[Verhaal] ~ Groupy 2003 ~

Okey, dan eindelijk ga ik jullie eens vervelen met mijn stukje...
Het begin vond ik zelf nogal wat moeizaam maar er zijn veel mensen geweest die tegen mij zeiden dat het mysterieus was en het de drang gaf door te lezen, dus ik hoop dat, dat waar is en jullie dat ook vinden... Ik zou graag reacties willen zodat ik weet of ik het Geheim van
~ Groupy 2003 ~ wel verder moet vertellen...

Verder moet ik wel nog 1 ding kwijt, ik ben niet de Chipsy uit het verhaal!!! Ik nam gewoon haar naam over omdat ik hem zo leuk vond



~Inleiding~ :

Joan is Badmeester bij het Meer van Black, Zilly brengt Ryabor tot razernij, Chipsy heeft te veel geheimen, Jilmy is een buitenbeentje, Milesa speelt voor verlijdster, Wally kwam niet van het eiland af, Punky is ooit begraven geweest en Hens wil graag zijn eerste zoen hebben!!! Groepen strijden tegen elkaar en werken samen, je bent ieders vijand en tegelijkertijd heb je elkaars hulp nodig, ~Groupy 2003~ Vertelt het verhaal en het geheim van Vriendschap, Verraad, Haat, Angst en Avontuur…



~Groupy 2003~

De boot schommelde ziekelijk heen en weer op het wilde water. De regendruppels kwamen als kleine bommen op het dek terecht. De nacht was diep donker en de sterren waren totaal uit de lucht verdwenen. Tussen de hardwerkende mannen op het dek liep een lange magere jongen met slap blond haar. Hij had moeite overeind te blijven staan, gleed van de ene kant naar de andere, en zat constant met zijn vinger in zijn linkeroog te wrijven. Hij was al helemaal rood geworden. Met zijn andere hand had hij nu de rand van het schip bereikt waarmee hij zich een beetje overeind kon houden. Een klots water kwam via de rand over het dek heen, en hij kreeg een volle lading zout water in zijn gezicht terwijl hij naar achteren wankelde. Tegelijkertijd hield hij zijn handen voor zijn mond en rende onmiddellijk terug naar de rand. Hopeloos hing hij voorover terwijl zijn groen geworden gezicht alles naar buiten liet gaan. Hij was misselijk, kots en kots misselijk van deze reis. Nog een tijdje bleef hij zo ongemakkelijk hangen terwijl hij vermoeid naar het water keek. Plots voelde hij dat hij opgetild werd, een sterke arm omringde zijn middel en nam hem mee. Het was één van de matrozen die hem terug bracht naar het beneden dek, naar daar waar de rest zat.

