Onbewogen trillingen

[tampaszta]

Onbewogen trillingen

>>Ik creëer ongedwongen kunst, dat is tenminste nog iets, maar dat is ook persoonlijk. De rook die ik zwakjes uitblaas, danst op de lichtstralen die vanaf het plafond schuin op mij neerstralen. Een soort van kunst dat mijn hele huwelijk lang een punt van discussie is geweest. Een soort van kunst die me heeft gebracht op de plek waar ik nu ben, mijn woonkamer. Alleen koester ik de ooit gedeelde herinneringen. Ingelijste foto's aan de muur bevestigen mijn eenzaamheid. Het is voor het eerst dat ik dat in kan zien...
Ik leg de televisiegids naast me neer, pak de afstandsbediening en schakel de televisie in op Nederland 3. Lingo vind ik altijd leuk. Zonder dat ik het eigenlijk in de gaten heb, schenk ik mezelf nog een glas sherry in en steek ik nog een sigaret op. Wanneer ik dan plotseling merk dat ik zit te roken, dwalen mijn gedachten weer af naar hem. Naar mijn man. Op momenten als deze ontstonden er altijd ruzies. Dan vroeg hij bijvoorbeeld wanneer ik nou eindelijk eens iets nuttigs ging doen in mijn leven of dreigde hij dat hij mijn sigaretten weg zou gooien. Daarom rookte ik ook alleen op de momenten waarop hij niet thuis was, wat nogal vaak voorkwam. Maar ik hield van hem. Ik houd nog steeds van hem. Hij is mijn man, ik draag zijn naam. 27 Jaren lang ben ik hem trouw gebleven en heb ik voor hem gezorgd. Hij was en is de enige liefde in mijn leven. Hij moet ook van mij houden...
Elke avond kookte ik met veel liefde ons avondmaal en wanneer hij dan belde dat het druk was op de weg of dat de vergadering uit zou lopen, dan at ik alleen en warmde later zijn portie op. Zonder daar ook maar één keer over te zeuren.
Na het eten keken we meestal samen nog wat televisie en daarna kropen we in bed, wat meestal vrij vroeg was, aangezien hij altijd kapot was na zo'n werkdag, zeker naarmate we langzaam ouder werden. Ons seksleven was daardoor gelukkig ook vrijwel uitgeblust. Dat hoefde wat mij betrof niet persé. Een vrouw heeft genoeg aan af en toe wat knuffelen in bed. Bovendien moeten mannen niet denken dat ze dat ding er altijd maar in kunnen steken.
En toen (nu alweer bijna een jaar geleden) vertelde hij me dat hij niet meer van mij hield en dat hij een andere vrouw had gevonden. Nou, je kan mij veel wijsmaken, maar niet dat dat dan ware liefde moet voorstellen. Ik weet toevallig dat zij een flink aantal jaren jonger is dan hij, dus het zal hem wel vooral om de seks te doen zijn. Zoals typisch voor mannen...
Maar gekwetst ben ik wel. Zowel tot in het diepst van mijn hart als van mijn trots. Want als ik nu heel eerlijk ben, zie ik ook wel dat ik degene ben die alleen is. Ik lijk zo onderhand vastgemetseld te zijn aan deze bank en ken de televisievooruitzichten al tot en met dinsdag. In de plaatselijke buurtsuper kennen ze me al bij naam en met mijn kinderen heb ik geen contact meer. Ik durf ook niet zo goed meer op te bellen, omdat ik toch nooit weet wat ik moet zeggen.
Afgelopen woensdag belde hij mij op, mijn man, met de mededeling dat hij nu eindelijk zijn laatst achtergeblevene spullen zou komen ophalen. Ik kon daarop natuurlijk niets anders zeggen dan: "Ja, is goed", en laat daarbij toe dat hij morgen zijn laatste sporen uit mijn leven komt wissen. Mijn leven is nutteloos. Ik durf dat voor het eerst hardop te zeggen, maar uiteraard hoort niemand me.
Nadat ik alle kanalen heb afgezapt en de kaarsjes heb uitgeblazen, die ook deze avond weer probeerden gezelligheid in mijn leven te brengen, kruip ik van de bank om mijn slaapkamer op te zoeken. In de badkamer poets ik mijn tanden en doe ik de van hem gekregen sieraden af. In de spiegel zie ik het gezicht dat ik 27 jaar geleden, toen de reflectie ervan nog anders was, stond op te maken om me klaar te maken iemands vrouw te zijn. Nu ben ik een niemand en dat besefte ik vandaag pas. Mijn lichaam trilt van de alcohol, het is verpest. Ik laat het dan ook het liefst hierbij. Trillend, maar vastberaden open ik dus het kastje achter de spiegel...


