'Heee...'

[jsoes]

‘Zullen we?’
Als je eenmaal bent vertrokken, kun je niet meer terug. Ik denk dat je liever naar huis wou, als het kon. Direct weer op de fiets springen en dan zo snel als je kunt ervandoor.
‘Ja.’
Waar je naartoe zou vluchten maakt niet eens uit. Wat heeft een huis voor nut als je je nergens thuis voelt?
Een ietwat trillende zucht lost als dampwolkje op in de koude ochtend. Je stopt je handen in je zakken en trekt je schouders wat omhoog, zodat je kin onder je kraag verdwijnt. Een waterig ochtendzonnetje maakt je gezicht bleker dan gewoonlijk. Rood staat je mooi. Het hek van de begraafplaats staat open. Weliswaar op een kiertje, maar voldoende om het gevoel van niet gewenst zijn weg te nemen. Gek hoe snel een mens van houding kan veranderen. Vastberaden loop je op de ingang af en als ervaren poortwachter open je zonder moeite het hek. Maar na één stap op het hagelwitte grind kijk je al schichtig om. Als bevroren wacht je op mij terwijl ik het hek dicht doe en me bij je aansluit. Je gezicht op onverslaanbaar maar je lichaam diep verstopt in je jas; het levert een komisch beeld op. Maar ik wil niet lachen. Het is niet alleen maar koud op een kérkhof, de hele wereld is vanochtend bevroren. Alles staat stil, en ik ga me haast schamen voor het feit dat wij wel bewegen, zij het tergend langzaam. Een echo van twee paar schoenen in het grind blijft terugkeren in mijn hoofd. Welke sterveling heeft bedacht grind op alle paden hier te leggen? Alsof onze adem nog niet luidruchtig genoeg is. Ik hoop dat we niemand wakker maken.
Even kijk je opzij. Je lijkt iets te gaan zeggen, maar op het laatste moment besluit je om toch maar gewoon te zuchten. Niet belangrijk dus. Bestaat er iets aards, iets gewoons, dat belangrijk is temidden van honderden graven? Of is juist alles dan belangrijk?
‘Koud hè?’
Nee, niet alles is dus belangrijk. Als je je rechterarm in mijn linker kruist, knik ik even bevestigend. Ik besluit je woorden niet te herhalen. Beetje luguber op deze locatie. Een minuut of twee lopen we zwijgend verder. Flauwe bocht naar rechts, hoek om naar links en dan nog eens links.
‘Daar is het, geloof ik,’ fluister je.
Waar “daar” is, blijft mij een raadsel, aangezien je nergens naar wijst. Maar als ik je blik volg, kom ik snel tot de conclusie dat je het einde van het gangpad bedoelt. Even hoop ik dat er nu vóór mij een hendel uit de grond tevoorschijn zou komen.
Ik zet de hendel om. Als er niets gebeurt, wil ik teleurgesteld verder lopen. Maar de grond onder ons begint opeens te trillen. De grote, donkergroene coniferen aan weerszijden van ons klappen als getroffen door een rukwind naar achteren. Het grindpad maakt plaats voor warm rood zand. Het gras verliest zijn dauw en wordt weer felgroen. En terwijl een warme zomerzon de vogels weer doet terugkeren, trek ik je aan je hand mee naar het graf met de vele mooie bloemen.
‘Kijk!’ roep ik zelfverzekerd, ‘Kijk eens naar boven!’
Met één arm als bescherming voor je ogen tegen de plots opkomende zon, en de ander nog altijd in de mijne gekruist, tuur je verdwaasd de lucht in.
‘Zie je nou!’ roep ik weer, ‘Het leven houdt niet zomaar op. We vallen niet in een diep gat en we denken nog wel aan elkaar. We gaan niet dood, we vertrekken alleen. Maar uiteindelijk komen we altijd weer bij elkaar!’
Ik weet niet eens wat er daarboven te zien is, maar op de één of andere manier lijk je overtuigd. En als jouw gezicht opklaart, lijkt het opeens midzomer. Alles klopt! We zijn niet bang meer!

‘Hier is het.’