Nog steeds wankelend kwam hij de trap af en wreef hij met zijn hand het water van zijn voorhoofd af. Een kleine jongen met bruin haar dat in stekels voor zijn ogen hing snelde naar hem toe. “Flix!” Riep hij en greep de jonge vast voordat hij omviel. Flix draaide een halve slag en kwam zodoende oog in oog met een blond harig meisje dat in een hoek op een paar tonnen zat. Haar zilver glanzende ogen stonden kwaadaardig en ze keek niet al te vrolijk. Flix zuchtte en ging recht staan, hij kreeg zijn evenwicht wat terug. Hij keek het meisje wanhopig aan en zei met nog een zucht “Darling”, maar door zijn wat zuidelijke accent klonk het als ‘Dah- ling’. Ze draaide haar hoofd weg en Flix haalde zijn schouders op en ging zitten op een stoffige bank warvan de bekleding gescheurd en gerafeld was. Flix was een snuggere jongen van 17 jaar. Hij had een zuidelijk en engels accent en was vrijwel altijd moe. Zijn linkeroog had een infectie en bleef maar jeuken, en Flix bleef maar wrijven. “Kap daar dan eens mee!” Had de kleiner jongen geroepen en Flix had heel droog geantwoord “Maar I’ts zo lekker”. De kleinere jongen droeg de naam Bracker, was 14 jaar en bijna altijd samen met Flix. Het waren twee metgezellen die bijna alles deelde. Flix keek opzij en zag daar Jilmy zitten. Jilmy had een wat langwerpig gezicht en altijd vette haren. Hij was wat raar en duf, keek vrijwel altijd als een zombie voor zich uit. Flix schudde zijn hoofd en zakte wat naar beneden in de bank, hij was nog steeds misselijk en wilde er liever niet aan denken. Het licht flikkerde bij het heen en weer gaan van het schip. Niet dat er al veel licht was, want het was gewoon een lampionnetje met een kaarsje er in. Hun laatste kaarsje. Ze waren er erg zuinig mee geweest maar nu was hij tot zijn einde gekomen. Bijna was hij opgebrand en het beneden dek zat vol mensen die wat sober voor zich uitstaarde. Sober met de gedachte dat ze allen ver van huis waren, sober met de gedachten dat ze niet wisten waar ze heen gingen. Sober met de gedachten dat ze stuk voor stuk alleen waren. Ze waren gewoon bij elkaar gepropt in het benedendek, weinig voedsel, en straks geen licht meer. “Misschien moeten we de dingen van de positieve kant gaan bekijken” zei Zilly. Ze was 12 maar zag er uit als een 16-jarige. “Welke positieve kant!” Riep een stem kwaad. Zilly draaide zich geschrokken om en keek recht in de ogen van Ryabor. Hij was 24 en bovendien de oudste van het stel. Zoals gewoonlijks had hij een fles drank in zijn handen en waren zijn ogen bloeddoorlopen. Zijn zwarte woeste haar zat door de was en zijn aftershave stonk, maar zelfs zijn aftershave haalde het niet bij de lucht van drank die uit zijn mond vandaan kwam. Zilly slikte en ze durfde haast geen adem meer te halen, bang dat zelfs dat hem kwaad zou maken. Doordat Ryabor de oudste was, had hij de rol van leider op zich genomen. Maar hij zat altijd aan de drank, hij ontbeet ermee, poetste zelfs zijn tanden met alcohol als dat nog kon. De drank had een slechte invloed op hem en hij was vaak dronken.

[Flshman]

Voordat ik dit verhaal lees alvast het volgende:

1. Neem gewoon zwarte letters
2. Haal die '~` weg, want het ziet er niet uit..

[ValliantWarrior]

Flashman schreef op 15-12-2003 @ 19:07:
Voordat ik dit verhaal lees alvast het volgende:

1. Neem gewoon zwarte letters
2. Haal die '~` weg, want het ziet er niet uit..

Kijk, aan zulke tips hebben we wat.

Het is lastig om commentaar te geven op een verhaal dat duidelijk niet af is. Een lang verhaal zou toch anders verteld worden dan een kort verhaal en ik denk dat we hier een kort stuk van een lang verhaal hebben. Anders zou die inleiding wel heel erg vreemd zijn. Maar goed. Ik kan niet bijzonder veel zeggen over de inhoud van het verhaal, maar ik had wel een paar dingen over je manier van schrijven bedacht, die je misschien wel wilde horen.

Wat mij als eerst opviel, was dat je sommige dingen erg graag duidelijk wilde maken aan de lezer. Zo erg dat je ze soms min of meer herhaalt. "De nacht was diep donker en de sterren waren totaal uit de lucht verdwenen." bijvoorbeeld. Ik denk dat de meeste lezers van een diepdonkere nacht geen sterren meer verwachten. "Haar zilver glanzende ogen stonden kwaadaardig en ze keek niet al te vrolijk." is een ander voorbeeld. De meeste mensen met kwaadaardige ogen kijken niet vrolijk, lijkt me. Aan het einde bereikt het trouwens een hoogtepunt. Nadat je al op twee manieren duidelijk gemaakt had dat die kerel van 24 aan de drank was (de fles en het aftershaveverhaaltje), voeg je er dit nog aan toe: "Maar hij zat altijd aan de drank, hij ontbeet ermee, poetste zelfs zijn tanden met alcohol als dat nog kon. De drank had een slechte invloed op hem en hij was vaak dronken." Toch een beetje teveel van het goede, lijkt me.
Het effect van dat overduidelijke vertellen wat je wilt zeggen is dat een lezer zich mogelijk als een kind kan gaan voelen, waaraan alles uitgelegd moet worden. Laat ze zelf maar een beetje nadenken, de meeste lezers zijn niet half zo dom als dat je denkt dat ze zijn.

