Innerlijke Arena

[dystopia]

"From the heart of my Soul to the inner fields of my Mind, I bring before you my faerietale.."

Rommeldebommel, klonk het van dichtbij.. Een verloren soldaat die de strijd al eeuwen heeft gestaakt zit gehurkt in een open weiland. Moedwillig is hij eenzaam en alleen, zonder enige vrienden noch vijanden aanwezig op het slagveld. Hij heeft besloten dit probleem zelf aan te pakken, zoals dat van een volwassen man verwacht wordt. Hij huilt zacht, ontwetend waarover precies. De concrete reden waarom hij huilt kan hij nooit bevatten. Tijdens dit alles vergeet hij dat het hevig onweert. Meters danwel kilometers verderop schieten lichtflitsen uit de donkere hemel. Het kan hem echter niet de aandacht wekken, hij is te diep verdronken in zijn gedachtes. Allerlei vragen komen in hem op.

De hopeloze strijd nestelt zich steeds dieper in zijn gedachtengang. Typerende stemmen spreken hem aan. "Je wordt gebruikt man!", zegt een lage, angstige, gemene stem. Een hoge, wijze en vriendelijke wijze: "Wat vind je nou eigenlijk leuk aan haar en vice versa, waarom zet je dat niet 'ns op een rijtje?" Zal ik ooit het antwoord te weten komen, vraagt hij huilend? "Haha, neen!" antwoord de gemene stem hatelijk, waarna hij vervolgens doorratelt: "Wil je dat eigelijk wel? Ze is een heks! Ze is nog slechter dan..". plots wordt de gemene stem onderbroken door de vriendelijke stem, die deze keer roept: "Houdt uw mond! Kom enkel met
bewezen feiten! Ze is anders dan andere, dat maakt haar echter nog geen slecht mens". Gemeen gegrom weergalmd en wordt vergezeld door een korte ademloze stilte der uitspraken van beide stemmen waarna de vriendelijke stem zijn verhaal vervolgt: "Vind jezelf, dat is wat je echt wilt. Daarna zul je haar ook vinden". *Tilt*, het lampje gaat branden. Eindelijk is de verloren strijder het eens met een idee. Hij staat op en begint te strompelen door het weiland dat door de regen moerassig geworden is. Gelukkig heeft hij sterke kistjes aan. Desondanks wordt het lopen steeds vermoeiender. "Je moet door!", commandeert de vriendelijke stem hem nadrukkelijk. "Dit is een hopeloze poging mijn vriend, laat het verleden toch rusten en keer terug naar de vertrouwde wereld!", commandeert de gemene stem hem op verleidelijke wijze. De soldaat schudt
zijn hoofd en strompeld verder. De wereld is rond. Vroeg of laat, komt hij haar tegen, bedenk hij zich. Uren verstrijken. Uren waarin hij zich systematisch voortbeweegt als een bejaarde, tot hij bij een heuvel aankwam die hij beklimde.

Eensklaps slaat het weer om in positieve zin. De wolken verdwijnen en de zon verlicht de heuvel warempel vollop! De soldaat, enigzins verward, kijkt om zich heen. "Het paradijs", schreeuwt hij! In de verte, op de top van de berg, bekijken nieuwsgierige mensen het zielige hoopje mens. "Ze moeten wat van je", zegt de gemene stem. De vriendelijke stem zegt verbaasd: "Hmm.. Waarom?" waarop de gemene stem vol genoegen zegt: "Je weet toch dat een ieder mens egoistisch is?". De soldaat slaat voor de derde maal de raad van de gemene stem in de wind, een uitzonderlijke
gebeurtenis, daar de soldaat meestal luistert naar de gemene stem. Hij besluit contact te zoeken met de vreemden. Hij roept iets komisch naar de mensen. Enkele mensen moeten erom lachen. Hij bekijkt de mensen die lachen en ziet dat 'zij' ook tot die groep mensen behoort. "Wat is ze mooi", fluisterde hij tegen zichzelf. "Ze lacht je natuurlijk uit want ze haat je!", zegt de gemene stem. De vriendelijke stem antwoorde overtuigd: "Waarom zou ze? Beslist niet! Ze is nog steeds op je gesteld". Lachend zegt de gemene stem: "Jij positieve engerd!", waarna de gemene stem op cynische wijze zijn betoog voortzet: "Je hebt haar destijds pijn gedaan!". De soldaat voelde zich onzekerder dan ooit tevoren. De vriendelijke stem antwoord filosofisch: "Ooit gehoord van vergeven en vergeten?". De soldaat leefde in een heftige tweestrijd. Hij had het gevoel alsof hij in een 'kat-en-muis' spel was beland. Een lastig parket, daar hij altijd al 'mens-erger-je-niet' een leuker tijdvedrijf heeft gevonden. "Ze is geinteresseerd in je. Bovendien is ze
open. Dat zegt genoeg!", probeert de vriendelijke stem, ietswat moedeloos, de strijder te overtuigen. De soldaat dacht jammerend hardop: wat is het nou, wees nou eens duidelijk! Twijfel had de krijger in zijn macht.

