verhaal

ik heb het begin van dit verhaal al eens eerder gepost, nu is het al een stuk verder, maar nog lang niet af...

Vastbesloten zette ze het mes op haar rechterpols. Ze had van tevoren bedacht dat ze beter eerst rechts en daarna pas links kon doen, omdat ze rechts was en zelfs gewond ze daar meer kracht mee kon zetten. Het scheermesje was net nieuw en gleed door haar opperhuid heen. Helderrood bloed welde op uit de wond rond het metaal. Ze drukte nog iets harder en bewoog het mesje opzij, zodat de snee langer werd. Het deed nog geen pijn, zo scherp was het. Haar linkerhand was niet zo gewend aan gerichte bewegingen en ze bibberde even. Heel even maar. Maar die ene aarzeling was voldoende om haar weer aan het denken te zetten. Wilde ze dit wel? Tuurlijk, zei ze fel tegen zichzelf, anders was ze er ook nooit aan begonnen. Snel pakte ze het mes over in haar rechterhand. Er was niemand thuis die haar kon storen, het maakte haar niet uit wie haar later zou vinden. Ze wilde maar één ding: die tweede snee in haar lichaam en ervan af zijn.
Het mesje raakte haar huid. Ze haalde diep adem, bijna voor de laatste keer, en maakte zich klaar voor haar laatste nuttige beweging. Ze hoopte dat er ergens één persoon was die haar nog een beetje zou missen. De wierook was bijna opgebrand, de joint in de asbak ook. Haar hoofd en haar denken waren troebel. Dit was het.
Opeens rinkelde de telefoon. Dat doodnormale wereldse geluid bracht Jen letterlijk met een schok terug naar het leven. Ze wankelde en leunde tegen de kastdeur aan. Ze kon het geluid niet negeren en had niet de moed meer om de stekker van de telefoon eruit te trekken en verder te gaan. Ze nam de hoorn van de haak af, met rechts, en zag haar bloed op de lichtgrijze vloerbedekking vallen. Dat zou er nooit meer uitgaan, bedacht ze onlogisch. “Met Jen” bracht ze met moeite uit. Het was Travis, haar vriend.
Jen begon opeens te huilen, ze liet de hoorn uit haar hand vallen en zakte in elkaar op de grond. Voor haar gevoel was het nog geen seconde later dat Travis zijn armen om haar heen sloeg, haar haar uit haar gezicht streek en haar voorhoofd zoende. Voorzichtig deed hij een grote pleister en verband om haar gewonde rechterpols heen. Daarna schonk hij een glas sinaasappelsap voor Jen in. “Ik heb je nog nooit zien huilen” zei ze verbaasd. Travis lachte door zijn tranen heen.