>>Ik weet wel wat ze de mensen vertelt. Ik weet hoe ze me afschildert en ik weet wat ze nog voor me voelt; ze schrijft me regelmatig een brief. De brief die vorige week op de deurmat lag, vertelde me niet veel nieuws. Het maakte alleen dat mijn verleden, ons verleden, weer bij mij opborrelde, wat waarschijnlijk ook steeds haar doel is. De brief rook naar haar en het onduidelijke handschrift verraadde me dat ze al aardig wat borrels achter de kiezen had toen ze 'm schreef. De brief droeg de geur die me in de laatste jaren steeds tegemoet kwam, wanneer ik thuis kwam van mijn werk, of van mijn 'uitgelopen vergaderingen'... Ja, op een gegeven moment was ook ik op een punt aangekomen dat ik begon te liegen en haar goedkope smoesjes verkocht. Ik ben daar niet trots op.
Ik heb medelijden met haar, maar ik probeer daar nu een beetje boven te staan, omdat mijn medelijden me nog wat extra jaren in ongeluk heeft laten zitten. Omdat mijn medelijden voor haar op het laatst nog mijn enige leidmotief was om bij haar te blijven.
Het moment waarop ik tegen haar begon te liegen, was het moment dat Els en ik onze liefde aan elkaar verklaard hadden. Els kende ik van het bedrijf waarbij we allebei werkten. Later kwam ze bij mij op de afdeling werken en toen leerden we elkaar wat beter kennen. Uiteindelijk merkte ik zelfs dat zij de reden was waarom ik fluitend naar mijn werk reed. Na een bedrijfsuitje ben ik een keer met haar mee naar huis gegaan en daar hebben we toen voor de eerste keer samen seks gehad. Thuis hoefde ik geen seks meer te verwachten, daar hield zij niet van. Wanneer zij mij er dan een keer 'op liet', zoals zij dat noemde, had ik het gevoel mijn eigen vrouw te verkrachten en toen was de lol er voor mij ook af. Ik ben nooit een voorstander geweest van vreemdgaan, maar een man heeft zo zijn behoeftes. Els heeft me de andere kant van het leven laten zien en ik ben dolgelukkig sinds ik volledig voor haar gekozen heb, hoe cliché het ook klinkt.
Waarom ik dit filmpje steeds weer voor mezelf afspeel, weet ik ook niet precies. Waarschijnlijk om mijn, naar mijn weten onterechte, schuldgevoelens van me af te spoelen. Hoe zij met deze situatie omgaat, is niet mijn probleem, hoewel het me soms wel zwaar valt.
Morgen zal ik voor de laatste keer die woning binnen stappen om eindelijk mijn laatste spullen op te halen. Ook zal ik haar vragen me geen brieven meer te schrijven. Daarna kan ik me op mijn leven richten en energie uit de liefde tussen Els en mij halen om die vervolgens in de opbouw van onze relatie te steken. Morgen maak ik een stap naar mijn toekomst, mijn toekomst met Els, en zal ik me laten leiden door mijn menselijke portie zelfbewustheid, wat zij zal zien als egoïsme. Ik heb medelijden met haar, maar daar kan ik niets mee. Zij ook niet trouwens. Hoewel ik (nog) niets weet, vraag ik me toch af: Moet ik me schuldig voelen wanneer ik morgen haar lijk aantref?