Iets wat me opviel was dat ik het minder interessant begon te vinden toe de mensen die zich binnen in het schip bevonden opgenoemd werden. Aan de ene kant natuurlijk omdat ik de hoofdpersoon nog niet eens ken en geen flauw idee wat er aan de hand is (het is immers het begin van een lang verhaal), maar ook door de manier van vertellen. Je somt meer op dan dat je die personages zichzelf bekend laat maken. Ze hoeven niet allemaal netjes een hand te geven aan elkaar en zich voor te stellen, laat ze gewoon iets zeggen of beschrijf terloops hun gedrag of uiterlijk. Dingen als 'hij wreef altijd in zijn oog' zijn erg leuk en kunnen veel symbolische waarde krijgen, maar als je elk personage met een 'hij/zij deed altijd dit of dat' introduceert, wordt het flauw.

Je hier en daar ook nog wat taalfoutjes, maar om daar over te beginnen lijkt me niet nuttig. Daar heb je weinig aan... het is een kwestie van veel lezen en goed nalezen wat je schrijft. Let er alleen wel op dat je af en toe komma's gebruikt en dat je meer woorden aan elkaar mag schrijven dan je denkt. Dat is altijd zo bij Nederlands.

Met wat die andere mensen zeiden ben ik het op zich wel eens. Ik houd wel van donkere, uitzichtloze situaties die weinig uitgelegd worden en waarin mensen niet blij zijn. Laat je dus vooral niet ontmoedigen door mijn stroom van woorden, waarvan ik hoop dat je ze leest als een toegestoken, helpende hand en niet als een vuist die je ranselt omdat je het 'fout' deed.

LUH-3417

LUH-3417 schreef op 16-12-2003 @ 11:16:
...

geheel Offtopic:
gefeliciteerd met je forumbaasschap

Dankje. Ik hoop dat jou en de anderen van dienst kan zijn.

LUH-3417 - Nog meer dan ik dat natuurlijk al was, dan.

[Flshman]

Dan ik ook maar even helemaal offtopic: Ook gefeliciteerd!

Maar nu even over je stukje: Sja, ik weet niet.. Eigenlijk is het te kort om er écht iets over te zeggen. Wat ik nu lees is wel aardig, maar niet geweldig. 'Wie weet', 'schrijf door', 'we zien wel', enz

[Tomatwork]

Geinige text, hoor Chipsy!

Haha, LUH-3417, ik word niet ontmoedigd door je overval met woorden hoor, ik vind het prachtig!!! Veel mensen zeggen alleen, "Wouw!" of "Goed gedaan!" Maar daar heb ik vaak niet veel aan, aan jou kritiek heb ik heel veel Ik zal proberen wat meer op het herhalen te letten want dat schijn ik heel graag te doen En over de spelling, ja ik ben een kenusje wat de Nederlandse taal betreft