Even later zat hij buiten een sigaretje te roken. Hij keek om zich heen en zag dat er helemaal niets veranderd was. Iedereen zei altijd dat de wereld gewoon doorging en het wás ook zo. Jen, het allerliefste, allermooiste meisje dat hij kende, wilde geen deel meer uitmaken van die wereld, maar die draaide gewoon door en trok zich er niets van aan. Een leven meer of minder kon haar daar niet bij storen, zelfs al was het dat van Jen.
Hij had zijn vriendin getroost, verbonden, vastgehouden en tegen haar aangepraat, maar ze had haar mond gehouden en koppig haar hoofd geschud. Jen woonde in haar eentje in een mooi appartementje en had van hem geëist haar daar achter te laten, zonder iemand om op haar te letten. Ze had niet willen beloven dat ze het niet meer zou doen. Ze had niets willen zeggen over het waarom. Ze had enkel gehuild, zich laten troosten en hem vervolgens weggestuurd. “Ik wil alleen zijn nu.”
Travis fronste zijn wenkbrauwen en wist echt niet meer wat hij moest doen. Het leek net of het meisje dat hij huilend op de grond had gevonden iemand was die hij niet kende in het lichaam van zijn vriendin. Dit was helemaal niets voor haar... Jen was altijd druk, liep altijd te dansen, te springen, te praten, te lachen. Ze zong zelfverzonnen liedjes op gekke melodieën, stak haar tong uit naar mensen die sjacherijnig keken, vrolijkte iedereen op. Nu realiseerde hij zich dat ze misschien toch niet zo onbezorgd en gelukkig was. Enkel door toeval had hij kunnen voorkomen dat Jen... Hij kon er niet eens aan denken, zo’n pijn deed het. Zijn vriendin had zelfmoord willen plegen, ze wilde niet meer leven, en hij had het niet eens doorgehad! Hij had altijd gedacht dat het Jen niets kon schelen, wat andere mensen van haar dachten. Blijkbaar had hij dat fout gedacht. Wat had haar zover gekregen?
Boven hem ging een balkondeur open. Een stem, hees van het huilen, riep zijn naam. “Travis, Travis? Wil je alsjeblieft naar boven komen?” Snel stond hij op en rende de trappen op naar Jens deur. Ze omhelsde hem en hield hem vast alsof ze hem nooit meer zou loslaten. “Ik hou van je” fluisterde ze. “Ik ook van jou” antwoordde Travis en hij kuste haar nek. “Dank je wel dat je er zo snel was” zei Jen met nieuwe tranen in haar ogen “en dat je niet wegging toen ik dat zei.” “Waarom nam je de telefoon eigenlijk op?” vroeg Travis, hoewel hij er dankbaar voor was. “Ik durfde hem niet te laten rinkelen,” bekende Jen, “straks was er iets ergs gebeurd met jou of mijn broertje.” Travis keek haar ongelovig aan, het viel Jen nieteens op hoe gek ze redeneerde. Ze glimlachte even. “Ik was in een soort trance. Ik voelde niets, dacht nergens aan, behalve aan dat mes en aan wat ik moest doen. Die telefoon...” Ze haalde adem. “Jij verbrak die trance, ik kon weer een beetje nadenken, maar nog steeds maar héél langzaam. Ik kon nieteens tegen je praten.” Opeens werd ze boos. “What the fuck was ik aan het doen?!” Ze keek hem wanhopig aan, maar in Travis’ ogen vond ze ook geen antwoord. Hij schudde zijn hoofd en pakte haar handen. “Ik weet het ook niet, meisje.” Zei hij zuchtend, “Ik wou dat ik het wist...”

Die nacht durfde Travis zijn vriendin niet alleen te laten. Ze had nog steeds niet verteld wat er was en hij was zo verschrikkelijk bang haar alsnog kwijt te raken. Stel dat wat er dan ook over haar was gekomen weer terugkwam, als hij thuis was? Bijna de hele nacht lag hij wakker, te bang om te gaan slapen. Wat Jen ook in haar hoofd had gehaald, ze kon het nog eens proberen en dat mocht niet gebeuren. Nu hij het wist kon hij het ook voorkomen.
In het donker keek hij naar haar slapende lichaam. Donker warrig haar dat over het kussen krulde, dikke ogen van het huilen, kippenvel op haar dunne armen, een schram op haar linkerpols, dik verband om haar rechter. Ze was zo mooi, maar toch huilde ze in haar slaap. Beschermend sloeg hij een arm om haar heen.
Uit pure wanhoop stond Travis om zo’n vier uur maar weer op. Hij doorzocht al Jens zakken en vond uiteindelijk nog een restje wiet. Ze had altijd wel iets te blowen bij zich. Langzaam draaide hij er een blowtje van. Normaal blowde hij niet, weinig in ieder geval, maar hij hoopte dat hij er nu wat rustiger van zou worden. Op Jens nachtkastje lag een pakje lucifers en in het schijnsel van het vlammetje bekeek hij haar opnieuw. Zo mooi, maar ook zo kwetsbaar. Hij wist niet of hij zonder haar wel kon of wilde leven.

Onder invloed van de wiet werd Travis vanzelf duf, dat effect had het altijd op hem. Zijn gedachten dreven steeds verder weg en toen hij de joint helemaal had opgerookt was hij redelijk ontspannen. Binnen tien minuten sliep hij, met nog steeds een arm om het meisje heengeslagen, zodat hij wel wakker moest worden, als ze bewoog.