De bloemen lijken hun beste tijd te hebben gehad. De coniferen zijn trouwens weer donker en grauw. De grindgeluiden zijn gestopt en in je ogen begint iets te glinsteren. Dat merk ik direct op, want als er niets in onze omgeving is wat mijn aandacht trekt, kijk ik enkel en alleen naar jouw ogen. Dat is leerzaam. De glinstering in je ogen wordt duidelijker en als je even knippert met je oogleden, ontstaat een dikke traan die vervolgens over je wang naar beneden rolt. Bij je kin blijft ‘ie hangen.
‘Heee,’ fluister ik terwijl ik mijn arm losmaak en om je schouder sla. Alsof ‘heee’ ook maar iets helpt tegen tranen. Sterker nog, ik maak het alleen maar erger. Waarom zeggen mensen ‘heee’ op zo’n moment? Is het soms de bedoeling dat je pijn en zelfmedelijden stimuleert? Het beste zou zijn om nu heel aanstekelijk in de lach te schieten. Helemaal krom liggen van het lachen. Maar dat kunnen we niet. Ook ik niet. Als je je ogen samenperst en je schouders beginnen te schudden, druk ik je dicht tegen me aan. Ik wou dat ik je kon zeggen dat we allemaal een tweede kans krijgen om alles goed te maken. Ik wou dat ik je kon verzekeren dat we allemaal gelukkig zullen zijn na ons leven, en dat alles een bedoeling heeft. Ook pijn. Ook gemis en zeker onzekerheid. Ik wou ook dat ik je nu kon vertellen waarom je hier moest staan, wie er naar je kijkt en wanneer je eindelijk geluk en troost zult vinden. Of soortgelijke dingen.
Maar het enige wat ik weet uit te brengen is: ‘Heee…’

[Flshman]

Mooi, maar wel warrig!

Je gebruikt het woord 'je' heel vaak, op zich niet zo erg, maar:

Als je eenmaal bent vertrokken, kun je niet meer terug

'Je' slaat op jou, de schijver van dit stukje

Je stopt je handen in je zakken en trekt je schouders wat omhoog

Na het eerste gebruik van 'je' zou dit betekenen dat jij het bent.

Als je je rechterarm in mijn linker kruist, knik ik even bevestigend

Hier blijkt 'je' ineens een ander te zijn! Een 2e persoon, die ik tijdens het lezen van al dat daarvoor niet opgemerkt had! Nu ik dit weet wordt het ineens een stuk duidelijker (geen gek die tegen zichzelf praat dus...)

Het gebruik van 'je' en 'ik' klopt dus wel, maar het is onduidelijk wie er nou mee bedoeld word! Als je dat opgelost hebt leest het stuk makkelijker, en kan de lezer meer genieten van je, toch wel mooie, verhaaltje!

[jsoes]

Hmm, dan komt het toch niet helemaal duidelijk over, want "je" is onmiddelijk bedoeld voor de jij-persoon in de tekst. Ook als het beschouwend is, relativerend zoals de zin die je aanstipt. Ik ga kijken naar die verhoudingen, wellicht kan het duidelijker. Bedankt voor je reactie!

[Nieni]

Ik heb wel meteen door dat het om twee personen gaat (of heb je inmiddels al iets zitten veranderen? ) maar toen ik de reactie van flashman had gelezen, snapte ik wel wat hij bedoelde.
Misschien dat 'je' af en toe kunt vervangen door 'jij'? (= nadruk)
Verder vind ik het goed geschreven en goed opgebouwd enzo.

Nog even mierenneukerij:
‘Heee,’ fluister ik terwijl ik mijn arm losmaak en om je schouder sla. Alsof ‘heee’ ook maar iets helpt tegen tranen. Sterker nog, ik maak het alleen maar erger. Waarom zeggen mensen ‘heee’ op zo’n moment?
De tweede en derde 'heee' moeten met dubbele aanhalingstekens (hebben 'dubbele aanhalingstekens' nog een bepaalde naam??) ("heee", dus) omdat je enkele aanhalingstekens al gebruikt als iemand iets zegt.

[jsoes]

Zo... die had ik nog niet gezien!
Je hebt inderdaad gelijk, geloof ik. Dankuuuu.

[Rareman2]

Ik vind het ook een mooi stukje!! Alleen had ik in het begin ook niet helemaal door hoe je 'je' gebruikt. Dacht in het begin dat je het meer in het algemeen bedoelde. Dus dat je met 'je' niet iemand persoonlijk bedoeld. Maar dat zal wel aan mij liggen
Eigenlijk had ik ook de hele tekst het gevoel alsof er nog ergens een diepere betekenis zat. Iets over het einde van relaties ofzo. Maar dat zal ook wel weer aan mij liggen
Goed geschreven verder hoor! Ik vind het echt mooi!

[jsoes]

Rareman2 schreef op 26-11-2003 @ 17:16:
Ik vind het ook een mooi stukje!! Alleen had ik in het begin ook niet helemaal door hoe je 'je' gebruikt. Dacht in het begin dat je het meer in het algemeen bedoelde. Dus dat je met 'je' niet iemand persoonlijk bedoeld. Maar dat zal wel aan mij liggen
Eigenlijk had ik ook de hele tekst het gevoel alsof er nog ergens een diepere betekenis zat. Iets over het einde van relaties ofzo. Maar dat zal ook wel weer aan mij liggen
Goed geschreven verder hoor! Ik vind het echt mooi!

Dank voor je reactie. Eigenlijk wil ik zo min mogelijk met een bedoeling schrijven, maar aangezien je dit eruit pikt; het was ook wel een beetje mijn doel om een "je" aan te spreken die representatief zou kunnen staan voor veel anderen. Het is een beetje vervelend dat ik daarmee verwarring schep, dat moet te verbeteren zijn.