36 treden tot bovenaan

[The one who I am]

36 treden tot bovenaan.

Tijd verandert zaken. Dagen gaan voorbij en het wordt steeds kouder. De periode tussen het nazomer afkicken en de winterdepressies. De laatste restjes bladeren, van groen tot bruin verkleurd, hangen tevergeefs aan de takken. Dit is waar mijn vrolijkheid verdwijnt en iets wat eng dichtbij somberheid komt mijn gedachtegang overneemt. Maar de reden daarvoor zal de winter niet zijn, de reden daarvoor ben jij.

Met bevroren tenen fiets ik door het vondelpark, mist om me heen, dauwtrappend. Zachtjes gniffel ik om dat woord. Dauwtrappen. Het klinkt heel mooi, heel dromerig, vroeg, maar bevrijdend. Op dit moment is dauwtrappen voor mij niets dan noodzaak. Het nachtelijk zwart is overgegaan in het eerste ochtendschemer.
Voor een paar seconden sluit ik mijn ogen en adem ik diep in. De frisse lucht van vochtig gras gecombineerd met verlangen. Verlangen naar jou. Want jij bent waar ik heen ga en wacht op me. Daar had ik zelfs wel om 4uur voor op willen staan.

Ik tel de treden van de trappen. 36 treden tot bovenaan. Stiekem ben ik een beetje zenuwachtig. Jij ook, dat voel ik aan het zweten van je handen als je de mijne pakt. Ik lach mijn halfschuine lachje en jij maakt je halfschuine grapjes. Als jij in gesprek raakt met iemand anders, vind ik eindelijk de tijd om even adem te halen. Ik trek me terug in de wc’s. Als ik mijn gezicht onder de waterstraal houd begint er iemand tegen me te praten. Kleiner dan ik, mooier dan ik, grotere borsten dan ik, spontaner dan ik, bredere heupen dan ik, leuker gekleed dan ik en ik klap dicht. Stiekem ben ik nu nog zenuwachtiger dan eerst, maar ze lijkt het niet te merken. Dat lucht op en na een minuut, of misschien maar 10 seconden, loopt ze weg. Ik draai me om en bekijk mijn spiegelbeeld. Lang, blond, dreads, 75 C, slank, blauwe ogen, zwarte jurk, zwarte kisten, zwarte haarband, zwarte make-up. Zwart en droevig. Zwart en zenuwachtig. Zwart en eenzaam. Zwart gekleed op een zwarte dag na een zwarte nacht. Raar woord ‘zwart’ en ik lach.

Half 11 en de zon is op en warm. Iedereen die net binnen zat zit nu buiten. Na de cake en de koffie aan het bier en de wijn. De sombere sfeer is totaal verdwenen en alle nette jasjes en tasjes zijn aan de kant. Zwart maakt plaats voor kleur. Dat past een stuk beter bij deze lentedag. Jij zit een eind bij mij vandaan en ik ben naarstig opzoek naar het meisje dat mij zo vroeg deze ochtend aan heeft gesproken. De enige die mij op deze dag nog heeft aangesproken. Want ik hoor hier niet, omdat ik geen familie ben, ik ben geen slachtoffer, ook al voel ik het net zo goed, vindt ik het even erg als jullie het vinden. Niet zozeer voor de overledene, maar voor jou. En jij zit daar, de zenuwen zijn weg. Je hebt je plaats gevonden tussen deze massa. Je hebt je ding gezegd, je tranen gehuild, je verdriet gedeeld. Je hebt gecondoleerd en je bent gecondoleerd. Je hebt verloren en gewonnen. Ik zie het in je ogen. Je geniet van de zon, van het bier, van het roezige effect, van de stille muziek, van de stemmen, van je dromen, van de geur van uitgeblazen kaarsen, van het zijn en het zitten, van de sigaret en het uitblazen van de rook en zelfs –dat zeg jij mij later- van mijn aanwezigheid.