Was hij dat niet dan had hij een kater en was daarom chagrijnig. Ryabor had het niet meer in de hand, de drank had hem in de macht genomen, en hij verwaarloosde zijn vriendin, niet alleen haar, ook Zilly was vaak de pineut. Ze was één van de kleinste en had een grote mond, Ryabor sloeg haar vaak en ze zat dan ook onder de blauwe plekken. Soms sloeg hij haar zelfs om de meest raarste dingen, zoals vrolijk kijken, de boel op willen beuren, haar sokken aantrekken. Zijn vriendin suste de boel altijd, haar naam was Esmea en ze had kort, krullend bruin haar. Ze was een echte modepop, en haar make-up moest altijd goed zitten. Ze vond zichzelf heel wat en droeg altijd kleding die twee maten te klein was, wat haar truitjes betrefden dan. En nu was het niet zo dat Esmea een slanke den was, in het tegendeel juist! Esmea hield zich vanavond stil, haar lip was gescheurd en haar oog blauw, gisteravond had ze hem weer gevoeld. Hij was straalbezopen naast haar komen liggen, had haar truitje losgeknoopt, maar ze wilde niet, niet terwijl hij zo dronken was! Hij was kwaad geworden en had haar geslagen alsof ze niets voor hem was, helemaal niets! De meerderheid uit de groep bestond uit meiden, maar die wilde niet geslagen worden, ze hadden het stuk voor stuk wel eens voor Zilly opgenomen, en allemaal hadden ze het met blauwe plekken en schrammen moeten bekomen. Er was er maar één van hen, maar één die niet bang voor hem was. Maar van haar wist Ryabor dat hij er zelf slecht van af zou komen. Zodra hij haar sloeg, sloeg zij even hard terug. Ze stonden gelijk aan het hebben van macht wat dat betrof. Ze hadden vaak ruzie, en dan liep het op een vechtpartij uit, maar daarin tegen hield ze zich ook vaak afzijdig. Ze hielp Zilly alleen waarneer ze er zin in had, en dat was haast nooit. Ze had het helemaal gehad, met de groep, met hun omgeving en met haar leven. Ze was duister en niet in voor dit soort ongein, vandaar dat ze zich zo afsloot van de groep en in een hoekje ging zitten, zoals vanavond. Alleen haar zilveren ogen waren dan uit die duisternis te zien. Flix had nog een gesprek aan willen knopen, maar Chipsy had vanavond haar hoofd weggedraaid, zoals op zoveel avonden. De jongens van de groep waren er nooit bij als hij de meiden sloeg, en niemand van de meisjes vertelde ooit dat ze geslagen werden door Ryabor. Zijn gestalte was er te bedrijgend voor. Zilly wist dan ook dat hij haar vanavond niet zou gaan slaan, het ruim zat vol met jongens en Chipsy had haar ogen op hen gericht. Ze glinsterde van woedde en Ryabor beheerste zich en in plaats van Zilly te slaan nam hij een grote slok uit zijn fles Whisky. Chipsy grijnsde vals en mompelde “Jong en onbezonnen”. Zilly wende zich af en ging wat ongemakkelijk zitten. Dardo legde de krant van 5 dagen geleden weg, hij wilde de stemming er weer wat in brengen. Dardo deed dat altijd, hij was een jongen met blond spriethaar, zodra hij ging staan moest je een heel eind omhoog kijken want hij was behoorlijk lang. Hij had blauwe pretogen en kon een heel eind aan elkaar lullen terwijl hij grappig bleef. En zodoende fleurde hij zijn omgeving altijd op, alleen bij het zien van de bekken die hij kon trekken lag je al plat. Zijn kleine broertje Hens had ook zo’n gezicht, hij wist altijd precies wanneer hij welke opmerkingen moest maken. Maar zijn grote zus werkte hij juist op haar zenuwen. Milesa had de gewoonte zo af en toe een sigaret op te steken, alleen om tot rust te komen. Hens ergerde zich daar aan en brak altijd al haar peuken doormidden. Milesa had een wijde broek aan van spijkerstof en haar rode bikini-broekje kwam er wat bovenuit. Ze had in bijna elk land wel een vriend zitten. Ze viel gauw voor een man, hij hoefde maar iets liefs te zeggen en ze was bezweken, maar het probleem was dat veel mannen wat liefs tegen haar zeiden. Ze zuchtte en keek naar haar sigaret terwijl Hens er een nare opmerking over maakte. Ze negeerde hem en vroeg zich af waar Michely was, waarschijnlijk met zijn broer Ritsjo op het dek. Die zouden nu wel helemaal zeiknat zijn. Ze waren zo dapper, Ritsjo was een stoere sukkel met wit haar die stiekem een oogje op Chipsy had en Michely had een grote haat voor buitenlanders. Ze daagde hem altijd uit, en maakte Michely kwaad. En als hij kwaad werd, dan was hij niet zinnig meer, hij kreeg een rode waas voor zijn ogen en zag alleen nog maar de persoon die hij wat aan wilde doen. Je moest dan met z’n alle op hem springen wilde je hem tegenhouden, en zelfs dan zou hij nog de kracht hebben je van hem af te gooien. Michely en Milesa hadden een bijzondere band met elkaar. Ze konden elkaar alles vertellen en dat luchtte erg op. Michely werd wel eens geplaagd, dat hij misschien een oogje op Milesa zou hebben, maar dat was niet zo. Ze waren gewoon heel erg goed bevriend, sinds wanneer konden, jongen en meisje, man en vrouw, heks en tovenaar geen vrienden meer zijn? ‘Poefh’ een zacht geluidje klonk en de kaars was uitgegaan…

