Nederigheid

[Reynaert]

Noot vooraf: Tisch gaf me de tip om eens een keer een schrijfoefening te doen. Ik bemerkte namelijk bij mijzelf dat ik telkens zoveel in een verhaal wilde stoppen, dat het al snel warrig werd en geen duidelijke lijn had. Daarom heb ik dit verhaal geschreven, binnen 30 minuten. Het onderwerp was "nederigheid".

Nederigheid

Bjorn gooide de laatste schop aarde over de eerste kist heen. De begrafenisondernemer knikte hem gemoedelijk toe, een doodse knik zoals hij die vermoedelijk al honderden mensen had gegeven. Zijn vader had hij al begraven, nu enkel zijn moeder nog. Verwoed stak hij de schop weer in de berg met aarde, en gooide nu de zwarte aarde in de tweede kuil, die daar met een doffe plof op de kist viel. Hij voelde zich vernederd door de begrafenisondernemer, zoals vroeger door zijn ouders. Zelfs in hun dood hadden ze het nog voor elkaar weten te krijgen dat hij precies deed wat ze van hem verlangden.
En zo was het altijd al geweest, tot het moment waarop hijzelf op slag veranderde. Bjorn noemde dat het Witte Moment van Bezinning.
“Eigenlijk begraaf ik nu ook mijzelf, mijn twee dode helften liggen daar in de kist. Hoewel, eigenlijk is het mijn oude zelf, sinds de Bezinning zijn zij eigenlijk geen ouders meer. En op het moment dat ze hun eigen kind zijn verloren, moesten ze zichzelf wel verliezen. Ik heb ze nog gewaarschuwd, zij speelden met een vuur, mijn vuur.”, dacht Bjorn, hij had het gat half gevuld.
De afgelopen dagen waren dagen van spanning geweest. Grote conflicten hadden thuis de situatie omgedraaid. Van nederigheid tot dictatuur, van dictatuur tot de dood. Zijn vader had hem bijna dood geslagen, zijn moeder had hem onterft en bijna dood geschreeuwd. Maar hoezeer die plotselinge uitlating van alle geweld hem ook pijnigde, hij kon het niet laten om een zelfgenoegzaam glimlach naar hen toe te werpen bij elke gelegenheid die hij maar zag.
Bjorn stak de schop in de berg zand, klopte zijn handen af. Vervolgens begon hij de aarde nog eens goed aan te stampen.
“Ik ben nu toch zo veranderd? Waarom denk ik dan nog steeds aan pappa en mamma, die daar onder de aarde liggen?” Dacht hij, en hij wendde zich tot de begrafenisondernemer.
“Mijnheer, ik heb niemand meer. Wat kan ik verwachten van de duizenden dingen die ik nog zal doen? Ik verwacht niets dan vermoeienis. Ik ben zo verschrikkelijk moe.”
De man sloeg een arm om zijn schouder, maar Bjorn schudde deze af. De ambtenaar van de dood legde toen de hand op Bjorn’s schouder, en sprak hem met zijn altijd vriendelijke stem toe.
“Je bent nog zo jong, levensmoeheid zal niet eeuwig blijven. Denk aan de fijne momenten die jullie samen beleefd hebben, aan de duizenden kleine fragmentjes in je hoofd van hen, en ben dankbaar voor het feit dat je ze hebt mogen kennen. Probeer de draad weer op te pakken.”
Bjorn peinsde.
“Ik heb geen fragmentjes in mijn hoofd, laat staan fijne momenten met die twee lijken beleefd. Waar heeft deze man het toch over? Die marionet van de doden vernederd het leven door haar vorm over te nemen, en vervolgens op een satirische wijze mijn vermoeidheid uit te leggen als tijdelijke levensmoeheid.”
Dan hoort hij zichzelf uitspreken:
“Ga naar huis. Je hebt hier niets meer te zoeken, behalve wanhoop en verdriet. Ga weg hier, want de dood heeft niets te zoeken in mijn lijf.” De man kijkt hem ontzet aan, en loopt dan rood aan.
“Scheer je weg, onverlaat! Hoe durf je zo te spreken over het Rijk der Doden! Ik zou willen dat je vader en moeder nog leefden, opdat ze zouden weten met wat voor een onbenul ze te maken hebben gehad. Verdwijn!”
Huilend zette Bjorn het op een lopen. Hij liep over het dorre gras, langs grafzerken van mensen die echt dood waren. Zijn ouders niet. Zijn ouders leefden nog, in zijn daad zouden ze altijd voortleven.
“Ik heb mijn ouders vermoord”, dacht hij; geslagen en verslagen viel Bjorn in het gras.