‘Echte liefde’ zoals mijn moeder dat noemt. ‘Echte lentekriebels’ zoals ik het jou later uitleg. En het is niet eens lente meer. Je houdt mijn hand vast. Al vanaf de winter. We zijn meer dan elkaars vrienden. We zijn elkaars alles. Jij bent mijn alles. Niet mijn liefje, niet mijn vrijer, niet mijn partner, je bent mijn dagboek, mijn schouder, mijn reddende engel. We lachen. Op het hippieveldje in het vondelpark omringt door mensen. Bekende en onbekende. De zon, de warmte, de sigaretten, de wijn, de wodka, de geuren, de kleuren, de joints, ja voornamelijk de joints. We zijn gelukkig zo. Samen, maar niet met elkaar. Samen met andere en elkaar. Alleen met andere. Alleen. Het leven is goed zo. De zon, de warmte, de sigaretten, de wijn, de wodka, de geuren, de kleuren, de joints, ja voornamelijk de joints. Nee, voornamelijk de zomer.

Ik haast me de trappen op. 36 treden tot boven aan. Het regent en hijgend druk ik op de bel. Je lacht me uit, je lacht me toe volgens jou. Ik ga met natte kleren aan op je bank zitten, je lacht niet meer, maar haalt een handdoek. Ik vraag je thee te zetten en zo zitten we naast elkaar op de bank. Thee, sigaret, koekjes, nat haar. Ik van de regen en jij door de douche. Je slaat je arm om me heen en ik druk me tegen je aan. Tegelijkertijd sluiten we onze ogen. We genieten van het moment, van de nazomer regen, van de onverwachtse spanning, ik van jouw hand op mijn huid en jij van mijn huid onder jouw hand. Dit zijn meer dan lentekriebels. En tegelijkertijd draaien we ons hoofd.

Ik weet niet wat me overkomt en ook jij bent nadat we onze kleren weer aanhebben akelig stil. Fijn was het, dat wel. Met passie en zelfs liefde leek het. Niet enkel lust. En toch heb ik het verontrustende gevoel dat alles anders wordt vanaf nu. Dit zijn ook de eerste seconden dat ik je niets weet te zeggen. Jij wend je blik af als ik naar je kijk. Na vijf minuten probeer je de sfeer op te krikken door middel van een of ander grapje. Het werkt, ik moet lachen, keihard tot buikpijn en tranen aan toe. En alles lijkt weer beter. Ik omhels je, je geeft me een kus en zo gaan onze kleren weer uit.

Samen lopen we buiten. Hand in hand. Ongegeneerd zoenen we elkaar uitbundig in gezelschap van toekijkende ouders, vrienden, bekende en onbekende. Het is geen vondelpark weer meer. We ontmoeten elkaar in cafeetjes, bij elkaar thuis, bij andere thuis, soms met meerdere mensen, soms ook niet. We gedragen ons als een stelletje, we worden als een stelletje gezien, we worden als een stelletje aangesproken en uitgenodigd, we zijn een stelletje. Ondanks het feit dat er niets is veranderd buiten het fysieke contact, is toch alles anders. We praten anders, we zijn anders, niet alleen maar nieuwsgierig. Niet alleen maar geïnteresseerd, maar ook een soort van gecontroleerd. Andere meisjes zijn een bedreiging voor mij en jongens een bedreiging voor jou. Maar we hebben het leuk zolang het duurt. Dat hebben we afgesproken, dat is een deel van onze deal. Vriendschap voor alles. Vriendschap voor liefde, vriendschap voor lust. Voor onze vriendschap gaan we door vuur. Gingen we door vuur, want langzamerhand is het niet meer wat het geweest is.

Ik ren de trappen af. 36 treden vanaf bovenaan. Als ik beneden ben roep je mijn naam. Ik sla de voordeur dicht. Keihard. Je komt me niet achterna.
Buiten kom ik haar tegen, Kleiner dan ik, mooier dan ik, grotere borsten dan ik, spontaner dan ik, bredere heupen dan ik, leuker gekleed dan ik en ik begrijp je wel.

Tijd verandert zaken. Dagen gaan voorbij en het wordt steeds kouder. De periode tussen het nazomer afkicken en de winterdepressies. De laatste restjes bladeren, van groen tot bruin verkleurd, hangen tevergeefs aan de takken. Dit is waar mijn vrolijkheid verdwijnt en iets wat eng dichtbij somberheid komt mijn gedachtegang overneemt. Maar de reden daarvoor zal de winter niet zijn, de reden daarvoor ben jij.