“Land, ik zie land!” Riep een doffe stem van boven op het dek. “Land! Land!” Jilmy schoot overeind en stootte zijn hoofd wel direct tegen een balk aan waardoor hij weer terug op de bank viel. Kiwi, was ook opgesprongen, ze had het hele voorval van de vorige avond gemist omdat ze in slaap was gevallen. De andere waren nog wel eens jaloers op haar, ze kon overal doorheen slapen, door omweer en regen, door het geschommel van de boot en zelfs door het massale geluid dat uit de cabine kamer kwam. Kiwi had knalgroen haar en een rode skate broek aan. De veters die in haar skateschoenen zaten waren paars en ze glimlachte elke keer weer als mensen er met een raar gezicht naar keken. Nu was zij nog niet zo erg, Chipsy had tenslotte knaloranje veters in haar skateschoenen zitten, die gaven licht! Kiwi snelde via de gammele houten trap naar boven, gevolgd door Jilmy, Flix en Bracker. Dardo was hen voorgeweest en stond al op het dek met zijn neus in de wind terwijl de ochtendzon hen tegemoet kwam. De boot lag vrijwel rustig in het hemelsblauwe water en dobberde rustig verder. Er waaide een fris briesje en de zon stond vel aan de hemel, het was een heerlijke ochtend. “Whaaa, land, echt land!” Riep Lieja terwijl ze op en neer op het dek sprong. Haar lichtblauwe haar swiepte mee op de maat waarin ze sprong. Lieja was de oudere stiefzus van Zilly, die ook vrolijk meesprong. “Land! Land! Land!” Ze kwam haast niet meer bij, zolang als dat ze al geen land had gezien. Jilmy schoot spontaan in de lach en Metran, zijn enige vriend kon zijn lach ook niet inhouden. Kiwi trok haar wenkbrauwen op maar was niet nuchter genoeg om stil te blijven staan en begon ook vrolijk mee te springen. “Dit is geweldig, land!” Riep Michely die uit een extra roeibootje sprong en met Milesa, die ook tevoorschijn was gekomen begon te dansen. “Hoe lang zitten we nou al op zee, eindelijk weer grond onder mijn voeten, beter voedsel en misschien een echt bed!” Kiwi sprong nog hoger bij het horen van het woord ‘Bed’. “Bed!” Riep ze “Een echt bed!” “Ach dit was nog niks” klonk de stem van Chipsy die in de touwen van de mast hing. Langzaam zakte ze ondersteboven naar beneden en haar haren waaide mee op de maat van de wind. Ze had haar voeten vastgeknoopt aan een paar stukken touw van de mast waardoor ze prima bleef hangen. Haar zwarte gewaad wapperde nog boven aan het kraaiennest en haar zwarte truitje met spaghetti bandjes zakte wat omlaag waardoor een blote buik vrijkwam. Haar lichaam was lijkwit, het maakte niet uit hoe lang en hoe vaak Chipsy in de zon zat, ze bleef bleek. In haar donkergroene broek met wijde pijpen zaten veel scheuren en kettingen, je hoorde haar al van verre aankomen door het rinkelen van al dat staal. Rond haar rechterpols zat een zwart-wit zweetbandje en om haar andere pols hingen zilveren armbandjes. Haar ketting gleed over haar hoofd heen en viel naar beneden, maar ze ving het zwarte kruis net op tijd op. Lieja en Zilly waren achteruit gesprongen, bang dat de ketting wel zou vallen en hen zou raken. Daarmee verraden ze zichzelf en Ryabor die achter de mast vandaan kwam vloekte binnesmonds.

Het gerucht ging dat het zwarte steen dat in haar ketting zat gemaakt was van een stuk van DarkStone. DarkStone werd vereerd door Vampiers en de meest Duistere Tovenaars, Heksen en Demonen die er bestonden. DarkStone was een dik zwart kruis gemaakt van zwart, gezegend (Door de Duistere Machten) steen. Het kruis was ongeveer zo groot en dik als een eikenboom en stond op het Kerkhof van Denvers. Alle Evil ones werden er begraven. Maar zoals Chipsy zelf altijd al zei: “Zelfs na de dood is er nog leven”. Alle doden op dat kerkhof waren in feiten niet dood, ze gingen gewoon verder met een ander leven, het kerkhof was vervloekt en lag op een verlaten eiland midden in de zee. Het eiland stond vol met zwartgeblakerde treurwilgen en aan de rand van de rotsen stond een zwart landhuis, een landhuis dat een eigen wil had, een landhuis dat leefde.

