LalalaLaura's eerste verhaal.

[Koffie_kus]

Er was eens een meisje.
Een roze klontje vlees dat schreeuwend en kerngezond de wereld binnenkwam.
Ze was nog aan niks verbonden, er zouden jaren komen van gemene vriendinnetjes die klapkauwgom in haar haar plakten en van geschaafde knietjes en boterhammen met stroop.
Jaren van kleuterliedjes zingen. Verhaaltjes voorgelezen krijgen.
Maar op dat moment was ze alleen een leeg vel papier dat de wereld werd ingeschoven.
Daarom hikte het meisje even toen de navelstreng werd doorgeknipt, een verbaasd hikje.

Er was eens een jongetje, ongeveer twee en een halve kilometer van het brullende hoopje niks verwijderd. Hij speelde rustig met zijn blokkendoos en had geen idee dat hij het meisje
in zijn armen zou houden, woelig als een vijver, water dat door zijn handen glipte.
Dat hij haar zijn Grote Geheim zou vertellen en zij zijn ogen beter zou begrijpen dan de rest.

En toen het meisje zeven werd kreeg ze een roze verjaardagstaart.
De taart was haar evenbeeld, want ze droeg een roze tulen jurk die om haar heen hing als een kaasstolp, ze verdronk er bijna in.
Als haar gasten niet beter hadden geweten hadden ze hun kleine hebberige vingertjes uitgestoken om ze in haar witkanten kraag te dopen en daarna snel naar hun mondjes te brengen. Maar kant is geen slagroom, dat weet je als je zeven bent.
Wat het meisje nog niet wist was dat haar evenbeeld geen taart was, maar een jongetje, die op dat moment in de sloot achter zijn huis werd geduwd door zijn grote broer.
Die overigens maar een broertje was, want hij was tien jaar en 2 maanden.

Het jongetje proestte en spuugde geel slootwater uit. Er plakte kroos achter zijn tanden en hij voelde zich ellendig.
Met zijn ogen vol tranen en brak water rende hij naar binnen en sloot zich op in de badkamer.
Zijn haar klitte aan zijn hoofd, haar dat nu dicht bij zijn hoofdhuid kriebelde maar over drie
jaar zijn oren zou bedekken en gestreeld zou worden door Meisje.

Meisje die met negen jaar al wist wat Liefde was.
Jongen die met negen jaar al wist wat Drugs was; en Kwaad; en Liegen.

Jongetje en Meisje die knuffelden en praatten, over ver weg en hier en later, en meer moeilijke dingen. Totdat de Schaamte gordijnen schoof voor alle ramen en de sleutel van alle deuren per ongeluk kwijtraakte. De middelbare school schoof zich hebberig naar voren, door de laatste lange vakantie samen waarin Meisje en Jongetje broertje en zusje speelden; en nog even tikkertje.

Toen kwam Huiswerk ze herinneren dat ze groot waren. Rugtassen dat ze nog een stukje moesten groeien. Uitgaan dat je moest drinken, dansen, vergeten. Zoenen, maar niet met elkaar.
En het haar wat Meisje ooit had gestreeld werd afgeknipt en maakte plaats voor een Modieus Kapsel.
Ze raakte zijn liefdesbrief kwijt.
Dit is het verhaal van hoe makkelijk dingen kunnen breken,
van het roze klontje vlees dat tegenover het jongetje met de groene ogen staat en ze herkent
als haar eigen, tussen de sigarettenrook en dranklucht door.
Tussen dikke plakkerige stromen van muziek en Andere Vrienden.
Meisje ziet zichzelf, meer nog dan in de spiegel.
Van de Jongen die gewoon
een Meisje ziet. ‘Hee lekker ding, hoe heet je? Ken ik jou niet ergens van?’













lalala. Schaamtevol imperfect.
Maar ik vond het wel lief.

leuk

[Rareman2]

Leuk verhaaltje!
Maar het is wel weer duidelijk hoe er over jongens word gedacht

[Koffie_kus]

Rareman2 schreef op 06-01-2004 @ 17:26:
Leuk verhaaltje!
Maar het is wel weer duidelijk hoe er over jongens word gedacht

Ook over meisjes.
Bah. Sentimentele onzin.

[Nijn*]

Ik moest er even over denken, maar ja...leuk!
nijn.