Dit heb ik 7 jaar geleden geschreven. Hij is erg grappig, vinnik zelf
Er was eens een klein huisje middenin het bos. In dat huisje woonde een klein prinsesje met een groot schrijftalent. Elke avond schreef zij in haar dagboek wat ze die dag had meegemaakt. Maar ze schreef niet over zichzelf. Ze schreef over een klein prinsesje dat in een bos woonde. Nooit gebruikte zij de ik-persoon. ’s Ochtends las ze dan wat ze de avond er voor geschreven had en verbeterde af en toe wat. Ze hoopte dat haar dagboek ooit uitgegeven kon worden, want dat was haar grote droom.
Het prinsesje was nog maar jong. Ze was 11 jaar en woonde al sinds haar 6e jaar alleen in dat huisje. Haar ouders waren vermoord en zij was uit het paleis verdreven door een man op een paard. Hij noemde zichzelf een ridder en had een scherp zwaard. De hoofden van haar ouders waren er in één slag af en ze hadden geen pijn gehad. Dat hield ze zichzelf steeds voor. Elke nacht droomde ze over hen en steeds liepen ze met z’n allen door de kasteeltuin totdat er een wolf aan kwam. Toen vluchtten ze weg naar binnen.
Daarom schrok het prinsesje erg toen er op een nacht echt een wolf voor de deur stond. Hij klopte aan en het prinsesje keek eerst door de brievenbus heen. Ze zag alleen maar haren en vroeg met een klein stemmetje: “Wie bent u en wat komt u doen?” De wolf antwoordde dat hij een goede wolf was. Het prinsesje haalde diep adem. “Dan mag u niet binnenkomen, want ik mag niet opendoen voor vreemden.” De wolf stelde zich voor. “Ik ben Wolf.” En toen liet ze hem binnen, want nu was hij geen vreemde meer. Hij had zich immers voorgesteld.
Ze gingen op de bank zitten en het prinsesje zette een kopje koffie voor hem. Toen praatten ze even en toen werd het prinsesje toch wel erg moe. “Ik ga slapen, en wat doet u?” Wolf stond op. “Ik ga naar huis toe, het was erg gezellig.” En hij verliet het huisje. Als het prinsesje goed gekeken had, had ze gezien dat hij iets had meegenomen wat zij erg zou missen. Maar het prinsesje was zo moe dat ze haar ogen niet kon openhouden en ze kroop in bed.
Toen ze de volgende morgen haar dagboekje wilde pakken om alles te lezen en haar nachtelijke avontuur op te schrijven, kon ze het nergens vinden. Ze huilde tranen met tuiten en sloot zichzelf de hele dag op in haar huisje. De gordijnen had ze gesloten, zodat ze de zon niet hoefde te zien. Het werd al snel weer nacht en nog steeds had ze haar dagboek niet gevonden. Zielig ging ze in haar bed liggen, maar toen werd er weer geklopt. Het was Wolf! Eerst wilde ze niet open doen, maar uiteindelijk besloot ze toch de deur te openen. Had ze dat maar niet gedaan! Wolf had veel honger, want hij had de hele dag niets gegeten omdat hij verdiept was in het boek dat hij van het prinsesje geleend had. Nu wilde hij het terug komen brengen, maar toen ze zei dat ze geen koffie voor hem had, omdat ze de hele dag binnen was gebleven en geen boodschappen had gedaan, werd hij boos. Hij kwam dus helemaal voor niets naar het prinsesje toe. Hij gooide het dagboek naar haar hoofd en gromde. Het prinsesje was zo blij dat Wolf haar dagboek had gevonden, dat ze niet doorhad dat hij boos op haar was. Toen ze hem omhelsde was het in één keer gebeurd.
Gelukkig heeft ze geen pijn geleden. Haar hoofd was er in één keer af en voordat ze de schok te boven was werd ze door haar ouders omhelsd. Eindelijk waren ze weer samen! Het dagboek werd gevonden door de boswachter en uitgegeven door een beroemde uitgeverij. Het prinsesje werd beroemd, maar dat wist ze niet. En ze leefden nog lang en gelukkig!
*** THE END***