------------------
From this moment, I only believe in myself, to be sure that there is somebody who believes in me * Prada is mijn liefste grote broer! * blabla....blah

[Dit bericht is aangepast door tampaszta (30-06-2001).]

[Soldaat Simeone]

>>Duf lig ik op mijn bed. Onbegrijpend en onbegrepen. Een mobiele telefoon ligt losjes in mijn hand. Ik staar naar een poster van Kurt Cobain die ik enkele jaren geleden vol enthousiasme, ik was net naar één van zijn concerten geweest, aan het plafond had gehangen.
Het is erg moeilijk om op je zeventiende te moeten leren leven met het feit dat alles gedoemd is om te mislukken. Relaties duurden bij mij al nooit langer dan twee maanden, maar ik was er altijd van overtuigd dat dat enkel kwam omdat ik 'de ware' nog niet had gevonden. Bovendien ben ik jong. Ik heb nog alle tijd! Dacht ik.
Hoe kan het dat iets dat mijn hele leven als de waarheid, als onveranderlijk leek, rotvast was, nu toch een leugen blijkt?
27 jaar getrouwd, 10 jaar langer dan dat ik op deze aarde ronddobber. Een eeuwigheid. Nu toch kapot. Als iets van 27 jaar oud kapot kan, dan kan ik dat ook. Blijkbaar.
Mijn vader komt morgen langs om wat laatste prullen op te halen. Om Els en daarmee ook mij daarna uit zijn hoofd te kunnen zetten. Voor mij heeft leven weinig zin meer. Als alles kapot gaat, kan je er beter snel een einde aan maken.
Dat weet mijn vriendin nu ook. Of ex-vriendin nu dus. Ik heb haar niet een eerlijk verhaal verteld. Volgens mij kan ik haar de harde waarheid beter onthouden. Misschien dat zij haar onschuldige leven dan gewoon door kan zetten. Zal ze op zoek gaan naar de ware? Laten we hopen van niet. Die is er toch niet.
Langzaam zakt mijn hoofd naar rechts weg. Ik zie het lege potje pillen. Tijd voor een eeuwige slaap. Dan doe ik in ieder geval niemand meer kwaad. Kwaad is toch ook alles wat er op de wereld te brengen valt? Het beeld van het lege potje vervaagt.
De telefoon valt uit mijn hand.

[Dit bericht is aangepast door Soldaat Simeone (01-07-2001).]

[tampaszta]

Jezus! Wat koel!!! Heel gaaf dat je dit eraan hebt geschreven!

[tampaszta]

Het klopt alleen niet helemaal valt me nu op... Die zoon die jij omschrijft zou eigenlijk iets ouder moeten zijn en niet meer thuis wonen, aangezien die vrouw geen contact meer had met haar kinderen...

Maar verder is het wel leuk.

[Soldaat Simeone]

Ik had een ingeving. Gaaf dat je het kan waarderen in ieder geval.

Ik begreep ook al dat ie niet helemaal klopte, maar toen ik zocht naar dat stukje van jou verhaal waaruit zou blijken dat het niet klopte, kon ik het niet vinden.. toen dus toch maar gewoon gepost.

[NFP]

Ik zal voortaan altijd lief zijn voor Tampaszta en haar iig noooooooooooit meer uitschelden, anders wordt Prada heeeeeeeel boos...Liefs...

[Dit bericht is aangepast door Prada (09-07-2001).]

[tampaszta]

NFP schreef:
Ik zal voortaan altijd lief zijn voor Tampaszta en haar iig noooooooooooit meer uitschelden, anders wordt Prada heeeeeeeel boos...Liefs...

[Dit bericht is aangepast door Prada (09-07-2001).]

Daarom gaan we dus zoenen

[Christel]

mooi geschreven! ik wou dat ik het kon.

verder veel plezier met Prada
doe hem de groeten

[ekki]

ik heb 't gelezen
gesloten
en weer gelezen.

ik vind 't erg mooi!

[tampaszta]

Ik dank jullie