[Verhaal]

[juliettebinoche]

Homo
Het was Dennis die het had geroepen, zich op dat moment nog onbewust van de gevolgen van zijn gemoedsuiting. Misschien had hij het zelfs goed bedoeld, maar zodra hij het woord zijn mond hoorde verlaten, wist hij dat het te laat was. Hij had het onbespreekbare besproken, hij had het onaanraakbare aangeraakt.
Joost stond daar maar, schuldig van het zogenaamde misdrijf, door Dennis boven tafel gehaald. Hij wilde zich niet slecht voelen, want hij had zichzelf geaccepteerd, hij was zoals hij was. In zijn eigen ogen was hij net zo gewoon als de rest. Maar voor hem was alles logischerwijze anders, hij leefde niet in de wereld waar al zijn vrienden van genoten. Dit moment, deze precieze seconde was een cruciaal punt voor de rest van zijn leven. Moest hij liegen, zijn eigen persoonlijkheid verraden en voortleven zoals iedereen het liever zag? Of moest hij het moeilijke, maar eerlijke pad kiezen en zichzelf trouw blijven? Het was een te zware keuze om in deze nanoseconden te maken. Joost staarde maar voor zich uit, hij voelde de hitte van zijn lichaam naar zijn hoofd trekken, kleine zweetdruppeltjes op zijn slapen vormend.
Hij was een jaar of zeventien, toen hij zijn eerste openbaring had gekregen. Al zijn hele leven had hij zijn eigen gevoelens genormaliseerd; je gaat er als kind altijd vanuit dan jouw visie de juiste is. Maar de laatste jaren begon er iets te dagen. Er was iets anders aan hem, maar hij kon er niet precies zijn vinger op leggen. Dus leefde hij jaren in onverschilligheid, onwetend van wat hem eigenlijk bezighield. Tot die dag aanbrak waarop Pieter ten tonele verscheen. In zijn jeugd had Joost een speciale vorm van respect voor mannen gehad, maar nu hij zijn jonge aardrijkskunde leraar zag en zulke diepe en onverklaarbare gevoelens de kop opstaken, wist hij dat het iets anders was geweest.
Hij viel gewoon op mannen.
Stiekempjes en met behulp van vele ingenieuze smoesjes spande hij zich tot zijn uiterste in voor zijn nieuwe lievelingsvak: aardrijkskunde. Half had hij zijn eigen gevoelens erkend, hij wist dat hij iets speciaals voelde voor Pieter, maar echt bewust handelen met 'liefde' in zijn achterhoofd kon hij nog niet. Hij genoot gewoon van deze weken van aandacht, intensieve studie en stilletjes beminnend naar zijn leraar starend.
Natuurlijk vond hij het vreemd. Twee mannen, wie vond dat nou niet vreemd? En Pieter, hij was een 24-jarige jongeman, zo'n type dat het altijd wel goed deed bij de dames, een echt schatje. Niet iemand om dus zomaar 'homo' te zijn. Joost dacht in het geniep wel zo liefkozend over Pieter, maar toegeven kon hij gewoon nog niet. Hij had veel tijd nodig om zijn eigen gevoelens te verwerken. Hij was al zijn hele leven zo geweest, maar nu pas kreeg hij de gevolgen van het begrip op zijn bordje.
In het felle daglicht ging zijn leven onveranderlijk voort. Hij ging uit met zijn vrienden, leerde voor zijn toetsen, sportte bij zijn volleybalvereniging en ging iedere dag naar school. Alles leek hetzelfde te zijn gebleven. En dat was het ook, behalve in Joost's gedachten. Soms bestrafte hij zichzelf wel eens, als zijn fantasieën te ver gingen. Want hij was en bleef een man, geen mietje, ookal had hij van zulke gekke gevoelens. Als hij een meisje was geweest had hij het misschien wel verteld, maar als jongen lagen de zaken rondom homoseksualiteit heel anders. Mannen waren gemaakt om macho te zijn, om op te scheppen en om zo cool mogelijk over te komen. Het doel van zijn bestaan was dus niet om ongestoord en romantiserend naar zijn leraar staren.
Zijn beste vrienden zouden het vast wel begrijpen en zelfs zijn ouders zouden niet kwaad worden, daarvan was Joost overtuigd. Maar toch durfde hij de stap niet te nemen. Waar was het überhaupt ook voor nodig? Het was nou niet alsof hij zich in een relatie bevond. Hij had alleen maar zijn leraar lief. Niemand die eronder leed, behalve hijzelf.