[trasher]

Offtopic: Ik zie in jouw avatar altijd een Jafar met lippestift.

[Flshman]

Ik bemerkte namelijk bij mijzelf dat ik telkens zoveel in een verhaal wilde stoppen

Klopt! En dit keer heb je dat niet gedaan!

Verwoed stak hij de schop weer in de berg met aarde, en gooide nu de zwarte aarde

Hij voelde zich vernederd door de begrafenisondernemer, zoals vroeger door zijn ouders. Zelfs in hun dood hadden ze het nog voor elkaar weten te krijgen dat hij precies deed wat ze van hem verlangden.

Mooi stukje

Ik weet natuurlijk niet wat je opdracht was en dus ook niet in hoeverre je gebonden zat aan dit onderwerp. Maar over het algemeen vind ik het een redelijk verhaal. Niet daverend, daarvoor mist het eigenlijk iets dat in 'licht en donker' wel zat. Wat precies weet ik niet zo snel en makkelijk uit te leggen, sorry

[Reynaert]

trasher schreef op 06-01-2004 @ 23:14:
Offtopic: Ik zie in jouw avatar altijd een Jafar met lippestift.

Offtopic: Dat is geen lippenstift, dat zijn de geverfde cannabis die nog aan zijn lippen hangen.

[trasher]

Renard schreef op 06-01-2004 @ 23:20:
Offtopic: Dat is geen lippenstift, dat zijn de geverfde cannabis die nog aan zijn lippen hangen.

Nee hoor, het zijn zijn tanden.

[Reynaert]

Offtopic: Wat jij wil...

De opdracht luidde precies: Creër binnen 30 minuten een verhaal over het onderwerp "nederigheid".

[Reynaert]

Flashman schreef op 06-01-2004 @ 23:18:
Klopt! En dit keer heb je dat niet gedaan!


Mooi stukje

Ik weet natuurlijk niet wat je opdracht was en dus ook niet in hoeverre je gebonden zat aan dit onderwerp. Maar over het algemeen vind ik het een redelijk verhaal. Niet daverend, daarvoor mist het eigenlijk iets dat in 'licht en donker' wel zat. Wat precies weet ik niet zo snel en makkelijk uit te leggen, sorry

Het hoeft ook niet snel en makkelijk uitgelegd te worden... Maar zou je het uberhaupt wel uit kunnen leggen?

[Flshman]

Renard schreef op 07-01-2004 @ 18:45:
Het hoeft ook niet snel en makkelijk uitgelegd te worden... Maar zou je het uberhaupt wel uit kunnen leggen?

Ik denk het wel hoor, ik zal er eens een keer tijd voor zoeken! (Als mijn hoofd niet meer vol zit met het opwekken van free-publicity voor de Gelderse pluimvee-sector, met een juridische en ethische signatuur.. zucht)

[Reynaert]

Dat is mooi, want tijd heb je niet, tijd maak je.