“Wat ga je nu doen?” was het eerste dat Travis zijn vriendinnetje de volgende ochtend vroeg. Ze haalde onverschillig haar schouders op. “I don’t care” mompelde ze. Travis keek haar gekwetst aan. “Kan het je niets schelen?” vroeg hij. Hij hoopte dat het niet echt zo was. “Heb je geen zin meer om te leven?” Weer haalde ze haar schouders op. “Ik weet het ook niet meer, lovely.” Hij haatte de wanhoop en machteloosheid in haar stem. Er viel altijd wel iets te doen, er was altijd wel iets om uit te zoeken, om over te praten. “Maar wat is er dan, meisje?” vroeg hij bezorgd. “Niks” antwoordde Jen stug, en ze draaide haar hoofd snel weg, zodat hij niet in haar ogen kon kijken. “Kijk me eens aan” zei Travis fel. Ze schudde haar hoofd en aan de manier waarop ze ademde hoorde hij dat ze weer huilde. Meteen sloeg hij zijn armen weer om haar heen. “Ik kan hier niet tegen, Jen” zei hij eerlijk, “Ik ben je vriend, waarom wil je niet eens zeggen wat er is?” Ze zweeg. “Jen?” Hij draaide haar hoofd naar hem toe en veegde haar tranen weg. Ze snikte even en haalde haar neus op. “Sorry...” fluisterde ze. “Wat nou sorry?!” Verontwaardigd keek hij in haar ogen, die nog steeds vol tranen stonden. “Je hoeft je toch niet te verontschuldigen?” “Jawel,” zei Jen zachtjes, “ik maak jou ongelukkig...” Travis deed zijn mond open om haar tegen te spreken, maar kon het niet. Op zich had ze gelijk, maar dat maakte nu niet uit, het ging om Jen. Het ging om het geluk van Jen. Het ging om het léven van Jen! “Je doet wel alsof het je niets uitmaakt, maar ik weet dat je je bent rotgeschrokken en dat je denkt dat het door jou komt.” Opnieuw had hij geen weerwoord. Waarom kende ze hem zo goed? “Komt het door mij?” vroeg hij uiteindelijk. Jen dacht na. Ze wist dat ze haar zinnen zo goed mogelijk moest formuleren, anders zou ze hem kwetsen en kwijtraken, en dat was wel het laatste dat ze wilde. “Ja.” zei ze na een tijdje, “Ja, het komt door jou, maar het ligt aan mij. Jij kan er niks aan doen.” Travis deed niets om haar te onderbreken, maar keek haar niet aan. Haar woorden deden toch pijn. “Ik hou van je,” ging ze verder, “en omdat ik zoveel van je hou word ik heel erg onzeker van je. Ik wil zo goed mogelijk op je overkomen, mooi zijn, lief zijn, sexy zijn. Grappig, aardig, ik wil in de smaak vallen bij je vrienden, en vooral bij jou. Dat kost heel veel energie, en ik was het zat. Ik heb het gevoel dat ik mislukt ben. Ik bedoel, ik ben nieteens sterk genoeg om door te zetten.” Ze voelde hoe Travis naar haar hand zocht en ze pakte de zijne. “Ik wil zo graag perfect zijn, voor jou, maar ik kan het niet.” “Maar je bent perfect!” riep hij uit. “Ik hou van je zoals je bent, niet zoals je je voordoet of wil doen. Je bent lief, je bent mooi, je bent slim, je bent grappig...” “Maar ik geloof je niet!” riep ze terug, “Dat kan je helemaal niet vinden, want het ís niet zo!” “Jawel” hield hij koppig vol. Travis deed een stap naar achter en bekeek haar. Haar ogen, nu dik en rood van het huilen. Haar zwarte haar, dat een beetje in de war zat omdat ze net haar bed uitkwam. Haar naakte lichaam, met kippenvel van de kou buiten de dekens. “Voor mij ben je perfect.” herhaalde hij.
Jen wilde niet horen hoeveel liefde er in zijn stem zat, ze zag niet hoe hij naar haar keek. Het enige dat zij zag was zichzelf zoals ze dacht dat ze was, lelijk, dom, iemand die heel graag iemand wou zijn die ze niet was. Ze had gewoon niet door dat mensen haar leuk vonden zoals ze was. Spontaan, vrolijk, grappig op een gekke manier. Natuurlijk was ze niet perfect, maar ze was absoluut niet lelijk, ze had een onwijs leuk vriendje en wilde niet zien hoe goed ze het had. Dat was niet dom, dat was onzekerheid.
Nerveus stak ze een sigaret op. Haar hand trilde een beetje, maar uiteindelijk was hij aan en snel nam ze een trek. “Ik wou dat ik nooit geboren was.” zei ze opeens. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest hem dat te vertellen, maar tegen Travis kon ze niets anders dan eerlijk zijn. Hij was zo lief. “Als ik nooit geboren was, had jij mij nooit gekend en was je met iemand anders gelukkig geweest. Dan had je me ook niet gemist. Dan zou ik je nooit pijn hebben gedaan, zou ik je nooit pijn kunnen doen. En dan was ik zelf eindelijk gelukkig, dan was ik gewoon niet. Hoefde ik niet de hele tijd te denken wat anderen van me zouden vinden, hoefde ik niet in elke etalageruit te kijken of ik er niet gek uitzag, hoefde ik nooit onzeker te zijn.” “Maar ik wil helemaal niet zonder jou.” Travis voelde zich steeds kleiner worden. Waarom kende ze hem zo goed en kende hij haar helemaal niet? Waarom had hij niet geweten wat er in haar hoofd omging? “Ik wil ook eigenlijk niet zonder jou,” gaf ze toe, “maar het zou beter zijn geweest.”