En nu was vandaag het onvermijdelijke gebeurd. Hij was weer eens achtergebleven met aardrijkskunde, om de atlassen op te ruimen en om wat dingen aan Pieter te vragen. In de laatste maanden waren ze best goed bevriend geraakt, ze bleken heel erg op elkaar te lijken, tot grote vreugde van Joost. Hij had nooit kunnen geloven dat er iemand 'out there' was die zoveel op hem leek, iemand die zo perfect voor hem was. Joost had aan Pieter was informatie over de studie Geografie aan de Universiteit van Utrecht gevraagd en Pieter had vele brochures en blaadjes uit zijn kast gevist.
"Hier, dit zijn de specialisatiemogelijkheden," zei Pieter en hij wees naar een kleurig kader waarin een lange lijst met opties stond aangegeven. Joost knikte beleefd en nam het boekje over van Pieter.
"Hmm," verzuchtte hij.
"Niet echt wat je zoekt?"
"Ja-jawel, maar ik weet het gewoon nog niet echt."
Pieter glimlachte en gaf Joost een schouderklopje. Joost werd warm van binnen en beet op zijn lip om zichzelf zoveel mogelijk in te houden.
"Hé Joost, je zit toch niet ergens mee?"
Joost schudde verwoed zijn hoofd. "Nee, nee."
"Want ik mag dan misschien niet je mentor zijn, maar je kan altijd bij me terecht."
Joost kromp ineen. De laatste tijd was het zo goed gegaan, hij had echt het gevoel gehad dat hij en Pieter een bijzondere relatie hadden, niet zomaar leraar en leerling. Maar nu kleineerde Pieter hem zo, door op een pedagogische methode het gesprek voort te zetten. Joost wilde heel hard wegrennen en nooit meer terugkomen.
Joost stond op, pakte zijn tas en wilde het lokaal verlaten.
"Hee Joost, ga je nu al weg?"
"Ja, euhm, sorry, ik moet de bus halen." Dom, dom Joost. Je woont hier in het dorp, je gaat nooit met de bus.
"Ow," zei Pieter zachtjes, maar Joost was al op de gang. Hij wilde zo snel mogelijk weg. Hij voelde zich opeens zo slecht en verward. Hij verlangde naar iemand waar hij mee kon praten.
Geheel overstuur liep hij op zijn fiets af en opende zijn slot zo snel mogelijk. Hij wilde weg.
"Joost!" Het was de stem van Dennis, een van Joost zijn beste vrienden. Joost wilde liever Dennis negeren en stilletjes naar huis fietsen, maar hij wist dat hij er niet onderuit kon.
"Joost, wat is er met jou aan de hand? Je ziet eruit alsof je het meest verschrikkelijke ooit hebt gezien," brabbelde Dennis verder.
"Hmm, ja, zoiets." Joost was ondertussen al aan het fietsen en Dennis volgde zijn vriend snel op.
"Zo, vertel het maar, ik zie dat je iets kwijt wilt," zei Dennis begripvol.
Joost grinnikte. Hoe ironisch. Hij wilde helemaal niks kwijt, hij wilde gewoon weg.
"Nee, niks, ik ben gewoon overstuur."
"Oeh Joost, worden we opeens gevoelig? Homo!"
Dat was het geweest. Precies dat moment. Dennis had het woord uitgesproken, gezegd wat Joost al jaren dacht. Het was een grapje geweest, een clichè lolletje, al zo vaak belachen en bespot dat het bijna niet bijzonder meer was. Maar nu op dit moment betekende het zoveel voor Joost. Deze minuut was de belichaming van Joost’s verleden, heden en toekomst.
Dat dit woord, van Griekse oorsprong en zo simpel, zo veel aan iemands leven kan veranderen. Het woord was nu vrij. Uitgesproken en al. Trots en fier vloog het rond, de rondingen glimmend en de rechte lijnen stijlvol. Alleen het woord leek al perfect. En nu wist Joost het. Hij was voorbij de schaamte, hij hoefde zich niet meer te verstoppen. Acceptatie was het sleutelwoord.
Hij was Joost. En Joost was homo.

[Flshman]

Ik hou wel van jouw manier van schrijven! Op de een of andere manier lukt het je erg goed bepaalde situaties te beschrijven, wat je dit keer erg goed lukt aan het het einde:

"Deze minuut was de belichaming van Joost’s verleden, heden en toekomst.
Dat dit woord, van Griekse oorsprong en zo simpel, zo veel aan iemands leven kan veranderen. Het woord was nu vrij. Uitgesproken en al. Trots en fier vloog het rond, de rondingen glimmend en de rechte lijnen stijlvol. Alleen het woord leek al perfect. En nu wist Joost het. Hij was voorbij de schaamte, hij hoefde zich niet meer te verstoppen. Acceptatie was het sleutelwoord.
Hij was Joost. En Joost was homo."

Inderdaad een goed verhaal! Great

[Flshman]

Maar was dat de up waard?