[jsoes]

Het laatste deel vind ik moeilijk te bevatten. Ik raak het perpectief kwijt; ik heb verscheidene malen moeten lezen om te snappen wie wat zegt. Dat is het enige punt van kritiek dat ik heb op je tekst. Ik probeer het even uit te leggen:

Dan hoort hij zichzelf uitspreken:

Dat is duidelijk. Als het ware een andere Bjorn, hij heeft het gevoel de controle te verliezen en hij kan alleen maar toekijken hoe zijn omhulsel bepaalde dingen zegt. Tenminste, zo vat ik het op. Dan komt er:

De man kijkt hem ontzet aan, en loopt dan rood aan.
“Scheer je weg, onverlaat!

Het punt is: men komt vaker in teksten een soortgelijk "schema" tegen, maar in veel gevallen is het dan juist Bjorn die door zou stomen met zijn monoloog. Het is dan een extra anticlimax; Bjorn zou zien dat de begrafenisondernemer schrok van zijn woorden en juist daarom extra hard doorgaan. Terwijl jij hier toch duidelijk de begrafenisondernemer bedoelt die begint met "Scheer je weg" enz. Een simpele oplossing is volgens mij om even een klein zinnetje toe te voegen waarin je aangeeft dat dat de directe rede is van de begrafenisondernemer.

Mocht dit geen relevante kritiek zijn: vergeef mij. Ik struikelde er gewoon over.

Voor de rest een sterk punt wat geldt voor de totale tekst: je weet een tekst kort en bondig te houden, tegelijkertijd een verhaal met context te scheppen én een spanningsboog te creëren (d.m.v. de dialoog met de begrafenisondernemer).

Sterk beeld ook in de slotzinnen. Dat blijft hangen, een vallende Bjorn in het gras bij een begraafplaats.

[Reynaert]

jsoes schreef op 09-01-2004 @ 12:10:
Het laatste deel vind ik moeilijk te bevatten. Ik raak het perpectief kwijt; ik heb verscheidene malen moeten lezen om te snappen wie wat zegt. Dat is het enige punt van kritiek dat ik heb op je tekst. Ik probeer het even uit te leggen:

Dan hoort hij zichzelf uitspreken:

Dat is duidelijk. Als het ware een andere Bjorn, hij heeft het gevoel de controle te verliezen en hij kan alleen maar toekijken hoe zijn omhulsel bepaalde dingen zegt. Tenminste, zo vat ik het op. Dan komt er:

De man kijkt hem ontzet aan, en loopt dan rood aan.
“Scheer je weg, onverlaat!

Het punt is: men komt vaker in teksten een soortgelijk "schema" tegen, maar in veel gevallen is het dan juist Bjorn die door zou stomen met zijn monoloog. Het is dan een extra anticlimax; Bjorn zou zien dat de begrafenisondernemer schrok van zijn woorden en juist daarom extra hard doorgaan. Terwijl jij hier toch duidelijk de begrafenisondernemer bedoelt die begint met "Scheer je weg" enz. Een simpele oplossing is volgens mij om even een klein zinnetje toe te voegen waarin je aangeeft dat dat de directe rede is van de begrafenisondernemer.

Mocht dit geen relevante kritiek zijn: vergeef mij. Ik struikelde er gewoon over.

Voor de rest een sterk punt wat geldt voor de totale tekst: je weet een tekst kort en bondig te houden, tegelijkertijd een verhaal met context te scheppen én een spanningsboog te creëren (d.m.v. de dialoog met de begrafenisondernemer).

Sterk beeld ook in de slotzinnen. Dat blijft hangen, een vallende Bjorn in het gras bij een begraafplaats.

Je hebt gelijk; het één en ander kan verwarrend overkomen en ik zal het ogenblikkelijk veranderen. Helaas kom ik er net achter dat ik het niet in dit topic kan veranderen, maar wat betreffende mijn eigen "collectie" zal ik het zeker niet nalaten. Verder bedankt voor je kritieken; ik ben blij dat ik ook daadwerkelijk iets leer (of lijk te leren) van alles dat ik schrijf. Iemand anders die nog even het woord wil nemen, of zijn verhelderend licht erover wil laten schijnen?