[Dit bericht is aangepast door *pixie* (06-09-2001).]

[MAS187]

Wow...

Mooi verhaal, wel triest, maar mooi...

Ik moest het gewoon verder lezen

Hoe kom je aan die inspiratie? Ik word er bijna jaloers van

Greetz, MAS187

[Chloe Siere]

je hebt precies dezelfde schrijfstijl als een jongen die ik ken... errug mooi!! zekers...

[stroopwafel]

wauw!!
hoe doe je het??
gaaf

soww dan.. wat leuk.. ik zie nu pas hoe lang het is, maar jullie lezen het tog! bedankt hoor...

waar haal ik mijn inspiratie vandaan? tsjah.. veel naar andere mensen luisteren en de ellende-verhalen in tijdschriften, zodat je meer de emoties op bepaalde momenten kan voorspellen...

verder uit mijn eigen leven. het is niet waargebeurd, maar ik zat te bedenken wat zou gebeuren al ik dat mes zou pakken en het op mijn pols zou zetten.

en *rainbow*... als je een keer een verhaal van die jongen op je computer heb staan, en ik mag het van hem lezen, zou je het dan willen mailen? het lijkt me wel cool dat te lezen... dan weet ik hoe mensen mijn verhalen lezen

Ik moet dit verhaal maar eens gaan afmaken denk ik...

[MAS187]

*pixie* schreef:
Ik moet dit verhaal maar eens gaan afmaken denk ik...

Ik ben benieuwd

[Ilsch]

oe! erg mooi! idd wel lang, maar dat merk je niet. Vanaf het moment dt het begint wil je doorlezen en doorlezen en doorlezen. K vind het eerder te kort; ik wil weten hoe haar leven verder gaat na die zelfmoordpoging; hoe hij er mee omzal gaan etcetc...
Schrijf maar snel verder ajb

weet je... als ik dit lees wil ik ook weten hoe het verder gaat

[MAS187]