Chipsy keek vurig en kneep de hand waarin haar ketting zat stevig dicht. De punten van het kruis sneden in haar hand, maar ze voelde niets. Net zoals dat deze mensen niets van haar afwisten, helemaal niets. “Ze heeft gelijk” mompelde Ritsjo terwijl hij zo de stilte verbrak en aan de andere kant van de mast tevoorschijn kwam. “Dit was nog niets, wie weet wat zich er allemaal op dat eiland bevind, wie weet wat er nog gaat komen, een paar dagen zee was er niets bij”. “Een paar…” de mond van Esmea viel open “ Een paar dagen, een paar dagen zee!” Riep ze. Ritsjo haalde zijn wenkbrauwen op en keek haar strak aan. “Ja, een paar dagen zee” zei hij droog. “Naar het eiland!” Riep Ryabor terwijl hij zijn fles Wodka omhoog hief.

Flix had zijn voeten nog geen twee tellen op de rand van de kust gezet en hij viel op zijn knieën neer en begon het stuk land te kussen. Wat was hij blij weer aan land te zijn, het maakte hem niet uit waar ze waren of hoe ze weer weg zouden komen, dit alles was beter dan dagen lang op dat verrotte schip te zitten! Het voelde heerlijk om weer met twee voeten op vaste grond te staan, het was zo veel stabieler. Ryabor stak zijn neus in de lucht en snoof hem goed in, hij keek woest om zich heen terwijl hij woeste stappen zette op de wal. “Verlaten” mompelde Milesa en treurig om zich heen keek. En dat was het ook, ze hadden hun schip vast gelegd aan de stenen muur die er was gebouwd, maar verder zagen ze niemand. Er was een klein paatje dat door twee uiteengevallen muurtjes heen liep. “Waarom is hier niemand?” Vroeg Nilena en ze rende naar haar grote broer Ritsjo toe. Ze trok aan zijn broekspijp en keek hem angstig aan. Michely kwam aanlopen en tilde haar op “Maak je maar geen zorgen kleintje, je heb drie grote broers die voor je zorgen”. Hines die drie meter verderop stond keek zijn grote broer Michely vanuit zijn ooghoeken aan. Hij vond zijn kleine zusje alleen maar irritant. Ze was 10 jaar en hij 12, volgens Ritsjo en Michely was hij gewoon aan het puberen, want anders had hij nooit problemen met zijn kleine zusje. Chipsy zuchtte luid en zette haar handen in haar zij terwijl ze het paatje naar de muurtjes op liep. “En wat ga jij doen!” Riep Ryabor meer als een bevel om te blijven dan als vraag. Chipsy draaide zich om en keek hem bijdehand aan “Dit is te typisch” zei ze. “Verklaar jezelf” gromde Ryabor. Chipsy sloeg haar handen voor haar ogen en zette ze vervolgens weer in haar zij “Ik schaam me voor zo’n leider als jij…” mompelde ze en Ryabor zette een stap dichterbij haar. Maar ze bleef rustig en ging verder “Een schip dat dagen doelloos op zee rondvaart en vervolgens strand op een eiland waar niemand te vinden is…” ging ze verder. “Waarschijnlijk een plaag, of een monster dat de bevolking heeft opgevreten, als de bemanning dat het eiland af gaat zoeken komen ze enkel nog een paar bange overlevende tegen en dan uit het niets daagt het monster achter de bemanning op, typisch, allemaal zo typisch”. Dardo knikte “Er zit een punt van waarheid in, en het zou wel heel cliché zijn als het daadwerkelijk zo was”. “Kom op hé! We zitten niet in een slechte horrorfilm!” Riep Kiwi. Ryabor knikte “We gaan het eiland gesplitst op, zoeken allemaal voor enig teken van de bevolking, eventueel eten en een slaapplaats, oké groep 1 is…”. Chipsy draaide zich wel direct om alsof ze het bevel had weg te gaan, ze liep het pad verder op terwijl Ryabor haar na riep “Wat ga jij doen?” “Ik ben groep 1!” Riep ze en verdween tussen de uitgevallen muren door. Ritsjo keek haar hoofdschuddend na, ze moest zich weer eens van de groep afsluiten hoor.