Hij draait zijn hoofd om. Enkele luttele ogenblikken later glijdt uit elk van zijn ogen een traan over zijn wangen richting zijn mondhoeken. Vlug likt de soldaat de tranen, die naar zijn mondhoeken glijden alsof dat hun nieuwe thuis is. "De tranen smaken bijzonder vreemd", bedacht hij zich. Hij realiseert zich maar al te goed dat hij zojuist een alcoholische drank heeft genuttigd. Het lachen galmt nog steeds in zijn oren, de strijder merkt echter niet op dat het meisje niet meelacht. Hij blijft stokstijf staan en durft zich niet om te draaien. In zijn hoofd vindt zich alweer een tweestrijd plaats: "Je moet de confrontatie aangaan in plaats van je problemen steeds uit de weg gaan", vertelde de vriendelijke stem bezorgd. "Bij lange na niet!", schreewde de gemene stem, waarop deze vervolgens snauwde: "Ren weg, ze maakt je ongelukkig zoals ze eerder heeft gedaan. Je verspilt je kostbare tijd weer 'ns!". Razendsnel schieten allerlei andere paranoide gedachtes door het overactieve brein van de soldaat. Het draadje knapt: Hij neemt unaniem de beslissing het op een lopen te zetten. Hij rent weg van de mensen, in het bijzonder van haar. Hij nadert het begin van een groot bos. Ineens blijft de soldaat staan om even achterom te kijken. Hij constateert dat de gestaltes hem niet achtervolgen zoals hij verwacht had. De gestaltes waren vervaagd, behalve 1 gestalte. "Ze komt naar me toe!", concludeerde hij. De onvermijdelijke vraag "waarom" zeurt onbemind om een antwoord. De soldaat was zo uitgeput, dat hij zich niet over deze vraag kon buigen. Het meisje bleef rennen, hij kon tot zijn ongenoegen niet waarnemen hoe ze zich voelde, ze was een gesloten boek voor hem. "Doorrennen", snauwde de gemene stem, waarop de vriendelijke stem antwoorde: "Ja! Ren naar haar toe en praat over alles!". Twijfel, dien ten gevolge tranen schieten uit zijn ogen. Zo onzeker heeft hij zich nog nooit gevoeld. Zenuwachtig kijkt de strijder om zich heen, echter hij kan haar gestalte niet waarnemen. "Waar is ze heen gegaan?", vraagt hij zich af.

Vermoeidheid heeft onder andere zijn gezichtsvermogen aangetast. Hij kan niet zien, noch horen, dat zij vlakbij hem in de buurt is. De soldaat was ernstig verward. "Zie je nou wel, dat ze je in de steek laat", fluistert de gemene stem geniepig waarop de vriendelijke stem klaarblijkelijk niets te zeggen had. Teleurstelling alom, vervolgd de strijder het pad waar hij op is terechtgekomen tijdens zijn vlucht. Nadat hij enkele tientallen minuten heeft afgelegd in een langzaam tempo komt hij terecht bij een open plek in het bos. In het midden bevind zich een reusachtige paddenstoel. "Het is tijd om eeuwig te gaan slapen", vond de gemene stem waarop de vriendelijke stem heftig protesteerde: "Absoluut niet! Rusten kun je beter doen door een uitgebreide meditatie te beoefenen! Hoor je die vrolijke muziek dan niet? Nadat je bent uitgerust, moet je opnieuw de confrontatie aangaan." Teleurgesteld volgt hij het pad waarop hij is beland. Minutenlang zit hij zwijgend in een trans. Daarna waren beide stemmen verdwenen alsof er een apocalypse had plaatsgevonden. De wereld was revolutionair veranderd! De tweestrijd tussen positieve en negatieve gedachten was verzwolgen door rust. De soldaat zette zijn leven voort en op een vrolijke donderdag besloot hij contact met haar te zoeken en de confrontatie aan te gaan.. de overwinning was behaald!

Kheb niet op de tijden gelet; verhaal is alweer wat ouder