*pixie* schreef:
weet je... als ik dit lees wil ik ook weten hoe het verder gaat

LoL

Tja, hoe zal het verder gaan? Het blijft jouw verhaal

Travis had verwacht dat het praten met Jen pijnlijk zou zijn, maar ze zweeg, en dat kwetste hem nog meer. Hij had met haar willen praten, haar willen overtuigen van zijn gevoelens voor haar. Hij had haar honderd keer willen vertellen dat hij van haar hield, dat ze lief was, dat ze van die lieve oogjes kreeg als ze lachte, dat ze zo mooi was, maar ze luisterde niet. Het leek wel alsof ze nieteens doorhad dat hij er was. Ze leek geïrriteerd als hij wat zei, en deinsde terug als hij haar probeerde aan te raken, alsof ze bang voor hem was. Hij wist niet dat dat ook zo wás. Jen wás bang.
Had ze hem teveel verteld? Moest ze nog meer uitleggen? Zou ze naar zijn gevoelens moeten vragen? Al die vragen spookten door haar hoofd en zorgden ervoor dat ze aan niets anders meer kon denken.
Soms had ze het gevoel dat ze gek werd. Het gebeurde de laatste tijd te vaak dat ze opeens begon te huilen. Soms met Travis erbij, meestal als ze alleen was. Haar hoofd zat vol met vragen en gedachten en ze wist niet meer wat ze ermee moest. Het moest eruit, daar was ze nu wel achter, anders ging het fout, alleen op de één of andere manier was ze de controle over zichzelf kwijtgeraakt. En pas als ze die weer had teruggevonden kon ze vechten voor haar leven, haar geluk, en kon ze op zoek gaan naar alle antwoorden.

Het gebeurde haar die dag zo vaak dat ze haar vriend aankeek, inademde om genoeg zuurstof te hebben voor een gesprek, maar dan haar mond weer sloot en langzaam haar adem uitblies. Ze stak minstens tien sigaretten op die ze even in een asbak legde en die ze vervolgens vergat.
De jongen keek naar haar. Hij bestudeerde elk klein detail van watze deed en hoe ze eruit zag. Ze leek zo op Jen, maar ze wás het niet. Op de één of andere manier miste er iets. De blik in haar ogen, hoe ze liep, zelfs hoe ze aangekleed was. Natuurlijk was ze nog steeds prachtig. Haar zwarte haar golfde over haar rug en ze had haar lievelingsjurk aan, een zwart met bordeauxrode, van fluweel. Maar de handen met de zwartgelakte nagels leken niet te beseffen dat ze een sigaret vasthielden. De sterretjes waren uit haar ogen verdwenen. Ze danste niet meer als ze liep. Alles aan haar was... hoe zei je dat... dof. De glans was eraf.
"Ik moet naar huis" zei Travis op een gegeven moment. "Dat is goed" antwoordde het meisje toonloos. "Ik wil niet dat je alleen ben," vervolgde hij, "dus ik heb Kat gebeld en als zij er is ga ik pas weg."
Even kwamen er weer vonkjes in haar ogen.
"ik ben godverdomme geen kind meer!" Ze gilde tegen hem. "Het is míjn leven, ík beslis wat ik doe, waar ik ben en met wie! Je bent dan wel mijn vriend, maar dat is ook alles... De keuzes worden door míj gemaakt, niet door jou, okeej? En rot op nou!"
Met tranen in zijn ogen pakte Travis zijn spullen bij elkaar en liep naar beneden, wara hij op hetzelfde plekje ging zitten als de dag ervoor. Zuchtend haalde hij een sigaret uit het pakje, die meteen op de grond viel. Jen stond weer voor zijn neus. Ze huilde niet, maar keek zo intens verdrietig dat het gewoon pijn deed. "Het spijt me!" riep ze, "Het spijt me echt, ik weet niet waarom ik zo gemeen tegen je deed. Ik had na twee seconden al spijt. Ik bedoelde het niet, ik..." "Meisje..." fluisterde Travis, "kom hier..." Ze kroop tegen hem aan en hij speelde met haar haar. "we komen er wel uit, lovely" zei hij bezorgd, "je moet erover praten, niet doen alsof er niets is gebeurd, alsof dit gewoon is." Ze knikte gehoorzaam en veegde haar gezicht af met een mouw. "Ik weet het," Ze glimlachte even. "maar ik denk dat ik gek aan het worden ben. Ik doe dingen waarvan ik later denk: wat dóé ik nou?" Ze haalde diep adem. "Ik weet dat ik je kwets, maar ik snap niet wat ik er tegen kan doen. Waarschijnlijk heb ik je heel veel pijn gedaan en zal ik je nog veel meer pijn gaan doen, maar ik hou van je. Ik zou je nooit, echt nooit, expres pijn willen doen. Onthou je dat voor me?"
Travis gaf haar een kus op haar voorhoofd, haar neus en haar mond en trok haar dichter naar zich toe. "Je weet niet hoe blij ik ben dat je wél geboren ben." zei hij uit de grond van zijn hart. Weer glimlachte ze, en daar was hij blijer mee dan hij zich had kunnen voorstellen. "Je bent lief" Dat zinnetje gebruikten ze voor van alles. Als afscheid, als complimentje of als spontane opmerking tussendoor. "Jíj ben lief" kaatste Jen terug.

