inderdaad eens letterlijk zeggen, hoewel ik (en ook zij) niet zo van het uitspreken van gevoelens ben. Kweet niet hoe dat over zal komen..
Nou ja, ik ga d'r nog eens over denken...

linda85 schreef op 16-10-2003 @ 18:43:
En nogmaals, het gaat natuurlijk totaal niet om een cadeau of wat dan ook, dat kan me gestolen worden, maar het gaat om het feit dat het voelt alsof ze MIJ vergeten.

Daar was mijn reactie dan ook op gebaseerd. Maar ik blijf er bij dat sommige mensen andere dingen belangrijk vinden en dat bellen voor hun misschien genoeg is. En zeker als ze altijd zo zijn geweest, dan denk ik dat er een grote kans is, dat het idd zo zit. En als je dat vervelend vindt, dan zou ik het ze idd letterlijk zeggen: dat JIJ het fijn vindt als ze op dat soort dagen echt wat van zich laten horen, omdat JIJ dat graag wilt ed. En dat hoef je helemaal niet dramatisch te brengen, denk ik. (En mensen kunnen dit soort dingen niet ruiken, als je wilt dat ze het weten, denk ik dat je het ze gewoon moet zeggen of schrijven.)

Ze hebben je btw niet vergeten, ze hebben er aan gedacht. 'k denk dat je dat ook wel ergens een beetje in gedachten moet proberen te houden.

ff aanvulling en verduidelijking: ik zeg niet dat je je aanstelt of wat dan ook, absoluut niet, ik begrijp heel goed dat het hartstikke rot voor je is. Ik hoop dat je tot een goede oplossing komt.