[verhaal] hoe ik het zou willen

[heldine]

Ik wilde gewoon dat er sneeuw was. Dikke vlokken sterke sneeuw. Sneeuw die dagen bleef liggen, witte sneeuw. Sneeuw om in te dansen, te springen, sneeuw om in te liggen en rustig door heen te wandelen met de hond. Sneeuw die nooit bruine smurrie werd, die zichzelf ververste. Sneeuw die alle vuil op straat zou bedekken, en de bomen mooier zou doen uitkomen.
En dat er dan een klein, tienjarig meisje kwam. Eentje met noch bruine noch blonde haren, eentje met verstand. En dat het meisje haar kleren uit zou trekken, tot ze in haar ondergoed op straat zou staan. En dat ze zich zou bedekken met sneeuw, en zou huilen. Dat ze zich vast zou klampen aan een beeld, of een monument. Dat ze zich net zo gelukkig zou voelen als de dikke vlokken die rustig naar beneden dwarrelden. Zodat er iemand was, iemand, die mijn gevoel zou kunnen delen en uitbeelden.
Zodat iedereen bewondering zou hebben voor het meisje, maar niemand zou weten dat het eigenlijk mijn gevoel was.
Maar het weer luistert niet naar mijn emoties. Het regent. Met buien, soms miezerig, soms hard tikkend op het zolderraam. Tenminste, dat denk ik. Ik hoor het niet tikken op het zolderraam, nog op mijn eigen raam, want ik ben niet binnen. Ik wenste dat ik binnen was, maar ik weet dat ik de eerste tijd nog niet binnen zal zijn - je kunt nu eenmaal niet alles krijgen wat je wil hebben.

Soms moet je buiten blijven, of het nu regent of waait, of allebei, soms moet je nu eenmaal buiten wachten. Genieten van gevoelens die je niet hebt, maar je kan doen alsof je ze hebt. Je kan jezelf voorstellen dat je buiten bent, in de regen staat en wenst dat het sneeuwde. En dan kun je je best voorstellen dat je zou willen dat een halfnaakt meisje in de sneeuw zou huilen en dansen en beelden vast zou grijpen. Sommige mensen vinden dat opwindend. Ik niet, ik vind het mooi. Denk ik. Want ik heb het nooit gezien. Net als dat ik nog nooit buiten heb gestaan in de regen, dromend dat ik me gelukkig voelde. Soms voel ik me wel zo. Nu niet. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het niet zou willen.
Dat kun je je allemaal voorstellen. Als je bent zoals ik. Maar dat ben je niet. Dat is niemand, geloof ik. Ik hoop het niet. Dan zou er nog zo iemand zijn, dromend dat ze droomde dat er sneeuw was, en dat een schaars gekleed tienjarig meisje zich zou inpakken met bevroren water.
Terwijl die iemand gewoon binnen zou zitten, achter haar bureau, terwijl ze de regen hoorde tikken op haar zolderraam.