sorrie dat ik het zo in stukjes post, maar ik tiep telkes wat en dan post ik het weer snap je... Nu nog een gedicht van Jen:

I found myself in front of the shower curtain
bloodstains in the sink
watching a knife i'd never seen before
feeling the future, so close
I sat down at the tiled pavement
a razorblade in my hands
cherishing it like it was my treasure
my little secret, my way of charm
Red fluid bracelets from the store of subconscious
i felt my power floating
out of my body onto the floor
this was my world, in a nutshell
Lying in the darkness all by myself
i started seeing my life
like a silent observer, just watching
no participation involved
As time went by i sensed the tiles
the cold made me shiver
goosebumps plagued my pale skin
the phone rang, i picked up

was that a mistake?



[Dit bericht is aangepast door *pixie* (21-09-2001).]

Katinka kwam op hen afstormen en omhelsde ze zo stevig dat Jen er even van schrok. Ze zei iets tegen Travis wat Jen niet verstond en na een vluchtige kus, die Jen nog heel lang op haar lippen kon voelen, was hij weg.
Terwijl de twee meisjes naar boven liepen begon Katinka te praten. “Jij bent mijn liefste vriendin weet je dat?” Die opmerking kwam echt uit het niets en Jen was verbaasd. “Neej...” stamelde ze, “dat wist ik niet.” “Je weet ook niet dat ik de hele tijd om je heb liggen huilen hè?” Jen schudde haar hoofd. “Ik heb mezelf voor m’n kop geslagen dat ik niet eens doorhad dat er iets met je aan de hand was... dat ik niet zag hoe slecht het met je ging, maar weet je... volgens mij wist je het zelf nieteens.” Weer schudde ze haar hoofd, de donkere krullen raakten steeds meer in de war. “Alles ging toch goed? Ik dacht dat ik gelukkig was. Totdat ik opeens doorhad dat ik in de badkamer op de grond zat met een bebloed scheermes in mijn handen. Pas toen kreeg ik m’n gevoel weer terug.” Katinka huiverde. Ondanks de trui en de lange broek had ze het koud. Dit hele huis was koud, ze voelde het. Onverwerkt, onontdekt en onbegrepen verdriet.
“Heb je eigenlijk al wat gegeten?” bedacht ze opeens. Ze had besloten goed voor haar vriendin te zorgen, dus dat zou ze eerst even regelen. Jen schudde haar hoofd, de derde keer binnen een paar minuten. “Goed,” besliste Katinka, “dan ga jij nu in bad, terwijl ik iets lekkers voor ons ga maken.” “Neej Kat...” begon Jen, maar ze werd onderbroken. “Niks neej.” zei ze hard, “Je moet wat eten, of je nou honger heb of niet.” Jen keek geërgerd, maar liep daarna toch de gang door naar de badkamer. In de keuken begon Katinka ondertussen kastjes open te trekken om uit te vinden wat er allemaal in huis was. Ze schrok van wat ze vond. Er was geen brood, broodbeleg of zelfs maar ei in huis. Enkel melk, cornflakes, yoghurt, een paar blikjes bier, wat wodka en een diepvriespizza.
“Eet je nooit?” vroeg ze verwonderd. Jen gilde iets onverstaanbaars terug. “Wat?” “Dat ik nog boodschappen moet doen.” De tweede keer was niet veel duidelijker, maar daar leek het op. “Dat gaan we zo wel doen dan.” zei ze. Weer gilde Jen een antwoord vanuit de badkamer, wat klonk als “is goed.” Kat liet het daar maar bij, maar ze vergat niet dat Jen, alleen, op dezelfde plek was waar ze nog geen vierentwintig uur geleden een mes in haar pols had gezet. Gelukkig kwam Jen even later een soort van ongehavend (de sneeën op haar armen zaten er al) terug.
“Eigenlijk moet ik m’n benen en m’n oksels scheren” grinnikte ze, “maar ik durf even niet.” Katinka lachte voorzichtig. “We gaan zo ook wel ontharingscrème kopen” ging Jen verder, “Lekker even wandelen, frisse lucht, even weg van hier. De sfeer is een beetje verneukt.” “Eigen schuld!” Meteen sloeg het roodharige meisje haar hand voor haar mond. “Ow sorrie...” stotterde ze, “ik... ehm... ik...” Jen leek het niet erg te vinden, ze grijnsde even bemoedigend en haalde haar schouders op. “Kom je meej?” vroeg ze. Kat knikte, niet helemaal gerustgesteld.


“Wat ben ik aan het doen? Waar ben ik mee bezig?” Drie stappen van de bank naar de kast. “Waarom, waarom waaromwaarom?” Pak een fles cola uit de kast, schenk in. “Ben ik gek aan het worden? Ik ben gek aan het worden, ik word gek ik weet het zeker.” Neem een slok cola, pak toch maar wijn. “Ik sta hier hardop te denken, te praten in het niets, tegen niemand, ik ben gestoord.” Maak de fles open, drink zo uit de fles. “Waarom laat niemand me met rust?” Vier stappen van de kast naar de stereo, doe de cd van the Gathering erin. “Ik haat het om alleen te zijn...”

Jen bracht haar dagen nerveus door. Ze kon niet meer stilzitten. Ze kon niet meer tegen al die gedachten in haar hoofd en dus probeerde ze ze niet te horen. Eerst maakte ze haar hele appartement schoon. Ramen zemen, keuken uitboenen, alle spinnenwebben verwijderen, de vloeren dweilen, in alle altijd vergeten hoekjes stofzuigen, ze wilde rust, stilte. Maar hoe stil en leeg het ook om haar heen was, in haar hoofd was het dat nooit. Het leek wel alsof er de hele dag een heel verdrietig, paranoïde en boos meisje tegen haar aan zat te praten. Op sommige momenten kon ze wel een beetje bijkomen. Haar zus kwam langs om gewoon een film te kijken. Geen gepraat niks, gewoon een verhaal. En af en toe, een paar seconden, voelde Jen de wonden op haar polsen niet en was ze een normaal meisje dat met een vriendin gezellig op de bank zat. Elke keer echter kwam de pijn en de... de herrie weer terug, samen met de chaos in haar hoofd. En elke keer haatte ze zichzelf dat ze het zomaar kon vergeten, alsof ze elke dag probeerde zichzelf te vermoorden.
Die ochtend, toen Travis belde om “alleen maar even Jennie’s stem te horen” zeg ze de nu bruinige vlekken op haar tapijtje en vroeg ze zich af hoe ze ooit normaal zou kunnen worden. Ze wist nieteens hoe dat moest, opgaan in de massa. Was ze dan nooit een standaard meisje geweest?
Er zat niets anders op dan haar wallen te camoufleren met een subtiel laagje make-up, haar kapotgebeten nagels en lippen zwart te verven en zich te hullen in haar mooiste kleren. Meestal gaf dat haar een echt ‘Jen-gevoel’, iets positiefs, iets ‘blij met jezelf’-achtigs. Alles was beter dan zich zo voelen als nu, ze wilde niet meer zonutteloos zijn, zo mislukt. Als ze in de spiegel keek zag ze haar eigen ogen, bijna zwart als altijd, en herkende ze zichzelf nieteens. Ze voelde zich zo leeg, maar ze zag eruit als altijd, alsof er niets mis was.
Travis deed ook vreemd. Waarom hij zo deed wist ze niet, maar ze had hem nu nodig. Niet om mee of tegen te praten, maar als steun. Het enige dat ze nu wou was tegen hem aanliggen, zijn armen om haar heen, en huilen. Het klonk gemeen en egoïstisch, maar ze had die aandacht nodig om zich goed te voelen.

Langzamerhand keerde haar gevoel weer terug, en ze probeerde erachter te komen wat er nou precies was gebeurd, drie dagen geleden. Wat had haar ertoe gebracht? Hoe was ze op het idee gekomen? Haar geheugen was net een gatenkaas, met allemaal happen eruit. De twee dagen voor haar zelfmoordpoging kon ze zich niet meer herinneren. Misschien had ze gedronken, of teveel geblowd. Misschien had ze alleen maar geslapen of naar het plafond gestaard, ze kon enkel raden. De stem in haar hoofd bleef, en bleef haar gedachten influisteren die ze niet wilde hebben. Ze wilde gewoon zijn, normaal, gezond, maar had niet door dat ze zich steeds meer afzonderde en steeds dieper wegzonk in... in wat? “Een poel van zelfmedelijden.” zei de stem, en Jen knikte onbewust, niet eens doorhebbend dat ze iets gehoord had.
Maar hoe was het nou ontstaan? Eerst was er natuurlijk dat gevoel geweest, van eenzaamheid, minderwaardigheid, onrust, onzekerheid misschien. Net als elk meisje van 18 was ze nooit echt zelfverzekerd geweest, maar dat was geleidelijk aan steeds erger geworden. Er was zelfs een tijd geweest dat ze alle spiegels in huis had afgedekt, omdat ze niet naar zichzelf kon kijken zonder haar lichaam, én geest, te verachten. Ze durfde nu weer voor de spiegel te gaan staan zonder die walging te voelen, maar haar uiterlijk voelde niet vertrouwd meer. Er was iets beangstigend anders, maar telkens als ze bijna wist wat het was blies iets die gedachte weer weg en begon ze maar een blowtje te draaien.


“Het maakt me zo bang” bekende Travis met tranen in zijn ogen.Hij was helemaal niet zo’n jankerig persoon, maar hij was zo gekwetst en verbijsterd dat hij er niet eens aan kon denken zich in te houden. “Tuurlijk maakt het je bang.” Sarah legde haar hand op zijn been. “Ze is je vriendin, je houdt van haar, maar ze is zo in de war. Je moet haar even de tijd geven om bij te komen... om na te denken.” Travis zweeg een beetje boos. Zijn zus zei precies hetzelfde als iedereen, dat hij machteloos moest toekijken en enkel moest doen wat Jen wou, terwijl zij zichzelf aan het slopen was. En dat was hij zat. Ook híj had verdriet. Ook híj was in de war. Jen was een slachtoffer, maar in zoverre ook de dader, namelijk degene die hem nu ongelofelijke pijn deed.

[Dit bericht is aangepast door *pixie* (21-09-2001).]

[stroopwafel]

herhaalt post 1

[Gwen.]

Ik vind dit verdomme een supergoed verhaal en ik eis dat iedereen het uitprint en zijn mening geeft. Dat verdient mijn zusje

[Gwen.]

up

[Brigitte]

ik vind t echt een suuuuuupermooi verhaal
ik was blij dat er na je eerste post nog een vervolg kwam..
echt een suuuperverhaal

[Ilsch]

aaaaaah!!! een vervolg!!!!!!

Ik vind denk er nog steeds zo over als na het eerste deel, het is zo'n goed verhaal...
K leef helemaal meej... erg goed heej!

[substantial]

wow, hier weet ik echt niks op te zeggen weet je dat, zo'n bewondering voor verhaaltje

heel erg bedankt... leuk dat mensen de moeite nemen het helemaal te lezen en nog te reageren ook. lievvvv

heeft trouwes niemand een zin of zoiets geleest waarvan ie dacht: dat vinnik niet mooi?

kuz

[Saartje_Pluis]

jesus
te herkenbaar
en te mooi verwoord!!!
x